Note Tale Project : Heart & Both

 
 
 
.....ตั้งแต่ฉันกลับมาเรียนตามปรกติ หลายๆอย่างก็ดูจะราบรื่นดี เว้นซะก็แต่.......
 
 
"ไง! อิริยา! "
"?"
เด็กสาวที่นั่งทานอาหารกลางวันเหมือนเคยก็รู้ได้ถึงการมาของเขา
 
"มาอีกแล้ว...มีอะไรหรอคะ"
"คือว่า....ฉันซื้อนมมาฝากน่ะ อุสาห์ไปเข้าสงครามแย่งชิงมาจากร้านค้าเลยนะ"
จูนที่กลับมาพร้อมกล่องนมร้านของชื่อดังในโรงเรียน ในสภาพมอมแมมเสื่อผ้ายับยู่ยี่ไปหมดชนิดที่ถ้าไม่บอกว่าไปซื้อของมาก็จะนึกว่าถูกมองว่าโดนใครเค้ากระทืบมาก็ไม่แปลก ทำให้เขาถูกมองอย่างอเนจอนาถจากสายตาของอิริยา
 
"เออ...ขอบคุณค่ะ"
เธอพูดขอบคุณไปตามมารยาทและกำลังลังเลอยู่ว่าควรจะรับไปดีหรือ แต่เพราะไหนๆจูนก็ไปเจ็บตัวซื้อมาให้แล้ว จะไม่รับไปก็กลัวจะเสียมารยาท
 
 
....แปลก.....
เธอเริ่มคิด
 
 
 
"อิริยา! ให้ฉันถือไปส่งให้ไหม"
ระหว่างที่เด็กสาวกำลังถือสมุดสามสี่เล่มไปที่ห้องพักครูโดยลำพัง จู่ๆจูนก็โผล่มาจากไหนก็ไม่ทราบ ทำเอาเธอตกใจไม่น้อย
 
"ไม่เป็นไรค่ะ นี่ไม่มีอะไรทำงั้นหรอคะ"
"เอาหน่าๆ คาบว่างน่ะ เห็นเธอพอดี"
เธอปฏิเสธไม่ทันขาดคำ จูนก็ฉวยสมุดเหล่านั้นไปจากมือเธอซะแล้ว
 
"เห็นไม่ค่อยแข็งแรงนี่เนอะ อีกอย่างหนังสือพวกนี้มันเยอะไปสำหรับเธอนะ!"
จูนวิ่งนำไปอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ทันระวังจนสะดุดกระเบื้องข้างหน้าล้มโครมใหญ่จนหนังสือกระจัดกระจายไปทั่ว
 
"....."
 
 
....แปลก.....
 
 
"อิริยากลับบ้านยังไงหรอ?"
จูนที่กำลังเล่นบาสอยู่นั้นเมื่อเห็นอิริยากำลังจะเดินออกจากอาคารกลับบ้าน ก็หายตัวไปจากสนามบาสไปอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
 
...นายอีกแล้วหรอ...เธอได้แต่คิด
 
"ทางบ้านมารับค่ะ"
เธอตอบพึมพำมาด้วยน้ำเสียงเบาสุดๆ
 
"คุณหนู...ขอโทษที่ให้คอย มารับแล้วค่ะ"
ไม่ทันขาดคำ หญิงสาวที่จูนเคยเห็นเมื่อตอนนั้นก็เดินมาหาเธอพอดี
 
"หลีกทางให้ด้วยค่ะ"
"อ๊ะ!? ขอโทษครับๆ"
"ถ้าไม่มีอะไร....ฉันไปก่อนนะคะ"
เธอและคนขับรถของเธอก็เดินจากไปทั้งอย่างนั้น
 
 
....แปลกมากๆ....
เธอเริ่มรู้สึกเรื่อยๆ
 
 
 
"อิริยาว่าไง!"
"อะ....เอ่อ..."
...เจอกันอีกแล้ว...
จูนทักอิริยาที่กำลังเดินเข้าโรงเรียน
 
 
 
......แปลกจริงๆด้วย.....
 
 
 
"อิริยา!"
พักเที่ยงจูนก็มาหาเธออีกครั้ง
 
"....."
 
 
 
....ความรู้สึกนี้...มันคืออะไรกันนะ....
ความคิดเหล่านี้มักผุดขึ้นมาโดยตลอด
 
 
 
เนื่องมาจากพักหลังมานี้จูนชอบโผล่หน้ามาหาเธออยู่แทบจะตลอดเวลาบางทีก็ทำให้เธอรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่ไม่น้อย จนถึงกลับต้องเมินแล้วเดินผ่านไปทั้งอย่างงั้นก็มี
 
 
...ไม่เข้าใจมันจริงๆ...
 
 
 
"นี่...อิริยา พักนี้เป็นอะไรรึเปล่า ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยน่ะ"
แนนและเพื่อนๆของเธอที่สังเกตท่าทีของเธอมาพักนึงแล้วก็ตัดสินใจเข้ามาถามถึงท่าทางที่ดูเหม่อลอยและสีหน้าที่เหมือนเบื่อๆอะไรอยู่ตลอดเวลาของเธอในขณะที่เธอถือสมุดเหมือนกำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่ที่ดูจะเกี่ยวกับฮอร์โมนและวัยรุ่น
 
"อะ....เอ๊ะ? ฉันหรอ?"
เด็กสาวจู่ๆก็มีท่าทีสะดุ้งขึ้นมา ที่แท้เธอก็เหม่อลอยอยู่และไม่ได้มีกระจิตกระใจอ่านหนังสือของเธอเลยตั้งแต่แรกแล้วนั่นเอง
นอกจากนั้น เธอมีท่าทางดูเหนื่อยๆและมีอาการตอบรับที่เชื่องช้าสุดๆ กว่าจะรู้สึกตัวขึ้นว่าแนนเข้ามาทัก
 
"มะ....ไม่หรอก สงสัยเพราะร่างกายฉันอ่อนแออยู่แล้วด้วยละมั้ง ปรกติก็เลยไม่อยากทำอะไรอยู่แล้วน่ะ"
เธอปิดสมุดวางมือซ้ายทับไว้ตรงปกแล้วยิ้มหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อน แต่ดูเหมือนเธอเองจะคุยกับพวกแนนได้เป็นธรรมชาติเป็นกันเองมากขึ้นแล้ว
 
"ไม่หรอก ช่วงนี้เธอแปลกไปจริงๆแหละ ดูเหนื่อยๆและก็มากอยู่ตลอดเวลาเลย มีอะไรกังวลใจรึเปล่า"
 
ฟิล์มที่เห็นอย่างนั้นก็ตัดสินใจพูดตรงๆกับเธอดูหลังจากที่เห็นว่าหากอ้อมค้อมอยู่แบบนี้ อิริยาคงไม่น่าจะรู้ตัวแน่
ยิ่งพักหลังทั้งสามคนรู้สึกได้เลยว่า ถึงแม้อิริยาจะเป็นคนเงียบๆและไม่ค่อยชอบทำกิจกรรมอะไรก็ตาม กลับดูแปลกๆไปจากทุกทีแน่นอน
 
ในขณะที่แนนและฟิล์มกำลังถามอาการของอิริยาอยู่นั้น เบลที่สังเกตการณ์อยู่เงียบๆเหมือนจะนึกอะไรได้ เลยหยิบสมุดลึกลับของเธอจากที่สะพายไว้กับเอวมาเปิดดู เธอใช้เวลาอยู่ 2 - 3 วิก็ดูเหมือนจะหาสิ่งที่เธอต้องการเจอแล้ว
 
เด็กสาวตัวน้อยกวาดสายตาอ่านข้อมูลบางอย่างในนั้น ไม่นานนักเธอก็พับมันเก็บไว้ที่กระเป๋าที่ทำมาพิเศษสำหรับมันโดยเฉพาะตรงข้างเอว แล้วจึงตรงเข้าไปหาทั้งสาม
 
"นี่ๆ จูนเขาบอกว่าจะมายืมสมุดสังคมที่ห้องนี้น่ะ เขาบอกว่าใครไม่มีจะโดนลบคะแนนน่ะ"
เด็กสาวตัวน้อยพูดออกลอยๆไป ระหว่างนั้นเธอก็แอบมองอิริยาด้วยหางตาเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอไปด้วย
 
"จริงด้วยสิ ห้อง 2 ครูสังคมเข้มมากเลยนี่นา แต่ฉันไม่ได้เอามาหรอก เสียใจด้วยนะ แฮ่ๆ"
"งั้นยืมของฉันก่อนก็ได้ เดี๋ยวเสร็จแล้วบอกให้คืนแนนห้อง 1 นะ"
ทั้งสองคนก็มีท่าทางปรกติไม่ได้สังเกตอะไร จะมีก็แต่อิริยาที่จู่ๆก็สะดุ้งขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อจูน พร้อมเก็บกระเป๋าอย่างเร่งรีบ
 
ในขณะนั้นเอง แนนที่ค้นกระเป๋าของเธอไปทั่วก็เริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ปรกติผิดแปลกไป
 
"เอ๊ะ!? แปลกจัง ก็จำได้ว่าเอามาอยู่นี่นา"
"เอ....งั้นใครมีอีกล่ะเนี่ย"
เบลทีถือหนังสือของแนนไว้อยู่ข้างหลังเนื่องจากเธอได้ไปขโมยมาเมื่อสักครู่พูดลอยๆขึ้นมา
 
"นี่....อิริยาาา"
เด็กสาวตัวน้อยลากเสียงชื่ออิริยาที่กำลังทำเป็นไม่รู้เรื่องด้วยอยู่
 
"หนะ.... หนังสือหรอ? กะ....ก็มีอยู่ ใต้โต๊ะน่ะ ปะ....ไปหยิบเลย บอกเขาด้วยว่าคืนหน้าห้องก็ได้นะ!"
 
"อ๊ะ!!!???"
"อิริยา?"
"หึ!"
ไม่ทันที่เบลจะได้ถามคำถาม แต่อิริยาตอบขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลนและผิดปรกติสุดๆ แม้เธอจะไม่ได้หันมาหาเพื่อนแต่ทั้งสามก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นผ่านน้ำเสียงของเธอเอง
 
"อิริยา...เป็นอะไรรึเปล่า...."
"เธอพูดติดๆขัดๆด้วยนะ"
"เธอไม่ยอมหันมาคุยกับเราด้วยลา~"
ทั้งสามหันหันมามองหน้ามาซุบซิบกันบางอย่างก่อนจะพากันค่อยๆเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆไม่ให้อิริยารู้ตัว
 
 
...........
 
 
 
"เอ้านี่! หนังสื-...เอ๋?"
เมื่อหันกลับมา อิริยาก็พบว่าคนอื่นๆไปไหนแล้วก็ไม่รู้
 
....เห้อ...นี่มันวันอะไรกันนะ.....
เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในตอนนี้เธอเริ่มที่จะหาเหตุผลของการมีอาการแปลกๆอย่างที่เพื่อนๆบอกเกิดขึ้นกับเธออย่างจริงจังสักที
 
 
........ ที่เรารู้สึกเหนื่อยบ่อยๆ และหิวบ่อยผิดปรกติจะเป็นเพราะกัน....และความรู้สึกอึดอัดพวกนี้นี่มันคืออะไรกันนะ.....
 
 
"อ้าว! นี่เธออยู่คนเดียวหรอเนี่ย แล้วเบลล่ะ ว่าจะมายืมหนังสือพอดีน่ะ"
เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความร่าเริงชวนคุ้นหูก็ดังขึ้นตามมาจากเสียงประตูห้องที่เปิดออกไปก่อนหน้านี้แล้ว ทำให้อิริยาต้องสะดุ้งเหลียวหันมามองดู ทำให้เธอเข้าใจที่มาของความรู้สึกอึดอัดนี้ได้ทันที
 
"....!!"
อิริยาที่หันมาพอดีก็ตกใจอย่างสุดขีดเพราะเมื่อหันมาก็พบใบหน้าของจูนที่ยื่นเข้ามาใกล้ระยะเผาขนตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ อีกทั้งรอยยิ้มที่ร่าเริงบนใบหน้านั่นอีก
 
"อ๊ะ!? นะ.....นาย!"
"นี่....อยู่คนเดียวหรอ จะว่าไป วันนี้ไม่เห็นเธอเลย เป็นอะไรรึเปล่า?"
 
"...."
เด็กสาวเงียบไปสักพักและเริ่มมีสีหน้าไม่สบายใจขึ้นมาขณะที่ฟังจูนร่ายไปเรื่อยอยู่
 
"หรือว่าจะมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าหรือว่า-"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..."
ในขณะที่จูนกำลังหาประเด็นมาใช้สนทนาต่อ คำพูดเบาๆนั้นกลับขัดคำพูดร่ายของจูนอย่างชะงัก ทำให้จูนต้องลดเสียงลงเพื่อให้เขาใจถึงสถานการณ์ได้
 
ในตอนนี้ เธอกลับมาใช้คำสุภาพอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นเดินไปหยุดตรงหน้าต่างและมองออกไปข้างนอกนั่นด้วยแววตาว่างเปล่าแต่ทว่าภายในของเธอนั้นเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจอะไรหลายอย่าง
 
วินาทีนั้นเธอรู้สึกได้ทันทีว่าเพียงแค่การจากอ่านหนังสือนั้นไม่อาจจะให้คำตอบเธอได้ ถ้าสุดท้ายเธอต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูด อิริยาก็ควรจะถามคำถามที่จะให้คำตอบแก่เธอได้แน่ๆในวันนี้
 
จูนที่เห็นท่าทีแปลกไปของเธอเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีนักก็ได้แต่หดตัวก้มหน้าเงียบไปบนเก้าอี้ข้างหน้าโต๊ะของอิริยาด้วยท่าทางกังวลสุดๆ
 
 
"ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจคำถามหรอกนะคะ...."
เธอเว้นคำพูดให้เงียบไปสักพัก ก่อนจะตัดสินใจถามออกไป
 
 "นี่.....ชอบฉันหรอคะ"
 
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นแล้วอึ้งไปสักพักด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่นึกมาก่อนว่าเธอจะถามมาตรงๆแบบนี้ ใบหน้าที่ก่อนหน้าเคยยิ้มแย้มเริ่มแสดงท่าทางหวั่นๆพร้อมเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาด้วยความกังวล
 
ตัวเขาเริ่มรู้ดีว่าคำตอบต่อไปนี้ที่เขาต้องตอบเธอไปนั้นมันต้องสำคัญมากเพียงใด ทำให้เขาต้องคิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะทำอะไรไปซะก่อน
 
 
".....อืม"
 
 
เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมค่อยๆก้มลงด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ แม้มันจะเบาเพียงใด แต่ห้องที่ว่างเปล่าเนื่องจากพึ่งเป็นเวลาพักเที่ยงซึ่งโดยปรกติแล้วก็จะมีแต่อิริยาที่อยู่ในห้องก็ทำให้อิริยารับรู้ได้อย่างชัดเจน
 
 
"...!!"
อิริยามีท่าทีตกใจแสดงออกมาเช่นกันพร้อมหันหน้ามองจูนที่นั่งก้มหน้าอยู่มาราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินครู่นี้
 
"งั้นหรอคะ....เฮ้อ....เข้าใจแล้วค่ะ"
 
....เป็นแบบนี้เองหรอกหรอ
 
 
เธอถอนหายใจอย่างสบายใจด้วยรอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปาก เธอรู้สึกได้ว่ามันเหมือนกับเวลาที่ทำโจทย์สักอย่างและได้คำตอบของมันมาได้ ซึ่งจูนที่ก้มหน้าในใจหวั่นๆอยู่นั้นไม่อาจจะเห็นรอยยิ้มนั้นได้ ก่อนเธอจะเดินออกจากห้องไป
 
"ดะ....เดี๋ยวสิ! แล้ว....คำตอบล่ะ"
เมื่อบรรยากาศเริ่มค่อยๆเงียบไป เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นราวกับติดสปริงและมองไปทางเด็กสาวที่กำลังเดินออกจากห้อง
เด็กหนุ่มที่ต้องการคำตอบนั้นได้รวบรวมความกล้าถามออกไป ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป
 
ในเวลานั้นเอง เด็กสาวหยุดชะงักไปสักพัก เธอรู้ตัวดีว่ากระทำของเธอมันผิดที่เดินไปทั้งอย่างนั้น แต่ว่าตัวเธอนั้นก็เลือกที่ไม่พูดอะไรไป แล้วเดินจากไปทั้งอย่างนั้นตามเคย
 
.....ด้วยความที่ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ ฉันจึงเลือกที่จะยังไม่ให้คำตอบแก่เขาไปคงจะดีกว่า เหมือนที่เคยอ่านเจอ....ทุกๆครั้งที่เจอเข้ากับคำถาม แน่นอนว่าหากเป็นสิ่งที่ยากจะตอบได้ก็ต้องรู้สึกไม่เข้าใจและสับสนเป็นธรรมดา แต่แน่นอนว่า คำถามทุกอย่างมีคำตอบในตัวเองเสมอและพร้อมจะมอบความรู้สึกดีๆให้ผู้ที่หาคำตอบเจอเสมอ.....เพียงแต่ฉันยังไม่เข้าใจในคำตอบที่จะให้ไปก็เท่านั้น......
 
ในขณะที่ฝ่ายหนึ่งได้หาคำตอบเจอแล้วแต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับสร้างคำถามขึ้นมาแทน ซึ่งก็จะได้แต่รอวันที่จะได้คำตอบนั้นต่อไป ทำให้บรรยากาศตกลงสู่ความเงียบงันอีกครั้ง
 
 ...
.
.
 
 
"นี่...จะว่าไป คนอื่นเขาจะมาแล้วนะ นายก็รีบไปสิ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิดนะ"
 
ถึงอย่างนั้น อิริยาก็ยังเปิดประตูโผล่หน้าเข้ามาจากนอกห้องเพื่อเตือนให้เขารีบไปจากห้องนี้ด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา เนื่องจากเพียงแค่ไม่ถึง 10 นาที ผู้ชายก็สามารถทานอาหารเที่ยงเสร็จเรียบร้อยจนขึ้นห้องมาแล้ว เรื่องนั้นเธอรู้ดีนอกจากนั้นหากไม่ได้ตาฝาดไปเองก็จะเห็นได้ชัดว่า เธอกลับหน้าแดงแบบสุดๆอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จากนั้นเธอก็หายวับไปโดยไม่ทันกระพริบตาด้วยซ้ำ
 
แม้เพียงเธอเข้ามาเตือนแค่นี้ก็ทำให้จูนรู้สึกดีขึ้นมาก เพราะอย่างน้อยเขาก็สบายใจเรื่องที่อิริยานั้นไม่มีเกลียดเขานั่นเอง....
 
"เฮ้อ...ตลกไม่ออกเลยล่ะ"
 
จูนพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ผู้เขียน: ขออภัยผู้ท่านทุกท่าน ผมพึ่งพบว่าในตอน 2 นั้นเกิดความผิดพลาดขึ้น ทำให้เนื้อหาหายหายไปเยอะมากจนอ่านไม่ได้ ซึ่งตอนนี้ได้แก้ไขเรียบร้อยแล้ว ถ้าเกิดสังเกตเห็นว่าทำไมตอนไหนสั้นไปจนไม่รู้เรื่องก็อย่าได้ตกใจครับ ผู้เขียนจะรีบแก้ไขตอนนั้นๆอย่างเร็วที่สุดครับ