สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

      เช้าต่อมา

  "สองคนตื่นได้แล้ว พวกน้อยลงแล้วต้องไปเดียวนี้"

  "ขอ5นาทีเก็บสำภาระ"

  "ค่ะคุณชู"

             ผมปีนขึ้นยิดตึก แล้วมองดูรอบๆพวกมันน้อยลงมากท่าจะไปก็ต้องไปตอนนี้เท่านั้น ผมหันไปมองซาโยกับซาราเนะสองเสร็จแล้วผมลงไปค่อยๆพาพวกเธอลงจากซากตึก แล้วเลาะตาซอกตึกหลีกเลียงลานที่กว้างมาก มันเสียงที่จะมีเสียงก้องแล้วพวกมันจะมาลุมเรา 

  "คุณชูท่าเราไปด้วยความเร็วขนาดนี้เย็นนี้น่าจะถึงกำแพงค่ะ"

  "เข้าใจแล้ว ต้องภาวนาให้ทางสดวกแบบนี้ตลอดวัน"

           ทั้งสามคนที่มีชูเดินนำหน้าซาโยอยู่ตรงกลางซาราเนะปิดท้าย พวกเค้าเดินมาถึงลานกว้างของเมืองร้าง ถึงมีตอกซอกซอยให้แต่มันอันตรายเกินแล้วมีบ้างก็มีอุปสรรคกีดขวางบ้าง

  "ยังไงเราต้องเดินผ่านลานกว้างนี้ไป"

  "ไปทางอื่นไม่ได้เลยหลอค่ะคุณชู"

  "ยากเลยน่ะ เราต้องแปลงฟอร์เมชั่นเป็นสามเหลี่ยม"

  "แต่มันจะช้านะชู"

  "ช้าหน่อยก็ต้องยอมปลอดภัยไว้ก่อน"

        ผมสามคนหัดหลังชนกันแล้วค่อยๆเดิน หากพวกคุณสงสัยทำไมถึงต้องกลัวลานกว้างกว่าซอก ลานกว้างเรามีโอกาศโดนลุมมากกว่าจำเราและโดนล้อม ในซอกถึงจะมาแยะแค่ไหนแต่เราก็ดวล1-1แน่นอนกว่า และที่สำคัญผมใช้พลังของตัวเองต่อหน้าสองคนนี้ไม่ได้

    กอง กอง กอง กอง

  "ซวยซาโยทิ้งสัมภาณะ วิ้งงงงงงงงงงงงง"

         สิ่งที่ผมกลัวที่สุดมันก็เกิดขึ้น ลมที่แรงมากพัดกระป๋องเจ้ากำล่วงลงแล้วกลิ้งเสียงดังก้องไปทั่วลาน ผมสั่งให้ซาโยทิ้งสัมภาระและให้ทั้งสองคนวิ้งสุดกำลัง ตอนผมออกวิ้งผมมองดูรอบๆ พวกมันเริ่มมากันแล้ว ต้องไปให้ถึงอีกฝากก่อนจะถูกล้อม

  "ซาโย ซาราเนะ ฆ่าแค่ตัวที่ไกล้ที่สุด1-1.5เมตจากตัวเท่านั้น"

         ทั้งสามคนเข้าปะทะกับฟูงแรกด้านหน้าของทั้งสามคน พวกเค้าร่ายรำบนกองซากศพนับสิบนับร้อยนับพันที่กำลังเข้าหาพวกเค้า ตัวแรกผ่านไปตัวที่สองตามาและตามเรื่อยๆเลือดนองเป็นสายน้ำ เสียงฝีเท้าที่เหยียบลงเลือดดังนับครั้งไม่ถ้วนด้วยการวิ้งที่ไม่หยุด

  "เราไกล้ถึงแล้วคะคุณชู แต่เราแย่แน่ท่าเรายังมีพวกมันตามมาแบบนี้ เค้าจะไม่เปิดประตูให้"

  "แย่แน่แบบนั้นแต่ไม่เป็นไร ก่อนถึงประตู300เมตรฉันจะอยู่ถ่วงเวลาให้"

  "ชูนายจะให้พวกเราอสงคนทิ้งนายเนียนะ"

  "ใช่ฉันมาช่วยเธอซาโย และซาราเนัเสียสละมามากพอแล้วคนต่อไปก็ตาฉันแล้ว"

           ผมวิ้งนำทั้งสองคนเข้าไกล้กำแพงมากขึ้น มากขึ้นจนในที่สุดผมก็เห็นกำแะงเต็มตาผม หยุดวิ้งหนีแล้วหยุดตัวเองหันหลังให้กับสองคน แล้วฟันใบมีดของElectricity Blade หลุดออกไปปักตรงหน้าพวกซากศพ ปลอยกระแสไฟฟ้าช้อตห้พวกมันหยุดนิ้งแต่พวกมันมีแยะเกินไป ใช้ได้อย่างมากก็3นาที

  "ไปซะทั้งสองคน"

  "ชูนายไปกับพวกเราเถอะ"

  "ฉันไปไม่ได้ ซาราเนะพาเพื่อนเธอไปซะ"

         ซาราเนะกระชากแขนซาโยออกวิ้งไปตอนที่ผมกำลังหันกลับมาที่ฟูงซากศพ หางตาผมเห็นสิ่งที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้ ผมดึงใบมีดของ Electricity Blade ร่อนออกไปปักที่ตัวมัน ประชากตัวปักลงพื้น สปีริท ผมรีบวิ้งเข้าไปหามันแล้วติดตังใบมีดสำรองอันสุดท้ายทันทีที่ถึงตัวมัน ก็เอามีดแทงลงหัวมันดิ้นจนใบมีดที่ปาออกมาปักมันหักลง   ผมหยุดแล้วหันไปมองสองคนนั้นที่เดินเข้าประตูไป ผมหันกลับไปถึงฟูงซากศพ ที่เริ่มเดินอีกครั้ง

    มุมซาโย 

          ฉันกับซาราเนะเข้ามาในกำแพงแล้วซาราเนะลากแขนฉัน ดินขึ้้นบรรไดไปบนชั้นสังเกตการณ์ มองดูชู

  "ซาโยฉันไม่เข้าใจทำไมเค้าต้องทำอะไรให้เธอขนาดนี้"

  "ฉันไม่เข้าใจเหมือนกัน ฉันกับเค้าเพิ่งเจอกันไม่ถึง1อาทิตย์เลย"

  "เค้ามาที่หอพักมาหาเธอ พอเค้ารู้ว่าเธอหายไปสิ่งแรกที่เค้าทำคือไปเอาวุธแล้วหาคนนำทางมาตามหาเธอ"

  "งั้นหลอ ฉันไม่เข้าใจ ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับนิสัยแบบนี้เหมือนเคยได้ยินมาจากไหน"

        ซาโย? จงมองดูฉันอย่าได้ละสายตาหนีจงมองดูวิธีของฉัน วิธีที่ฉันจะสอนเธอ

             ฉันที่ยืนมองดูของตามที่ตระโกนบอก ตัวเค้าตั้งท่าแล้ววิ้งเข้าฟาดฟัน กับฟูงซากศพเค้านั้นร่ายรำถ่วงท่าแห่งดาบถอยออกฟาดฟัน เข้าฟันแล้วก้าวย่างอย่างใจเย็นหลีกเลี้ยง ไม่ให้ตัวเองจนมุม ตัวเค้าคอยๆย้อมเป็นสีแดงอย่างช้าๆ ฉันเอากล้องส่องทางไกลส่องดูเค้าสีหน้าของเค้ามิได้หวาดกลัว แต่กลับสนุกกับมันอย่างหน้ากลัว พวกมันลดลงที่ละตัวที่ละตัวจนบางตาลงเวลาผ่านไปเท่าไหร่ แต่เค้าไม่มีสีหน้าอาการเหนื่อย จนตัวสุดท้ายล้มลง เค้าเอาคาตานะ Electricity Blade ของเค้าปักลงพื้นแล้วนั่งลงบนซากศพ สีหน้าแววตานิ่งมากแผ่ไปด้วยจิตสังหาร ฉันวิ้งลงไปข้างล่าง พยาจะปิดประตู

  "ไม่เธอปิดไม่ได้"

  "อย่ามาขวางฉันฉันจะเปิด"

           พวกเจ้าหน้าที่ประจำประตูพยายามดึงฉันออกตากประตู ฉันรู้หงุดและโมโห ตอนนี้ฉันแค่อยากไปพาเค้าเข้ามา ฉันไปมองพวกเค้าแล้วแผ่จิตสังหารใส่พวกเค้า ฉันกระตัวล็อกประตูฉุกเฉินกรณีที่ระบบไฟฟ้าไม่ทำงานที่ต้องเปิดด้วยแรงคนออก แล้วเปิดประตูวิ้งออกไป

       จบมุมซาโย

             ผมนั้งลงบนกองซากศพเพื่อระงับสัญชาติญานดิบก่อนจะไปที่ประตู ตอนนั้นผมสัมพัสถึงถึงการมีตัวตนของพวกมันอีกตัวผมหันไปมองมันด้วยแว้วตาที่พร้อมฆ่าทุกเมื้อ แต่ไม่ใช่มันคือซาโย เธอยืนมองดูและทิ้งระหะห่าง 

  "นั้นนายใช่ไหมชู"

  "อ่าใช่ กลัวฉันไหม"

  "กลัวสิ นายมองอย่างกะจะฆ่าฉัน"

  "โทษทีๆ ไปกันเถอะฉันอยากกลับบ้านละ"

  "ลุกมาสิฉันไม่อยากเข้าไปในนั้น"

  "เอาดาบนี้ไปทำความสะอาดละเก็บลงกล่องอย่างเดิม"

            ผมเดินเข้ากำแพงแล้วกลับบ้านทั้งที่ตัวเปื้อนเลือดแบบนั้น คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างมองผม ผมมายืนหน้าบ้านแล้วเปิดประตูบ้านออก แล้วเดินเข้าไป

  "กลับมาแล้ว"

                         ติดตามตอนต่อไป           โอ้ยไปนอนโรงบาลเล่นเพราะPM2.5 โทษทีน้า