Note Tale Project : Heart & Both

 

 

 

.....ตั้งแต่ฉันกลับมาเรียนตามปรกติ หลายๆอย่างก็ดูจะราบรื่นดี เว้นซะก็แต่.......

 

 

"ไง! อิริยา! "

"?"

เด็กสาวที่นั่งทานอาหารกลางวันเหมือนเคยก็รู้ได้ถึงการมาของเขา

 

"มาอีกแล้ว...มีอะไรหรอคะ"

"คือว่า....ฉันซื้อนมมาฝากน่ะ อุสาห์ไปเข้าสงครามแย่งชิงมาจากร้านค้าเลยนะ"

จูนที่กลับมาพร้อมกล่องนมร้านของชื่อดังในโรงเรียน ในสภาพมอมแมมเสื่อผ้ายับยู่ยี่ไปหมดชนิดที่ถ้าไม่บอกว่าไปซื้อของมาก็จะนึกว่าถูกมองว่าโดนใครเค้ากระทืบมาก็ไม่แปลก ทำให้เขาถูกมองอย่างอเนจอนาถจากสายตาของอิริยา

 

"เออ...ขอบคุณค่ะ"

เธอพูดขอบคุณไปตามมารยาทและกำลังลังเลอยู่ว่าควรจะรับไปดีหรือ แต่เพราะไหนๆจูนก็ไปเจ็บตัวซื้อมาให้แล้ว จะไม่รับไปก็กลัวจะเสียมารยาท

 

 

....แปลก.....

เธอเริ่มคิด

 

 

 

"อิริยา! ให้ฉันถือไปส่งให้ไหม"

ระหว่างที่เด็กสาวกำลังถือสมุดสามสี่เล่มไปที่ห้องพักครูโดยลำพัง จู่ๆจูนก็โผล่มาจากไหนก็ไม่ทราบ ทำเอาเธอตกใจไม่น้อย

 

"ไม่เป็นไรค่ะ นี่ไม่มีอะไรทำงั้นหรอคะ"

"เอาหน่าๆ คาบว่างน่ะ เห็นเธอพอดี"

เธอปฏิเสธไม่ทันขาดคำ จูนก็ฉวยสมุดเหล่านั้นไปจากมือเธอซะแล้ว

 

"เห็นไม่ค่อยแข็งแรงนี่เนอะ อีกอย่างหนังสือพวกนี้มันเยอะไปสำหรับเธอนะ!"

จูนวิ่งนำไปอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ทันระวังจนสะดุดกระเบื้องข้างหน้าล้มโครมใหญ่จนหนังสือกระจัดกระจายไปทั่ว

 

"....."

 

 

....แปลก.....

 

 

"อิริยากลับบ้านยังไงหรอ?"

จูนที่กำลังเล่นบาสอยู่นั้นเมื่อเห็นอิริยากำลังจะเดินออกจากอาคารกลับบ้าน ก็หายตัวไปจากสนามบาสไปอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

 

...นายอีกแล้วหรอ...
เธอได้แต่คิด

 

"ทางบ้านมารับค่ะ"

เธอตอบพึมพำมาด้วยน้ำเสียงเบาสุดๆ

 

"คุณหนู...ขอโทษที่ให้คอย มารับแล้วค่ะ"

ไม่ทันขาดคำ หญิงสาวที่จูนเคยเห็นเมื่อตอนนั้นก็เดินมาหาเธอพอดี

 

"หลีกทางให้ด้วยค่ะ"

"อ๊ะ!? ขอโทษครับๆ"

"ถ้าไม่มีอะไร....ฉันไปก่อนนะคะ"

เธอและคนขับรถของเธอก็เดินจากไปทั้งอย่างนั้น

 

 

....แปลกมากๆ....

เธอเริ่มรู้สึกเรื่อยๆ

 

 

 

"อิริยาว่าไง!"

"อะ....เอ่อ..."

...เจอกันอีกแล้ว...

จูนทักอิริยาที่กำลังเดินเข้าโรงเรียน

 

 

 

......แปลกจริงๆด้วย.....

 

 

 

"อิริยา!"

พักเที่ยงจูนก็มาหาเธออีกครั้ง

 

"....."

 

 

 

....ความรู้สึกนี้...มันคืออะไรกันนะ....

ความคิดเหล่านี้มักผุดขึ้นมาโดยตลอด

 

 

 

เนื่องมาจากพักหลังมานี้จูนชอบโผล่หน้ามาหาเธออยู่แทบจะตลอดเวลา
บางทีก็ทำให้เธอรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่ไม่น้อย จนถึงกลับต้องเมินแล้วเดินผ่านไปทั้งอย่างงั้นก็มี

 

 

...ไม่เข้าใจมันจริงๆ...

 

 

 

"นี่...อิริยา พักนี้เป็นอะไรรึเปล่า ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยน่ะ"

แนนและเพื่อนๆของเธอที่สังเกตท่าทีของเธอมาพักนึงแล้วก็ตัดสินใจเข้ามาถามถึงท่าทางที่ดูเหม่อลอยและสีหน้าที่เหมือนเบื่อๆอะไรอยู่ตลอดเวลาของเธอในขณะที่เธอถือสมุดเหมือนกำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่ที่ดูจะเกี่ยวกับฮอร์โมนและวัยรุ่น

 

"อะ....เอ๊ะ? ฉันหรอ?"

เด็กสาวจู่ๆก็มีท่าทีสะดุ้งขึ้นมา ที่แท้เธอก็เหม่อลอยอยู่และไม่ได้มีกระจิตกระใจอ่านหนังสือของเธอเลยตั้งแต่แรกแล้วนั่นเอง

นอกจากนั้น เธอมีท่าทางดูเหนื่อยๆและมีอาการตอบรับที่เชื่องช้าสุดๆ กว่าจะรู้สึกตัวขึ้นว่าแนนเข้ามาทัก

 

"มะ....ไม่หรอก สงสัยเพราะร่างกายฉันอ่อนแออยู่แล้วด้วยละมั้ง ปรกติก็เลยไม่อยากทำอะไรอยู่แล้วน่ะ"

เธอปิดสมุดวางมือซ้ายทับไว้ตรงปกแล้วยิ้มหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อน แต่ดูเหมือนเธอเองจะคุยกับพวกแนนได้เป็นธรรมชาติเป็นกันเองมากขึ้นแล้ว

 

"ไม่หรอก ช่วงนี้เธอแปลกไปจริงๆแหละ ดูเหนื่อยๆและก็มากอยู่ตลอดเวลาเลย มีอะไรกังวลใจรึเปล่า"

 

ฟิล์มที่เห็นอย่างนั้นก็ตัดสินใจพูดตรงๆกับเธอดูหลังจากที่เห็นว่าหากอ้อมค้อมอยู่แบบนี้ อิริยาคงไม่น่าจะรู้ตัวแน่

ยิ่งพักหลังทั้งสามคนรู้สึกได้เลยว่า ถึงแม้อิริยาจะเป็นคนเงียบๆและไม่ค่อยชอบทำกิจกรรมอะไรก็ตาม กลับดูแปลกๆไปจากทุกทีแน่นอน

 

ในขณะที่แนนและฟิล์มกำลังถามอาการของอิริยาอยู่นั้น เบลที่สังเกตการณ์อยู่เงียบๆเหมือนจะนึกอะไรได้ เลยหยิบสมุดลึกลับของเธอจากที่สะพายไว้กับเอวมาเปิดดู เธอใช้เวลาอยู่ 2 - 3 วิก็ดูเหมือนจะหาสิ่งที่เธอต้องการเจอแล้ว

 

เด็กสาวตัวน้อยกวาดสายตาอ่านข้อมูลบางอย่างในนั้น ไม่นานนักเธอก็พับมันเก็บไว้ที่กระเป๋าที่ทำมาพิเศษสำหรับมันโดยเฉพาะตรงข้างเอว แล้วจึงตรงเข้าไปหาทั้งสาม

 

"นี่ๆ จูนเขาบอกว่าจะมายืมสมุดสังคมที่ห้องนี้น่ะ เขาบอกว่าใครไม่มีจะโดนลบคะแนนน่ะ"

เด็กสาวตัวน้อยพูดออกลอยๆไป ระหว่างนั้นเธอก็แอบมองอิริยาด้วยหางตาเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอไปด้วย

 

"จริงด้วยสิ ห้อง 2 ครูสังคมเข้มมากเลยนี่นา แต่ฉันไม่ได้เอามาหรอก เสียใจด้วยนะ แฮ่ๆ"

"งั้นยืมของฉันก่อนก็ได้ เดี๋ยวเสร็จแล้วบอกให้คืนแนนห้อง 1 นะ"

ทั้งสองคนก็มีท่าทางปรกติไม่ได้สังเกตอะไร จะมีก็แต่อิริยาที่จู่ๆก็สะดุ้งขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อจูน พร้อมเก็บกระเป๋าอย่างเร่งรีบ

 

ในขณะนั้นเอง แนนที่ค้นกระเป๋าของเธอไปทั่วก็เริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ปรกติผิดแปลกไป

 

"เอ๊ะ!? แปลกจัง ก็จำได้ว่าเอามาอยู่นี่นา"

"เอ....งั้นใครมีอีกล่ะเนี่ย"

เบลทีถือหนังสือของแนนไว้อยู่ข้างหลังเนื่องจากเธอได้ไปขโมยมาเมื่อสักครู่พูดลอยๆขึ้นมา

 

"นี่....อิริยาาา"

เด็กสาวตัวน้อยลากเสียงชื่ออิริยาที่กำลังทำเป็นไม่รู้เรื่องด้วยอยู่

 

"หนะ.... หนังสือหรอ? กะ....ก็มีอยู่ ใต้โต๊ะน่ะ ปะ....ไปหยิบเลย บอกเขาด้วยว่าคืนหน้าห้องก็ได้นะ!"

 

"อ๊ะ!!!???"

"อิริยา?"

"หึ!"

ไม่ทันที่เบลจะได้ถามคำถาม แต่อิริยาตอบขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลนและผิดปรกติสุดๆ แม้เธอจะไม่ได้หันมาหาเพื่อนแต่ทั้งสามก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นผ่านน้ำเสียงของเธอเอง

 

"อิริยา...เป็นอะไรรึเปล่า...."

"เธอพูดติดๆขัดๆด้วยนะ"

"เธอไม่ยอมหันมาคุยกับเราด้วยลา~"

ทั้งสามหันหันมามองหน้ามาซุบซิบกันบางอย่างก่อนจะพากันค่อยๆเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆไม่ให้อิริยารู้ตัว

 

 

...........

 

 

 

"เอ้านี่! หนังสื-...เอ๋?"

เมื่อหันกลับมา อิริยาก็พบว่าคนอื่นๆไปไหนแล้วก็ไม่รู้

 

....เห้อ...นี่มันวันอะไรกันนะ.....

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในตอนนี้เธอเริ่มที่จะหาเหตุผลของการมีอาการแปลกๆอย่างที่เพื่อนๆบอกเกิดขึ้นกับเธออย่างจริงจังสักที

 

 

........ ที่เรารู้สึกเหนื่อยบ่อยๆ และหิวบ่อยผิดปรกติจะเป็นเพราะกัน....และความรู้สึกอึดอัดพวกนี้นี่มันคืออะไรกันนะ.....

 

 

"อ้าว! นี่เธออยู่คนเดียวหรอเนี่ย แล้วเบลล่ะ ว่าจะมายืมหนังสือพอดีน่ะ"

เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความร่าเริงชวนคุ้นหูก็ดังขึ้นตามมาจากเสียงประตูห้องที่เปิดออกไปก่อนหน้านี้แล้ว ทำให้อิริยาต้องสะดุ้งเหลียวหันมามองดู ทำให้เธอเข้าใจที่มาของความรู้สึกอึดอัดนี้ได้ทันที

 

"....!!"

อิริยาที่หันมาพอดีก็ตกใจอย่างสุดขีดเพราะเมื่อหันมาก็พบใบหน้าของจูนที่ยื่นเข้ามาใกล้ระยะเผาขนตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ อีกทั้งรอยยิ้มที่ร่าเริงบนใบหน้านั่นอีก

 

"อ๊ะ!? นะ.....นาย!"

"นี่....อยู่คนเดียวหรอ จะว่าไป วันนี้ไม่เห็นเธอเลย เป็นอะไรรึเปล่า?"

 

"...."

เด็กสาวเงียบไปสักพักและเริ่มมีสีหน้าไม่สบายใจขึ้นมาขณะที่ฟังจูนร่ายไปเรื่อยอยู่

 

"หรือว่าจะมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าหรือว่า-"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..."

ในขณะที่จูนกำลังหาประเด็นมาใช้สนทนาต่อ คำพูดเบาๆนั้นกลับขัดคำพูดร่ายของจูนอย่างชะงัก ทำให้จูนต้องลดเสียงลงเพื่อให้เขาใจถึงสถานการณ์ได้

 

ในตอนนี้ เธอกลับมาใช้คำสุภาพอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นเดินไปหยุดตรงหน้าต่างและมองออกไปข้างนอกนั่นด้วยแววตาว่างเปล่าแต่ทว่าภายในของเธอนั้นเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจอะไรหลายอย่าง

 

วินาทีนั้นเธอรู้สึกได้ทันทีว่าเพียงแค่การจากอ่านหนังสือนั้นไม่อาจจะให้คำตอบเธอได้ ถ้าสุดท้ายเธอต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูด อิริยาก็ควรจะถามคำถามที่จะให้คำตอบแก่เธอได้แน่ๆในวันนี้

 

จูนที่เห็นท่าทีแปลกไปของเธอเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีนักก็ได้แต่หดตัวก้มหน้าเงียบไปบนเก้าอี้ข้างหน้าโต๊ะของอิริยาด้วยท่าทางกังวลสุดๆ

 

 

"ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจคำถามหรอกนะคะ...."

เธอเว้นคำพูดให้เงียบไปสักพัก ก่อนจะตัดสินใจถามออกไป

 

 "นี่.....ชอบฉันหรอคะ"

 

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นแล้วอึ้งไปสักพักด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่นึกมาก่อนว่าเธอจะถามมาตรงๆแบบนี้ ใบหน้าที่ก่อนหน้าเคยยิ้มแย้มเริ่มแสดงท่าทางหวั่นๆพร้อมเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาด้วยความกังวล

 

ตัวเขาเริ่มรู้ดีว่าคำตอบต่อไปนี้ที่เขาต้องตอบเธอไปนั้นมันต้องสำคัญมากเพียงใด ทำให้เขาต้องคิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะทำอะไรไปซะก่อน

 

 

".....อืม"

 

 

เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมค่อยๆก้มลงด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ แม้มันจะเบาเพียงใด แต่ห้องที่ว่างเปล่าเนื่องจากพึ่งเป็นเวลาพักเที่ยงซึ่งโดยปรกติแล้วก็จะมีแต่อิริยาที่อยู่ในห้องก็ทำให้อิริยารับรู้ได้อย่างชัดเจน

 

 

"...!!"

อิริยามีท่าทีตกใจแสดงออกมาเช่นกันพร้อมหันหน้ามองจูนที่นั่งก้มหน้าอยู่มาราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินครู่นี้

 

"งั้นหรอคะ....เฮ้อ....เข้าใจแล้วค่ะ"

 

....เป็นแบบนี้เองหรอกหรอ

 

 

เธอถอนหายใจอย่างสบายใจด้วยรอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปาก เธอรู้สึกได้ว่ามันเหมือนกับเวลาที่ทำโจทย์สักอย่างและได้คำตอบของมันมาได้ ซึ่งจูนที่ก้มหน้าในใจหวั่นๆอยู่นั้นไม่อาจจะเห็นรอยยิ้มนั้นได้ ก่อนเธอจะเดินออกจากห้องไป

 

"ดะ....เดี๋ยวสิ! แล้ว....คำตอบล่ะ"

เมื่อบรรยากาศเริ่มค่อยๆเงียบไป เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นราวกับติดสปริงและมองไปทางเด็กสาวที่กำลังเดินออกจากห้อง

เด็กหนุ่มที่ต้องการคำตอบนั้นได้รวบรวมความกล้าถามออกไป ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป

 

ในเวลานั้นเอง เด็กสาวหยุดชะงักไปสักพัก เธอรู้ตัวดีว่ากระทำของเธอมันผิดที่เดินไปทั้งอย่างนั้น แต่ว่าตัวเธอนั้นก็เลือกที่ไม่พูดอะไรไป แล้วเดินจากไปทั้งอย่างนั้นตามเคย

 

.....ด้วยความที่ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ ฉันจึงเลือกที่จะยังไม่ให้คำตอบแก่เขาไปคงจะดีกว่า เหมือนที่เคยอ่านเจอ....ทุกๆครั้งที่เจอเข้ากับคำถาม แน่นอนว่าหากเป็นสิ่งที่ยากจะตอบได้ก็ต้องรู้สึกไม่เข้าใจและสับสนเป็นธรรมดา แต่แน่นอนว่า คำถามทุกอย่างมีคำตอบในตัวเองเสมอและพร้อมจะมอบความรู้สึกดีๆให้ผู้ที่หาคำตอบเจอเสมอ.....เพียงแต่ฉันยังไม่เข้าใจในคำตอบที่จะให้ไปก็เท่านั้น......

 

ในขณะที่ฝ่ายหนึ่งได้หาคำตอบเจอแล้วแต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับสร้างคำถามขึ้นมาแทน ซึ่งก็จะได้แต่รอวันที่จะได้คำตอบนั้นต่อไป ทำให้บรรยากาศตกลงสู่ความเงียบงันอีกครั้ง

 

 
.
.
.

.

.

 

 

"นี่...จะว่าไป คนอื่นเขาจะมาแล้วนะ นายก็รีบไปสิ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิดนะ"

 

ถึงอย่างนั้น อิริยาก็ยังเปิดประตูโผล่หน้าเข้ามาจากนอกห้องเพื่อเตือนให้เขารีบไปจากห้องนี้ด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา เนื่องจากเพียงแค่ไม่ถึง 10 นาที ผู้ชายก็สามารถทานอาหารเที่ยงเสร็จเรียบร้อยจนขึ้นห้องมาแล้ว เรื่องนั้นเธอรู้ดี
นอกจากนั้นหากไม่ได้ตาฝาดไปเองก็จะเห็นได้ชัดว่า เธอกลับหน้าแดงแบบสุดๆอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จากนั้นเธอก็หายวับไปโดยไม่ทันกระพริบตาด้วยซ้ำ

 

แม้เพียงเธอเข้ามาเตือนแค่นี้ก็ทำให้จูนรู้สึกดีขึ้นมาก เพราะอย่างน้อยเขาก็สบายใจเรื่องที่อิริยานั้นไม่มีเกลียดเขานั่นเอง....

 

"เฮ้อ...ตลกไม่ออกเลยล่ะ"

 

จูนพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผู้เขียน: ขออภัยผู้ท่านทุกท่าน ผมพึ่งพบว่าในตอน 2 นั้นเกิดความผิดพลาดขึ้น ทำให้เนื้อหาหายหายไปเยอะมากจนอ่านไม่ได้ ซึ่งตอนนี้ได้แก้ไขเรียบร้อยแล้ว ถ้าเกิดสังเกตเห็นว่าทำไมตอนไหนสั้นไปจนไม่รู้เรื่องก็อย่าได้ตกใจครับ ผู้เขียนจะรีบแก้ไขตอนนั้นๆอย่างเร็วที่สุดครับ