Demon สัตว์อสูรจอมราชันย์

บทที่ 10


 


Hope : ความหวัง


 


Richard : ศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงไม่ได้ฝึกเพื่อไปสู้กับใคร แต่ฝึกเพื่อสู้กับใจของตัวเอง


 


อาเธอร์ จอนสตัน มองดูผลึกสีเขียวครามรูปร่างเด็กทารกในมือ มันคือตุ๊กตาผลึกที่เขานั่งทับในคืนที่แล้ว


 


‘ทำไมมันถึงมาอยู่ในกระเป๋ากางเกงได้’


 


แต่ความคิดเขาก็ต้องหยุดลงในทันทีเมื่ออาเธอร์เห็น 'เป้าหมาย' กำลังเดินเข้ามาในระยะการมอง อาเธอร์รีบหลบเข้าไปอยู่ในมุมมืด 'เป้าหมาย' เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าขอทานคนหนึ่ง และทำทีท่าเหมือนกำลังล้วงกระเป๋าหาเงินเหรียญให้ขอทานเฒ่า


 


"ทำไมลุงถึงมาแถวนี้ทุกวันเลยล่ะครับ"


 


ขอทานเฒ่ายิ้มรับด้วยแววตาเศร้าสร้อย เขาเคยชักชวนให้ขอทานเฒ่าเข้าไปพักอาศัยในวัดแต่ขอทานเฒ่ากลับปฏิเสธอาจเป็นไปได้ว่ามีความคับแค้นรันทดบางอย่างจึงไม่สามารถย้ายที่อยู่อย่างอิสระได้ บัดดี้ยืนรออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อไม่ได้คำตอบเขาจึงเดินเข้าไปในวัด


 


มืดแล้ว ภายในวัดก็มืดมิด เขาเคยเสนอให้นักบวชชราติดไฟฟ้าภายในวัด แต่นักบวชบอกปัดปฏิเสธเห็นว่าไม่จำเป็น


 


จึงทำให้เขาคิดได้ว่าชีวิตคนในปัจจุบันล้วนพึ่งพาแต่เครื่องอำนวยความสะดวกมากเกินไป ความเรียบง่ายสุขสงบในการดำรงชีวิตล้วนแต่ถูกกลืนกินโดยเทคโนโลยีที่สร้างขึ้นเพื่อสนองตัณหา ถ้าหากวันหนึ่งอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์ทั่วโลกเกิดทำงานไม่ได้ พวกเขาเหล่านั้นจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร


 


แสงเทียนส่องสว่างมาจากกระท่อมหลังวัด พอบัดดี้เดินเข้าไปใกล้ ก็พบเห็นนักบวชชราที่กำลังใช้ไม้กวาดทำความสะอาดบันไดกระท่อม ทันทีที่เห็นเขานักบวชก็เอ่ยปากพูดขึ้น


 


"เอ้ย คุณบัดดี้ อย่าเพิ่งขึ้นมา อย่างเพิ่งขึ้นมา รอสักประเดี๋ยวก่อน มีแขกตามมาด้วย" สายตาของท่านนักบวชมองไปยังมุมมืดที่แสงเทียนส่องไม่ถึง


 


เมื่อบัดดี้หันไปมองตามหลวงพ่อ ก็มองเห็นเห็นเงาตะคุ่มเงาหนึ่งกำลังขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวในความมืด


 


อาเธอร์ จอนสตัน เดินออกมาจากเงามืดด้วยสีหน้าประหลาดใจ ที่ถูกเปิดโปง จากความสามารถในการซ่อนตัวของเขาที่เลือกซ่อนตัวในมุมมืดที่สุดและอับสายตาที่สุด แทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่สายตาของนักบวชชรารูปนี้จะมองเห็น


 


"เข้ามาข้างในสิ" นักบวชที่เข้าไปในกระท่อมเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ ร้องเรียกคนทั้งสองให้เดินเข้ามา


 


เมื่อทั้งหมดนั่งลงในกุฏิเรียบร้อย อาเธอร์ก็เริ่มจ้องมองนักบวชชรา จนเขาสังเกตเห็นถึงริ้วรอยความร่วงโรยที่ธรรมชาติมอบให้แก่ท่าน ความอ่อนโยนทั้งจากสีหน้าและแววตาทำให้อาเธอร์ค่อนข้างที่จะมั่นใจว่าเขามาถูกที่แล้วนักบวชก็ไล่สายตามองสำรวจอาเธอร์เช่นกัน


 


บัดดี้ได้แต่มองคนทั้งสองสลับไปมา เขากลัวก็แต่ท่านนักบวชจะมองคนผิดที่เลือกอาเธอร์มา


 


"เลือกไม่ผิดหรอก เป็นเด็กหนุ่มที่มีความยอดเยี่ยมไม่เหมือนกับอีกคน" นักบวชพูดจนบัดดี้ที่นั่งฟังอยู่ด้านข้างรู้สึกกระสับกระส่าย


 


"ไม่ได้หมายถึงเจ้า อย่าร้อนตัวไปคุณบัดดี้" นักบวชหน้ากลับมาถามอาเธอร์


 


"เอ้า มานี่มีธุระอะไรล่ะเจ้าหนุ่ม"


 


อาเธอร์เรียบเรียงความคิดแล้วเริ่มเล่าตั้งแต่เรื่องเหตุการณ์ในโรงพยาบาลร้างจวบจนกระทั่งถึงตอนที่นาตาลีหายตัวไปให้ทั้งสองคนฟัง


 


บัดดี้มีสีหน้าประหลาดใจ ส่วนนักบวชชราท่านนั่งฟังอย่างสงบ


 


เมื่อเขาเล่าจบในกระท่อมก็เงียบไปนาน จนในที่สุดท่านนักบวชก็ขยับตัวไปหยิบตำราเก่าๆ เล่มหนึ่ง ซึ่งอาเธอร์มองดูแล้วพอจะคาดเดาอายุได้ว่าคงไม่ต่ำไปกว่าห้าสิบปีแน่นอน นักบวชยื่นของสิ่งนั้นให้เขา อาเธอร์รับมันมาและจ้องมองดูมัน


 


"เอ้า กลับไปได้แล้ว กลางค่ำกลางคืน อยู่แถวๆ วัดมันจะไม่งาม" นักบวชชราพูดพลางหันหน้าไปทางประตู


 


"ระวังรถไฟจะชนกันล่ะคุณบัดดี้" นักบวชพูดยิ้มๆ หันหน้าไปมองบัดดี้และอาเธอร์สลับกัน


 


บัดดี้นั่งคุกเข่ากราบลาท่านนักบวช อาเธอร์รีบทำตาม เขาลุกขึ้นเดินไปอย่างเลื่อนลอยในมือกำหนังสือเก่าที่ได้รับมาไว้แน่น พอเดินไปถึงตรงประตูเสียงของนักบวชก็แว่วเข้ามาในหัว


 


"เจ้าอยากจะช่วยเพื่อน หรืออยากฆ่าปีศาจ" อาเธอร์หัวใจกระตุกวูบหยุดเดิน หันมาจ้องหน้านักบวชชราเขม็ง ท่านนักบวชทำทีพยักหน้าให้แล้วนั่งหลับตาทำสมาธิเข้าฌาน


 


อาเธอร์ยังคงจ้องมองอยู่อย่างนั้น จนบัดดี้ยกมือมาแตะไหล่เป็นนัยว่าไปได้แล้ว เขาจึงหันหน้าก้าวลงบันได บัดดี้หันหน้ามามองท่านนักบวชเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินตามอาเธอร์ลงบันไดไป


 


ทั้งสองคน คนหนึ่งเดินตาม อีกคนเดินนำพออาเธอร์เดินก้าวขาออกจากประตูวัดก็หันกลับมาเพื่อที่จะถามอะไรบางอย่าง บัดดี้ที่เดินใจลอยตามมาเมื่อจู่ๆ คนเดินนำหันหน้ากลับมาก็สะดุ้งก้าวพลาดไปสะดุดเข้าให้กับขอบประตูวัด


 


เมื่อทั้งคู่หันหน้าเข้าหากันคนหนึ่งไม่ทันตั้งตัวดี อีกคนก็พุ่งเข้ามาอย่างสูญเสียการทรงตัว ปากกับก็ปากเลยประสานกัน


 


"อุ๊บ!" อาเธอร์รีบเอามือไปยันอกบัดดี้ไว้ไม่ให้ล้มไปด้วยกัน บัดดี้เองก็รีบเอามือมาจับไหล่อาเธอร์ พอทั้งคู่ตั้งตัวได้ดีแล้ว ปากกับปากแยกออกจากกันแล้ว บัดดี้ก็รีบพูดขึ้นก่อนแก้เขิน


 


"น นายไม่เป็นไรนะ"


 


อาเธอร์ใช้แขนเสื้อเช็ดมุมปากด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์สุดๆ แต่พอเหลือบไปเห็นบัดดี้กำลังแสดงสีหน้าตกตะลึงปากอ้าตาค้างกับบางสิ่งที่อยู่ด้านหลังของเขา บรรยากาศทั้งหมดก็เปลี่ยนไป


 


ในความมืดมิดไร้แสงไฟจากหลอดไฟหน้าประตูวัด อาเธอร์ค่อยๆ หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ทำให้บัดดี้ตกตะลึง


 


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด


ครั้งนี้เปลี่ยนกลับไปเป็นอาเธอร์ที่ตกตะลึง เมื่อเขาเห็นจูดี้กรีดร้องและหันหน้าวิ่งออกไป


 


บัดดี้รีบวิ่งตามพลางตะโกนร้อง "เดี๋ยวก่อนมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด"


 


เมื่อทั้งคู่วิ่งไปจนลับสายตาแล้วอาเธอร์จึงก้มลงมองดูหนังสือเก่าขาดในมือ


 


"รถไฟชนกันบ้าอะไรเนี่ย" เขาเลื่อนมือไปขยับแว่นตาให้เข้าที่ แสงไฟจากหลอดไฟฟ้าที่เพิ่งมาติดเอาป่านนี้ เหมือนจะจงใจเยาะเย้ยเขา


 


………………………………………………………………


 


"พื้นผิวของโลก ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำถึง 70% เช่นเดียวกับร่างกายมนุษย์ ที่มีน้ำเป็นส่วนประกอบหลักถึง 70% และทำหน้าที่เป็นระบบไหลเวียนเลือด คอยหล่อเลี้ยงแทรกซึม นำสารอาหารต่างๆ ไปยัง ทุกอณูของร่างกาย เมื่อเราได้ทำการวิจัยโดยการใช้กล้อง ส่องดูโมเลกุลของน้ำที่มีการนำมาจากแหล่งต่างๆ พบว่ารูปผลึกของน้ำมีความสวยงามและหลากหลายตามสภาวะสิ่งแวดล้อม ภาพของผลึกน้ำ(รูปร่างคล้ายผลึกของเกล็ดหิมะ) จะเปลี่ยนเป็นรูปร่างที่งดงาม เพียงแค่พูดคำว่า “ขอบคุณ” และเปลี่ยนเป็นรูปร่างที่น่าเกลียด เพียงแค่คำพูดว่า “ไอ้โง่”


 


สก็อต แมคโดนัล เดอแฮมเบิร์ก หันหน้ามายิ้มให้กับสาวสวยผู้ฟังหลังจากพูดจบ


 


นาตาลีมองไปที่ภาพโมเลกุลผลึกน้ำรูปร่างต่างๆ บนเกระจกใส ประกอบด้วยภาพตัวอย่างของผลึกน้ำจากหลากหลายสถานที่ ผลึกน้ำที่เรียงตัวกันสวยสะดุดตาเธอมากที่สุดคงจะเป็นผลึกน้ำที่มาจากวัดจิตสงบ วัดแห่งหนึ่งในมหานครยิ้มแฉ่ง


 


"ทั้งหมดนี้ยังไม่สามารถทำให้ฉันตัดสินใจเข้าร่วมกับองค์กรของคุณได้หรอกค่ะ" นาตาลีมองกลุ่มภาพผลึกน้ำที่แตกต่างกัน แต่มีที่มาของน้ำเพียงสถานที่เดียว


 


"ภาพพวกนี้" คิ้วทั้งสองของเธอขมวดเข้าหากัน ส่งสายตาคาดคั้นคำตอบจากชายชราในชุดสูทหรูหรา


 


"ครับ ภาพพวกนั้น คืองานที่แท้จริงขององค์กรเรา และเราคิดว่าคุณน่าจะช่วยเราได้"


 


………………………………………………………………


 


อาเธอร์ จอนสตัน หยุดยืนอยู่เพียงลำพังบนศีรษะของเขาสวมไว้ด้วยเครื่องDC สถานที่ตรงหน้าในตอนนี้คือสวนสาธารณะยิ้มแฉ่ง สถานที่ซึ่งเกิดเหตุโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ของเมืองเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า


 


ไม่มีตำรวจมาคอยเฝ้าแล้ว


 


เขาเดินผ่านแผงกั้น 'ห้ามเข้า' ที่ประตูหน้าไปยังบริเวณเคยเป็นบ่อน้ำ ที่ซึ่งเคยมีรูปปั้นปลาประหลาดคอยพ่นน้ำขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่ตอนนี้ มันกลับลึกลงไปเป็นหลุมกลมขนาดใหญ่ กินบริเวณกว้าง เส้นผ่านศูนย์กลางยาวกว่าร้อยเมตร


 


อาเธอร์ก้มลงตรวจดูพื้นผิวดินในบริเวณนี้กลับพบว่ามันไม่ใช่หลุมที่เกิดขึ้นจากการระเบิด ขณะที่อาเธอร์กำลังวิเคราะห์ขบคิดอยู่ พื้นดินส่วนที่เขายืนอยู่ก็เริ่มเกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรง และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตึกรามบ้านช่องที่มีประตูหน้าต่างเป็นกระจกแก้วใส ล้วนแตกร้าวจนแทบไม่หลงเหลือ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมดในช่วงเวลาหายนะ


 


ต้นไม้ต่างๆ ในบริเวณสวนสาธารณะ สั่นไหวเอนเอียงมีบางต้นที่ล้มลงมา เขาหมอบราบลงไปกับพื้น ความรู้สึกปวดบริเวณต้นขาเกิดขึ้นทันทีที่เขาหมอบลง


 


เวลาห้านาทีผ่านไปเชื่องช้าราวกับห้าชั่วโมง การสั่นสะเทือนของแผ่นดินจึงหยุดลง อาเธอร์ยกมือขึ้นปาดเหงื่อออกจากใบหน้า ความเจ็บปวดบริเวณต้นขาทำให้เขาต้องรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง......แล้วตัวการที่สร้างความเจ็บปวดให้กับเขาก็ปรากฏขึ้น


 


มันคือตุ๊กตาผลึกรูปเด็กทารกที่กำลังส่องแสงสีเขียวสว่างจ้าจนอาเธอร์ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดตา
 


 


To be continue…