Note Tale Project : Heart & Both

เข้าวันต่อมา ทันทีเมื่อรถหรูของอิริยามาจอดอยู่หน้าโรงเรียน

ก็ทำให้เป็นจุดสนใจของใครๆที่ผ่านไปผ่านมาอยู่ไม่น้อย

 

 

"เอ้า! อิริยา สวัสดี!"

หัวหน้าห้องที่ชื่อแนนที่ได้ให้โน้ตกับเธอเมื่อวานพร้อมเพื่อนของเธออีกสองคน ก็กำลังจะเดินเข้าโรงเรียนพอดี

 

"อะ....อืม เอ่อ....สวัสดีค่ะ..."

อิริยาที่เพิ่งจะลงจากรถจู่ๆก็ถูกทักเข้าก็ตกใจจนแสดงสีหน้าท่าทางไม่ถูก ก็เลยยิ้มแปลกๆออกไป พร้อมทักทายด้วยเสียงสั่นๆ

 

"นี่!...ก็เพื่อนๆกัน ไม่ต้องพูดสุภาพหรอกนะ นี่ ถึงสองคนนี้เธอจะไม่คุ้นหน้า แต่ก็อยู่ห้องเดียวกับเรานะ นี่ เบลกับฟิล์ม"

แนนแสดงท่าทางอย่างเป็นกันเองพร้อมแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆของเธอทั้งสองคน
อิริยาที่เห็นดังนั้นก็รู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง

 

คนหนึ่งที่ชื่อ"เบล"นั้นดูท่าทางเงียบๆและเคร่งขรึม เธอเป็นคนที่ตัวเล็กกว่าอิริยาเล็กน้อย เธอไว้ผมสั้นและอีกทั้งสะพายสมุดบางอย่างไว้กับตัวอยู่ตลอดเวลา

อีกคนที่ชื่อ"ฟิล์ม"ก็ดูเป็นคนอารมณ์ดี และแข็งแรง ดูท่าเธอจะชอบเล่นกีฬาอีกด้วย ซึ่งเธอนั้นเป็นคนตัวสูงที่สุดในกลุ่มเลยทีเดียว

 

"ไง! ได้ยินมาว่าร่างกายไม่แข็งแรงเลยไม่ได้มาเรียนตอนม.4 เลยใช่ไหม ไม่เป็นไรนะ"

ฟิล์มเข้ามาทักทายอย่างร่าเริงและยิ้มให้

 

"เมื่อวานไปทำธุระน่ะ แต่พอได้ยินว่าเธอมาโรงเรียนปรกติแล้วก็อยากมาคุยด้วยมากเลยล่ะ ได้ยินจากหัวหน้าห้องว่าเธอเก่งมากด้วย"

เบลที่จ้องมองอิริยาอยู่ตั้งนานแล้วจู่ๆพูดแทรกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งถือสมุดที่เธอสะพายอยู่มาหาอิริยาและมองเธอด้วยตาที่เป็นประกาย ก่อนจะยื่นสมุดให้ดู

ซึ่งเนื้อหาในสมุดนั้นก็เป็นทั้งเรื่องเรียน เรื่องนักเรียนคนอื่นๆ ข้อมูลลับต่างๆของเพื่อน จนกระทั่งความลับต่างๆของโรงเรียน ซึ่งการกระทำนี้ของเธอทำให้เพื่อนๆทั้งสองคนของเธอตกใจเป็นอย่างมาก

 

"เบล!? เธอให้คนอื่นดูสมุดนั่นครั้งแรกเลยนะ!!"

ฟิล์มนั้นดูเป็นคนที่ตกใจที่สุด เพราะเธอเองนั้นที่ผ่านมาได้พยายามขอเบลดูสมุดเล่มนั้น แต่แน่นอนว่าไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง

 

"ความจริง มันมีสมุดแบบนี้อีกเล่มน่ะ แต่มัน...."

 

"พวกเธอ! รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันเข้าแถวนะ"

ไม่ทันพูดจบ แนนที่เดินนำไปก่อนแล้วก็ตะโกนขึ้นเรียกทั้งสามเข้าโรงเรียนก่อนที่จะสายซะก่อน ทำให้ทั้งสามต้องรีบวิ่งเข้าโรงเรียน

.

.

.

 

......ผมชื่อว่าจูน ผมเป็นคนร่าเริง ชอบเล่นกีฬา โดยปรกติแล้ว รอบๆตัวผมมักจะมีเพื่อนๆและสาวๆอยู่รอบตัวผมอยู่ตลอด แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก จนกระทั่งเมื่อวาน เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเด็กสาวคนหนึ่ง เด็กสาวคนนั้น ซึ่งผมไม่คุ้นหน้าเธอมาก่อนเลย แต่ผมกลับรู้สึกว่า.....

 

 

.....วันก่อน.....

 

 

 

จูนทันทีหลังจากได้พบกับเธอครั้งแรกทำให้เขารู้สึกคาใจแปลกๆ เพราะแม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก อย่าว่าแต่ชื่อเลย คุยกันสักคำก็ไม่ได้คุย จึงตั้งใจมาพบ"ออติค"เพื่อนสนิทของเขาตอนเย็นหลังตึกเรียนเก่า

 

"นี่! ออติค!"

ไร้เสียงตอบกลับใดๆ  จะมีก็แต่เสียงลมที่ผ่านมาจากช่องหน้าต่างเก่าๆที่พังไปนานแล้วเท่านั้น

 

"ออติค!....เอ่อ...."

 

จูนเดินตะโกนหาเขาไปทั่วอาคารเก่า แต่ก็ไม่พบเขาเลย แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงเรียบชาชวนหัวลุกดังขึ้นจากข้างหลังเขา

"สงสัยเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นที่นายไปชนกับเธอล้มเข้าตอนเย็นใช่ไหม"

 

"เห้ย! ตกใจหมด โผล่มาให้ซุ่มให้เสียงหน่อยสิฟ่ะ! ไหนจะเสียงนั่นอีก"

จูนตกใจสะดุ้งโหยงขึ้นหน้าตั้งก่อนจะว่าใส่เพื่อนผู้ลึกลับคนนี้

 

"จะขายข้อมูลกันก็ต้องทำให้เป็นความลับหน่อยสิ พอดีผมพึ่งจะขายข้อมูลของเรื่องของกินที่ประธานนักเรียนชอบไปน่ะ สนใจหน่อยไหม ยอดนิยมอันดับหนึ่งช่วงนี้เลยนะครับ"

เด็กหนุ่มผู้ลึกลับยื่นข้อเสนอโปรโมชั่นให้ แต่บรรยากาศโดยรอบมันก็ช่างคล้ายกับการทำสิ่งที่ผิดกฎหมายยังไงชอบกล

 

"อ่า ไม่ล่ะ ฉันต้องการแค่ข้อมูลของผู้หญิงคนนั้นน่ะ"

"หรอครับ...."

ออติคมีแสดงท่าทางผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะหยิบสมุดบางอย่างมาเปิดไปมาหาบางอย่าง ด้วยความชำนาญ

 

"อ๋อ ถ้าผู้หญิงคนนั้น เธอชื่อ อิริยา วณิชยการณ์ ชื่อเล่นก็อิริยา ตัวเล็ก สูง 162 น้ำหนัก 42 เพราะร่างกายไม่แข็งแรงเลยลาเรียนไปตอน ม.4 ทั้งปีน่ะ"

 

"เห้ยๆ แกมันน่ากลัวขึ้นทุกวันๆเลยจริงๆนะ"

 

"ข้อมูลเยอะก็งี้แหละครับ "

 

เด็กชายผู้ลึกลับดันแว่นขึ้นให้ชินกับสายตาด้วยท่าที่มักจะเห็นได้บ่อยในคาแรกเตอร์หนุ่มแว่นในการ์ตูนก่อนจะเผยรอยยิ้มอันน่าขนลุกออกมา ซึ่งเจ้าตัวคิดว่าเท่นั่นเอง

 

.....จะว่าไป....ดรอปไปทั้ง ม.4 เนี่ยนะ ลำบากแย่เลย......

 

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปก่อนนะ เดี๋ยวไม่ทันเรียนพิเศษ"

"อ๊ะ!?......อืม ไม่มีอะไรแล้วๆ"

"อ้อ! แล้วก็...ค่านายหน้า 300 ขอมัดจำ 150 ครับ นี่คือในกรณีอยากรู้เพิ่ม แต่ถ้าเอาข้อมูลแค่นี้ก็แค่ 150 ครับ โอนภายในวันนี้นะครับคุณจูน"

จูนที่กำลังจะเดินจากไปก็ถูกหยุดโดยมือข้างหนึ่งที่เกาะไหล่ขวาของเขาไว้แน่นเพื่อให้อยู่รับรู้ถึงค่าบริการของข้อมูลนั่นเอง

 

 

"เอิ่ม...."

 

 

.....จะว่าไป เราไปรู้จักหมอนี่ได้ยังไงกันนะ.....

.
.
.
.
.
.

 

 

วันต่อมา

 

หลังจากเข้าแถวเสร็จ จูนที่ยืนกอดอกพิงกำแพงคิดบางอย่างอยู่นานพอสมควรแล้วเมื่อเห็นอิริยากำลังมาพอดี

ก็รีบตรงไปหมายจะเจ้าไปหาเธอเพื่อขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

แต่ทันใดนั้นเอง จูนก็สะดุดขาตัวเองล้มไถลไปตรงหน้าอิริยาพอดี

 

"...?"

อิริยามองดูเด็กหนุ่มในสภาพอเนจอนาถเช่นนี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยสุดๆในขณะที่คนอื่นๆพากันหัวเราะ

 

"เอ๊ะ!? จูนนี่นา เป็นอะไรรึเปล่า?"

ฟิล์มที่อยู่ชมรมบาสด้วยกันท่าทางจะพอรู้จักกับเขาพอสมควร ได้เข้ามาดูแผลตรงหัวเข้าที่เลือดกำลังค่อยๆไหลออกมา

 

"มะ....ไม่เป็นไร ตะ....แต่ก่อนอื่นเลย..."

เด็กหนุ่มลุกขึ้นเซไปเซมาแล้วจู่ๆก็เรียกอิริยาขึ้นมา

 

"เธอ!"

 

"....ฉัน?"

เธอมองเขาด้วยแววตาสงสัย และแน่นอนว่าเธอตอบด้วยท่าทางเย็นชาเหมือนเคย

 

"เรื่องเมื่อวานน่ะ ขอโทษนะ ฉันแค่....อยากจะพูด....ว่าขอโทษน่ะ"

 

เมื่อฟังปุ๊บเธอก็เงียบไปสักพักพร้อมขมวดคิ้วคล้ายกับนึกอะไรอยู่

 

"อ๋อ.... เรื่องนั้นเองหรอคะ คิดมากด้วยหรอคะ....."

สำหรับจูนซึ่งดูเป็นเรื่องสำคัญมากที่ต้องขอโทษให้ได้ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใส่ใจมันหรือไม่ก็ลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ

 

"อืม....ช่างเถอะค่ะ....นี่ เราจะอยู่ตรงนี้อีกนานไหมคะ ดูเหมือนคนจะมุงดูเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้วค่ะ คือ....ฉันเริ่มจะ"อาย"น่ะ"

อิริยาพูดขึ้นจนจูนนึกได้ เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าพวกเขาอยู่ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่จับจองมายังพวกเขาเต็มไปหมด

 

"....."

.........นั่นคือสีหน้าตอนอายแล้วหรอนั่น มันก็ไม่ได้ต่างจากตอนปรกติเลยไม่ใช่หรือไง!....

 

สิ่งเดียวที่บ่งบอกถึงความอายของเด็กสาวในตอนนี้น่าจะเป็น ใบหน้าของเธอที่เบนไปทางขวาจากเดิมอยู่ประมาณ 30 องศาล่ะมั้ง

 

 

"เอาเป็นว่า ฉันขอตัวก่อนนะคะ คาบแรกจะเริ่มแล้ว ฟิล์มคะ ไปกันเถอะค่ะ...."

เด็กสาวกล่าวลาอย่างสุภาพแล้วหันกลับห้องไป ทิ้งจูนที่สภาพสะบักสะบอมไปอย่างไม่สนใจใยดี(อีกแล้ว) พร้อมกับผู้ที่มุงดูอยู่เมื่อครู่ก็พากันแยกย้ายไปแล้วเช่นกัน

 

"...."

จู่ๆ จูนก็เหลือบไปเห็นพลาสเตอร์ปิดแผลกล่องหนึ่งที่อยู่ตรงพื้น แล้วนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านั้นเหมือนเธอจะเคยถือมันอยู่ เขาพลิกดูไปมา ก่อนจะเผลอพูดคำสั้นๆคำนึงไป

 

.....น่ารัก.....

 

เด็กหนุ่มเก็บมันขึ้นมาแนบกับแก้มไปมาอย่างหลงใหล ซึ่งหน้าเขาเองนั้นแดงลามไปถึงหูแล้ว ในตอนนี้ เขารู้สึกชอบในตัวเธอขั้นมาอย่างจริงจังซะแล้ว

 

"สาวให้ที่ปิดแผลนี่ไข้ขึ้นเลยรึไงครับ"

 

"!!!!???" 

จู่ๆออติคที่โผลมาจากไหนก็พูดขึ้นมาจากข้างหลัง ทำให้จูนสะดุ้งตกใจลุกขึ้นหันมาเขา

 

"ก็บอกว่า คราวหลังจะมาก็ให้ซุ่มให้เสียงหน่อยสิฟะ! คนเขาตกใจเว้ย!"

จูนได้แต่ตวาดกลบเกลื่อนความอายของเขาไปก็เท่านั้น

 

"คาบเรียนจะเริ่มแล้ว ถ้าคุณจูนมัวยืนใจลอยอยู่ที่นี่ต่อไป เกรงว่าคนต่อไปที่มาทักจะไม่ใช่ผมแต่เป็นอาจารย์แทนนะครับ"

"เออ....จริง ไปกันเถอะ"

"แถมไอพลาสเตอร์นั่นคุณอิริยาตั้งใจให้คุณจริงๆรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลยครับ ดีใจเกินไปรึเปล่า"

 

"......"

....แกมันรู้ความคิดฉันซะทุกเรื่องจริงๆ

 

เมื่อได้ฟังดังนั้น ทำให้จูนหยิบพลาสเตอร์กล่องนั้นขึ้นมาดูด้วยความสงสัยอีกครั้ง หวังในใจเล็กๆว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ

 

ในขณะเดียวกัน

 

 

"เอ่อ....ฟิล์ม...เห็นกล่องพลาสเตอร์ของฉันรึเปล่าคะ"

อิริยาที่ค้นกระเป๋าหาของบางอย่างอยู่ก็เดินมาถามฟิล์มที่นั่งอยู่โต๊ะถัดๆไปทางขวา เพราะเธอที่มาด้วยกันเมื่อสักครู่อาจจะรู้อะไรบ้าง

 

"ไม่เห็นนะ ทำไมหรอ"

"อาจารย์เคมีฝากให้เอาไปคืนหมวดอนามัยน่ะ ไม่รู้มันหายไปไหน"

"เอ.... แย่จัง สงสัยคงทำตกไปสักทีล่ะนะ เดี๋ยวค่อยซื้อมาคืนก็ได้นี่นะ"

"อะ....อืม"

ฟิล์มตอบอย่างสบายใจ เพราะไม่อยากให้อิริยากังวลในเรื่องเล็กน้อย

 

 

.
.
.
.

เที่ยงวัน

.
.
.
.
.

 

 

อิริยาที่กำลังจะนำอาหารที่เอามาจากบ้านในกระเป๋าของเธอมาทานอยู่คนเดียวในห้องเนื่องจากไม่ชอบบรรยากาศคนเยอะๆที่โรงอาหารนั้นก็ไม่ได้รู้สึกตัวถึงชายหนุ่มที่เธอเจอกันเมื่อเช้า ว่าได้มานั่งบนโต๊ะข้างหน้าพร้อมจ้องหน้าเธอพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรไปด้วย ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ

 

"การทำแบบนี้เขาเรียกว่าโรคจิตไม่ใช่หรือไงคะ หรือว่าผู้ชายเป็นยังงี้กันทุกคนกันแล้วหรือคะ"

อิริยาทันทีที่เห็นก็รู้สึกเอือมระอากับการกระทำของจูนขึ้นมาแต่ก็ยังสุภาพด้วยอยู่

 

"นี่ๆ เธอ...ชื่ออิริยาใช่ไหม ได้ข่าวว่าไม่ค่อยแข็งแรงเลยไม่ได้มาเรียนตลอด ม.4 เลยนี่นา"

จูนทำเป็นไม่สนใจคำพูดก่อนหน้าของเธอ และพยายามตีสนิทด้วยท่าทางเป็นมิตรอย่างที่ทำเป็นปรกติ

 

"ขอชื่นชมค่ะ....แหล่งข่าวดีใช้ได้ ขนาดเพื่อนในห้องฉันบางคนยังไม่รู้จักฉันเลยนะคะ"

เธอตอบไปทานไปโดยไม่มองหน้าจูนเลยแม้แต่น้อย

 

"ล่ะ...แล้ว เธอไม่ได้ไปกินข้าวกับเพื่อนงั้นหรอ"

"ฉันพอใจค่ะ"

"อ่ะ!?.... ละ....แล้ว...."

อิริยาที่กำลังทานอาหารกลางวันอยู่พร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วยนั้น แม้จะตอบจูนอยู่บ้าง แต่ก็เป็นการตอบเลี่ยงๆเเรียบๆไปงั้นๆ เพราะก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว

 

จูนที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ค่อยอยากคุยด้วยนักก็มองไปรอบๆเพื่อจะหาประเด็นเพื่อมาคุยต่อให้ได้ ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นสมุดโน้ตของที่เธอกำลังอ่านอยู่จึงนึกเรื่องคุยต่อได้

 

"นี่! จะว่าไป เธอไม่ได้มาโรงเรียนนานขนาดนี้ เรียนจะตามทันเพื่อนรึเปล่าให้น้า ให้ฉันช่วย-"

"...หึ!"

"อะ....เอ๊ะ!?"

ไม่ทันพูดจบ อิริยายิ้มขึ้นเล็กๆที่มุมปากแล้วหัวเราะเบาๆออกมา พร้อมจ้องมาที่เขาจนทำให้พูดอะไรต่อไปไม่ออก

 

 

"อ๋อ...ถ้าเรื่องนั้น   ฉันเรียนเนื้อหาม.ปลายจบไปตั้งแต่ 
ป.6 แล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณคิดว่าฉันมาเรียน ม.5 ได้ยังไงโดยที่ไม่ได้เรียนซ้ำล่ะคะ"

เธอพูดไปพร้อมค่อยเช็ดปากตามที่ทานเลอะไปด้วย

 

"อะ...อะไรนะ!?"

จูนเหงื่อตกรู้สึกเหมือนว่าถามเธอผิดเรื่องซะแล้ว

 

"ก็อย่างที่พูดล่ะค่ะ ฉันสอบพาสชั้นเอาโดยที่คะแนนวิชาหลักก็ไม่ต่ำกว่า 98 คะแนนสักวิชานะคะ"

จูนที่กะจะหาเรื่องคุยกับเธอต่อ กลับถูกอิริยาคุยเกทับเข้าซะก่อนแล้ว

 

......จบกัน...คนที่เราคิดว่าเรียนตามไม่ทันเพื่อนแน่ๆ กลับเรียนเก่งเลยเราไปหลายขุมเฉย....

 

"ถ้างั้น ไม่มีไรแล้ว ฉันขอเอานี่ไปทิ้งก่อนนะคะ ส่วนคุณ ถ้าเกิดคนรู้ว่าคนอย่างคุณมาสตอล์กเกอร์ผู้หญิงแบบนี้มันก็คงจะเป็นข่าวที่น่าฟังนะคะ"

 

"....."

 

แม้คำพูดของเธอจะดูเย็นชาไปสักหน่อยแต่เธอก็ยังแอบยิ้มเล็กน้อยอย่างสบายใจก่อนจะลุกเก็บถุงและขยะที่เหลือไปทิ้ง ปล่อยจูนให้นั่งอ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้นต่อไป