แค่ตื่นขึ้นมาก็ไปโผล่ที่ต่างโลกแล้วหรอ!?

เคยเป็นบางมั้ยที่บางทีเราฝันเกี่ยวกับเรื่องนั้นซ้ำๆ เคยบางมั้ยที่บางทีรู้สึกว่าเหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ว่าใครก็อาจจะเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกันทั้งนั้น แต่สำหรับเขาแล้วไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเลย
            “วิวรอบๆนี่ .. เหมือนเมื่อวานเลย”
               “คราวนี้จะมีอะไรต่อมั้ยละเนี่ยยย..”
               ในขณะที่เบสกำลังคิดอะไรอยู่นั่นเอง ก็ได้มีเสียงฝีเท้าคืบคลานมาใกล้ๆตัวเขา เจ้าของเสียงนั้นค่อยๆเข้าใกล้เขามากขึ้นทุกทีๆ ทันใดนั้นเอง
            “ฉึบบ !!”
               มีดเล่มเล็กๆ ปักเข้าที่คอสิ่งมีชีวิตตัวนั้นนน
            “คิดว่าฉันน่ะ จะพลาดเหมือนรอบที่แล้วรึยังไง ! คราวนี้ฉันเสกมีดขึ้นมาแทงแกได้ก่อนละนะ”
               “จะว่าไปแบบนี้มันก็แทบไม่ต่างจากเมื่อวานเลยน่ะสิ ..”
               เบสพูดขึ้นหลังจากที่แทงมีดเข้าไปยังคอของก็อบลินที่จะเข้ามาโจมตีเขา เค้าค่อยๆใช้ความคิดตั้งสติอีกครั้งหนึ่ง      
            “เอาล่ะ ถ้ามันเป็นเหมือนเมื่อวานเดี๋ยวลูซี่ก็ต้องปรากฏตัวสินะ งั้นนั่งรอสักพักดีกว่า...”
            เบสนั่งรอลูซี่แต่เมื่อนั่งรอไปสักพักเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่า
               “เราจะเอาลูซี่มาเสี่ยงแบบเมื่อวานอีกหรอ ...  ไม่ดีกว่า ... เราเดินทางไปที่หมู่บ้านแล้วถามความจริงจากชายชุดคลุมเลยดีกว่า”
            เบสติดสินใจที่จะเดินทางเข้าหมู่บ้านเนวิล แต่แล้วก็มีเหตุการณ์เกิดขึ้นแบบเมื่อวานอีกครั้ง
            “นี่เจ้าหนุ่มบัตรประจำตัวละ ? ขอดูหน่อยสิถ้าไม่มีก็ไม่ให้ผ่านไปหรอกนะ”
            ทหารที่เฝ้าประตูขอดูบัตรประจำตัวของเบส แบบเดียวกับเมื่อวาน
            “เฮ้ออ ยุ่งยากจริงๆเลย เอานี่ ..”
            เบสล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับนึกขึ้นในใจว่าตัวเองมีบัตรประจำตัวอยู่ ทำให้บัตรถูกเสกขึ้นมาในกระเป๋ากางเกงของเขา
            “เชิญผ่านได้”
            “ขอบคุณครับบบ ตั้งใจทำหน้าที่นะครับคุณทหารรร”
            เบสเดินผ่านประตูเมืองมาได้พร้อมรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย เมื่อเดินผ่านประตูมาได้สักพักเค้าก็เริ่มคิดได้ว่าในเมืองนี้มีชายชุดคลุมที่จ้องจะเอาชีวิตของเขาอยู่ เค้าครุ่นคิดอยู่พักนึงเพื่อหาวิธีตอบโต้ แต่ว่าเค้าก็กังวลเรื่องนึงเพราะว่าเค้าไม่อยากฆ่าใคร แต่การต่อสู้กับคนที่จ้องจะเอาชีวิตก็อาจจะต้องมีบาดเจ็บสาหัสกันไปข้างนึงบ้าง
            “โอ้ยย ...  อู้ยยย.. เจ็บชะมัด”
            “ขอโทษนะครับบ พอดีผมเหม่อไปหน่อย..”
            เบสที่เอาแต่ใช้ความคิดโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบทำให้เค้าเดินชนกับชายคนหนึ่งเข้าจังแล้วล้มลงไป เค้าจึงรีบขอโทษคนๆนั้น แต่เมื่อเค้าเงยขึ้นมาก็ต้องตกใจ กับคนๆนั้น ... ใช่แล้ว!  สิ่งที่อยู่หน้าเค้าคือชายในชุดคลุมสีน้ำตาล
            “โอ้ .. โชคดีจริงๆ ที่บังเอิญเจอกัน   เราไปคุยกันตรงนั้นดีกว่านะ”
            “ผมไม่มีธุระกับคุณครับ ... ฉึบบบบ”
            ชายคนนั้นควักมีดสั้นออกมาแล้วปาเข้าที่แขนขวาของเบส
            “โอ้ยยยย ..  บ้าจริง!! พลาดท่าให้มันจนได้”
            “ถ้างั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง !!”
            ทันใดนั้นเองในหัวของเบสก็คิดภาพของเชือกที่รัดตัวชายคนนั้นจนขยับไม่ได้ จากนั้นในความเป็นจริงก็ปรากฎรูเล็กกลางอากาศเปิดเป็นช่องไปสู่อีกมิตินึง รูพวกนี้เกิดขึ้นรอบๆตัวชายชุดคลุมหลายช่องมาก จากนั้นก็มีเชือกที่พุ่งด้วยความเร็วสูงพุ่งผ่านช่องเหล่านั้นออกมาเพื่อที่จะรัดตัวชายคนนั้น ชายชุดคลุมพยายามฟันเชือกเหล่านั้นแต่ว่าจำนวนของมันก็มีมากเกินไป จึงทำให้ถูกมัดในที่สุด
            “หึ เจ้าหนู แกคิดว่าเชือกแค่นี้จะหยุดข้าได้อย่างงั้นหรอ”
            ชายคนนั้นพูดด้วยสีหน้าอย่างดูถูก จากนั้นชายคนนั้นก็ท่องคาถาอะไรบางอย่างออกมา เชือกที่รัดตัวชายคนนั้นก็ค่อยๆ สลายเป็นละอองสีดำๆ แล้วหายไปในอากาศ
            “บ้าน่า !  นี่แกเก่งขนาดไหนเนี่ยย”
            “เจ้าหนู โทษทีนะ แต่ข้าไม่อยากจะตอบเจ้า”
            สิ้นเสียงคำกล่าวชายคนนั้นพุ่งมาด้วยความเร็วที่เบสไม่สามารถมองเห็นได้ทัน
            “ฉึบบบบ ....”
            “หลบไปอันตรายยยย !!”
            ลูกธนูพุ่งมาจากด้านหลังของเบสปักลงที่ไหล่ของชายคนนั้น พร้อมเสียงเรียกที่คุ้นเคย ...  ใช่แล้วเธอคนนั้นก็คือ ลูซี่ นั่นเอง
            “ลูซี่ ... ขอบใจเธอมาก ที่จริงๆที่เธอผ่านมาทางนี้”
            “เดี๋ยวนะ ชั้นยังไม่ได้บอกชื่อกับนายเลยนี่ทำไมนายรู้ชื่อของชั้นได้ละ”
            “... เอ่ออ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ฮะๆๆ แต่ก่อนอื่นเรามาช่วยกันสู้กับเจ้านี่ก่อนดีกว่าเถอะ”
            “นี่เจ้าหนู นายมีเพื่อนที่ดีนะ แต่ถึงจะรุมก็ไม่มีผลอะไรกับชั้นหรอก”
            ชายคนนั้นดึงธนูออกจากไหล่ พร้อมทั้งควักมีดออกมาเตรียมตัวที่จะสู้กับทั้งสองคน ลูซี่เห็นดังนั้นจึงยิงธนูออกไปใส่ชายคนั้น แต่ว่าลูกธนูที่ว่าเร็วแล้วชายคนนั้นได้ปามีดออกมาสวนกับลูกธนูของเธอ  ใบมีดได้ตัดผ่านหัวธนูแล้วพุ่งไปยังลูซี่
            “อันตราย !! ... ฉึบ”
            เบสผลักลูซี่ออกไปจากระยะมีดแต่ตัวเค้าเองนั้นกับโดนซะเองงง
            “นี่นายเป็นอะไรรึเปล่ ..... อึกกกกก...”
            “ตู้มม !! … โคร่ม”
            ชายคนนั้นพุ่งเข้าใส่พร้อมปล่อยหมัดใส่ลูซี่เข้าอย่างจัง ทำให้เธอกระเด็นไปชนกับร้านขายผลไม้ใกล้ๆ จนหน้าร้านพังลงมาทับตัวเธอจนได้รับบาดเจ็บสาหัสส
            “ลูซี่ ม๊ายยยยยยยยยยย”
            “แกเตรียมตัวตายได้เลยยยยย !! ชั้นว่าจะไม่ฆ่าแกแล้วนะ”
            เบสพุ่งเข้าใส่ชายคนนั้นพร้อมคิดในหัวว่ามือของเข้ามีหมัดเหล็กพร้อมไอพ่นติดอยู่ เบสจึงใช้หมัดเหล็กนั้นต่อยเข้าอย่างจังที่ท้องของชายคนนั้น
            “อ้อกกกกกกกกก !!”
            “ทำได้ดีหนิ เจ้าหนู …. แต่มันไม่พอหรอก”
            ชายคนนั้นจุกจากหมัดของเบส เขาจึงควักมีดออกมาเพื่อจะเสียบที่กลางหลังเบสแต่ว่าทันใดนั้นเอง ก็เกิดช่องว่างในอากาศเล็กๆพร้อมกับโซ่ออกมาจากช่องว่างเหล่านั้นเป็นจำนวนมาก พุ่งเข้าใส่ชายชุดคลุมอย่างรวดเร็ว คราวนี้เค้าไม่สามารถปัดป้องโซ่ที่เข้ามาอย่างล้นหลามได้เหมือนเชือกอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าความแข็งแรงระหว่างโซ่กับเชือกนั้นต่างกันมากก ไม่นานนักตัวเค้าจึงถูกโซ่ตรวนเอาไว้ แต่แล้วชายคนนั้นก็พยายามที่จะร่ายคาถาแบบเดินอีกครั้ง แต่อยู่ดีๆก็มีที่ครอบปากมาครอบปากของชายคนั้นทำให้เค้าไม่สามารถพูดร่ายคาถานั้นได้
            “เอาล่ะ ปิดเกมมละน่ะ”
            เบสพูดขึ้นพร้อมกับเสกกับปั้นดินยักษ์ออกมาจากพื้นแล้วชกไปที่ชายคนนั้นหลายต่อหลายครั้งจนชายคนนั้นหมดสติไป
            “จบสักที ..”
            หลังจากการต่อสู้จบลงเบสรีบไปดูอากาศของลูซี่ทันที ร่ายกายของเธอเต็มไปด้วยเลือด มีบาดแผลจำนวนมาก และลมหายใจที่แผ่วเบา เบสจึงคิดว่าพลังของเขาน่าจะใช้รักษาลูซี่ เค้าจึงพยายามเพ่งสมาธิและจินตนาการถึงการรักษาแบบในเกม ที่ร่ายเวทมนต์สีเขียว หรือเหลืองอ่อนๆ ออกมาปกคลุมร่างกาย เค้าได้พยายามทำแบบนั้นกับลูซี่ ไม่กี่วินาทีต่อที่มือของเค้าปรากฏออร่าแสงสีเหลืองอ่อนๆ ขึ้นมาแล้วแสงนั้นก็ค่อยๆเข้าไปปกคลุมตัวของลูซี่อย่างช้าๆ เค้าจึงภาวนาและค่อยๆ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนผ่านไปหลายนาที ...
            “ลืมตาสิ ..”        
            “ได้โปรดดดดด ลืมตาขึ้นมาสิ ลูซี่!!”