เถื่อนร้ายบัญชารัก

‘หายไปไหน?’

จัดการกับไอ้หื่นเรียบร้อย ฟรานซิสโก้ก็ย้อนกลับมายังห้องพักของแพรชมพู หัวคิ้วเข้มกระตุกเมื่อข้ามธรณีประตูเข้ามาแล้วพบความเงียบเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตหน้าหวานอาศัยอยู่ เอี้ยวตัวมองด้านหลังก็พบว่ามีลูกน้องของเขายืนเฝ้า ซ้ำระยะเวลาที่เขาผละห่างคนตัวเล็กยังไม่เกินสิบนาที เพราะฉะนั้นเป็นไปได้ยากว่าแพรชมพูจะหลบหนีออกไปจากที่นี่ เว้นเสียแต่ว่า...

‘เกมซ่อนหา’

เรียวปากบางสวยหยักยิ้มพลางเดินผิวปากเป็นเพลงเข้ามาด้านใน ส่วนลูกน้องที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็กดล็อกประตูอย่างรู้หน้าที่ ร่างสูงเดินล้วงกระเป๋ากวาดสายตามองไปรอบๆไม่เดือดร้อน จุดที่ยืนอยู่คือกลางห้องนั่งเล่นตกแต่งด้วยโทนสีชมพูหวานซึ่งก็เหมาะสมแล้วกับใบหน้าหวานหยดย้อยของแพรชมพู ดวงตาคมมองไปทางขวามือ มันคือส่วนของระเบียงกว้างที่มีโต๊ะกลมสำหรับนั่งอ่านหนังสือกับแคคตัสกระถางเล็กกระถางน้อยวางเรียงรายอยู่บนชั้นไม้ไล่ระดับ ความโล่งทำให้มองเห็นง่ายดายว่าไม่มีร่างเล็กอยู่ตรงนั้น ส่วนด้านซ้ายมือมีประตูกระจกบานเลื่อนกั้นระหว่างห้องครัวกับห้องน้ำดูเป็นสัดส่วน ฟรานซิสโก้เดินไปเปิดประตูบานเลื่อนออกแล้วชะโงกมองเข้าไป ไม่พบร่างบางอีกเช่นกัน

ดวงตาของฟรานซิสโก้จึงพุ่งความสนใจไปที่ประตูกระจกบานเลื่อนตรงหน้า เพราะหลังกระจกบานนั้นคือส่วนของห้องนอน ห้องนอนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยอุ้มพาร่างบางสลบไสลด้วยกรำศึกพิศวาสหนักหน่วงไปวางบนเตียงนอนสี่เสาสีชมพูด้วยตัวเอง

‘โอม...จงมองไม่เห็น โอม...จงหาไม่เจอ โอม...’

ประตูกระจกแบบบานเลื่อนค่อยๆเลื่อนออกด้วยฝ่ามือหนา คนเปิดกวาดดวงตามองไปรอบห้องด้วยความหวังจะเจอร่างบางแต่อวบอิ่มน่าฟัดของแพรชมพู ในขณะเดียวกัน อีกคนที่แอบซ่อนก็พยายามกลั้นหายใจ หยุดการเคลื่อนไหวร่างกายทุกส่วนพลางสวดมนต์ภาวนาในใจให้ฟรานซิสโก้หาเธอไม่เจอ

“จะลงมาเองดีๆหรืออยากให้ขึ้นไปอุ้ม”

ภายในห้องนอนสีชมพูของนักซ่อนแอบเงียบสนิทประหนึ่งไร้สิ่งมีชีวิตอยู่ในห้องก็จริง แต่นั่นไม่อาจหลอกให้คนช่างสังเกตอย่างฟรานซิสโก้ตายใจ ก็ไอ้เก้าอี้สีขาวลายดอกไม้เข้าชุดกับโต๊ะเครื่องแป้งสไตล์วินเทจมันดันไปวางอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าสีขาวสะอาดหลังใหญ่อย่างไม่ควรจะเป็น ดวงตาฉายแววเอ็นดูจึงเงยขึ้นมองหลังตู้ บนนั้นมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางอยู่สองใบ ลักษณะการจัดวางปิดหัวปิดท้ายให้เกิดช่องว่างตรงกลางเป็นสามเหลี่ยมทำให้ร่างสูงยืนกอดอกมองอย่างมั่นใจว่ายายตัวเล็กต้องซ่อนอยู่ตรงนั้นแน่ ช่างหาที่ซ่อนจริงๆ

“จะว่าไป...เซ็กส์บนที่สูงก็คงตื่นเต้นดี อืม น่าลอง!”

ยังคงไร้การเคลื่อนไหวจากร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่หลังกระเป๋าเดินทางบนหลังตู้เสื้อผ้าแม้ว่าจะได้ยินคำขู่เสียงเหี้ยมชัดหู แต่กลั้นใจทำนิ่งได้เพียงอึดใจก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำว่า ‘เซ็กส์บนที่สูง’ เพราะมันหมายความว่าฟรานซิสโก้รู้แล้วว่าเธออยู่ตรงไหน กำลังสับสนด้วยหัวใจละลนละลานว่าควรตัดสินใจปีนลงจากตู้หรือไม่ก็มีเหตุให้แพรชมพูผงะตกใจจนเผลอขยับตัวไปโดนกระเป๋าเดินทาง มือบางหยิบวัตถุเนื้อนิ่มที่หล่นลงบนศีรษะขึ้นมาดูก็พบว่ามันคือกางเกงสแล็คสีดำ มันไม่ใช่ของเธอแน่นอน แล้วจะเป็นของใครได้นอกจาก...ฟรานซิสโก้ ประสาทผวาจนสติลนลานยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ชั้นในชายสีขาวไซซ์ยักษ์ก็หล่นแหมะลงตรงหน้าเธอแม่นยำราวจับวาง นี่หมายความว่า...อีตาบ้านั่น โป๊!

“อี๋! ไอ้โรคจิต อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”

สองมือหนาที่เกาะขอบตู้เสื้อผ้าทำให้แพรชมพูสติแตกรีบทุบมือเขาให้หลุดเพราะกลัวว่าฟรานซิสโก้จะปีนขึ้นมาทำเรื่องบ้าๆกับเธอบนหลังตู้เสื้อผ้านี่อย่างที่ปากเขาขู่ ร่างบางคุดคู้ลุกขึ้นนั่งเต็มตัวพร้อมส่งสายตาพิฆาตให้คนโรคจิต แต่แพรชมพูกลับต้องรีบก้มหน้าหลับตาปี๋เมื่อมองเห็นสภาพของฟรานซิสโก้เต็มสองตา ก็คนบ้านั่นเล่นถอดเสื้อผ้าโชว์หุ่นอัดแน่นด้วยมัดกล้ามอย่างไม่คิดอาย โดยเฉพาะตรงกลางกายของเขาที่ดีดตัวผงาดจนน่าคว้ากรรไกรด้ามคมตัดให้ขาดวิ่น

“เห็นไม่ลงมา นึกว่าอยากเล่นของสูง จะได้เล่นด้วย”

“ฉันไม่วิตถารเหมือนคุณ”

แพรชมพูเอ่ยเสียงรอดไรฟัน แม้ไม่เห็นหน้า ไม่เห็นดวงตาแวววับเพราะไม่อยากลืมตาขึ้นมามองภาพอุจาดตา แต่ก็รับรู้ถึงความตั้งใจป่วนประสาทได้จากน้ำเสียงลากยานของฟรานซิสโก้

“ไม่เถียง เพราะเธอคงวิเคราะห์จากประสบการณ์ ลงมาได้แล้ว”

“ถ้าคุณไม่ไป ฉันก็ไม่ลง”

“ถ้าเธอไม่ลง ฉันจะขึ้นไปแล้วเราก็จะอยู่บนนั้นสัก...สองชั่วโมง!”

ฟรานซิสโก้ยืนกอดอกโชว์หุ่นเปลือยสีแทนสุดล่ำอย่างคนมีวินัยออกกำลังกายมองผู้หญิงจอมดื้อบนหลังตู้เสื้อผ้าอย่างใจเย็น ทั้งที่หากเป็นเวลาปกติ แน่นอนว่าคนอย่างเขาไม่ยอมเอาเวลาที่สามารถทำเงินได้จำนวนมหาศาลมาทิ้งขว้างกับการต่อล้อต่อเถียงด้วยเรื่องไร้สาระ ใครเรื่องมากเขาเท ใครพูดไม่รู้เรื่องก็แค่ผายมือแล้วไล่มันออกไปให้พ้นรัศมีฝ่าเท้า ใครกล้างัดข้อก็สงเคราะห์ให้มันรู้ซึ้งถึงคำว่าไร้ความปรานี แต่กับผู้หญิงช่างดื้อช่างเถียงคนนี้กลับทำให้เขารู้สึกสนุกกับการได้ยินเสียงใสตวาดแว๊ดๆเหมือนลูกแมวน้อยจอมดื้อ ที่สำคัญตอนนี้สมองปราดเปรื่องของเขาก็กำลังคิดหาวิธีปราบพยศลูกแมวจอมแสบด้วยความลิงโลด สาบานเลยว่าหากเจ้าหล่อนไม่ยอมลงมา เขาจะยอมเสี่ยงปีนขึ้นไปจัดการยายเด็กดื้อถึงข้างบนตามคำขู่แบบไม่กลัวตกลงมาแข้งขาหักจริงๆ

“พิ้งค์ ลงมา”

เป็นอีกครั้งที่ฟรานซิสโก้เอ่ยเรียกแพรชมพูด้วยความใจเย็น จากประวัติที่ได้รับมาตั้งแต่ที่จับหญิงสาวมาลงทัณฑ์ครั้งก่อนทำให้รู้ว่ายายจอมดื้อมีชื่อเล่นว่าพิ้งค์ คงต้องยกความดีความชอบให้บิดาของเจ้าหล่อนที่ตั้งชื่อได้น่ารักสมตัวของยายจอมดื้อมากๆ ก็ผิวแม่คุณเล่นขาวเนียนอมชมพูไปทั้งตัว รวมทั้งแก้มและริมฝีปากสีชมพูระเรื่อช่างเถียงนั่นก็ด้วย

“อย่ามาเรียกชื่อฉันนะ!”

คนถูกเรียกด้วยชื่อเล่นหันหน้ามาค้อนขวับก่อนรีบชักหน้ากลับไปทางเดิมเมื่อเห็นว่าเจ้าฟรานซิสโก้น้อยมันชี้หน้าหาเรื่องมาทางเธอเขม็ง อดสงสัยไม่ได้ว่าเขารู้ชื่อเธอได้อย่างไร แต่สงสัยไม่ได้นานก็มีเหตุให้เธอต้องหันไปตวาดแว๊ดกับความกวนประสาทของคนหื่นกามอีกครั้ง

“เมีย ลงมาเดี๋ยวนี้” ไหล่กว้างยักขึ้นไม่ยี่หระ ในเมื่อมีชื่อแต่หวงนัก งั้นเรียกแทนด้วยสถานะไปเลยแล้วกัน

“อย่ามาเรียกฉันว่าเมียนะ!”

แพรชมพูตวาดลั่น ฟันขาวเรียงตัวสวยกัดกลีบปากสีเรื่อจนห้อเลือด มือบางทั้งสองข้างกำแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์เมื่อได้ยินสรรพนามแสลงหูที่คนโรคจิตใช้เรียกเธอ หากไม่กลัวว่าถ้าเขาใกล้แล้วจะเสียท่าถูกฟรานซิสโก้จับขึงพืดบนเตียงอีกครั้ง สัญญาด้วยเกียรติของนางสาวแพรชมพู ลูกสาวกำนันสุนทรแห่งเมืองโอ่งเลยว่าเธอจะลงไปซัดปากเสียๆของเขาให้เลือดกบปากด้วยสองมือน้อยๆของเธอเลยเชียว ไอ้ฝรั่งปากมอม!

“นมชมพู!”

เรียกชื่อเล่นไม่ได้ เรียกเมียก็ไม่ได้อีก งั้นก็นี่แหละ จุดเด่นบนร่างบางที่เขาจำได้ติดตา พูดแล้วก็หิว ลิ้นสากเผลอไล้รอบริมฝีปากไม่รู้ตัวทันทีที่เลื่อนสายมองตรงทรวงอกอิ่มล้นมือที่ยังมีเสื้อยืดสีขาวขวางกั้น

“พิ้งค์”

“ก็แค่นั้น”

ฟรานซิสโก้ยืนกอดอกส่งยิ้มพอใจส่งให้คนตัวเล็กที่สุดท้ายก็เป็นฝ่ายอนุญาตให้เขาเรียกด้วยชื่อเล่นสักที แม้เสียงจะติดสะบัดไปนิด หน้าบึ้งไปหน่อยก็เถอะ

“ทีนี้ก็ลงมา ฉันจะเรียกครั้งสุดท้าย”

กระแสเสียงตอนท้ายตั้งใจกดดันข่มขู่ ดวงตากลมหลับลงอีกครั้งแล้วถอนหายใจยาวด้วยความกลัดกลุ้ม ดูเหมือนทางรอดของเธอจะถูกปิดตายแล้วจริงๆ หากรั้นจะอยู่บนนี้มั่นใจว่าไอ้จอมหื่นมันต้องปีนตามขึ้นมาแล้วทำบ้าๆกับเธอตามคำขู่แน่ แต่หากลงไปยังไงก็ไม่รอดอยู่ดีในเมื่อฟรานซิสโก้เล่นแก้ผ้าเปลือยร่างยืนกอดอกรอเวลาเชือดเธออย่างนั้น ใบหน้าหวานชะโงกหน้าพลางหรี่ตามองต่ำลงมายังพื้นห้องอย่างทุกข์ใจ ความสูงจากพื้นถึงหลังตู้นี่น่าจะเมตรกว่า หากอีตาบ้านี่จับเธอเชือดบนนี้แล้วเล่นพิเรนทร์เกิดพลาดพลั้งตกลงไปจะเป็นอย่างไร เจ็บไม่เท่าไรแต่หากมีคนอื่นรู้คงอายจนไม่กล้าออกไปสู้หน้าใครได้อีกเอาไงดี?

“ทำไมตัวเบาหวิว กินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่า”

สุดท้ายเมื่อทางรอดถูกปิดตาย แพรชมพูจำต้องเลือกทางที่ดูจะสุ่มเสี่ยงให้เจ็บตัวน้อยที่สุด ร่างบางยอมถอนตัวออกจากที่ซ่อน แล้วคลานถอยหลังช้าๆมายังมุมตู้ฝั่งขวามือที่มีเก้าอี้ตัวที่ใช้ปีนขาขึ้นวางอยู่ ขาเรียวขาวค่อยๆหย่อนลงมาเป็นอันดับแรก โดยใช้สองแขนเกาะตู้พยุงลำตัวช่วงบนเอาไว้ แต่ตอนลงมันไม่ง่ายเหมือนตอนขึ้นนี่สิ หย่อนปลายเท้าคลำหาเก้าอี้อยู่นานเป็นนาทีก็ยังไม่เจอ เดือดร้อนคนยืนกอดอกมองที่หวั่นใจว่าร่างเล็กจะหล่นตุ๊บลงมาให้เจ็บตัว ฟรานซิสโก้จึงเป็นฝ่ายขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แล้วรวบจับเอวคอดอุ้มพามายืนบนพื้นพร้อมกัน ในท่านั้นจึงทำให้คนอุ้มรับรู้ว่าน้ำหนักตัวของแพรชมพูเหมือนจะหายไปหลายกิโลกรัมจากที่เคยโอบอุ้มเมื่อครั้งก่อน

“ปล่อย”

มือบางออกแรงดันอกกว้างออกห่าง ยอมรับว่าตอนนี้เนื้อตัวเปลือยเปล่าสีแทนที่เสียดสีกำลังทำให้เธอรู้สึกร้อนผ่าวแปลกๆ โดยเฉพาะตรงตรงกลางใจร่างที่ฟรานซิสโก้ตั้งใจใช้กายแกร่งของเขาบดเบียด นอกจากความแข็งแกร่ง มันยังร้อนระอุเหมือนถ่านในเตาไฟ มัวแต่ปัดป้องเนื้อตัว แพรชมพูเลยไม่ทันได้ยินประโยคคำถามที่แฝงความห่วงใยของคนตัวโตที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวบาง

“แก้ผ้ารอขนาดนี้ คิดว่าฉันจะปล่อยไหมล่ะ”

“ไอ้คนบ้ากาม”

ฟรานซิสโก้ทำเพียงยิ้มรับคำด่าพร้อมกระชับร่างบางเข้ามากอดแน่นจนเจ้าของอกอิ่มนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ บอกเลยว่านาทีนี้ต่อให้แพรชมพูสรรหาคำด่าหยาบคายที่สุดมากรอกหูเขาก็ไม่คิดโกรธ ก็เนื้อตัวนุ่มนิ่มในอ้อมแขนมันทำให้เขารู้สึกครึ้มอกครึ้มใจประหลาด ยิ่งพอได้สูดกลิ่นหอมของแก้มนุ่มทั้งสองข้างจนฉ่ำปอด ความเหนื่อยสะสมเรื่องงานและแม้แต่ความแค้นเรื่องไอ้หื่นนั่นก็พลอยทุเลาลงไปมากโข นี่แค่ได้กอดได้สัมผัสเล็กน้อยเขายังอารมณ์ดีถึงเพียงนี้ ไม่อยากคิดต่อเลยว่าหากได้หลอมรวมสองร่างเป็นหนึ่งเดียวแล้วเขาจะมีความสุขมากขนาดไหน

“ความผิดของฉันชดใช้หมดไปแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้อีก”

สองมืออ่อนนุ่มพยายามห้ามปรามมือหนาให้เลิกวุ่นวายกับเสื้อผ้าบนเนื้อตัวเธอ แต่ก็ไม่นำพา เพราะมือใหญ่ของฟรานซิสโก้ยังง่วนกับการถอดๆดึงๆไม่เลิก ทำไมรู้สึกเหมือนเขามีสิบมือ พอเธอห้ามเขาดึงเสื้อ มือหนาก็ผละไปปลดกระดุมกางเกงดูวุ่นวาย พอเธอจับกางเกงไม่ยอมให้เขารูดมันออกจากเรียวขา เขาก็ก้มหน้าใช้ริมฝีปากร้ายกาจจูบปิดปากแล้วลวงล่อด้วยปลายลิ้นอันตรายให้เธอเคลิบเคลิ้มจนมือไม้อ่อน เรี่ยวแรงต่อต้านพลันหดหาย แต่กระนั้นสติที่เหลือน้อยนิดก็พยายามฝืน หญิงสาวกลั้นใจสะบัดหน้าหนีจากจุมพิตหวานล้ำพลางกล่าวเตือนเสียงหอบ ไม่ใช่แค่เตือนใจตัวเอง แต่แพรชมพูยังใช้เหตุผลต่อรองเผื่อฟรานซิสโก้จะสำนึกได้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์ใดเลยที่จะกลับมาย่ำยีเรือนกายของเธอตามใจชอบแบบนี้

“ฉันจะทำให้เธอจำ ว่านอกจากฉัน...ใครก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับเธอ”

พูดจบฟรานซิสโก้ก็ตวัดร่างบางขึ้นอุ้มเพื่อแสดงสิทธิ์ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมคำว่า ‘ไม่มีสิทธิ์’ ที่เอ่ยออกมาจากปากจิ้มลิ้มของแพรชมพูมันถึงแสลงหูเขานัก ตอนนี้รู้เพียงแค่ว่าเขาโกรธ โกรธมาก โกรธจัดจนอยากพ่นไฟโทสะแผดเผาทุกสิ่งที่ขวางหน้าเพียงแค่คิดว่าไม่ใช่เขาแต่เป็นผู้ชายคนอื่นที่แพรชมพูให้สิทธิ์ในการแตะต้องร่างสวย อ้อมแขนแกร่งออกแรงกระชับร่างบางเข้าหาตัวแน่นจนคนถูกอุ้มนิ่วหน้า คอยดูเถอะ! หากวันใดที่แพรชมพูยินยอมให้ผู้ชายคนอื่นแตะต้องเนื้อตัว ขอให้รู้ไว้เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันที่หญิงสาวต้องจดจำไปจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายของชีวิต!

จากนั้นร่างบางของแพรชมพูถูกช้อนอุ้มขึ้นในวงแขนสีแทนพาไปวางบนเตียงนุ่ม เสื้อผ้าที่ยังเกะกะอยู่บนร่างสวยก็หลุดรุ่ยด้วยฝีมือของสองมือหนา พริบตามันก็ลอยคว้างอยู่กลางอากาศแล้วร่วงหล่นสู่พื้นพาให้คนนอนมองค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างรู้ชะตากรรมว่าวันนี้คงไม่รอดมือของฟรานซิสโก้แน่แล้ว จากนั้นร่างเปลือยขาวอมชมพูก็ถูกกอดรัดฟัดชิมจนเนื้อตัวอ่อนเปลี้ยร้อนฉ่า แพรชมพูถูกประสบการณ์โชกโชนของฟรานซิสโก้เล่นงาน ไม่นานเสียงห้ามปรามก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องครางครวญปิ่มจะขาดใจ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

โทษฐานที่ทำให้พี่ต้องรีบมาหาหูตาเหลือก มันก็ต้องมีค่าตอบแทนกันนิดหน่อยอ่ะนะ แต่จะเรียกค่าตอบแทนมากน้อยจนเข้าเนื้อน้องแค่ไหน อันนี้ต้องไปรอลุ้นกัน อิอิ