เถื่อนร้ายบัญชารัก

 
“ค่ะแม่ แม่ก็เหมือนกัน ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ถึงอิตาลีแล้วพิ้งค์จะโทร.หา รักแม่ค่ะ”
 
ทั้งที่ใจยังอยากคุยกับมารดาที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานนับเดือนต่ออีกนิดด้วยความคิดถึง แต่แพรชมพูก็จำเป็นต้องเอ่ยคำลาแล้วกดวางสาย ก็สายตาเพชฌฆาตของฟรานซิสโก้ที่นั่งกอดอกจ้องมาเขม็ง พร้อมใบหน้าบึ้งที่ก้มมองนาฬิกาทุกๆห้านาทีมันคอยจะกดดัน คนเอาแต่ใจอย่างเขาคงไม่เข้าใจหรอกว่าลูกสาวคนเดียวที่พ่อแม่คอยประคบประหงมอย่างเธอเวลาจะไปไหนแต่ละทีมันไม่เคยเป็นเรื่องง่าย แล้วนี่ต้องไปไกลถึงต่างประเทศ เธอจึงถูกคุณมณีซักถามเป็นเรื่องราวใหญ่โต เผลอๆเรื่องที่ถามนี่ก็คงไม่พ้นกำนันสุนทรที่แอบฟังอยู่ข้างๆกันนั่นแหละที่ฝากมาถามอีกที
 
“ฉันแค่คุยกับแม่ ทำไมคุณต้องทำหน้าบึ้ง”
 
คนถูกถามนั่งกอดอกทำหน้าตูมไม่หลบตาแต่กลับเม้มปากแน่น จะให้บอกอย่างไรดีล่ะว่าไอ้เวลายี่สิบกว่านาทีที่เจ้าหล่อนนั่งคุยกับมารดาน่ะมันทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกลืม เข้าใจแหละว่าลูกสาวใครๆก็รักก็ห่วง พอต้องห่างไกลก็เลยถามไถ่กันมากเป็นพิเศษ แต่แพรชมพูก็ต้องสำนึกด้วยสิว่าในห้องนี้ยังมีเขาอยู่อีกคน ทำไมมัวแต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับคนในสายแต่กลับไม่เผื่อแผ่รอยยิ้มหวานๆมาทางเขาบ้าง
 
“คุยนาน”
 
“นานที่ไหน แค่ยี่สิบนาทีเอง”
 
“ตั้งยี่สิบนาที!”
 
“ห้ามบ่น! ก็คุณนั่นแหละที่บังคับให้ฉันไปอิตาลีด้วย ทำให้ฉันต้องโกหกแม่ ทำผิดศีลข้อมุสาฯว่าไปดูงานด่วนที่นั่น แม่ก็เลยถามใหญ่เลยว่าที่ไหนอะไรยังไงบ้าง แต่ถ้าคุณเบื่อ คุณก็ต้องปล่อยฉันไว้ที่นี่ เพราะอยู่ที่นู้นฉันก็ต้องโทร.รายงานตัวกับแม่แบบนี้ทุกวันเหมือนกัน เอาไง ถ้ารับไม่ได้ฉันจะได้เก็บเสื้อผ้าเข้าตู้เหมือนเดิม”
 
“ออกเดินทางได้แล้ว เดี๋ยวสาย”
 
ฟรานซิสโก้สั่งเสียงรอดไรฟันพร้อมทั้งกระชากข้อมือกลมกลึงให้เดินตาม นั่นเป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าเขายังคงต้องการให้แม่คนหน้าหวานเดินทางไปอิตาลีกับเขาเหมือนเดิม ทุกอย่างไม่มีปัญหาเพราะแพรชมพูก็ยอมเดินตามดีๆไม่มีท่าทางต่อต้านขัดขืน แต่สีหน้าของฟรานซิสโก้กลับทวีความบึ้งตึง นั่นเพราะชายหนุ่มกำลังโกรธ โกรธมากกว่าตอนแรกที่กลายเป็นหมาหัวเน่าเสียอีก ชายหนุ่มโกรธที่คนตัวเล็กกล้าถามว่าเขาจะพาหล่อนไปอิตาลีด้วยกันไหม...
 
‘ถามไม่คิด! ถามเหมือนสมองเป็นอัมพาต! ถามออกมาได้ยังไง!’
 
มีหรือที่เขาจะปล่อยแพรชมพูอยู่ที่เมืองไทยคนเดียว แค่ห่างกันระหว่างคอนโดฯกับเพนต์เฮาส์เขายังกระวนกระวายจนไร้สมาธิทำงานจนทุกวันนี้ต้องกระเตงยายหน้าหวานไปทำงานด้วยทุกวัน แล้วนี่ต้องห่างกันคนละประเทศ อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมปล่อยให้แม่คนสมองอัมพาตอยู่ห่างสายตา เดี๋ยวก็เดินซื่อบื้อๆให้ใครดักปล้ำเข้าอีก เขาไม่อยากจะเชือดใครบ่อยๆ ฮึ! จะคุยจะโทร.รายงานตัวกับมารดานานแค่ไหนก็ทำไป ขออย่างเดียวคืออย่าโทร.คุยกันตอนเขาอยู่ด้วยก็พอ เขาไม่อยากเป็นคนที่ถูกเมิน ไม่ชอบ!
 
“เกิดอะไรขึ้น เฮ็นริค” จูงมือคนตัวเล็กเดินมาจนถึงบริเวณหน้าลิฟต์ หัวคิ้วเข้มๆของฟรานซิสโก้ก็ขมวดเมื่อเห็นลูกน้องชะโงกหน้ามองตรงประตูลิฟต์เหมือนมีเรื่องผิดปกติ
 
“ลิฟต์ขัดข้องครับคุณฟราน”
 
“นานหรือยัง”
 
“เมื่อครู่นี้เองครับ”
 
แล้วคำตอบที่ได้รับกลับมาก็ทำให้ฟรานซิสโก้ถอนหายใจยาว ปกติลิฟต์เสียนี่มันเกิดจากปัญหาอะไรบ้างนะ สลิงปีนเกลียวหรือไม่ก็ระบบควบคุมใช่ไหม แต่ไม่ว่าจะเกิดจากสาเหตุอะไรก็ต้องใช้เวลาในการตรวจสอบค่อนข้างนานจากช่างชำนาญเฉพาะทางเท่านั้น ข้อมือหนาถูกยกขึ้นมาเช็คเวลาแล้วถอนใจยาวอีกรอบ หากไม่มีธุระเร่งรีบ เขาก็ยังพอจะรอให้ช่างมาซ่อมแซมก่อนแล้วค่อยออกไปก็ได้ แต่นี่เขาต้องรีบเดินทางไปยังสนามบิน มีเวลาเหลือไม่มากแล้วด้วย ครั้งนี้เขาเดินทางด้วยสายการบินเอกชนหาใช่เครื่องบินเจ็ทส่วนตัว เพราะฉะนั้นคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้บริการ...บันได
 
“ฟราน! ทำอะไร”
 
ยืนฟังเจ้านายกับลูกน้องคุยกันอยู่ดีๆแพรชมพูก็ผวาเฮือกตกใจหน้าตาตื่น สองแขนรีบโอบรอบลำคอแกร่งอัตโนมัติเมื่อถูกท่อนแขนแข็งแรงของฟรานซิสโก้ตวัดร่างลอยขึ้นจากพื้น ดีว่าชุดที่สวมวันนี้เป็นกางเกงวอร์มขายาวสีดำทรงบอยเท่ๆกับเสื้อยืดสีขาวพิมพ์ลายสไตล์สตรีทกับรองเท้าผ้าใบที่กำลังฮิตในหมู่ดารานางแบบก็เลยไม่ต้องกลัวโป๊ ตอนเลือกสวมชุดนี้เธอเถียงกับฟรานซิสโก้ตั้งนานเพราะเขาไม่ชอบ มันไม่ดูไม่เข้ากับเขาที่สวมสูทธุรกิจสีดำเต็มยศ แต่ตอนนี้เขาคงไม่กล้าบ่นเธอแล้วล่ะ
 
“อุ้มคุณไง ถามโง่ๆ”
 
“คนปากร้าย ฉันหมายถึงอุ้มฉันทำไม”
 
“จะพาลงไปขึ้นรถด้านล่างไง ลิฟต์เสีย ไม่ได้ยินเหรอ”
 
เธอมโนไปเองหรือเปล่าเนี่ยว่าหัวใจดวงน้อยๆของเธอกำลังพองขยายจนแน่นหน้าอกไปหมดเพียงเพราะได้ฟังคำพูดห้วนๆคล้ายระอาความโง่เง่าของเธอที่หลุดจากปากของฟรานซิสโก้ ทั้งที่มันไม่มีความหวานปะปนอยู่เลยนะ แต่ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นหัวใจเพียงแค่คิดไปว่าเขาเป็นห่วงไม่อยากให้เธอเดินลงบันไดด้วยตัวเองเลยอาสาอุ้มเธอลงไป เหตุผลจริงๆเป็นอย่างไรไม่รู้ ที่รู้คือตอนนี้หูของเธออื้ออึงได้ยินแต่เสียงเต้นตึกตักของหัวใจตัวเองเท่านั้น
 
“ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้”
 
“ไม่ดื้อสักเรื่องได้ไหม”
 
คนถูกกล่าวหาว่าดื้อย่นจมูกใส่ฟรานซิสโก้พร้อมตวัดสายตาค้อนๆส่งให้เขาไปอีกที แต่หน้าด้านหน้ามึนตัวท็อปอย่างฟรานซิสโก้หรือจะแคร์ นาทีนี้เขาไม่สนความพอใจของแพรชมพูหรอก เพราะมันไม่สำคัญเท่าความปลอดภัยของเจ้าหล่อน มั่นใจได้เลยว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ยายหน้าหวานความสูงเท่าเด็กอนุบาลสองเดินลงบันไดเองแน่นอน ก็ห้องพักของแพรชมพูอยู่ชั้นเจ็ด ย้ำว่าชั้นเจ็ด! ก็ลองกะคร่าวๆดูสิว่าขั้นบันไดที่เท้าเล็กๆต้องสัมผัสมันทั้งหมดกี่ขั้น เดินขาลากแน่
 
จริงๆแพรชมพูก็ไม่ใช่อ่อนแอขี้โรคจนเดินไม่ไหวขนาดนั้น แต่ ณ เวลานี้ที่เขาปล่อยให้แพรชมพูเดินลงบันไดเองไม่ได้เป็นเพราะตั้งแต่ที่มีเขาอาศัยร่วมห้อง เขาเอาแต่สูบเรี่ยวแรงของหญิงสาวจนสลบคาอกเขาทุกคืน ทุกวันนี้แพรชมพูมีชีวิตเลียนแบบนกฮูกไปทุกที หญิงสาวต้องตื่นตอนกลางคืนแล้วนอนหลับในตอนกลางวัน เมื่อคืนจำได้เลือนรางว่ายกสุดท้ายจบลงตอนตีสามกว่า เท่ากับว่าแพรชมพูได้งีบหลับแค่สามสี่ชั่วโมงเท่านั้น ไอ้เขาก็กลัวว่าเดินๆไปแล้วคนนอนน้อยจะวูบตกบันได เพราะฉะนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอึดทนถึกอย่างเขาจัดการจะดีกว่า
 
“ไม่ดื้อก็ได้ แต่วางลงก่อน น่านะ แป๊บเดียว”
 
ฟรานซิสโก้ทำหน้าบอกบุญไม่รับชนิดที่ลูกน้องคนสนิทยังรู้สึกหวาดหวั่นแทนวีรสตรีหน้าหวานที่กล้าร้องขอ แต่สุดท้ายไม่รู้เป็นเพราะพ่ายแพ้ให้กับดวงตากลมแป๋วกะพริบปริบๆช่างอ้อน หรือเป็นเพราะต้องการตัดรำคาญ ฟรานซิสโก้จึงยอมปล่อยร่างบางให้ยืนบนพื้น คนหน้าบึ้งเอี้ยวตัวมองตามร่างเล็กที่เดินอ้อมไปหยุดอยู่ด้านหลัง ดวงตาคมหรี่มองเมื่อยายตัวเล็กใช้สองมือนุ่มนิ่มกดไหล่ของเขาให้ย่อตัวลง และทันทีที่รู้ว่าแพรชมพูกระโดดขึ้นขี่หลังพร้อมกอดแขนไว้กับลำคอแกร่งเป็นลูกลิง ฟรานซิสโก้ก็แทบแปลงร่างเป็นจอมปีศาจแล้วพ่นไฟออกมาจากปากเผาลูกลิงตัวน้อยให้ไหม้เกรียมกับความซุกซน
 
“พิ้งค์ ทำอะไร ลงมา”
 
“แบบนี้แหละดีแล้ว คุณจะได้มองเห็นขั้นบันไดถนัดๆไง ไปกันเถอะ มัวแต่บ่นเดี๋ยวตกเครื่องนะ”
 
ฟรานซิสโก้ถอนหายใจฮึดฮัด ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้ยิ่งกว่าบึ้งตึง อยากดึงคนตัวเล็กที่เกาะหลังมาฟาดก้นสักป๊าบสองป๊าบให้หายซ่านัก แต่ก็นั่นแหละ แม้จะไม่พอใจมากมายแต่เหตุผลของแพรชมพูก็ฟังเข้าท่า จริงอยู่ว่าการอุ้มร่างเล็กไม่ส่งผลให้เขาเสียการทรงตัว แต่เมื่อมีร่างบางบดบังระยะสายตากับขั้นบันได ความเสี่ยงย่อมมากกว่าการขี่หลัง เสียงฟันกระทบกันกรอดๆเมื่อสมองไม่รักดีจินตนาการภาพที่เขาก้าวพลาดแล้วทำแพรชมพูหล่น ฉะนั้นเพื่อตัดโอกาสที่จะทำให้เกิดอุบัติเหตุ สุดท้ายก็เลยต้องยอม
 
‘มันใช่ไหมเนี่ย เสียลุคเจ้าพ่อหมด’
 
ถอนหายใจดังเฮือก ฟรานซิสโก้จึงส่งสายตาให้การ์ดลงไปเคลียร์ทางล่วงหน้า ไม่ใช่เคลียร์คนร้าย แต่เป็นการเคลียร์ไม่ให้ผู้คนในคอนโดฯผ่านมาเห็น เพราะบอกตามตรงว่ารับสภาพตัวเองไม่ได้เลย และจะไม่ยอมให้ภาพแย่ๆแบบนี้หลุดไปถึงสายตาคนนอกจนลดทอนบารมีความน่าเกรงขามของเขาแน่ ก็จากมหาเศรษฐีมาดมาเฟียที่แม้แต่พวกมีอิทธิพลคนดังของอิตาลียังต้องยำเกรง แต่กลับมาตกม้าตายกลายเป็นพระเอกซีรีส์สายหวานเพียงเพราะยายเด็กกะโปโลด้านหลัง นี่ถ้าไม่ใช่เพราะห่วงความปลอดภัยของแพรชมพู เขาไม่ยอมแน่ ไม่อยากมีปัญหากับเด็กดื้อ ท่อนแขนสีแทนจึงเกี่ยวเรียวขาเล็กแนบลำตัวกันคนตัวบางร่วงหล่น มั่นใจว่าปลอดภัยดีแล้วจึงเดินกระแทกเท้าตึงๆลงบันไดไปทีละขั้น แต่ก็เพิ่มความระมัดระวังกว่าครั้งไหนๆ
 
ดวงตาของเฮ็นริคอ่อนแสงเล็กน้อยยามมองตามหลังฟรานซิสโก้ที่เดินลงบันไดไปช้าๆ เคียงบ่าเคียงไหล่เจ้านายมานานนับสิบปีจนรู้ใจฟรานซิสโก้เป็นอย่างดี แม้กระทั่งจังหวะการก้าวเดิน เฮ็นริคก็รับรู้ได้ว่ามีการเปลี่ยนแปลง พาให้เขาที่เดินคุมด้านหลังต้องเดินช้าลงตามไปด้วย นี่คงกลัวจะก้าวพลาดแล้วทำคุณแพรชมพูล้มกระแทกสินะ เพราะไม่อย่างนั้นนักธุรกิจที่เวลาทุกนาทีตีค่าเป็นเม็ดเงินจำนวนมหาศาลคงไม่เดินช้าเป็นตัวสล็อตน้อยคลานข้ามถนนแบบนี้
 
‘ถ้าข้างกายคุณพิ้งค์มีคุณฟราน เท้าของคุณพิ้งค์แทบไม่เคยแตะพื้น’
 
เพราะจังหวะการเดินช้าลงเลยพลอยทำให้เฮ็นริคมีเวลาทบทวนอะไรมากขึ้น สมองปราดเปรื่องไม่แพ้เจ้านายเหนือหัวค่อยๆประมวลภาพวันวาน นับตั้งแต่วันที่ฟรานซิสโก้ได้พบแพรชมพูด้วยอุบัติเหตุคืนนั้น จะด้วยเพราะความจำเป็นต้องคุมขังหรือเปล่าเขาไม่รู้ แต่เป็นภาพที่เห็นชินตาว่าร่างเล็กอ่อนเปลี้ยของหญิงสาวมักถูกโอบอุ้มด้วยสองแขนแข็งแกร่งตลอดเวลาที่อยู่กับของฟรานซิสโก้ พอบินด่วนมาจากอิตาลี ฟรานซิสโก้ก็ทำเหมือนแพรชมพูเป็นคนป่วยที่ต้องได้รับการประคบประหงม มาตอนนี้ก็เช่นกัน เห็นชัดเจนว่าเจ้านายเขาไม่ปลื้มเอามากๆที่ถูกขี่หลัง แต่ฟรานซิสโก้กลับเลือกที่จะฝืนใจตัวเองมากกว่าปล่อยให้แพรชมพูต้องเหนื่อยเดินลงบันไดด้วยสองเท้าน้อยๆ
 
‘การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น...เพราะอะไร?’
 
ปกติเจ้านายสุดหล่อของเขาก็ไม่ถึงกับดุร้าย เพียงแต่ชายหนุ่มไม่ชอบให้ใครขัดใจและไม่ชอบความผิดพลาด ยกตัวอย่างง่ายๆก็เหตุการณ์ลิฟต์เสียนี่แหละ หากเป็นเมื่อก่อน ป่านนี้เจ้านายของเขาต้องอาละวาดคอนโดฯแตกแน่นอนที่ทำให้เสียเวลา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้น่ะหรือ? นั่นไง ฟรานซิสโก้กำลังแบกคุณแพรชมพูเดินลงบันได แกล้งเอียงตัวจะทำให้หล่นบ้างหรือไม่ก็เอื้อมมือมาเคาะศีรษะของคนบนหลังบ้าง ส่วนคุณแพรชมพูคงว่างมากก็เลยดึงหูดึงจมูกเจ้านายเขาเล่น แล้วทั้งสองก็เถียงกัน แต่เป็นการเถียงกันงุ้งงิ้งๆมากกว่าจะทะเลาะจริงจัง ซึ่งบอกเลยว่าเขาไม่เคยเห็นฟรานซิสโก้ในโหมดนี้มาก่อน อัศจรรย์ใจเหลือเกิน
 
******************************************************************************************
ถ้าช่วงนี่คนอ่านเบาหวานขึ้นก็ไม่ต้องสงสัยใครเลยนะ อิพี่ฟรานเลยตัวการ ไม่เข้าใจว่าจำเป็นต้องหวานต้องเอาใจกันขนาดนี้เลยเหรอ มันเกินไปป่ะ สงสารคนได้แต่มองตาปริบๆอย่างพวกชั้นบ้าง หมั่นไส้!
 
ปล.อัพเดรตเรื่องหนังสือนิดนึงน๊า โรงพิมพ์แจ้งมาว่าหนังสือจะจัดส่งให้ภัคได้ไม่เกินวันพุธที่ 10 ต.ค. เพราะฉะนั้น ภัคอาจจะต้องเลื่อนส่งหนังสือเดิม จากวันที่ 10 เป็นวันที่ 11 ต.ค. นะคะ ระหว่างนี้กำลังทำที่อยู่ + จัดเตรียมซอง เตรียมความพร้อม กะว่าหนังสือมาถึงมือปุ๊บคือจับยัดใส่ซองแล้วพุ่งตัวไปส่งที่ไปรษณีย์เลย
จึงอยากขอความร่วมมือว่า นักอ่านที่สนใจจะสั่งรูปเล่มพี่ฟราน รบกวนแจ้งโอน+ที่อยู่จัดส่งและเบอร์โทรศัพท์ภายในวันที่ 9 ต.ค. เพื่อให้ภัคมีเวลาเตรียมซองพร้อมจัดส่ง ถ้าจองพร้อมโอนภายในวันที่ 9 ต.ค. ภัคยังให้ราคาตามโปรฯนะคะ คือ 299 บาท ส่งฟรีลงทะเบียน  สั่งซื้อหลังจากนี้ ราคา 359 บาทขาดตัวค่ะ
****************************************************************************************