คิไมระ

     โล่ได้แตกกระจายออกเป็นเศษเล็กเศษน้อย
 
     และนั่นก็ทำให้โซระได้แทรกเข้าไปจนถึงตัวโกร่า
 
     " พบกันจนได้นะ หึหึหึ "
 
     ผมได้เปลี่ยนแปลงร่างกลายเป็นฝูงผีเสื้อนับพันแล้วบินรอบตัวของโกร่าพร้อมๆ กับปล่อยเกสรราตรีรอบๆ ตัวเขา
 
     ผงเกสรได้แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของโกร่าจนมันทำปฏิกิริยากับร่างกายของเขาจนผิวเริ่มแห้งเหมือนดินที่แห้งแล้ง
 
     " นี่มัน! เกสรราตรี! "
 
     เจ้ามนุษย์ไปเอามาได้ยังไงกัน!
 
     เกสรราตีค่อยๆ ดับเส้นประสาทการเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ โดยไม่ได้ทำให้รู้สึกของความเจ็บปวด โกร่าที่ทำได้แค่ขยับตาไปมาก็รู้สึกว่าตนเองคงจะถึงฆาตแล้วจึงไม่ปริปากบ่นว่าอะไร
 
     ร่างของโกร่าค่อยๆ แตกละเอียดจนกลายเป็นผุยผงเหมือนใบไม้ที่แห้งกรอบเพราะสูญเสียน้ำที่ระเหยเป็นไอหมดแล้ว
 
     อื้ม! คราวนี้รสชาติดีขึ้นมาหน่อยเพราะผมมีความร้อนภายในตัว พอย่อยเข้าไปแล้วเหมือนได้กินเนื้อย่างที่ดูราคาแพง
 
     พอโกร่าหัวหน้าของพวกมันตายไป เจ้าพวกขี้ข้าก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรผมอีก ได้แต่นอนเป็นหมาง๋อยอยู่บนพื้น
 
     ส่วนตาแก่เมื่อไม่มีอะไรทำแล้วก็คืนร่างกลายเป็นงูเล็กและกระโดดขึ้นบนใล่ผมตามเดิม
 
     (( ไม่นึกเลยนะว่าเจ้าโกร่าในตอนที่เจ้านั่นกำลังจะตายเป็นรอบสุดท้ายจะไม่ปริปากบ่นเลย เป็นครั้งแรกที่มันทำตัวเป็นคนดีจนหน้าหมั่นไส้ ))
 
     เอาน่า มันก็ตายไปแล้วจะขุดเรื่องเก่าๆ อีกทำไมเนี่ย รีบกลับถิ่นเถอะ ผมไม่ชอบอยู่ที่นี่นานๆ
 
     (( พูดอย่างกับข้าชอบนั่นแหละ รีบไปซะสิ ข้าจะเซ็งตายอยู่แล้วเนื่ย ))
 
     " หึ! "
 
     โซระหัวเราะออกมาคำหนึ่งแล้วหายตัวพร้อมๆ กับฝูงผีเส้อราตรี
 
     ถิ่นสไลม์
 
     ณ โพรงสไลม์
 
     ฟิ้ว
 
     ฝูงผีเสื้อนับพันปรากฏต่อหน้าฝูงสไลม์พร้อมๆ กับร่างมนุษย์ของโซระ
 
     " ข้ากลับมาแล้ว "
 
     ฝูงสไลม์ทั้งหมดเปลี่ยนสีกลายเป็นสีชมพูแล้วไปกระโดดทับบนตัวเขาด้วยความดีใจ
 
     (( บุ๋งบุ๋ง ))
 
     " เหวอ! อะไรเนี่ย! "
 
     (( มันบอกว่า ยินดีต้อนรับกลับมาน่ะ ))
 
     " โอ๊ย! พวกเจ้าพอได้แล้ว ข้าหายใจไม่ออก "
 
                         .............................................................
 
     ถ้ำเพลิง
 
     ณ ห้องบูชา
 
     " ท่านพ่อ ข้ากลับมาแล้ว ข้าไปล่าหมูให้กับท่านด้วยท่านดูสิว่าน่ากินมั้..... "
 
     เดร่าอึ้งกับสภาพห้องที่สิ่งของแตกกระจายระเนระนาด ข้ารัยใช้ก็นอนกันเกลื่อน แต่ไม่มีวีแว่วของราชามังกรโกร่า
 
     " นี่มันเกิดอะไรขึ้น! แล้วท่านพ่อข้าข้าไปไหน! "
 
     เธอใช้เท้ากระทืบบนข้ารับใช้ตนหนึ่งและเค้นถามจากสภาพนั้น
 
     " ทะ ท่านโกร่า ถะ ถูกสังหารแล้วขะ ขอรับ "
 
     ขี้ข้าพูดตะกุกตะกักเพราะคุณเธอบี้เท้าบนหัวเขาเหมือนพรมเช็ดเท้า
 
     " ใครเป็นคนฆ่า! บังอาจนัก! "
 
     เธอใช้เนตรหยั่งรู้ที่เป็นความสามารถเฉพาะตัวของเผ่ามังกรมองไปที่วงแหวนเวทย์
 
     ทันใดนั้นภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็ได้ปรากฏและฉายสิ่งที่ผ่านมารวมถึงผู้ที่สังหารโดกร่าแบบชัดระดับสูงสุด
 
     มนุษย์งั้นรึ.....รึว่า! จะเป็นเจ้ามนุษย์นั่นที่ท่านพ่อเคยพูดถึง
 
     เดร่าชักดาบขึ้นมาจากเอวแล้วชี้ไปทางวงเวงทย์แล้วพูดคนเดียวแบบเท่ๆ
 
     " บังอาจมาล้วงคอมังกร ข้าผู้นี้จะเป็นคนสังหารมันเอง จะได้ได้รู้ว่าใครอยู่เหนือจุดสูงสุดกันแน่! "