แพทริเซีย

    "ฮือๆๆ "ฉันนอนร้องไห้อยู่ในห้องฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงทำอย่างนั้น ทั้งๆที่แม่บอกกับฉันเสมอว่า เป็นผู้หญิงจะไปมีเรื่องกับใครไม่ได้  
      "ฉันเอากรรไกรแทงหน้านายนั้น ฉันกำลังเป็นเด็กไม่ดีใช่ไหม" ฉันร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
   "เปล่าจ้ะ เธอกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องต่างหาก"
   "หืม"ฉันมองหาเสียงนั้น 
"มองมาทางนี้สิจ้ะ"ฉันมองไปที่กระจกพร้อมกันเข้าไปใกล้ ฉันมองเห็นเงาในนั้นแต่ไใาใช่เงาฉันเอง แต่เป็นเงาของผู้หญิงผมยาวตัวข้าวซีด แต่งตายเหมือนแม่มดในหนังที่เคยดูมา แต่ที่หน้าแปลกคือเธอกลับหน้าเหมือนฉันมากเหลือเกิน
 "เธอเป็นใคร?"ฉันมองเธอในกระจกนั้น
"แล้วเธอ....อยากเรียกฉันว่ายังไงล่ะ"
"แพทริเซีย...."
      เช้าวันต่อมา
 "เธอๆ ครูใหญ่เรียกไปพบน่ะ"อาจารคนหนึ่งวิ่งมาที่ห้องพร้อมกับเดินออกไป เหอะ ไม่บอกก็รู้ว่าเรื่องอะไร
      และแล้วก็เป็นไปตามที่คิดฉันถูกเรียกให้ไปเคลียสเรื่องที่ฉันเอากรรไกรตัดผ้าไปแทงหน้านายเวนิสนั้นเข้า และตอนนี้มันและแม่ของมันก็กำลังเอาเรื่องฉันอยู่สะด้วย หึ ยังไงสะผอ.ก็ไม่ไล่ฉันออกเพราะเรื่องนี่อยู่แล้ว เพราะ ฉันน่ะเป็นถึงนักเรียนผู้ได้รับรางวัลมารยาทงามดีเด่นเชียวนะ หึๆๆๆ ไหนดูสิว่า2คนนี้เขาจะพูดยังไง
   "คุณผอ.คะ คุณต้องไล่มันออกนะคะ ดูสินะ มันทำลูกฉันเจ็บขนาดไหน รู้ไหมคะว่าลูกอิฉันน่ะต้องเย็บแผลตั้ง4เข็มแนะ โธ่ลูก~~"
"แม่ครับผมเจ็บToT"นายเวนิสร้องไห้พร้อมกับซบอกแม่ อิตัวแม่นั้นก็โอ๋ลูกไปร้องไห้ไป แล้วก็มองหน้าฉันด้วยความอาคาตอย่างแรง งี้สินะลูกคุณถึงได้เลวอย่างกะอะไรดี(อยากด่าเหี้ยนะแต่ฉันส่งสารเหี้ย) งั้นตามน้ำไปก่อนละกัน
"ขอโทษคะ แต่ลูกคุณก็มาทำฉันก่อนเหมือนกันนะคะ แล้วถ้าฉันไม่ทำจะมีอะไรรับประกันล่ะว่าคุณลูกหัวแก้วหัวแหวนของคุณ จะยอมปล่อยมืออกจากผมฉันล่ะคะ"
"พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย"แม่ของนายเวนิสจ้องมาที่ฉัน
"อ้าว? นี่นายไม่ได้เล่าให้แม่ฟังเหรอว่าเพราะนายกระชากหัวเราก็เลยโดนมีดแทง อย่างว่าล่ะ ลูกคุณมันเก่งทุกเรื่อง ดีทุกเรื่อง ขนาดเรื่องตอแหลยังเก่งเลย~~"ฉันแกล้งทำเสียงสูงจนแม่ของนายนั้นลุกขึ้นมา
"เธอนั่นล่ะตอแหล ลูกฉันเป็นคนดีมาก ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง แล้วจะมาทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง แหม~~~ ยัยเด็กนี่"แม่ของนายนั้นง้างมือจะตบฉัน แต่ถูกห้ามไว้ก่อน
"พอเถอะคะ ยังไงๆเรื่องก็จบแล้วทั้ง2คนเองก็เป็นเด็กดีมีอนาคต ดิฉันคิดว่าให้เด็กทั้ง2จับมือกันแล้วขอโทษกันดีกว่านะคะ"ผอ.พูดพร้อมกับส่งสายตามาทางฉันสุดท้ายก็ลงท้ายที่ว่าฉันต้องมาจับมือกับนายนั้นแล้วขอโทษจนได้(กลับบ้านคงต้องเอาน้ำกรดล้างมือ)
"กอดกันด้วยสิจ้ะเด็กๆ"ผอ.พูดขึ้นฉันเลยจำใจต้องกอดนายนั้น (ทำไมผู้ใหญ่ชอบแก้ปัญหาแบบนี้นะ เอะอะกอด เอะอะจับมือ ทำอย่างกะว่าถ้าทำแล้วมันจะกลับมารักกันเหมือนเดิม) แต่อย่างน้อยฉันก็ได้โอกาศกระซิบข้างหูมันเบาๆว่า
"สักวันฉันจะฆ่าแก.... และแม่ของแกด้วย ....." พูดจบฉันก็ผลักมันออกแล้วเดินจากไป
"เดี่ยวก่อน!"แม่นายนั้นเรียกฉันไว้
"เธอต้องกราบขอโทษลูกฉันก่อน!"ฉันหันไปเห็นนายนั้นยืนยิ้มแอบสะใจอยู่ลึกๆแต่.....อย่าหวังเลยจ้ะ
"ทำไมเหรอคะ?"
"ยังจะถามอีก! ก็เธอทำลูกฉันเจ็บนี่!"
"อ่อ แล้วถ้าให้หนูเล่าวีรกรรมของลูกชายป้าให้เนีย ลูกชายป้าไม่ต้องไปกราบขอขมาเด็กทั้งโรงเรียนด้วยเหรอคะ"
"นี่เธอ!"
"อ่อ หรือว่าคุณป้ารู้วีรกรรมของลูกตัวเองดี แต่ยังเลือกเข้าข้างลูกตัวเอง ถ้างั้น...คุณป้าคงเป็นผู้ปกครองที่เลวระยำมากเลยนะคะ"ฉันพูดไปยิ้มไป
"นี่แก!" 
"อะๆ ได้เวลาเรียนล่ะ ไปก่อนนะคะ"ฉันค่อยเดินออกไปใรระหว่างนั้นก็แอบส่งสายตาของผู้ชนะมาให้พวก2แม่ลูกได้ดูด้วย
       ถึงแพทริเซียฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใครแต่ ตั้งแต่เธอเขามาอยู่ในตัวฉัน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จากแค่ยัยเด็กขี้แยคนนึง ตอนนี้ฉันจะไม่กลัวใครอีกต่อไป