สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

                3วันผ่านไป

           นี้ก็ผ่านมา3วันแล้ว ปกติจะสงสัยในวิธีเปิดกล่องนั้นแล้วนะเห็นบอกไปทำภารกิจนอกกำแพงคงไม่เกิดเรื่องนะ แล้วเราก็ดันลืมถามว่าบ้านซาโยอยู่ที่ไหน ไปให้คุณกิงช่วยหาให้ซะหน่อย

  "กิงพอจะหาที่อยู่ของเด็กที่ชื่อซาโยให้หน่อยได้ไหม"

  "ได้ๆเดวฉันโทรหาคนที่รู้เดียวนะ"

            . . . . . . . . . .

  "อะได้ละนี้"

  "ขอบใจนะ"

  "มันเป็นหอพักนักเรียนน่ะ"

  "ฉันไปก่อน สังหรใจไม่ดี"

         ผมเดินออกจากบ้านขึ้นรถประจำทางไปลงที่หน้าหอ ผมดินเข้าไปที่เข้าเตอร์สำหลับคนมาหานักเรียนผมติดต่อพอชื่อเค้า เค้าหน้าถอดสีเลย

  "มาหาอิโอริ ซาโย ใช่ไหมค่ะ"

  "ใช่ครับ"

  "เธอไม่กลับมา3วันแล้วค่ะ"

  "ช่วยพาไปห้องเธอได้ไหม"

  "ไม่ได้ค่ะต้องรูมเมทอนุญาต และเพิ่งมีจดหมายจากโรงเรียนส่งมาด้วยค่ะ"

  "ผมขอดูหน่อย"

  "ไม่ได้ค่ะ"

      ผมทุบโตะอย่างรุนแรงและแสดงแววตาที่ผมไม่เคยแสดงให้มนุษย์ธรรมดาได้เห็น ผมปล่อยรังสีฆ่าฟันใส่จนเธอกลัวแล้วส่งจดหมาย ผมเปิดอ่านผมช็อก ยืนค้างแบบนั้นน้ำตามันเอ่อออกจากตาแล้วหยดลงพื้น เนื้อความจดหมาย เนื่องจากหายตัวไปในตอนปติบัติภารกิจเป็นเวลามากกว่า48 ช.ม. ในพื้นนอกกำแพงจึงขอสรุปว่าเธอเสียชีวิต ผมหันไปบอกเจ้าหน้าที่บริการหอ ช่วยติดต่อรูมเมทของซาโยให้ผมหน่อยบอกเธอว่าคนที่ให้กล่องกับซาโยมาหา หลังจากเจ้าหน้าที่ติดต่อซักพักเด็กผู้หญิงคนนึงเดินมาหาสภาพเธอ เหมือนศพตายซาก

  "คุณหรือค่ะ ที่ให้กล่องนั้นกับซาโย"

  "ใช่ผมเอง"

  "มาเอามันคืนหลอค่ะ"

  "ป่าว ก่อนหน้านั้นเธอเป็นอะไร"

          หลังจากผมถามคำนั้นไป เธอคุกเข่าลงเอามือกุมหน้าแล้วร้องให้ เอาแต่บ่นว่า ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ซาโยหายไป ผมพยายามปลอบเธอ จนสงบลงในระดับนึงผมถามชื่อเธอ เธอชื่อ ซาราเนะ ผมขอให้เธอเล่าเรื่อง เธอ บอกว่าตอนกำลังถอนกำลังกลับมันเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น ตัวเธอเกิดบาดเจ็บ ซาโยช่วยเธอทำให้ตัวเองช้าลง จนตัวเองบาดเจ็บตัว ส่วนตัวซาราเนะพยายามจนไปถึงรถได้แต่ตัวซาโยติดถามกลางฟูงซากศพกับอีกคนนึง 

  "ซาราเนะ ช่วยพาผมไปที่ห้องเธอได้ไหม"

  "ได้ ฉันจะพาไปค่ะ"

       เธอพาผมขึ้นขึ้นลิฟท์ ไปชั้น4 เดินไปสุดทางเปิดห้องเข้าไปเฟั่งนึงสดใสอีกฝั่งนึงธรรมดาๆ ผมรู้ทันทีว่าฝั่งไหนคือของซาโย ผมเดินไปและถามว่ากล่องอยู่ไหน เธอชี้ไปที่ไต้เตียงผมก้มลงหยิบมันออกมา

  "คุณคิดจะทำอะไรช่วยบอกหน่อยได้ไหม"

  "ได้สิ ฉันจะไปช้วยซาโย"

  "มันอันตรายมาก ทำไมคุณถึงต้องเสี่ยงขนาดนั้น คุณเป็นอะไรกับเธอกันแน่"

  "ฉันเป็นอะไรกับซาโยหลอ อีกไม่นานเธอก็ได้รู้ แล้วเธอจะไปกับฉันไหม"

  "ฉันไปไม่ไปหลอก ฉันไปก็ไร้ประโยชน์ทำได้แค่ตัวถ่วง"

  "ซาราเนะ ฟังนะไม่มีคำว่าไร้ประโยชน์สำหลับฉัน ทุกคนทุกอย่างมีหน้าที่และประโยน์ของตัวมันเอง"

  "อย่างงั้นหลอค่ะ"

  "เธอจะมากับฉันไหม ฉันอยากได้คนนำทาง"

            หลังจากซาราเนะเธอเงียบไปพักนึงก็พยักหน้าแล้วลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่สนใจเลยว่าผมอยู่รึป่าว ผมนี้ตัวแกร็งเลยเพราะนอกจากยัยฟูกะ ฮินะตอนเด็กๆก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนโป๊เลย

  "คุณอาโคกิซาว่า"

  "เรียกผมชูก็ได้"

  "คุณชูฉันไปเบิกอาวุธก่อนนะ"

  "อืมเร็วหน่อยนะ"

         เธอออกจากห้องไปผมก็เปิดกล่องออกมามันเป็นดาบคาตานะหน้าตาแปลกๆ ไม่ได้ใช้นานเลย Electricity Blade ในกล่องมีสายลัดเอวแบตหลัก3 แบตสำรอง3 Electricity miniboom อีก6 สายสลิงกับข้อมืออีก2 ใบมีดสำรองอีก2

 (อธิบายอาวุธ)

   Electricity Blade

     เป็นคาตานะที่ถูกสร้างขึ้นในG hunter ตัวดาบส่วนซันและด้ามจับจะสร้างมาเป็นชิ้นเดียวและช่องเล็กๆด่านฟั่งคอมตามยางซึ้งมีไว้ใส่ใบมีด ซึ่งตัวใบมีดจะเป็นแบบพิเศษ มีสีฟ้าและใสใจมองทะลุได้และสามารถเปลี่ยนได้หากเสียหาย

   Electricity miniboom

       เป็นเค็บซูนขนาเส้นผ่าศูนกลาง10เซน ตัวมันสามารถชาตประจุไฟฟ้าไว้ในตัวมันได้และเมื่อกดจะหน่วงเวลาตั้งแต่ 3-5วิก่อนจะระเบิดประจุไฟฟ้าออกมา ซึ้งสามารถตั้งเวลาหน่วงด้วยการบิด หลังจากใช้สามารเก็บกลับมาชาติและใช้ต่อได้

     สายลัดขอมือสลิง

          เป็นกำไลข้อมือที่สลิงบรรจุพายในมีห่วงใช่สำหลับเกาะกับสิ่งของที่ปลายสลิง 

 (จบอธิบาย)

          ผมที่เตรียมตัวเสร็จกำลังเดินออกจากห้องก็มีคนเดินมาขวางหน้าผมเป็นผู้ชาย เค้ายืนมองผมด้วยสายตาเชิงดูถูก แต่ผมดูแล้วเค้าน่าจะอายุ17 มากกว่าซาโย

  "ก็เห็นเจ้าหน้าที่เค้าเตอร์หอบอกว่ามีคนหน้ากลัวมากมา"

  "คุณมีอะไรกับผม"

  "ผมแค่มาดูหน้าคนที่เค้าบอกว่าน่ากลัวที่เห็นก็คนอ่อนแอร์

  "ใช่ผมอ่อนแอร์ แต่ก็ไม่เคยทิ้งคนที่อ่อนแอร์กว่าไว้ข้างหลัง"

  "คิดจะไปช่วยเด็กปี1 ที่อยู่ห้องนี้ที่ตายไปเมื่อสามวันก่อนนะหลอ"

        ผมกระชากคอเค้าแล้วดันชนกำแพงแล้วยกขึ้นรอย ผมจ้องมองเค้าด้วยสายตาที่บอกกับเค้าเลยว่าถ้าพูดอะไรมากกว่านี้ได้ตายแน่

  "แกเห็นเธอตายงั้นหลอถึงได้พูดออกมาแบบนั้น"

  "ไม่เห็นแต่ไอคนอ่อนแอไร้ประโยนช์ อยู่รอดได้ไม่เกิน1วันอยู่แล้ว"

  "จงจำไว้ว่าคนที่หยิ่งทนงว่าตัวเองนั้นแข็งแกร่ง นั้นคือคนที่อ่อนแอรอวันตาย"

      หยุดค่ะ

  "ไปกันเถอะค่ะ อย่าเสียเวลากับคนแบบนี้เลย"

  "ได้ ไปกันเถอะ"

           ผมเดินมากับซาราเนะ เราขึ้นรถไปยังกำแพงตะวันตก ไปถึงประตูทางออกนอกกำแพง ผมนั่งลงคิดหาวิธีออกนอกกำแพงที่ดีที่สุด แต่ซาราแนะกลับหายไปไหนก็ไม่รู้ แต่เธอกลับมาเธอบอกว่าเราสามารถออกนอกกำแพงได้แล้วผมเดินไปพร้อมกับเธอ เจ้าหน้าที่เปิดประตูเล็กให้เราออกไป

  "ซาราเนะ เธอทำอะไร ทำไมถึงออกมาได้ง่ายๆ"

  "ฉันใช้ใบอณุญาตชั่วคราวที่ไปขอมา"

  "แล้วเธอได้มายังไง"

  "ฉันแค่ต้องแรกกับอะไรมานิดหน่อย"

  "แรกกับอะไรบอกผมมาหน่อยและช่วยอย่าโกหกหรือปิดบังผม"

  "คุณชูถามฉันก็จะบอก ฉันต้องหมั่นกับคนที่ไม่รักและแต่งงานน่ะ"

            ซาราเนะพูดออกมาหน้าตาเฉิยแล้วยิ้มออกมา ในรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความเศร้าถึงเธอจะพยายามปกปิดมัน แต่มันแสดงมาที่ดวงตาของเธอ

  "ฉันสร้างปัญหาให้เธอสินะ"

  "ป่าวเลยฉันอยากทำ อยากไถ่โทษ"

            ผมคิดทบทวนในใจ แล้วหยุดเดินแล้วหันมามองที่ซาราเนะผมเอามือจับที่ไหร่เธอ

  "ฉันขอถามเธอซาราเนะ ว่าเธอต้องการจะแต่งงานจริงๆรึป่าว"

  "คือ.........."

  "ตอบฉันมาตรงๆ"

  "ไม่เลย ไม่เลยซักนิด"

  "แค่นั้นละที่ต้องการฟัง พาฉันไปจุดที่พัดหลงกับซาโยที"

           เราสองคนเดินผ่านตาซอกตึกปีดซากตึกพยายามหลบเลี่ยงการปะทะให้มากที่สุด เราไปจนจะถึงแต่ซาราเนะบอกให้หยุดเพราะข้างน้ามีฝูงnomal กำลังกินศพไครอยู่

  "คุณชู นั้นมันเครื่องแบบปัติบัตการของโรงเรียนเราค่ะ"

  "ฉันจัดการเอง รอนี้"

         ผมโยนระเบิดไฟฟ้าลงไปกลางดงพวกมันแล้วลงไฟ เก็บพวกมันที่ระตัวแบบเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมจัดการแล้วมองดูรอบๆว่าไม่มีตัวอะไรแล้ว หันไปส่งสัญญานให้ซาราเนะ เธอเค้าไปค้นศพยุแบบนึงแล้วถอนหายใจ

  "นี้ไม่ใช่ซาโย เป็นคนที่หายตัวไปพร้อมกัน"

  "งั้นหลอ ดูจากศพแล้วน่าจะตายไม่เกิน2วัน"

  "ซาโยน่าจะอยู่ไม่ไกลจากทีนี้มาก"

        เราสองคนเริ่มเดินออกตามหา ตามรองรอยที่ซาโยน่าจะทิ้ง ผมเราพยายามสำรวจให้ระเอียดมากที่สุดจน ซาราเนะดึงแขนผมให้ไปดู มันเป็นสัญลักษณ์วงกลมแล้วมีไม้กางเขน เราหันหน้าเข้าไปหัวกางเขนชี้ไปทางซ้ายมือ

  "มันเกิน24ช.ม.ไปแล้วละ"

  "รู้ได้ยังไง"

  "มันเป็นสีเหลืองแล้วไง เขียนที่แรกจะเป็นสีเขียวผ่าไป24ช.ม.แรกจะเป็นสีเหลือง24ช.ม.ต่อมาจะเป็นสีแดง"

  "งั้นหลอ รีบตามไปกันเถะ

              ผมกับซาราเนะ รีบตามทางที่สัญลักษณ์ชี้ไป เราตามไปเรื่อยๆมันเป็นสีเหลืองผ่านไปครึ่งวันเรานั่งพักบนยอดตึกๆนึงผมกำลังตัดสินใจว่าคืนนี้จะพักที่นี้ ผมตัดสินใจพักที่นี้คืนนี้ผมแยกกันดูรอบๆก่อนพักคืนนี้ อยู่ๆก็มีเสียงดังมาจากอุปกรสือสารที่ผมให้ซาราเนะไปบอกให้ผมไปหา

  "คุณชูนี้สัญลักษณ์ สีเขียวไม่เกิน24ช.ม"

  "ตามไปเดียวนี้เลย"

  "เดียวค่ะ ยิงพลุสัญญานก่อน"

  "ยิงทำไมเดียวมันก็แห่กันมาหลอก"

  "เพื่อซาโยจะเห็นแล้วจะได้มาหาเรา"

  "รีบยิงรีบไป"

            ซาราเนะดึงมีดสั้นออกมา ดูจากโมเดลแล้วน่าจะพัฒนามาจากโมเดลที่เราทิ้งไว้ผมสั่งซาราเนะวิ้งตามหลังผมแล้วคอยมองหาสัญลักษณ์ ผมชักElectricity Blade แล้ววิ้งนำเธอไป ผมไม่สนใจแล้วต้องหาซาโยให้เจอเร็วที่สุดผม ฟันnomalทุกตัวที่ขวางหน้าส่วนซาราเนะคอยตบไหล่บอกทางถ้าต้องเลี้ยว

  "หยุดก่อนค่ะ"

  "ทำไม"

  "พลุสัญญาน"

  "รีบหน่อย"

       ปัง...............ปัง

  "นั้นสัญญานตอบรับ คุณชู"

  "ไปๆเร็วๆ"

            หลังจากที่มีพลุตอบรับนัดแรกมา ผ่านไป5นาทีก็จะมีพลุยิงขึ้นฟ้ามานิดนึง ซาราเนะก็จะยิงตอบกลับเสมอ เราวิ้งเริ่มเข้าไกล้ทุกทีฝนที่เริ่มตกลงมาทำให้ทัศนะวิศัยแย่ลง ผมเริ่มเห็นซาโยที่แบกเป้วิ้งมา แต่ไม่มาป่าวเอาฟุงnomalมาด้วย พอถึงตัวซาโยผมขว้ามือเธอแล้วลากวิ้งไปจนไปเจอตึกๆที่พังลงมาซีกนึงผมส่งตัวซาโยขึ้นชั้นสองไปแล้วซาราแนะผมโยนกระเป๋าของซาโยตามไปละตัวเองตามขึ้นไป ผมยังไม่มั้นใจเลยขึ้นไปชั้น3 ตอนนี้เริ่มมืดแล้วอากาศเริ่มหนาวมากขึ้นตอนนี้ซาราแนะกับซาโยเริ่มสั่นเพราะหนาวมาก

  "เปิดกระเป๋า เอาฮีสเตอร์แบบจุดไฟเองออกมาจุดเร็วคุณอาโคกิซาว่า"

  "ได้กำลังหาซาโย"

          ผมลื้อหาจนเจอแล้วเอาเชื้อเพลิงมาจุดไฟ แล้ววางไว้ไกล้ทั้งสองคน

  "ซาโยดีจังที่เธอปลอดภัย"

  "ซาราเนะเธอมาได้ยังไง"

  "ฉันตามคุณชูมา"

  "งั้นหลอขอบใจนะที่มาช่วย"

  "ป่าวเลยที่เธอต้องมาอยู่ที่นี้เพราะฉันนิ"

  "แล้วเจอรุ่นพี่บ้างไหม"

             ทันทีที่ซาโยถามขึ้นซาราเนะยื้น ป้ายชื่อให้ซาโย เธอก้มหน้าลงแล้วกำลังจะร้องห้เสียงดังออกมา ผมพุ้งไปเอาปิดปากเธอก่อนที่เธอจะร้องแล้วดึงเธอมาซบออกผม เธอเอาแต่บอกขอบและขอโทษๆ

  "ซาโยไหนเล่ามาให้ฟังเกิดอะไรขึ้นหลังจากพัดหลง"

  "หลังพัดหลงกับทีมที่ถอนกำลังฉันกับรุ่นพี่ รีบไปที่กำแพงให้เร็วที่สุดแต่ก็ไปไม่ถึงรุ่นพี่พลาดบาดเจ็บที่เท้าเพราะตกตึกมาละโดนเหล็กแทที่ขา"

  "อืมแล้วทำไมเธอถึงตายแบบนั้น"

  "วันต่อมาพวกเรากำลังหนีแต่ช้าลงจนถูกพวกซากศพล้อมเธออกว่าจะเปิดทางและถ่วงเวลาให้ฉันหนีมา"

  "เธอทำดีที่สุดลแล้ว และการที่เธอยังรอกอยู่คือการที่เธอตอบแทนการเสียสละของรุ่นพี่ที่ดีที่สุด"

  "ขอบใจนะที่ปลอบใจฉัน"

  "นอนพักเถอะ เดียวอยู่เวนแรกให้"

        สองสาวนอนกอดกันหลับไปผมยืนมองพวกnomal ที่ตามพวกเรามันเริ่มค่อยๆกระจายกันไป ผมนั่งลงกอดElectricity Blade จนซาโยตื่นขึ้น

  "ตื่นแล้วหลอ"

  "กินอะไรรึยังคุณอาโคกิซาว่า"

  "เรียกฉันชูก็ ยังเลย"

  "อะนี้ค่ะอาหารกระป๋อง ในกระเป๋ามีแยะเลย"

  "ขอบใจ ฉันขอถามทำไมต้องมาเรียนโรงเรียนที่มันต้องมาเสี่ยงแบบนี้"

  "ขอแรกเพื่อนไม่ให้เป็นภาระกับคนที่รับฉันมาเลียงเพราะตอนนี้ท่านป่วย และมาตามหาคน"

  "ไครละเพื่อนฉันรู้จัก"

  "คุณตาน่ะ แม่บอกว่าท่านอยู่ที่นี้"

  "ขอให้ได้เจอไวไวนะ

               ผมรู้ได้เลยทันทีว่าคุณตาที่ว่าคือผมเอง เพราะมิโอเรียกผมว่าคุณพ่อมีผมคนเดียวผมมองหน้าเธอแล้วยิ้ม

  "นอนพักต่อเถอะพรุ้งนี้จะพาเธอกลับบ้าน"

  "ขอบคุณมากค่ะที่มาช่วย"

  "ละหลังจากเรื่องฉันจะมีเรื่องคุยกับเธอ"

                             ตอนนี้ยาวมากผมนี้แบ่งอัพเลยทีเดียว   ติดตามตอนต่อไป