แพทริเซีย

           "สวัตดีเพื่อนๆทุกคนยินดีต้อนรับสู่เช้าวันจันทร์ บรรยากาศช่างสดใสเหมาะกับการมาเรียนสะจริง" เสียงตามสายดังมาในขณะนี้เวลา7:00น. ใช่เหมาะกับการเรียนสะจริง เหอะตอแหลสะจริง มันไม่มีใครในที่นี่หรอกที่จะมีความสุขกับเช้าวันจันทร์น่ะ ให้ตายสิคะ ฉันนั้งอ่านกาตูนพร้อมกับฟังเสียงตามสายที่ได้ยินอยู่แทบทุกวัน อ่อ ลืมบอกไป ฉันชื่อ ชิอง งานรองคือเรียน งานหลักคือเป็นตัวตลก ถามว่าทำไม..... ไปดู

         ณ เวลา 12:00 ได้เวลาอาหารกลางวัน

     เผล้ง ข้าวในถาดที่ถือมาตกกระจัดกระจาย ทำเอาแม่บ้านแถวนั้นอดด่าฉันไม่ได้ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ  ก็แม่มเล่นผลักกันแบบนี้เลยนี่นา สุดท้ายฉันก็ต้องเก็บกวาดกว่าจะเสร็จก็หมดเวลาพักแล้ว สุดท้ายก็อดข้าวตามเคยสินะ...

      ยังหรอกฉันไม่หมดที่ฉันโดนมามันสารพัด เช่น เขียนโต๊ะด่า ปาบอลใส่หัว โดนด่าสารพัด แต่ทำไมฉันถึงยังอยู่ เอาจริงๆฉันคุยกับแม่มาเป็นล้านรอบละ ท่านยืนยันคำเดียวเลยว่าไม่ แต่นั้นยังไม่เลวร้ายที่สุดจนกระทั่ง

    "เหมียว~~~" เช้าวันหนึ่งฉันได้ยินเสียงทามะจังแมวที่เลี้ยงไว้ร้องครวญคางเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บด้วยฉันออกไปดูปรากดว่า แมวตัวนั้นนอนผงาบๆ ก่อนจะสิ้นใจไปต่อหน้าต่อตา ฉันร้องไห้จนแม่ออกมาดู

   "แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ดูแลให้ดีๆอย่าให้ไปรบกวนใครน่ะ"แม่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

    "แต่ทามะจังเป็นเด็กดีนะคะ ไม่เคยหนีออกจากบ้านเลยด้วย"

"ฝังมันสะ..."แม่พูดก่อนจะรีบออกไปทำงาน

     สุดท้ายฉันจึงรีบฝังมันไปพร้อมกับร้องไห้ ก่อนจะรีบวิ่งไปโรงเรียน 

"เฮ้ย ว่าไงยัยชิสุ" นี กับพวกอีก4คนโผล่ออกมา แต่ปกติพวกนี้มาสายจะตายมีอะไรผิดปกติหรือไงนะ

 "อ่อๆ เธอกำลังสงสัยสินะ ว่าทำไมพวกเราถึงมากันเร็วจัง?" นายเวนิส (หรือนายเวร) พูดไปยิ้มไป

   "อ่าว.... ถามก็ตอบสิวะ พูดออกมาสิโว้ย! หรือจะให้พวกกูพูดก่อนว่า พวกกูนี่ล่ะที่วางยาเบื่อแมวบ้านมึงเอง!"นายแอนดี้ตะคอกออกมา

"ว่าไงนะคะ" ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้

"หูหนวกรึไง! ก็บอกอยู่นี่ไงว่ากูนี่ล่ะที่ฆ่าแมวมึง!" นายแอนดี้ยิ้มเยาะ 

"อ่อ แมวแกนี่น่ารักดีเนอะ แต่น่าเสียดาย ไม่น่าเกิดมาเป็นแล้วของแกเลย"ยัยมินนี่ พูดออกมา

"อ่อ ลืมเรื่องแมวไปก่อนเถอะ การบ้านที่สั่งไว้นะทำหรือยัง" นี่พูดขึ้น

"ยังเลยน่ะ ก็อาจารเขาบอกเองนี่นา ว่าไม่ให้ทำการบ้านให้เพื่อนน่ะ"ฉันก้มหน้า แต่นายดร ก็ตบฉันจนล้มลง

"กล้าดียังไงมาขัดคำสั่งพวกเรา เธอรู้ไหมว่าถ้าอาจารเขามีอำนาจเขาไล่ฉันออกไปนานแล้ว เพราะฉะนั้น แกไม่ต้องมาพูดมาก เข้าใจไว้ด้วย!" ฉันถูกกระชากผมอย่างแรง ฉันเจ็บแต่จะร้องไห้ไม่ได้ ไม่งั้นคงต้องโดนหนักกว่านี้แน่

"หึ น่าสมเพศ น่าสมเพศจริงๆ"นายเมฆที่ยืนอยู่หัวเราะเยาะฉันอย่างสะใจ

 "ฆ่ามัน....."

"เอะ"

 "ฆ่ามัน...."ฉันได้ยินเสียงใครสักคนพูดออกมาก่อนสายตาจะหันไปเห็นกรรไกรตัดผ้า จริงด้วยวันนี้มีวิชาการงานนี่นา 

"เอาๆ นิ่งๆไปทำไมล่ะ พูดออกมาสิว่าเธอจะไม่ขัดคำสั่งพวกเราอีก" นายเวนิสเริ่มดึงผมฉันแรงขึ้น

"พูดสิยะ พูดสิ!"มินนี่ตะโกน

"ฉันจะไม่.....

 ฆ่ามัน!" และแล้วเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ฉันถึงคว้ากรรไกรนั้นมาแล้วแทงไปที่หน้านายเวนิส เกิดรอยบาดขนาดใหญ่แต่ไม่น่าจะทำให้นายนั้นถึงตายหรอก 

"หนอยแก!"นายเวนิสทำท่าจะต่อยฉันแต่

"ทำอะไรน่ะ!"อาจารเค็นจิรีบวิ่งมาเห็นพอดี5คนั้นจึงพากันวิ่งไป 

"เป็นอะไรหรือเปล่า"อาจารเค็นจิประคองฉันไว้ ตั้งแต่ที่เห็นมาเขาน่าจะเป็นคนดีที่สุดแล้วล่ะ 

"ไม่เป็นอะไรมากหรอกคะ แค่ไม่สบายนิดหน่อยงั้นหนูขออนุญาติกลับก่อนนะคะ" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเดินออกจากโรงเรียนไป