เถื่อนร้ายบัญชารัก

 

 
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย! ใครอยู่ข้างนอก เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เปิด! ”
นานกว่าสองชั่วโมงแล้วที่เสียงทุบประตูปึงปังดังมาจากห้องพักของแพรชมพู ก็ไม่ว่าจะพยายามทั้งผลักทั้งดันกี่ครั้งมันก็ไม่เปิดออกดังใจต้องการสักที วันนี้เธอต้องเข้างานตอนบ่ายโมงด้วย แต่ขณะนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายสองแล้ว เธอยังติดแหง็กอยู่ในห้องอยู่เลย คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ นึกอยากย้อนเวลาแล้วทวงคืนคำขอบคุณที่เธอเอ่ยบอกผู้ชายสองคนเมื่อคืนชะมัด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณสองคนนั่นเอง มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือเรื่องเมื่อคืน”
ร่างบางที่กำลังแต่งหน้าอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเตรียมไปทำงานสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง จากเหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้แพรชมพูหวาดผวาไม่กล้าเปิดประตูรับใครง่ายๆ หญิงสาวจึงแอบส่องตรงตาแมว พอเห็นว่าเป็นผู้ชายสองคนที่ช่วยเหลือเธอเมื่อคืนจึงเปิดประตูรับเพราะคิดว่าเขาอาจมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับไอ้หื่นนั่นมาเล่าให้ฟัง
“คุณแพรชมพูไม่ต้องกังวลนะครับ พวกเราจัดการมันเรียบร้อยแล้ว ส่วนนี่...อาหารกับของว่างสำหรับวันนี้ ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยนะครับ”
พอยัดถุงอาหารกับขนมใส่มือเธอพร้อมเอ่ยคำขอโทษเสียงสุภาพ ชายหนุ่มทั้งสองที่วันนี้แต่งตัวหล่อเหลาเต็มยศด้วยชุดสูทสีดำสนิทก็ก้าวถอยหลังพร้อมกันราวกับนัดแล้วเป็นฝ่ายดึงประตูห้องให้ปิดลง ปล่อยให้เธอยืนอ้าปากค้างมองตามตาปริบๆ คิ้วเรียวขมวดมุ่น มาเร็วเคลมเร็วแบบนี้ก็ต้องงงสิคะจะเหลืออะไร ขออภัยในความไม่สะดวกงั้นหรือ? ไม่สะดวกแบบไหนล่ะ ตั้งใจจะเปิดประตูออกไปถามเพื่อความกระจ่างแต่กลายเป็นว่าประตูเปิดไม่ได้ ลักษณะแบบนี้แสดงว่าอีตาสองคนนั่นต้องใช้โซ่หรือไม่ก็กุญแจล็อกข้างนอกไว้น่ะสิ
‘แล้วทำไมต้องขังเธอด้วย นี่มันเรื่องบ้าอะไร?’
จากที่ความกังวลเริ่มคลายเลยกลายเป็นว่าตอนนี้แพรชมพูเดินวนไปเวียนมากลายเป็นหนูติดจั่น ขบคิดจนปวดหัวแต่ก็ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ได้สักอย่างเลยไม่รู้ว่าต้องหวาดระแวงใครและต้องหาวิธีแก้ไขอย่างไร แล้วที่ทำให้ยิ่งจิตตกก็คือโทรศัพท์ในห้องที่โดนตัดสัญญาณ ส่วนโทรศัพท์มือถือก็ไม่รู้อันตรธานหายไปตอนไหน หลายๆอย่างเหมือนถูกวางแผนไว้ทำให้รู้สึกหวั่นใจยังไงบอกไม่ถูก ยิ่งพิจารณาจากเครื่องแต่งกายของผู้ชายสองคนนั่น มันทำให้เธอนึกถึงการ์ดที่ตามอารักขา...ฟรานซิสโก้!
แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ผู้ชายคนนั้นไม่เคยติดต่อกลับมาเลยสักครั้งหลังจากที่เขาส่งเธอกลับที่พัก มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องทำแบบนี้ด้วย คนเห็นแก่ตัวอย่างเขาหรือจะมีน้ำใจเป็นห่วงเธอ ไม่น่าใช่!
“ใครน่ะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”
เสียงกุกกักเหมือนมีอะไรขยับอยู่ตรงประตูด้านนอกทำให้แพรชมพูหันขวับไปมอง หญิงสาวรีบปรี่เอาใบหูแนบบานประตูเพื่อฟังเสียง พริบตาเดียวมันก็เปิดอ้า บานประตูที่ถูกดันเข้ามาแรงๆทำให้แพรชมพูต้องรีบก้าวถอยหลังหากไม่อยากถูกประตูตีหน้าตาแตกมือบางยกทาบอกซ้ายรู้สึกโล่งใจชะมัดที่เธอรอดพ้นจากการถูกขังเหมือนนักโทษสักที
“คุณ!”
แต่แค่แวบเดียวที่เห็นหน้าคนเปิด แพรชมพูก็แถบอยากยื่นขาถีบประตูให้ปิดขังเธอไว้อย่างเดิม เพียงแต่ตอนนี้แขนขาของเธอมันเบาโหวงจนยกไม่ขึ้น เรี่ยวแรงหายไปไหนหมดไม่รู้ ขนาดเรียวปากที่เตรียมพ่นคำต่อว่าสารพัดยังทำได้แค่อ้าค้างเพราะกำลังช็อกจัด ดวงตากลมกะพริบปริบๆเหมือนตุ๊กตาไขลาน ไม่อยากเชื่อว่าเป็นฟรานซิสโก้ที่เข้ามายืนจังก้าทำหน้าเหมือนถูกใครขัดใจอยู่ในห้องของเธอจริงๆ มาทำไม?
“ดูแลตัวเองให้ปลอดภัยมันยากตรงไหน รู้ไหมว่างานฉันยังไม่เสร็จ”
ทันทีที่เห็นใบหน้าหวานหยดของแพรชมพูที่ยืนตาค้างหลังบานประตู ฟรานซิสโก้ก็ก้าวยาวๆเข้าหาพลางระเบิดโทสะที่เก็บกดมาตั้งแต่ได้รับรายงานจากลูกน้องว่าแพรชมพูถูกผู้ชายล่วงเกิน แม้ไอ้ชั่วนั่นจะทำไม่สำเร็จแต่เขาก็โกรธ โกรธมาก โกรธฉิบหาย โกรธจนอยากตามไปกระทืบมันให้นอนกระอักเลือดคาฝ่าเท้า แต่ก่อนที่จะทำอย่างนั้นเขาจำเป็นต้องมาจัดการกับผู้หญิงเซ่อซ่าคนนี้ก่อน แพรชมพูจะรู้บ้างไหมว่าเขาต้องทิ้งงานออกแบบอัญมณีโปรเจ็คใหญ่เพื่อบินด่วนจากอิตาลีมาดูหล่อนเนี่ย บ้าชะมัด!
“แล้วมาทำไม ใครเรียก”
คนถูกดุเอ่ยถามเสียงสะบัดพลางถอยหลังหนีก้าวต่อก้าว ท่าทางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของฟรานซิสโก้น่าเกรงขามไม่น้อยนักหรอก แต่พอถูกตวาดใส่หน้าทั้งที่เธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไรก็เหมือนอารมณ์ที่ขุ่นๆตั้งแต่รู้ตัวว่าถูกขังก็ระเบิดบึ้ม อีตานี่ถือว่าตัวเองเป็นใคร ฮะ! เข้าห้องคนอื่นไม่เคาะ ซ้ำยังใช้เท้าถีบประตูห้องเธอดังปังจนผนังสะเทือน แล้วตอนนี้ยังกล้ามาเสียงดังใส่หน้าเธออีก หมอนี่คงคิดว่าตัวเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่นึกจะใส่อารมณ์กับใครก็ได้งั้นสิ เลว!
“ว่าไงนะ!”
“ฉันเจ็บนะไอ้บ้า”
คำพูดของแพรชมพูพาลให้คนฟังรู้สึกเหมือนคำว่า ‘เสือก!’ ตัวโตๆมันลอยมาแปะตรงกลางหน้าผาก ดวงตาคมแข็งกร้าว สองมือกำหมัดแน่น ตอนแรกโกรธไอ้หื่น แต่มาตอนนี้ฟรานซิสโก้กลับโกรธแพรชมพูมากกว่า เวลาสิบกว่าชั่วโมงที่ต้องนั่งเครื่องบินข้ามน้ำข้ามทะเลมานี่ไม่ทำให้แพรชมพูสำนึกบุญคุณเขาเลยใช่ไหม ปากของฟรานซิสโก้เม้มสนิทแต่สายตาบ่งชัดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาต้องได้รับการลงโทษที่กล้าพูดทำลายน้ำใจเขา ร่างสูงสาวเท้าเข้าหาเพื่อต้อนให้คนหน้าซีดจนมุม แล้วก็สมหวัง เพราะตอนนี้แผ่นหลังของแพรชมพูถอยไปชนผนังห้อง เปิดโอกาสให้ฟรานซิสโก้เข้าประชิดตัวแล้วกระชากเอวเล็กเข้ามากอดกระชับไม่ได้นึกอนาทรอาการดิ้นรนต่อสู้ของคนในวงแขนเลยสักนิด
“ห่างมือฉันไปนานสินะ เลยจำไม่ได้ว่าโทษของคนปากดี...เป็นยังไง”
“อื้อ อ่อย!”
เอ่ยเสียงรอดไรฟันแล้วฟรานซิสโก้ก็สาธิตตัวอย่างให้ดูว่าอย่าริอ่านพูดจาไม่น่ารักกับเขา ท้ายทอยเล็กถูกมือหนากระชากเข้าหาเป็นจังหวะเดียวกับใบหน้าคมที่ก้มต่ำ ทันทีที่ริมฝีปากสองคู่ประกบชิด ฟรานซิสโก้ก็บดขยี้เรียวปากบางไม่ยั้งแรง เจ็บจนน้ำคลอกับแรงบดขยี้ มือบางทั้งสองช่วยกันดันอกกว้างออกห่างแต่มันไม่ขยับเลยสักนิด แพรชมพูจึงเปลี่ยนจากการดันมาทุบตีหวังให้เขาเจ็บแล้วยอมปล่อย แต่กลายเป็นว่ายิ่งเธอต่อต้าน คนหนังหนาอย่างฟรานซิสโก้ก็ยิ่งกอดกระชับแล้วใช้มืออีกข้างบีบปากเธอออกจากกัน พลันดวงตากลมก็เหลือกโพลงเมื่อฟรานซิสโก้สอดปลายลิ้นรุกราน จำได้ว่าหน้าที่ของลิ้นคือรองรับอาหารช่วยการเคี้ยวและกลืน แต่ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดยามที่ถูกปลายลิ้นอุ่นของฟรานซิสโก้เกี่ยวพันมันถึงทำให้เลือดในกายพลุ่งพล่าน เนื้อตัวสลับร้อนสลับหนาวเหมือนคนจับไข้ ซ้ำสติก็คล้ายจะเลือนๆลอยๆชอบกล นานหลายทีกว่าเจ้าของลิ้นร้ายจะยอมเมตตา แพรชมพูสูดลมหายใจยาวๆเข้าปอดเมื่อฟรานซิสโก้ยอมผละริมฝีปากออกห่าง หากนานกว่านี้อีกนิดเธออาจขาดใจคาอ้อมแขนรัดแน่นของเขา
“จะทำอะไร อย่านะ!”
แต่โล่งใจได้ไม่กี่วินาทีก็มีเหตุให้แพรชมพูต้องหน้าตาตื่นขยับตัวดิ้นรนอีกรอบ เมื่อกลายเป็นว่าฟรานซิสโก้เลิกจูบปากเพื่อที่จะซุกไซ้ซอกคออ่อนละมุนและกำลังไล่จูบต่ำลงไปยังเนินอกจนขนในกายลุกซู่ ทีแรกก็แค่โมโหคนปากเก่งและตั้งใจสั่งสอนเล็กน้อยให้หลาบจำว่าอย่าเห็นความห่วงใยของเขาเป็นสิ่งไร้ค่า แต่ปณิธานกลับสั่นคลอนง่ายดายเมื่อลิ้มรสความหวานจากโพรงปากหอมละมุนที่ห่างหายมาแรมเดือน แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องหยุดยั้ง ในเมื่อผู้หญิงตัวหอมปากหวานในอ้อมแขน...เป็นของเขา!
แต่ไหนแต่ไรมาเสียงห้ามปรามของแพรชมพูไม่เคยมีผล ครั้งนี้ก็เช่นกัน ร่างบางถูกตวัดขึ้นพาดบ่ากว้างจนศีรษะเล็กห้อยต่องแต่งเมื่อฟรานซิสโก้ต้องการทำมากกว่าจูบ ดวงตาวาววับด้วยฤทธิ์พิศวาสกวาดมองไปทั่วห้อง เป้าหมายที่ใกล้ที่สุดอยู่ตรงโซฟาตัวยาวในห้องรับแขกหน้าทีวี ขายาวก้าวดุ่มๆตรงไปด้วยจังหวะมั่นคงราวกับน้ำหนักตัวของคนบนบ่าไม่มีความหมาย พอถึงที่ก็ผ่อนร่างเล็กลงนอนบนโซฟาแล้วทิ้งร่างใหญ่ทาบทับ มือตรึงมือ ขาตรึงขา หน้าท้องแนบชิด เพียงแค่นั้นแพรชมพูก็สิ้นท่าทำได้เพียงตวัดดวงตากินเลือดกินเนื้อมองฟรานซิสโก้
“มองแบบนี้เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวได้โดนจัดหนัก”
ท่าทางพยศร้ายของคนใต้ร่างทำให้ฟรานซิสโก้มันเขี้ยวนัก แก้มกลมป่องแดงก่ำอย่างคนโกรธจัดจึงกลายเป็นที่ระบายความรู้สึก เสียงสัมผัสดังฟอด กลิ่นหอมอ่อนๆ พร้อมเนื้อแก้มที่ยุบยวบเพราะถูกจมูกโด่งกดทับค่อยทำให้อารมณ์กดดันของคนอดหลับอดนอนจนเครียดขรึมผ่อนคลายลงได้บ้าง จะมีก็แต่เจ้าของแก้มนี่แหละที่ไม่ชอบใจทำหน้าบึ้งหน้างอ เลยถูกฟรานซิสโก้ฟัดแก้มนิ่มไปอีกหลายฟอดกว่าจะหนำใจ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
ก้มหน้าเข้าหาเตรียมจะรังแกกลีบปากสีเรื่อยั่วตาตรงหน้า แต่หางตาของฟรานซิสโก้กลับเห็นไวๆว่าบนโต๊ะกระจกใสที่วางอยู่ข้างๆกันมีกล่องเหล็กกลมสำหรับใส่เครื่องเขียนวางอยู่ ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่พาให้เขามาอยู่ที่นี่ ในรายงานที่ลูกน้องส่งให้เขียนไว้ว่าแพรชมพูรอดพ้นการถูกขืนใจไว้ได้ส่วนหนึ่งเพราะว่ามันคือฮีโร่ที่หญิงสาวใช้ขว้างใส่หัวไอ้หื่นจนมันหัวแตกเลือดไหลอาบหน้า ก็สมควร! แต่ก็ยังอยากฟังรายละเอียดจากปากของเจ้าทุกข์เพิ่มเติม เผื่อไอ้หื่นนั่นมันทำร้ายอะไรหญิงสาวมากกว่าที่เขาได้รับรายงานจากลูกน้อง เขาจะได้คำนวณบทลงโทษของมันได้สาสมกับความผิด
“พูดเรื่องอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจ” ใบหน้าคมที่ห่างกันแค่คืบทำให้แพรชมพูรู้สึกร้อนๆหนาวๆ แล้วจมูกกับปากเขาน่ะ ออกห่างอีกนิดก็จะดีนะ มันจะทิ่มหน้าเธออยู่แล้ว
“เมื่อคืน”
“คุณรู้!” ดวงตาฉุนเฉียวเขียวปั๊ดแปรเปลี่ยนเป็นตระหนกเมื่อรู้ว่าฟรานซิสโก้ทราบเรื่องที่เธอหวิดถูกข่มขืนเมื่อคืน รู้ได้ไง? หรือว่า...อีตาสองคนที่มาช่วยเธอนั่น เป็นคนของเขา
‘ไม่รู้จะมาอยู่ตรงนี้ไหมล่ะ ยายโง่!’
แอบเรียกคนตัวเล็กหน้าตาตื่นว่ายายโง่ แต่ฟรานซิสโก้ก็อดคิดไม่ได้ว่าระหว่างเขากับแพรชมพูใครโง่กว่ากัน เพราะตอนนี้เขายังหาเหตุผลตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าต้องลำบากลำบนมาที่นี่ทำไมทั้งที่หญิงสาวไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
“นี่คุณส่งคนตามสะกดรอยฉันเหรอ”
“มันทำอะไรบ้าง มันทำร้ายเธอหรือเปล่า เล่ามาให้หมด!”
คำถามของแพรชมพูไร้ความหมายเมื่อสิ่งที่ฟรานซิสโก้อยากรู้นั้นสำคัญกว่าเป็นไหนๆ พอถูกคนใต้ร่างทำเมินปิดปากเงียบเพราะโกรธและหมั่นไส้ที่ฟรานซิสโก้ยังไม่คิดตอบคำถามของตัวเองทั้งที่เธอก็ถามก่อน คนรอคอยคำตอบใจระทึกจึงตะคอกสั่งเสียงดัง เสียงนั้นบอกอารมณ์ขุ่นมัวของเจ้าของได้มากมาย มันอัดแน่นไปด้วยความเกรี้ยวกราดที่พร้อมระเบิดได้ทุกเมื่อ แม้อยากจะทำดื้อตาใสต่อต้าน แต่แพรชมพูคิดว่าในสถานการณ์ที่ตกเป็นรองเช่นนี้เธอไม่สมควรเสี่ยง ผู้ชายคนนี้ยามโกรธโหดร้ายแค่ไหน เธอรู้ซึ้งถึงแก่นอยู่แก่ใจ
“ตอนฉันกำลังเปิดประตูห้อง มันผลักฉันเข้ามาแล้วเข้ามากอดจากด้านหลัง ใช้มือขวาอุดปากฉันไว้”
‘ตัดมือขวามันทิ้ง’
“แล้วมันก็จับฉันเหวี่ยงลงมาบนโซฟาตัวนี้” แพรชมพูเล่าต่อเมื่อเห็นฟรานซิสโก้ยังเงียบ
‘ตัดทิ้งแม่งทั้งสองมือ’
“ฉันทำหัวมันแตก มันโมโห ด่าฉัน แล้วมันก็จับฉันเหวี่ยงลงไปนอนบนพื้น เอาตัวคร่อมไว้จนฉันขยับไม่ได้”
‘ตัดมือ ตัดลิ้น ตัดขา เชือดทิ้งแม่ง!’ ดวงตาคมแข็งกร้าว กรามหนาบดเข้าหากันแน่นแลดูน่ากลัวนัก
“แต่มันยังไม่ทันทำอะไร ก็มีผู้ชายสองคนมาช่วยฉัน ซึ่งตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าต้องเป็นคนของคุณ”
ถ้าสองคนนั่นไม่ใช่ลูกน้องเขา มีหรืออีตามหาหื่นจะมาอยู่ที่นี่และถามคำถามที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้ดีว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอบ้าง ความจริงข้อนี้ทำให้เธอรู้สึกชะงักเหมือนตกหลุมอากาศเอาดื้อๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจมันเต้นแรงนัก มัน...มันรู้สึกเหมือนมีฝูงผีเสื้อบินอยู่ในอกด้านซ้ายแปลกๆ อยากถามหาเหตุผลที่เขาต้องทำแบบนั้น มีเรื่องข้องใจอยากถามอะไรอีกมากมาย แต่ทุกคำถามกลับติดอยู่แค่ริมฝีปากเพราะเมื่อเธอเล่าจบ เขาก็ทาบริมฝีปากเข้าหา ปากได้รูปบดเคล้าหนักหน่วงแต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเหมือนตอนแรกที่ถูกขยี้มือใหญ่ทั้งสองข้างเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข มันป้วนเปี้ยนอยู่แถวอกเสื้อจนสติพร่าเลือน ลมหายใจของเธอเริ่มหอบสั่น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฟรานซิสโก้จำต้องตัดใจผละร่างสูงขึ้นจากการทาบทับคนตัวเล็กที่นอนหอบหายใจถี่เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องหนักๆดังขัดจังหวะ คนที่กล้าทำอย่างนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเฮ็นริค เดาว่าหมอนั่นคงมีเรื่องด่วน และเขาก็ควรรีบไปจัดการ แต่ทรวงอกเต่งตึงเปลือยเปล่าด้วยสองมือซุกซนที่สะท้านขึ้นลงตามจังหวะหายใจก็ยั่วกิเลสคนมองดีเหลือเกิน ใจหนึ่งอยากปล่อยผ่านแล้วทิ้งตัวคลอเคลียร่างนุ่มๆหอมๆต่อ แต่อีกใจก็ค้านว่ารีบจัดการธุระให้เสร็จซะ จะได้มีเวลาฟัดแม่เนื้อนุ่มยาวๆ
“เดี๋ยวฉันมา ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น รอฉันอยู่ในห้อง”
สุดท้ายฟรานซิสโก้ก็เลือกที่จะไปจัดการธุระให้แล้วเสร็จเพื่อใช้เวลาที่เหลือกับแพรชมพูยาวๆให้สมกับที่ห่างหายมายาวนาน ด้วยรู้นิสัยตัวเองดีว่ากับผู้หญิงที่นอนตาปรือปรอยใต้ร่างน่ะครั้งสองครั้งยังไงก็ไม่พอ ร่างสูงจึงลุกขึ้นนั่งพลางจัดเสื้อผ้าของตัวเองที่ยับย่นให้เข้าที่ พอเรียบร้อยก็ก้มหยิบบรากับเสื้อของแพรชมพูที่ถอดทิ้งไว้บนพื้นห้องมาสวมให้คนตัวบางที่นอนเอียงหน้ามองเขาตาปริบๆ ป้องกันไม่ให้ลูกน้องของเขาเข้ามาเห็น แต่งตัวให้แพรชมพูเสร็จ ริมฝีปากอุ่นก็กดจุมพิตหนักๆปิดปากนุ่มของคนคิ้วขมวด ดวงตากลมแป๋วฉายแววสับสนดูน่าเอ็นดูไม่หยอก จากนั้นฟรานซิสโก้จึงตัดใจก้าวยาวๆไปเปิดประตูห้องพักแล้วก็พบว่าเป็นเฮ็นริคจริงๆที่ยืนอยู่
“ว่าไง”
“มันฟื้นแล้วครับ”
ฟรานซิสโก้พยักหน้ารับรู้แล้วเดินตรงไปยังห้องพักห้องตรงข้ามที่ประตูเปิดอ้ารอรับการไปเยือนของเขา แต่สีหน้า ท่าทาง และแววตากลับต่างจากตอนอยู่ในห้องของแพรชมพูลิบลับ รังสีปีศาจร้ายที่แผ่ออกมาจากเรือนกายสูงใหญ่ทำให้ผู้ชายหน้าตาแตกยับจากการถูกซ้อมกระถดถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ถ้ารู้ว่าฟื้นขึ้นมาแล้วจะต้องพบเจอกับคนที่น่ากลัวกว่าไอ้สองคนที่กระหน่ำมือกับเท้ากระทืบมันก่อนหน้านี้ มันคิดว่านอนหลับต่อไปยาวๆน่าจะดีกว่า แต่เมื่อย้อนเวลากลับไม่ได้ สองมืออ่อนเปลี้ยของมันจึงยกขึ้นไหว้ร้องขอชีวิต ไม่หลงเหลือเค้าคนเก่งที่กล้ารังแกผู้หญิงอีกต่อไป
“เพราะมึงกล้าแตะผู้หญิงของกู!”
แต่ถึงสภาพของมันตอนนี้จะดูย่ำแย่น่าสมเพชขนาดไหน ทว่าสิ่งที่มันบังอาจทำกับผู้หญิงของฟรานซิสโก้อย่างไรก็ต้องได้รับผลกรรม เสียงร้องโหยหวนด้วยความทรมานสาหัสสากรรจ์จึงตามมาทันทีที่ปลายมีดแหลมคมสัมผัสผิวเนื้อบริเวณมือของมันจนเลือดแดงฉานสาดกระเซ็น
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
วันนี้พี่ก็จะมาสายโหดหน่อยๆ ห่วงยายพิ้งค์เหรอ...ก็ไม่นะ แต่ถ้าไม่อยากถูกพี่จับเจี๋ยนมือขาดก็อย่าบังอาจแตะผู้หญิงของพี่อีก เข้าใจไหม?
ปล.พี่ฟรานฝากบอกว่าว่าวันนี้เปิดให้จองค่าตัวพี่ในราคา 299 บาท เป็นวันสุดท้ายแล้วนะครับ หลังจากนี้ราคาพี่ดีดขึ้นพรวดตามปกคือ 359 บาทถ้วนๆ อยากได้ตัวพี่ในราคาพิเศษรีบไปจองที่เฟซหรือเพจของยายพิจักขณา พิชามญชุ์ ได้เลย อย่าช้าๆ รีบไปจองกันโลดดดดด