สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

               ชูที่ยืนเอาคำตัวแบบอัสวินจองมองไปด้านหน้า เหมือนทุกสิ่งด้านหน้าไร้ตัวตน คู่ต่อสู้ของเค้าขึ้นเวทีมาด้วยสีหน้าไม่อยากขึ้นชูไม่แม้แต่จะมองศัตรู พอรู้การต่อสู้ชูทำเพียงแค่ปัดการโจมตีของศัตรู จนกระทั้งซาโยมายืนที่ข้าง ชูฟันดาบไปอย่างแรงจนกาดแตกและอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บแต่แผลไม่ลึกมาก ชูถีบส่งท้าบจนตกลานประรองไปและพ้ายแพ้ไป ชูเอาดาบชี้ไปที่ฝั้งอีกของนักเรียนรัสเซียแล้วท้าทายให้อีกฝ่ายขึ้นมาพร้อมกัน3คนหากไม่ทำ ก็ให้ยอมแพ้ไป แล้วเค้าก็เดินลงเวทีไป
  "นี้ของที่อาจารย์สั่ง"
  "ขอบใจนะไปดูฟูกะให้ที"
  "อาจา....."
  "อย่าเรียกแบบนั้นเธอบาดเจ็บนะ ฉันขออะไรอย่าได้ไหม"
  "ขออะไรอาจารย์บอกมาเลย"
  "ขออย่าได้จดจำฉันหลังจากขึ้นเวทีประลองไป ลืมมันไปให้หมด"
            ผมสั่งซาโยไปแบบนั้นเพราะ ส่วนลึกของใจผมมันสั่งให้ทำลายทุกสิ่ง ผมอาจจะฆ่าพวกนั้นก็ได้ ผมเริ่มแบบยับยั้งชั้งใจตัวเองได้น้อยลุงทุก ตอนนี้อีกฝ่าย3คนที่เหลือขึ้นมาบนลานด้วยสีหน้าที่ไม่ชอบใจ ใส่ถุงมือที่ซาโยไปเบิกมาให้ ถงจะไม่ดีเท่าของที่ผมมีอยู่
             ตอนนี้ทั้งสี่คนอยู่บนลานประลอง พอการต่อสู้เริ่มขึ้นชูได้เข้าชาร์ตคนนึงที่ไม่น่าเกี่ยวกับเรื่องฟูกะออกจากสนามอย่างรวดเร็ว ชูหันไปทางอีกคน เค้าคือคนที่ท้าประลองกับพวกชู ชั่วพริบตานั้นชูเห็นอะไรบางอย่างออกมาจากมือของอีกฝ่ายชื่อเอามือป้องแล้วกำมิลง แล้วแบมันดูออก มันเป็นเข็มที่หักครึ้งแต่มันเหมือนกับเข็มที่ฟูกะโดน สีหน้าแววตาชูดุดันขึ้นกว่าเก่าในตอนนั้น หัวหน้าของนักเรียนรัสเซียเข้าโจมตีชูแต่ชูกลับหายไปจากหน้าเธอแต่ไปยืนกับคนที่ใช้เข็ม ชูเตะตัดขาให้อีกฝ่ายล้มลงแล้วเอาเท้าเหยียบแขนอีกฝ่านแล้วเอามือดึงแขนขึ้นแล้วหักทิ้งอย่างไม่สะทกสะท้าน ในสเตเดี้ยมที่เคยมีเสียงเชียเงียบสงบลงจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง หัวหน้านักเรียนเข้ามาโจมตีชู ชูหลบได้แล้วหันมามองด้วยแววตาอาฆาตร้ายแล้วเข้าโจมตีด้วยกำปั้นที่ท้องจนกระเด็นและล้มลง อีกฝ่ายังลุกไหวเธอตั้งกาดแล้วมองชูอย่างใจเย็น แต่ไม่ช่วยอะไรชูเข้าซ้ำ จนลมลองชูขึ้นคล่อมตัวเธอแล้วง้างกำปั้น ชูตอนนั้นด้วยท่าทางของเค้าทุกรู้แน่นอนว่ากำปั้นนั้นจะจบชีวิตหัวหน้านักเรียนรัสเซีย
    คุณ............ฉันไม่เป็นไรแล้ว
        ปังงงงงงงง  เสียงกำปั้นองชูอัดลงพื้นลานประลอง เค้าลุกขึ้นแล้วเดินลงมาจากเวทีโดยทิ้งพวกนั้น ไว้บนลาน
             ผมที่ได้สติกลับมาจากเสียงของฟูกะแล้วยั้งกำปั้นนั้นไว้ ผมเดินไปหายั้ยเตี้ยที่ฟื้นมาแล้ว
  "เป็นไงบ้าง"
  "โชคดีที่อีกฝ่ายยังเป้นลุกผู้ชายพอที่ยั้งมือ"
  "เค้าเป็นคนดีเลยละ"
  "นายทำหลอ พวกนั้นนะ"
  "ใช่ ฉันทำเอง"
  "ฉันไม่อยากเห็นแบบนี้เลย"
  "ฉันจะเป็นแบบนี้เพราะอะไรก็รู้อยู่"
            ผมลุกขึ้นถอดถุงมือแล้วส่งให้ซาโยเอาคืน แล้วผมก็เดินมาอุ้มฟูกะในท่าอุ้มเจ้าสาวแล้วเดินออกจากลานประลองไปห้องพยาบาลพร้อมกับสายตาที่จั๊บจองมองจากคนดูในสนาม ที่มีทั้งความสงสัย ความกลัว และความชืนชม ตัวผมที่ไม่ไยดีต่อสิ่งไดผมเดินและมองไปข้างหน้า
                         ติดตามตอนต่อ