สืบสู้ผี ภาค 1-2

จันเล่าต่อ ​"แมวดำมันนั่งอยู่ตรงนั้น... ตรงที่ใกล้ๆกับที่คนๆนั้นยืนอยู่ก่อนที่เขาจะหายตัวไป... คือตอนที่ผมตกใจไปกับคนใส่ชุดโบราณนั้นผมก็ไม่ทันสังเกตุเห็นว่ามีมันอยู่ตรงนั้นด้วย... และไอ้ที่ผมบอกตอนแรกว่าเหมือนเห็นหนูหรือตัวอะไรเคลื่อนไหววูบไปวูบมาก่อนหน้านั้นก็คงเป็นแมวดำตัวนี้นั่นเองพี่กิต..."

"แล้วแมวดำตัวนั้นมันนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้นล่ะจัน ?" ผมถาม

"ผมเห็นมันนั่งอยู่ตรงนั้นไม่นานแล้วมันก็เงยหน้าขึ้นมามองผมแว๊บหนึ่ง... แต่แค่มันมองผมแค่นั้น ผมก็รู้สึกขนลุกหนาวๆร้อนๆไปกับแววตาของมันยิ่งกว่าแมวดำตัวไหนๆที่ผมเคยเจอมาซะอีกนะพี่กิต... ดีที่มันมองผมอยู่แค่นั้นแล้วมันก็ลุกขึ้นหันหลังกระโดดขึ้นกำแพงรั้ว ก่อนจะกระโดดลงไปข้างนอกโน่นน่ะพี่กิต..."

ผมฟังเรื่องที่จันเล่าให้ผมฟังนี้จนมึนตึบ แม้ว่าอากาศยามเช้านี้จะสดชื่นแจ่มใส แต่ผมกลับรู้สึกถึงความเยือกเย็นลึกลับขมุกขมัวของบ้านแฝดนี้ที่กำลังทวีคูณขึ้นมาเรื่อยๆ

"จัน... " ผมเรียกเขาเบาๆพลางจับไหล่ทั้งสองข้างของเขา

"ครับ... พี่กิต ?"

"มะลิอยู่ไหน ?"

"คงกำลังทำกับข้าวอยู่ที่ครัวชั้นล่างครับพี่กิต..."

"เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อนนะ... อย่าเพิ่งไปบอกมะลิ และก็อย่าไปตกใจอะไรมาก เพราะพวกเรายังไม่มีใครเป็นอะไรไปในตอนนี้ บ้านนี้มันลึกลับกว่าที่พวกเราได้คิดไว้ ฉันเองนั้นอาจจะต้องขอให้จันช่วยค้นหาปริศนาลึกลับในบ้านนี้ไปกับฉันด้วย เพราะะฉนั้นอย่าเพิ่งย้ายหนีไป ไม่งั้นฉันเองก็อาจจะอยู่ต่อไปไม่ได้เหมือนกันเพราะไม่มีคนช่วย จันเข้าใจฉันใช่ไหมจัน...?"

เจอคำพูดแกมขอร้องของผมไปแบบนี้ จันก็ค่อยๆคล้อยตามผมไปในที่สุด

"ครับ... ถ้าพี่กิตว่างั้น ผมก็... จะลองอยู่ต่ออีกสักพักก็ได้ แต่ผมก็ต้องแล้วแต่มะลิด้วยนะพี่ ถ้าวันไหนเธอเจอเรื่องช็อกจนไม่ไหวขึ้นมา... ก็คงจบกัน"

"ตกลงจัน... ตามนั้นแหล่ะ แค่อย่าเพิ่งไปตอนนี้ก็พอ..."

แล้วผมก็คิดถึงไอริณ.. นี่เท่ากับว่าผมมีเรื่องแปลกระทึกอีกเรื่องหนึ่งที่จะต้องเล่าให้ไอริณฟังในวันนี้อีกเรื่องแล้วสิ... แล้วผมก็แทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เจอกับไอริณในตอนเที่ยงวันนี้...

ที่ร้านกาแฟอเมซอนหลังเที่ยงวัน...

"ฟังจากที่พี่กิตเล่าแล้ว" ไอริณพูดขึ้นพร้อมกับขมวดหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย "นี่เป็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อ..."

"น้องริณ..." ผมโน้มตัวเข้าหาเธอที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม "จันไม่ได้พูดโกหกหรอกนะ... เขาไม่ใช่คนอย่างนั้น"

"ริณไม่ได้หมายถึงจันค่ะพี่กิต..." ไอริณส่ายหน้า "ริณหมายถึงคนลึกลับที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมๆกับแมวดำนั้นต่างหาก..."

"ทำไม... ทำไมเหรอน้องริณ... อะไรที่มันไม่น่าเชื่อเหรอ ?" ผมฉงนขึ้นมาทันที

"หากว่าเป็นเขาคนนั้นจริงๆ ก็น่ากลัวว่าพี่กิตกำลังอยู่ในบริเวณที่..." ไอริณโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆผมเช่นกัน "ที่ๆมีความเสี่ยงต่อการพบเจออาถรรพ์ประหลาดๆแล้วล่ะค่ะพี่กิต..."

"อาถรรพ์ประหลาดๆ... ?" ผมทวนคำไอริณอย่างงงงวย

"ใช่ล่ะ... คนลึกลับคนนี้ชอบไปปรากฏตัวในที่ๆมีอาถรรพ์บางอย่าง ตัวเขาเองก็เป็นส่วนหนึ่งของความอาถรรพ์ลึกลับดำมืดอยู่แล้ว ริณถึงบอกว่านี่เป็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อไง..."

"ก็แล้วทำไมถึงไม่น่าเชื่อล่ะน้องริณ...?"

ไอริณจ้องตาผมนิ่ง "คนลึกลับคนนี้ไม่ได้ปรากฏตัวมาได้ตั้งพักใหญ่แล้วล่ะค่ะพี่กิต การที่เขามาปรากฏตัวที่บ้านแฝดนั้นก็หมายความว่าเขาต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างอยู่ที่นั่นหรือแถวๆนั้นแน่ๆ..."

"เดี๋ยวนะๆ... พี่ชักจะมึนขึ้นทุกที แถมตอนนี้อยากจะกินยาพาราสักกำหนึ่งเผื่อจะตื่นจากฝันเรื่องนี้ แต่ว่า... ยังไงนี่ก็ไม่ใช่ฝัน..." ผมว่าพลางเอามือหยิกแขนตัวเองจนไอริณหัวเราะเบาๆ

 "เอาล่ะ...ขอถามชัดๆหน่อยนะน้องริณ" ผมทำหน้าจริงจังและยื่นหน้าไปจนเกือบชิดหน้าไอริณ  "หนึ่ง คนลึกลับนั้นเป็นใครกันแน่และเขามาจากที่ไหน... ที่สำคัญคือเขาเป็นคนหรือว่าเป็นผีกันล่ะ...? สอง ทำไมน้องริณถึงคิดว่าเขาเป็นคนเดียวกับที่น้องริณคิดว่าเขาเป็น...? สาม... อาถรรพ์ประหลาดๆหรืออาถรรพ์บางอย่างนั้นมันจะเกี่ยวกับวิญญาณของผู้ชายขนดกนั่นหรือเปล่า ?

ไอริณยิ้มขึ้นมา "น้องริณขอตอบเท่าที่น้องริณมีข้อมูลนะคะพี่กิต หนึ่ง คนลึกลับนั่นตอนนี้ไม่มีใครบอกได้ชัดเจนว่าเขาเป็นใครกันแน่และไม่สามารถบอกได้ว่าเขามาจากที่ไหนหรือมีที่มายังไง... ส่วนเขาจะเป็นคนหรือผีนั้นก็ยังสรุปไม่ได้ แต่ที่แน่ๆก็คือเขามีดวงจิตหรืออำนาจจิตที่แรงกล้ามากๆและจิตของภูตผีวิญญาณสามัญต่างๆนั้นไม่อาจจะต่อต้านอำนาจจิตอันแรงกล้าของเขาได้เลยแม้แต่น้อย... สอง การที่เขาปรากฏตัวพร้อมกับแมวดำตัวหนึ่งนั้นทำให้น้องริณค่อนข้างมั่นใจว่าต้องเป็นเขา คือเขากับแมวดำตัวนั้นเป็นเหมือนนายกับบ่าวจ้ะพี่กิต..."

นายกับบ่าว...? ผมทวนคำนั้นในใจ หมายความว่าคนลึกลับนั่นเป็นนาย... และแมวดำตัวนั้นเป็นบ่าวหรือนี่... ไม่น่าเชื่อ... ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ !"

ไอริณยังคงพูดต่อไป "และประกอบกับที่จันบรรยายรูปลักษณ์ของเขาให้พี่กิตฟังอย่างชัดเจนก็เลยทำให้ริณค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นเขาแน่ๆ... สาม อาถรรพ์ประหลาดๆหรืออาถรรพ์บางอย่างนั้นเป็นไปได้สูงว่าจะเกี่ยวข้องกับวิญญาณของผู้ชายขนดกคนนั้นจ้ะพี่กิต..."

ผมนั่งนิ่งแล้วมองหน้าไอริณอย่างทึ่งๆไปพักหนึ่ง

"ข้อมูลพวกนี้ถึงจะไม่เคลียร์ทั้งหมด แต่ก็เป็นข้อมูลที่น่าทึ่ง งานนี้ถ้าไม่มีน้องริณพี่กิตคนนี้คงได้งงเป็นไก่ตาแตกและคงจะเตรียมย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วแน่ๆ เออ... แล้วตัวของน้องริณน่ะได้เคยเจอกับคนลึกลับคนนี้มาบ้างแล้วเหรอ ถึงได้อธิบายได้ขนาดนี้น่ะ...?"

"ไม่เลยพี่กิต..." ไอริณส่ายหัว "ริณไม่เคยเจอเลยสักครั้งเดียว... แต่คนที่เคยเจอน่ะอย่างน้อยก็มีอยู่คนหนึ่งจ้ะพี่"

"ถ้างั้น... หรือว่าจะเป็นพี่คนนั้นของน้องริณที่เคยเจอเขามาแล้ว...?!"

"ถูกต้องแล้วจ้ะ..." แล้วดวงตาของไอริณก็เป็นประกายขึ้นมาอีก ราวกับว่าเมื่อนึกถึงพี่คนนั้นทีไรเธอก็จะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวคนๆนั้นมากจริงๆ

"จากนี้ไปเราเอาไงกันต่อ... หรือจะไปตามแผนเดิม คือไปพบเจ๊ร้านขายของชำคนนั้นกันก่อน ?" ผมถามไอริณ

"เรื่องคนลึกลับนั้นปล่อยไปก่อนก็ได้จ้ะพี่กิต ถึงตอนนี้ริณเองก็ยังนึกหวั่นๆในตัวของเขาคนนั้นอยู่บ้างเหมือนกัน เพราะพี่ของริณคนนั้นเคยเตือนไว้ว่า ริณจะไม่กลัวภูติผีวิญญาณทั่วๆไปน่ะได้ แต่คนลึกลับคนนั้นน่ะอย่าได้ไปลองดีเข้าเชียว... แล้วริณก็มาคิดว่า บางทีริณเองคงจะต้องติดต่อหรือขอคำแนะนำจากพี่เขาซะก่อนว่าจะทำไงดี... ส่วนเรื่องของวิญญาณผู้ชายขนดกที่พี่กิตชวนริณไปช่วยสืบนั้นคงจะไม่เป็นปัญหาอะไร แถมยังจะทำให้เรารู้เรื่องราวโดยละเอียดของเขาและอาจจะเป็นกุญแจไขไปถึงเรื่องราวของความอาถรรพ์ลึกลับที่มีอยู่ในบริเวณบ้านแฝดนั้นด้วยก็ได้นะพี่กิต"

แล้วผมก็ลุกขึ้นทันที "โอเค... งั้นเราก็รีบไปหาเจ๊ร้านขายของชำกันเถอะน้องริณ....!"

          (โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆนี้นะครับ)