สืบสู้ผี ภาค 1-2

​ผมว่า... ผมจะย้ายแล้วพี่กิต !" จันพูดออกมาขณะที่ผมเพิ่งจะก้าวออกมาจากห้องในตอนสายๆ เหมือนกับว่าเขากำลังรอผมอยู่ที่หน้าห้องเพื่อที่จะพูดเรื่องนี้กับผมทันทีที่ผมตื่นออกมา
"เดี๋ยวๆๆ อะไรกันจันจะรีบย้ายไปไหนยังไงกัน ?" ผมพูดอย่างงัวเงียเพราะเพิ่งจะตื่นนอนโดยไม่ได้สังเกตุสีหน้าอันผิดปกติของจัน ก่อนที่ผมจะเดินออกไปที่ระเบียงหน้าบ้านชั้นสองเพื่อจะไปเก็บผ้าขนหนูเช็ดหน้าที่แขวนตากลมไว้บนราวตรงนั้น
จันรีบเดินตามผมมาที่ระเบียง
"พี่กิต... คือ... เรื่องนี้ผมยังไม่ได้บอกมะลินะ... เรื่อง... เรื่องเมื่อคืนนี้น่ะ" จันขยับมายืนข้างหน้าผม สายตาของเขามีอาการหวาดผวาปรากฏให้เห็นกว่าแต่ก่อนจนผมเองต้องแปลกใจ
"คือเมื่อคืนนี้ หลังจากตีสามไปแล้ว ผมน่ะแทบไม่ได้นอนอีกเลย... พอเช้ามาผมก็รีบมารอพี่กิตอยู่หน้าห้องกะจะเล่าเรื่องเมื่อคืนนี้ให้พี่กิตฟังก่อนเลยนะ..."
สีหน้าหวาดๆของจันดูซีดไปมากในขณะที่เขากำลังจะเล่าเรื่องบางอย่างให้ผมฟัง
"เอาล่ะ..." ผมพยักหน้าให้จัน "มีใครได้ฝันเห็นมือของผู้ชายขนดกมาจับขาอีกรึไงกัน... คงเป็นคนงานใหม่อีกสองคนที่เพิ่งจะเข้ามาทำงานล่ะสิ ใช่ไม๊จัน ?"
จันส่ายหัวดิก "ไม่ๆพี่กิต... ไม่ใช่อย่างงั้น...!"
"อ้าว... แล้วมันยังไงกันเหรอจัน...? ผมกระพริบตาปริบๆอย่างกังขามากขึ้น
"คืออย่างงี้นะพี่กิต... เมื่อคืนนี้ตอนสักตีสาม... พี่กิตรู้หรือเปล่าว่ามีลมพัดแรงมาก เอ่อ... ผมว่าพี่กิตคงจะหลับไปแล้วมากกว่า เพราะพอผมตื่นขึ้นมาตอนนั้นมองไปห้องพี่กิตก็เห็นพี่ดับไฟนอนไปแล้วน่ะ..."
"ใช่... เมื่อคืนนี้ฉันเข้านอนเร็วกว่าปกติ เพราะว่าวันนี้ตอนเที่ยงฉันมีนัดทำธุระบางอย่างก็เลยออมแรงเอาไว้ก่อนน่ะ เอ้า... เล่าต่อไปสิจัน"
"ครับ... ที่ผมต้องตื่นขึ้นมาตอนนั้นน่ะ เพราะมะลิมาสกิดบอกผมให้มาดูผ้าที่ตากตรงระเบียงนี้หน่อยว่ามันยังอยู่ดีหรือเปล่า เพราะลมตอนนั้นมันกรรโชกรุนแรงมาก ถ้าลมกรรโชกก็ให้เก็บเข้ามาก่อน พอมะลิบอกผมเสร็จ ผมก็รีบลุกขึ้นออกมาดู พอผมเปิดประตูบานเลื่อนตรงนี้ออกมาแล้วก็เห็นว่าลมมันกรรโชกแรงมากจริงๆ ก็เลยเอื้อมมือจะเก็บผ้าพวกนี้รวมทั้งผ้าขนหนูของพี่กิตเข้ามาก่อน แต่แล้วสายตาของผมตอนนั้นก็เหลือบไปเห็นอะไรสักอย่างอยู่ที่หน้าประตูรั้วข้างนอกนั่น..." จันพูดพลางชี้มืออันสั่นเทาไปยังประตูรั้วหน้าบ้าน
"ถึง... ถึงประตูรั้วเหล็กของเราปิดอยู่ผมก็ยังมองเห็นผ่านช่องเหล็กประตูรั้วนั้นออกไปว่า... เหมือนมีใครสักคนยืนอยู่ข้างนอกตรงนั้น จากนั้นผมก็เห็นอีกว่าที่ใต้ประตูรั้วนั้นเหมือนมีอะไรดำๆเคลื่อนไหววูบไปวูบมาอยู่ตรงนั้นด้วย... และตอนแรกผมก็คิดว่ามันจะเป็นหนูหรือเปล่า ? แต่มองไปมองมาก็ดูว่ามันน่าจะตัวใหญ่กว่านั้นหน่อย และอีกอย่างถ้าเป็นหนูมันก็คงจะตกใจกลัวคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไปแล้วล่ะมั้ง...?"
มาถึงตอนนี้ตัวของจันก็ดูจะมีอาการสั่นเทาราวกับคนเป็นไข้ก่อนจะพูดต่อ
"ขณะนั้นลมก็ยิ่งพัดแรงขึ้นทุกที... เมฆฝนก็ลอยมารวมตัวกันจนฟ้ามัวไปหมด ผมก็พยายามมองผ่านออกไปที่ประตูรั้วนั่นว่าคนๆนั้นทำไมถึงยังยืนอยู่ตรงนั้นทั้งๆที่ฝนก็ทำท่าจะตกลงมาอยู่แล้ว... สักพักเดียวเท่านั้นแหล่ะ ฟ้าก็ร้องลั่นดังเปรี๊ยะๆพร้อมๆกับมีฟ้าแล่บแปลบปลาบ ผมก็สะดุ้งตกใจแล้วแหงนหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าวูบหนึ่ง แต่พอ... แต่พอผมมองไปที่ประตูรั้วอีกที....."
แล้วจันก็ทำท่าเข่าอ่อนเหมือนจะทรุดลงไปตรงนั้นให้ได้ ผมเลยต้องร้องเรียกจันและช่วยพยุงไหล่เขาขึ้นมาทันที !
"จัน...! นี่จันทำใจดีๆไว้ก่อนสิ จันเห็นอะไรอีกหลังจากนั้นล่ะ... รีบบอกมาเร็วๆอย่าเพิ่งมาเป็นลมเอาตอนนี้นะ นี่ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะจัน...?!" ผมคาดคั้นเอากับจันเพราะว่ากลัวจันจะเป็นลมไปซะก่อนจริงๆ
"พี่กิต..." เสียงของจันแตกพร่าอย่างหวาดกลัว "เขา... เขาเข้ามาได้ยังไงกัน...? คนๆนั้นน่ะ... ก็ผมแค่หันไปมองฟ้าแล่บแผล็บเดียวเท่านั้นเองนะพี่...?"
"ห๋า... คนที่ยืนอยู่ข้างนอกนั้นน่ะเหรอ ?"
"ไม่ผิดแน่พี่กิต... เพราะพอผมเห็นเขาเข้ามาอยู่ด้านในแล้ว... ที่หลังประตูรั้วนั่นก็ไม่เห็นมีใครยืนอยู่ตรงนั้นอีกเลยนะพี่...?"
"เขา...? เขาเป็น... ผู้ชายขนดกตัวสูงๆผอมๆที่มะลิเคยเห็นใช่ไม๊จัน ?" ผมถามจันเร็วปรื๋อ
"ห๋า...?" จันตาโตทำหน้างง "ไม่... ไม่ใช่พี่... ไม่น่าจะใช่นะพี่กิต ?"
แล้วผมก็รู้สึกว่าหัวใจของผมตอนนี้ก็เริ่มจะเต้นระทึกครึกโครมขณะที่กำลังรอฟังสิ่งที่จันกำลังจะพูดออกมา...!
""ขณะที่ผมกำลังตกใจเพราะเห็นเขาเข้ามาอยู่ด้านในแล้ว ฟ้าข้างบนก็ส่งเสียงคำรามและมีแสงแล่บแปลบปลาบออกมาอีก... แล้ว... แล้วผมก็ได้เห็นตัวและหน้าของเขาชัดยิ่งกว่าเดิมซะอีก... มันชัดมากพี่กิต...!" ถึงตอนนี้จันก็จับแขนทั้งสองข้างของผมไว้พยุงตัวเพราะคงกลัวตัวเองจะลมจบไปเหมือนกัน
"เขา... เขาใส่ชุดไทยโบราณ เอ่อ... ชุดแบบขุนนางสมัยก่อนของไทยน่ะ เขาเรียกอะไรนะ...? โจงกระเบนใช่ไหมพี่กิต...?"
ผมพยักหน้าให้จัน "ใช่... ประมาณนั้นล่ะ แล้วเสื้อของเขาเป็นยังไงจัน ?"
"ก็เสื้อแบบโบราณๆแขนยาวสีขาวน่ะพี่กิต..."
"โอเค... แล้วหน้าตาของเขาล่ะ เป็นยังไง...?" ผมเร่งจัน
"หน้าตาของเขาก็ออกเหลี่ยมๆเหมือนสี่เหลี่ยม... ตัดผมสั้นเกรียนๆแบบโบราณๆ... แต่สีหน้าของเขานั้นมันแดงยังกะทองแดง และเขาก็ไว้หนวดแบบที่มีปลายทั้งสองข้างโง้งๆมองดูเหมือนกับมีเขี้ยวอยู่เหนือปากน่ะพี่กิต...!"
แล้วผมก็ยืนตัวแข็งขึ้นมาทันที รู้สึกมือไม้ตอนนั้นมันเย็นเฉียบชาไปหมด 
ไม่... ไม่ใช่ผู้ชายขนดกคนนั้นแน่ๆ... ไม่ใช่แน่ๆ... ลักษณะนั้นมันไม่ได้ใกล้เคียงกันเลย...
"จัน... แล้วจากนั้นเขาทำอะไรต่อไปอีกล่ะ...?" ผมถามจันต่อไป
"พี่กิต... ผมคิดว่าตอนแรกเขาคงจะมองไม่เห็นว่าผมยืนแอบอยู่ตรงนี้... แต่ตอนที่ฟ้าแล่บแปลบอีกครั้งหนึ่ง เขาก็... ก็เงยหน้าขึ้นมามองผมตรงระเบียงนี้..." จันปากคอสั่นแต่พยายามพูดต่อไป "ตา... ตาของเขามันดูน่ากลัวมากเลยล่ะพี่กิต... มันเหมือนมีเปลวเพลิงหรือไฟอะไรสักอย่างอยู่ในตาของเขา... มัน... มันไม่เหมือนเป็นตาของคนเลยนะพี่ ผมงี้... กลัวจนหงายหลังล้มลงไปตรงนี้... แล้ว... แล้วพอผมตะกายลุกขึ้นมามองอีกที....."
"ว่าต่อไปให้จบสิจัน...?" ผมระทึกใจแต่ก็ยังเร่งจันที่ชอบพูดค้าง
"พี่กิต... พอผมฝืนมองไปอีกที... ก็มองไม่เห็นเขาแล้ว ไม่รู้ว่าเขาหายไปทางไหน... หรือเขาจะกลับไปอยู่ข้างนอกแล้วผมก็ไม่รู้...? แต่..."
"แต่อะไรล่ะจัน...?" 
"แมว..."
"อะ... อะไรนะ แมวเหรอ...?!"
"แมวดำตัวหนึ่งน่ะพี่กิต... มันนั่งอยู่ตรงนั้น...!"
ให้ตายสิ...! ผมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง... แมวดำ... แมวดำอีกแล้ว...?!!