เถื่อนร้ายบัญชารัก

ณ ท่าอากาศยานมิลาน-มัลเปนซา หรือที่นิยมเรียกกันสั้นๆว่า สนามบินมิลาน ในช่วงเวลาบ่ายคลาคล่ำไปด้วยผู้โดยสารที่ต้องการเดินทางเข้าออกประเทศเป็นจำนวนมาก เนื่องสนามบินแห่งนี้ให้บริการครอบคลุมพื้นที่แคว้นลอมบาร์เดียและเมืองมิลานซึ่งเป็นเมืองสำคัญของประเทศอิตาลีที่มีนักท่องเที่ยวทั่วทุกมุมโลกเดินทางมาเที่ยวชมความงามของศิลปะเก่าแก่ที่ทรงคุณค่าทางประวัติศาสตร์ ทำให้สนามบินแห่งนี้มีความหนาแน่นของผู้โดยสารแทบจะตลอดเวลาก็ว่าได้

และหนึ่งในนั้นก็มีกลุ่มของฟรานซิสโก้ที่เพิ่งลงจากเครื่องบินหมาดๆเข้ามาปะปน ฟรานซิสโก้ต้องเดินจูงมือของแพรชมพูเดินไปยังช่องผู้โดยสารขาเข้าด้วยกันเพราะมีผู้คนเดินสวนทางขวักไขว่ ด้านหน้าและหลังมีบอดี้การ์ดคอยตามดูแลทั้งหมดสี่ชีวิต ส่วนอีกหกคนจะแยกไปคอยอารักขาอยู่ห่างๆและสังเกตความผิดปกติโดยรอบ

“หิวไหม”

การเดินทางข้ามทวีปครั้งนี้ใช้เวลาเดินทางเหนือพื้นดินถึงสิบหกชั่วโมง แม้ตลอดการเดินทางทางสายการบินจะมีอาหารและของว่างเสิร์ฟตลอดเวลาแต่ฟรานซิสโก้ก็ยังเป็นห่วง ซึ่งหากแพรชมพูหิว เขาจะได้พาหญิงสาวแวะรับประทานอาหารก่อนกลับ คนตัวเล็กส่ายหน้าเพราะยังรู้สึกตื้อกับอาหารที่เสิร์ฟเมื่อสองชั่วโมงก่อนเครื่องลงจอด แต่คำบอกเล่าเสียงยานคางต่อมานี่สิที่ทำให้ฟรานซิสโก้กับทีมบอดี้การ์ดที่ตามอารักขาอมยิ้มเอ็นดู

“ง่วง”

“ทนอีกนิด เดี๋ยวก็ได้นอนสบายๆแล้ว”

สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ ฟรานซิสโก้หัวเราะร่วนกับใบหน้างัวเงียอย่างคนเพลียจัดของแพรชมพู ด้วยนาฬิกาชีวิตที่เปลี่ยนแปลงจนร่างกายปรับตัวไม่ทัน เดาว่าหญิงสาวคงอยู่ในอาการเจ็ทแล็ก มือหนาจึงคว้าเอวคอดเข้าชิดแล้วกดศีรษะเล็กพิงไหล่ ใช้อ้อมแขนกอดตระกองร่างเล็กพาเดินไปด้วยกันเพราะสองตาของแพรชมพูปรือปรอยเหมือนคนพร้อมจะทิ้งตัวหลับตลอดเวลา ความง่วงงุนทำให้แพรชมพูไม่คิดต่อต้านซ้ำยังทิ้งน้ำหนักตัวเอนซบร่างสูงด้วยความเต็มใจ

“ฟรานคะ”

“ลิซ่า”

เสียงเรียกคุ้นเคยของผู้หญิงที่ดังจากทางด้านหลังทำให้ฟรานซิสโก้ที่กำลังประคองแพรชมพูเดินไปยังลานจอดรถชะงักกึก คนถูกเรียกเอี้ยวตัวหันมามอง ส่งผลให้แพรชมพูที่ยืนอยู่ข้างกันต้องหันตาม พลันดวงตาที่เคยปรือปรอยก็สว่างวาบหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเพราะตกตะลึงกับความสวยสง่าของสตรีที่ยืนยิ้มหวานส่งให้ฟรานซิสโก้

‘ผู้หญิงคนนี้กินอะไรเข้าไปเนี่ย ทำไมสวยจัง’

ดวงตากลมกะพริบมองสตรีสาวตรงหน้าตาปริบๆ ในชีวิตเคยเห็นผู้หญิงสวยมามากมายแต่น้อยนักที่จะเห็นใครที่ทั้งสวยและมีสง่าราศีเหมือนผู้หญิงตรงหน้า ใบหน้าคมได้รูป นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มชวนฝัน จมูกโด่ง เรียวปากเป็นกระจับ ผมยาวสีบรอนด์ รูปร่างสูงโปร่ง อกเอวสะโพกแยกเป็นสัดเป็นส่วนให้เห็นชัดเจน ผิวกายสีแทนเนียนละเอียดดูเซ็กซี่ และเรียวขายาวภายใต้กางเกงยีนส์ผ้านิ่มสีดำสนิทนั่นก็ดึงดูดสายตายิ่งนัก เข้าใจแล้วว่าเบ้าหน้านั้นมีผลต่อการแต่งตัวจริงๆ เพราะหญิงสาวสวมเสื้อยืดคอเต่าสีครีมเต่ากับกางเกงยีนส์เข้าคู่กับรองเท้าบูทสีดำแค่นั้น แต่กลับดูดีมีออร่าไม่ต่างจากซูเปอร์โมเดลระดับโลก

“โล่งอก นี่ฟรานซิสโก้ตัวเป็นๆจริงด้วย รู้ไหมว่าหลายวันมานี่ฉันคิดถึงคุณมากขนาดไหน”

เสียงหวานๆปลุกแพรชมพูให้ตื่นจากมนต์ขลังของใบหน้าสวยเฉี่ยว หญิงสาวก้มมองมือว่างเปล่าของตัวเองแล้วเงยหน้า ดวงตากลมใสมองมือหนาของฟรานซิสโก้ที่เคยตระกองกอดและกุมมือเธอไม่ห่างตั้งแต่ออกเดินทางจากประเทศไทยจนกระทั่งเครื่องลงจอดที่นี่ แต่ตอนนี้เขากลับยอมปล่อยมือเธออย่างง่ายดายเพื่อใช้สองมือคู่นั้นโอบกอดผู้หญิงสวยจัดที่ก้าวยาวๆเกือบเป็นวิ่งเข้ามาหา เข้าใจดีว่ามันคือการทักทาย เข้าใจดีว่าธรรมเนียมบ้านเธอกับเขามันต่างกัน แต่ทำไมเธอถึงโหวงเหวงในอกนักเล่าเมื่อเห็นเขาโอบกอดผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตา ทำไมเธอต้องรู้สึกว้าวุ่นใจนักยามเห็นทั้งสองชนแก้มเข้าหากันด้วยความสนิทสนม แล้วทำไมที่อกข้างซ้ายของเธอมันถึงปวดแปลบเมื่อได้ยินคำตอบรับด้วยรอยยิ้มของฟรานซิสโก้ที่บ่งบอกว่าผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาคือคนสำคัญ นี่หมายความว่าผู้หญิงคนนี้คือสาเหตุที่ทำให้ฟรานซิสโก้บินกลับอิตาลีสินะ ความจริงข้อนี้ทำให้แพรชมพูหลับตาลงพร้อมคำถามที่เกิดขึ้นในใจ...ทำไมเจ็บ!

“ก็รู้ ถึงรีบกลับมานี่ไง”

“ทำเป็นพูดเอาใจ ชิ! เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าฟราน”

“เรื่องด่วนน่ะ”

“โอเค งั้นครั้งนี้ฉันจะไม่ถือสา แต่คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ฉันใจไม่ดีเลย”

อลิซาเบธผละออกจากอ้อมแขนของอบอุ่นแล้วเอ่ยถาม ร่วมงานกับฟรานซิสโก้มานานหลายปีแต่ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่เขาจะทำเธอใจหายใจคว่ำเหมือนครั้งนี้ ก็ปกติชายหนุ่มมักส่งรูปแบบเครื่องประดับที่ต้องใช้ในงานเปิดตัวคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าของเธอให้ดูก่อนกำหนดตลอด แต่มาครั้งนี้เขากลับส่งให้เธอเอาวันสุดท้าย แม้จะถือว่าอยู่ในกำหนดการ แต่อะไรหลายๆอย่างก็บอกว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับเขาแน่ โทร.หาเขาก็ไม่รับสาย ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นหรือเปล่า

“แล้วนี่ไปไหนมา”

“มาจากฝรั่งเศส อยากได้ผ้าลูกไม้สวยๆ”

ฟรานซิสโก้พยักหน้ารับรู้ เป็นอันรู้กันว่าอลิซาเบธไม่ได้แค่สวมหัวโขนเป็นเจ้าของห้องเสื้อ แต่เจ้าหล่อนยังเป็นทั้งคนออกแบบและดูแลทุกขั้นตอนของการตัดเย็บจนกว่าตัวชุดจะเรียบร้อย หากมีจุดไหนที่ไม่ชอบใจแม้เพียงแค่จุดเล็กๆตรงลูกไม้ประดับชายกระโปรง หญิงสาวก็ไม่เคยปล่อยผ่าน ด้วยความประณีตละเอียดลออ แม้ราคาต่อชุดจะแพงแสนแพง แต่แบรนด์เทรย์ซาร์ลก็ยังเป็นแบรนด์ที่ครองใจเหล่าดาราและไฮโซกระเป๋าหนักไม่เคยเปลี่ยน

“ฟราน”

เพราะมีบางอย่างผิดปกติ และดวงตาสวยเฉี่ยวของอลิซาเบธก็มองเห็นชัดเจน เฝ้ารอให้ฟรานซิสโก้เป็นฝ่ายเอ่ยปากแต่เขากลับทำเฉย ครั้นจะเอ่ยปากถามโต้งๆก็ดูจะเป็นการล้ำเส้นของชายหนุ่มมากเกินไป อลิซาเบธจึงเรียกฟรานซิสโก้แล้วสื่อความต้องการผ่านดวงตา ทีนี้ก็รอลุ้นว่าเธอมีความสำคัญมากพอที่เขาจะอนุญาตให้รู้เรื่องส่วนตัวหรือเปล่า

“พิ้งค์ นี่ลิซ่า อลิซาเบธ เทรย์ซาร์ล”

‘คนนี้นี่เองคุณอลิซาเบธที่ได้ยินชื่อตอนประชุม สวยกว่าที่เราคิดไว้เสียอีก’

“สวัสดีค่ะ”

หญิงสาวที่ยืนตัวลีบเสมือนอากาศธาตุไร้ตัวตนจำต้องขยับขึ้นมายืนเคียงคู่ฟรานซิสโก้แล้วเอ่ยปากทักทายเมื่อถูกมือใหญ่เกี่ยวเอวลากขึ้นมา การได้มายืนอยู่ตรงหน้าอลิซาเบธในระยะใกล้เช่นนี้ก็ยิ่งทำให้เธอมองเห็นความงดงามของอีกฝ่ายชัดเจน ออร่าความสวยของหญิงสาวเปล่งประกายกระแทกดวงตาของเธอจนพล่ามัวและข่มให้สภาพของเธอดูย่ำแย่จนกลายเป็นจุดด้อยเพียงคนเดียวในวงสนทนา ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมฟรานซิสโก้ถึงพยายามบังคับให้เธอสวมกระโปรงหรือเดรสมากกว่าเสื้อยืดกางเกงวอร์มแบบนี้

“สวัสดี ลิซ่าค่ะ ห้องเสื้อเทรย์ซาร์ลยินดีต้อนรับเสมอ ถ้าคุณพิ้งค์ว่างก็เชิญไปเยี่ยมชมได้นะคะ”

ใบหน้าของแพรชมพูซีดเผือด ริมฝีปากบางเม้มเข้ากันอย่างไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านั้นเมื่อได้ฟังคำพูดที่ดูมีไมตรีจิตของผู้หญิงตรงหน้า แต่เธอกลับรู้สึกว่านี่เป็นการบอกอ้อมๆตามมารยาทผู้ดีว่ารสนิยมในการแต่งกายของเธอมันห่วยแตก ในสายตาของอลิซาเบธคงมองเธอไม่ต่างจากสก๊อยสายควัน แล้วเธอก็ไม่มีอะไรไปเถียงด้วย สภาพเธอมันชัดซะขนาดนี้

“ขอบคุณค่ะ” และเธอก็ทำได้เพียงกล่าวคำขอบคุณในคำถากถางนั้น

“ขายของตลอด แล้วจะกลับยังไง”

“ฉันจอดรถทิ้งไว้ที่นี่ เดี๋ยวขับกลับเอง”

“เฮ็นริค ไปส่งลิซ่าด้วย”

ฟรานซิสโก้หมุนสายตามองหาเลขาฯคนสนิทของอลิซาเบธแต่กลับไม่เห็นใครเลย แสดงว่าครั้งนี้หญิงสาวเดินทางคนเดียว ฟรานซิสโก้จึงสั่งให้มือขวาหนุ่มเป็นคนขับรถพาเจ้าของห้องเสื้อขาซิ่งกลับไปส่ง

‘ฟรานเป็นห่วงคุณลิซ่า!’

ฟันซี่เล็กขบกลีบปากล่างแน่นจนเป็นเส้นตรง นั่นเพราะเฮ็นริคคือลูกน้องที่ฟรานซิสโก้ไว้ใจที่สุดและเป็นบอดี้การ์ดคนสำคัญที่ต้องตามติดเจ้านายหนุ่มไปทุกที่ แต่เมื่อฟรานซิสโก้ตั้งใจมอบหมายภารกิจครั้งนี้ให้เฮ็นริครับผิดชอบ นั่นก็แสดงว่าอลิซาเบธคือสตรีที่ชายหนุ่มให้ความสำคัญมากอย่างไม่ต้องสงสัยอะไรแล้ว หัวใจดวงน้อยปวดหนึบกับความจริงข้อนี้

“เป็นห่วง?”

“ห่วงสิ ห่วงคนใช้รถใช้ถนนร่วมกับคุณไง”

“ฟรานซิสโก้ ฮอร์นสัน!”

อลิซาเบธทุบมือขาวนวลบนอกแข็งของเจ้าของชื่อทันทีที่ถูกสัพยอก แต่นอกจากฟรานซิสโก้จะไม่โกรธที่ถูกทำร้าย ชายหนุ่มยังยกมือขยี้เส้นผมสีบรอนด์พร้อมทั้งหัวเราะร่วนกับท่าทางปั้นปึ่งของเจ้าของห้องเสื้อขี้เหวี่ยง หารู้ไม่เลยว่าท่าทางหยอกล้อกะหนุงกะหนิงของทั้งคู่กำลังทำร้ายจิตใจของใครให้ยอกแสลงบ้าง

“แล้วคุณจะไปหาฉันเมื่อไร”

“ขอกลับไปอาบน้ำก่อน เสร็จแล้วผมจะรีบไปหา”

“โอเค แล้วเจอกันนะคะคุณพิ้งค์”

อลิซาเบธพยักหน้ารับรู้พลางหันไปเอ่ยลาสตรีร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างฟรานซิสโก้อย่างมีมารยาท เมื่อถูกทักทายแพรชมพูจึงหลีกเลี่ยงการเงยหน้ามองสบตากับเจ้าของห้องเสื้อคนสวยไม่ได้ และนั่นก็ทำให้แพรชมพูขยับตัวด้วยความลำบากใจ เพราะในดวงตาสีฟ้าแสนเย้ายวนที่มองมาขว้างคำถามมากมายเข้าใส่จนเธอรู้สึกอึดอัด ฟรานซิสโก้อาจไม่สังเกต แต่เฮ็นริคกลับมองเห็นทุกอย่าง มือขวาหนุ่มรู้สึกสงสารแพรชมพูจึงผายมือเชื้อเชิญให้อลิซาเบธไปที่รถของเจ้าหล่อน ส่วนฟรานซิสโก้ก็จูงมือเย็นเฉียบของคนตัวเล็กไปขึ้นโรลส์ รอยซ์ นิว แฟนธอม คันโปรดของตัวเองเช่นกัน

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ปล่อยให้อิฟรานกับหนูพิ้งค์หวานเรี่ยราดกันมาพักใหญ่จนมีแต่คนหมั่นไส้ ต่อจากนี้ไปก็ส่งใจไปช่วยลุ้นให้ทั้งคู่อยู่เย็นเป็นสุขเอาแล้วกันเนอะ อิอิ