สืบสู้ผี ภาค 1-2

​สิ่งที่ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าผมอย่างไม่คาดคิดและเเละทำให้ผมแทบช็อกก็คือ บนร่างที่ปราศจากเสื้อคอเต่าแขนยาวของคนที่ชื่อสิงห์นั้น ได้เปิดเผยให้เห็นร่างกายท่อนบนของเขาที่อัศจรรย์สุดๆ ร่างกายที่เต็มไปด้วยขนอันหนาแน่นอยู่เกือบทั่วลำตัว...! นี่มันช่างไม่ต่างอะไรกับพวกลิงที่มีขนหนาๆเลย แต่ลิงมีขนดกหนาแค่ไหนก็เป็นไปตามธรรมชาติของลิงไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ถ้าคนเกิดมีขนขึ้นหนาแน่นแบบลิง ขึ้นมาล่ะ... มันก็สุดจะผิดปกติหรือประหลาดอัปลักษณ์ในสายตาของคนด้วยกันไปเลย

ก็เพราะสิ่งนี้นั่นเองกระมัง ที่ทำให้เขาถูกไอ้โรจน์และใครคนอื่นเรียกว่า ไอ้อัปลักษณ์...!

พวกขนที่ขึ้นอยู่รอบๆลำตัวของสิงห์นี้ มันช่างมากมายเหลือเกินจริงๆ เกือบทุกอณูบนลำตัวของเขาแทบจะไม่มีช่องว่างให้เห็นผิวเนื้อด้านในเลยด้วยซ้ำ ยังดีที่ส่วนที่เป็นลำคอและใบหน้าของเขาเกลี้ยงเกราแบบคนปกติทั่วไป หนวดที่ริมฝีปากนั้นก็มีเพียงหรอมแหรมเหมือนคนอื่นๆเช่นกัน นี่ถ้าเขาไม่ถูกถอดกระชากเสื้อออกมาก็อาจจะไม่มีใครรู้เลยว่า เขาจะมีขนขึ้นดกรกรุงรังอะไรเช่นนี้ เพราะแม้แต่หลังมือของเขาก็ยังอุดมไปด้วยเส้นขนอันหนาแน่นเช่นกัน

และนี่เองที่คงเป็นสาเหตุให้สิงห์ต้องใส่เสื้อคอเต่าแขนยาวเพื่อปกปิดร่างกายอันผิดปกติของตัวเขาเองไว้

ปัญหาและคำถามที่กำลังประเดประดังเข้ามาหาผมอีกอย่างหนึ่งในตอนนี้ก็คือ เขาคนนี้ทำไมจึงมีขนรุงรังคล้ายกับ... ผีที่ผมเจอที่ใต้ต้นโพธิ์...? แต่ผีที่ใต้ต้นโพธิ์ที่ผมจำได้ชัดเจนนั้นกลับมีหนวดเครารกครึ้มกว่านี้นี่... และไอ้ที่ผมกำลังจะคิดว่าผีตนนั้นอาจจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่ชื่อสิงห์นี้ ผมก็ต้องรีบเปลี่ยนความคิดทันที เพราะเขาคนที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้เป็นคนทีมีเลือดเนื้อและกำลังบาดเจ็บ แล้วจะเป็นผีไปได้ยังไงกัน...?

"อีนุช...!" ไอ้โรจน์เรียกนุชเสียงดัง "มึงมาดูให้ชัดๆสิ ว่าไอ้นี่มันเป็นคนหรือลิง...? แต่กูว่านะ เมื่อชาติก่อนไอ้สิงห์นี้คงเคยเกิดเป็นลิงมาก่อนแน่ๆ พอชาตินี้มันมาเกิดเป็นคนก็ดันเสือกลืมสลัดขนทิ้งไปให้หมดซะก่อน ก็เลยต้องพกขนติดตัวมาเป็นครึ่งคนครึ่งลิงอย่างนี้ไงล่ะ แหมๆๆ วันนี้กูได้เห็นเต็มๆตา มันช่างอัปลักษณ์กว่าที่กูคิดไว้ซะอีกว่ะเฮ้ย ! ฮ่าๆๆๆ"

แต่ว่านุชก็ไม่ได้หันไปมองสิงห์ เธอนั่งเอามือปิดหน้าและร้องไห้สะอื้นอยู่อย่างนั้น

"อ้าว... อีห่านี่ ?" ไอ้โรจน์หันมาที่นุช "กูบอกให้มึงดูทำไมมึงไม่ดู ? เอ๊ะ... รึว่ามึงเพิ่งจะมาสำนึกได้ว่า เผลอตัวหลงผิดคบกันไอ้สัตว์ครึ่ง คนครึ่งไป ! ฮ่าๆๆๆ"

ไอ้โรจน์หัวร่องอหายสะใจ พร้อมกับชี้มือชี้ไม้ชวนให้พวกลิ่วล้อของมันดูขนของสิงห์ ส่วนพวกลิ่วล้อแต่ล่ะคนต่างก็หัวร่อรับส่งไปกับลูกพี่ของมัน

แล้วนุชก็ลุกขึ้นยืน คราบน้ำตายังไม่แห้งเหือดแต่สายน้ำในดวงตาของเธอกลับหยุดไหลรินไปแล้ว ที่เหลือตอนนี้มันคือประกายไฟจากดวงตาอันร้อนแรงที่กำลังรอจะแผดเผาทุกผู้คนที่อยู่ตรงหน้านั้น

"สะใจมึงแล้วใช่ไหมไอ้โรจน์" นุชพูดเสียงเข้มและไม่ได้เรียกไอ้โรจน์ว่าพี่โรจน์ต่อไป "มึงคิดว่าจะเปลี่ยนกูได้เหรอ มึงคิดว่ากูจะรังเกียจเขาเหรอ กูรู้มาตั้งนานแล้วว่าเขาเป็นยังไง... ต่อให้เขาเป็นสัตว์ไปจริงๆ กูก็ไม่มีวันจะผละจากเขาไปหามึงหรอก เพราะไอ้ที่เป็นครึ่งสัตว์ครึ่งคนจริงๆน่ะ มันอาจจะเป็นพวกมึงเองล่ะมากกว่า !"

เสียงพูดของนุชเข้มข้นดุดัน เล่นเอาไอ้พวกกลุ่มลิ่วล้อและลูกพี่ของมันพร้อมใจกันหุบปากเงียบกริบทันที

หากแสงสว่างบริเวณนั้นชัดๆหน่อย ผมคิดว่าคงจะได้เห็นสีหน้าของไอ้โรจน์ ว่าตอนนี้มันเป็นสีอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆหน้าตาของมันยามนี้กลับดูไม่ค่อยเป็นผู้เป็นคนไปแล้ว

"อีนุช.. !" ไอ้โรจน์ไม่เพียงแต่เรียกเสียงดุ แต่มันกลับจ้ำเท้าเข้ามาหานุช แล้วสะบัดหลังมือตบหน้านุชเสียงดังฉาดใหญ่..!

แรงตบที่ไม่ธรรมดานั้นส่งให้ร่างนุชเซถลาไปทางลูกน้องคนหนึ่งของไอ้โรจน์ แต่ลูกน้องไอ้โรจน์คนนั้นก็ไม่กล้ารับร่างนั้นไว้ มันรีบเบี่ยงซ้ายหมุนตัวหลบไปหวุดหวิด

แต่ผมเองนี้สิ ยืนอยู่ตรงด้านหลังมันพอดี.. ด้วยสัญชาตญาณของผม ผมก็เอื้อมแขนทั้งสองข้างนั้นรับร่างของนุชไว้ทันที !

แต่... ให้ตายสิ ! ให้ตายเถอะ ! มันเป็นไปได้ยังไงกัน...?!

ร่างของนุชนั้นกลับทะลุผ่านตัวผมไป ราวกับไม่มีผมยืนอยู่ตรงนี้...?!

มือทั้งสองของผมกลับไฝ่คว้าได้แต่อากาศธาตุ และตัวของผมนั้นก็คะมำไปข้างหน้าเล็กน้อย แม้จะงงงันสุดขีดแต่ก็ยังทันหันกลับไปมองเห็นนุชล้มลงไปกับพื้นดินตรงนั้น !

ผมยกมือทั้งสองขึ้นมาดู... 'มือของฉันก็ยังอยู่ปกตินี่ ? แล้วทำไมฉันจับเธอไว้ไม่ได้ล่ะ..? ไม่สิ..? เธอต่างหากที่ทะลุร่างเราไปเหมือนไม่มีตัวตน ?!'

นี่มันอะไรกัน....? นี่ถ้ามีกระจกอยู่ข้างหน้าผมตอนนี้ ผมคงจะได้เห็นตาของตัวเองแทบจะเหลือกถลนตกใจยิ่งกว่าโดนผีหลอกจริงๆอีกมั้ง ?

พอเริ่มจะตั้งสติขึ้นมาได้ ผมก็หันไปมองไอ้โรจน์และพวกลูกน้องมัน แต่พวกมันราวกับไม่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้.. อะไรกันนี่ พวกเขาเหมือนจะมองไม่เห็นผม...?

ทุกคนนั้นกลับมองผ่านผมลงไปที่ร่างของนุชที่กำลังใช้มือยันร่างตัวเองขึ้นมาจากพื้น

'พวกเขาไม่เห็นฉันหรือนี่...?' ผมบ่นรำพึงกับตัวเอง

"ไอ้โรจน์..!!" เสี้ยงห้าวใหญ่ปานราชสีห์เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบในตอนนั้น !

ไอ้โรจน์และลูกน้องหันขวับกลับไปที่เสียงนั้นทันที 

ใครจะคาดคิดว่านั่นจะเป็นเสียงของชายที่ชื่อสิงห์ผู้กำลังสะบักสะบอมอยู่ในตอนนี้ แต่แววตาของเขายามนี้นั้นมันกลับเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่นี้โดยสิ้นเชิง แม้ขณะนี้มันจะยังถูกลูกน้องสองคนของไอ้โรจน์ยึดแขนซ้ายขวาไว้ก็ตาม

"ไอ้สิงห์...?" ไอ้โรจน์เรียกกลับอย่างแปลกใจ มันเองบัดนี้ก็มีสีหน้าฉงนไปกับน้ำเสียงอันห้าวหาญของสิงห์ ยังไม่นับความสนเท่ห์กับดวงตาอันร้อนแรงดุจเปลวไฟของไอ้คนที่มันเรียกเขาว่า ไอ้อัปลักษณ์...!

ดวงตาของสิงห์ยามนี้ดูดุดันราวกับสัตว์ป่าจริงๆ !

ขณะนั้นนุชก็เงยหน้าขึ้นมา ที่มุมปากของเธอนั้นปรากฏเลือดไหลย้อยลงมา แรงตบจากหลังมือของไอ้โรจน์ตอนนั้น ไม่ใช่เล่นๆเลย...

"พี่...สิงห์ ?" เสียงของเธอเรียกเขาราวกับจะมีคำถาม

ชายที่ชื่อสิงห์หันไปมองสบตาเธอ แล้วหันกลับไปมองไอ้โรจน์ด้วยดวงตาลุกโชน

ท่าทางของสิงห์ตอนนี้ก็ดูคล้ายกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะทะยานออกมา 

แต่แล้วรอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ปรากฏขึ้น จากนั้นเขาก็หันหน้ามาทางผม... แล้วสายตาคู่นั้นก็ประสานกับสายตาของผมพอดี..!

'ห๋าาา...?! นี่เขา.. นี่เขามองเห็นฉันหรือนี่....?!!