แค่ตื่นขึ้นมาก็ไปโผล่ที่ต่างโลกแล้วหรอ!?
เขียนโดย redwh1te
วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2561 เวลา 17.39 น.
แก้ไขเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2561 17.41 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ชายในชุดคลุม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเคยเป็นบางมั้ยที่บางทีเราฝันเกี่ยวกับเรื่องนั้นซ้ำๆ เคยบางมั้ยที่บางทีรู้สึกว่าเหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ว่าใครก็อาจจะเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกันทั้งนั้น แต่สำหรับเขาแล้วไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเลย
“วิวรอบๆนี่ .. เหมือนเมื่อวานเลย”
“คราวนี้จะมีอะไรต่อมั้ยละเนี่ยยย..”
ในขณะที่เบสกำลังคิดอะไรอยู่นั่นเอง ก็ได้มีเสียงฝีเท้าคืบคลานมาใกล้ๆตัวเขา เจ้าของเสียงนั้นค่อยๆเข้าใกล้เขามากขึ้นทุกทีๆ ทันใดนั้นเอง
“ฉึบบ !!”
มีดเล่มเล็กๆ ปักเข้าที่คอสิ่งมีชีวิตตัวนั้นนน
“คิดว่าฉันน่ะ จะพลาดเหมือนรอบที่แล้วรึยังไง ! คราวนี้ฉันเสกมีดขึ้นมาแทงแกได้ก่อนละนะ”
“จะว่าไปแบบนี้มันก็แทบไม่ต่างจากเมื่อวานเลยน่ะสิ ..”
เบสพูดขึ้นหลังจากที่แทงมีดเข้าไปยังคอของก็อบลินที่จะเข้ามาโจมตีเขา เค้าค่อยๆใช้ความคิดตั้งสติอีกครั้งหนึ่ง
“เอาล่ะ ถ้ามันเป็นเหมือนเมื่อวานเดี๋ยวลูซี่ก็ต้องปรากฏตัวสินะ งั้นนั่งรอสักพักดีกว่า...”
เบสนั่งรอลูซี่แต่เมื่อนั่งรอไปสักพักเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่า
“เราจะเอาลูซี่มาเสี่ยงแบบเมื่อวานอีกหรอ ... ไม่ดีกว่า ... เราเดินทางไปที่หมู่บ้านแล้วถามความจริงจากชายชุดคลุมเลยดีกว่า”
เบสติดสินใจที่จะเดินทางเข้าหมู่บ้านเนวิล แต่แล้วก็มีเหตุการณ์เกิดขึ้นแบบเมื่อวานอีกครั้ง
“นี่เจ้าหนุ่มบัตรประจำตัวละ ? ขอดูหน่อยสิถ้าไม่มีก็ไม่ให้ผ่านไปหรอกนะ”
ทหารที่เฝ้าประตูขอดูบัตรประจำตัวของเบส แบบเดียวกับเมื่อวาน
“เฮ้ออ ยุ่งยากจริงๆเลย เอานี่ ..”
เบสล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับนึกขึ้นในใจว่าตัวเองมีบัตรประจำตัวอยู่ ทำให้บัตรถูกเสกขึ้นมาในกระเป๋ากางเกงของเขา
“เชิญผ่านได้”
“ขอบคุณครับบบ ตั้งใจทำหน้าที่นะครับคุณทหารรร”
เบสเดินผ่านประตูเมืองมาได้พร้อมรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย เมื่อเดินผ่านประตูมาได้สักพักเค้าก็เริ่มคิดได้ว่าในเมืองนี้มีชายชุดคลุมที่จ้องจะเอาชีวิตของเขาอยู่ เค้าครุ่นคิดอยู่พักนึงเพื่อหาวิธีตอบโต้ แต่ว่าเค้าก็กังวลเรื่องนึงเพราะว่าเค้าไม่อยากฆ่าใคร แต่การต่อสู้กับคนที่จ้องจะเอาชีวิตก็อาจจะต้องมีบาดเจ็บสาหัสกันไปข้างนึงบ้าง
“โอ้ยย ... อู้ยยย.. เจ็บชะมัด”
“ขอโทษนะครับบ พอดีผมเหม่อไปหน่อย..”
เบสที่เอาแต่ใช้ความคิดโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบทำให้เค้าเดินชนกับชายคนหนึ่งเข้าจังแล้วล้มลงไป เค้าจึงรีบขอโทษคนๆนั้น แต่เมื่อเค้าเงยขึ้นมาก็ต้องตกใจ กับคนๆนั้น ... ใช่แล้ว! สิ่งที่อยู่หน้าเค้าคือชายในชุดคลุมสีน้ำตาล
“โอ้ .. โชคดีจริงๆ ที่บังเอิญเจอกัน เราไปคุยกันตรงนั้นดีกว่านะ”
“ผมไม่มีธุระกับคุณครับ ... ฉึบบบบ”
ชายคนนั้นควักมีดสั้นออกมาแล้วปาเข้าที่แขนขวาของเบส
“โอ้ยยยย .. บ้าจริง!! พลาดท่าให้มันจนได้”
“ถ้างั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง !!”
ทันใดนั้นเองในหัวของเบสก็คิดภาพของเชือกที่รัดตัวชายคนนั้นจนขยับไม่ได้ จากนั้นในความเป็นจริงก็ปรากฎรูเล็กกลางอากาศเปิดเป็นช่องไปสู่อีกมิตินึง รูพวกนี้เกิดขึ้นรอบๆตัวชายชุดคลุมหลายช่องมาก จากนั้นก็มีเชือกที่พุ่งด้วยความเร็วสูงพุ่งผ่านช่องเหล่านั้นออกมาเพื่อที่จะรัดตัวชายคนนั้น ชายชุดคลุมพยายามฟันเชือกเหล่านั้นแต่ว่าจำนวนของมันก็มีมากเกินไป จึงทำให้ถูกมัดในที่สุด
“หึ เจ้าหนู แกคิดว่าเชือกแค่นี้จะหยุดข้าได้อย่างงั้นหรอ”
ชายคนนั้นพูดด้วยสีหน้าอย่างดูถูก จากนั้นชายคนนั้นก็ท่องคาถาอะไรบางอย่างออกมา เชือกที่รัดตัวชายคนนั้นก็ค่อยๆ สลายเป็นละอองสีดำๆ แล้วหายไปในอากาศ
“บ้าน่า ! นี่แกเก่งขนาดไหนเนี่ยย”
“เจ้าหนู โทษทีนะ แต่ข้าไม่อยากจะตอบเจ้า”
สิ้นเสียงคำกล่าวชายคนนั้นพุ่งมาด้วยความเร็วที่เบสไม่สามารถมองเห็นได้ทัน
“ฉึบบบบ ....”
“หลบไปอันตรายยยย !!”
ลูกธนูพุ่งมาจากด้านหลังของเบสปักลงที่ไหล่ของชายคนนั้น พร้อมเสียงเรียกที่คุ้นเคย ... ใช่แล้วเธอคนนั้นก็คือ ลูซี่ นั่นเอง
“ลูซี่ ... ขอบใจเธอมาก ที่จริงๆที่เธอผ่านมาทางนี้”
“เดี๋ยวนะ ชั้นยังไม่ได้บอกชื่อกับนายเลยนี่ทำไมนายรู้ชื่อของชั้นได้ละ”
“... เอ่ออ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ฮะๆๆ แต่ก่อนอื่นเรามาช่วยกันสู้กับเจ้านี่ก่อนดีกว่าเถอะ”
“นี่เจ้าหนู นายมีเพื่อนที่ดีนะ แต่ถึงจะรุมก็ไม่มีผลอะไรกับชั้นหรอก”
ชายคนนั้นดึงธนูออกจากไหล่ พร้อมทั้งควักมีดออกมาเตรียมตัวที่จะสู้กับทั้งสองคน ลูซี่เห็นดังนั้นจึงยิงธนูออกไปใส่ชายคนั้น แต่ว่าลูกธนูที่ว่าเร็วแล้วชายคนนั้นได้ปามีดออกมาสวนกับลูกธนูของเธอ ใบมีดได้ตัดผ่านหัวธนูแล้วพุ่งไปยังลูซี่
“อันตราย !! ... ฉึบ”
เบสผลักลูซี่ออกไปจากระยะมีดแต่ตัวเค้าเองนั้นกับโดนซะเองงง
“นี่นายเป็นอะไรรึเปล่ ..... อึกกกกก...”
“ตู้มม !! … โคร่ม”
ชายคนนั้นพุ่งเข้าใส่พร้อมปล่อยหมัดใส่ลูซี่เข้าอย่างจัง ทำให้เธอกระเด็นไปชนกับร้านขายผลไม้ใกล้ๆ จนหน้าร้านพังลงมาทับตัวเธอจนได้รับบาดเจ็บสาหัสส
“ลูซี่ ม๊ายยยยยยยยยยย”
“แกเตรียมตัวตายได้เลยยยยย !! ชั้นว่าจะไม่ฆ่าแกแล้วนะ”
เบสพุ่งเข้าใส่ชายคนนั้นพร้อมคิดในหัวว่ามือของเข้ามีหมัดเหล็กพร้อมไอพ่นติดอยู่ เบสจึงใช้หมัดเหล็กนั้นต่อยเข้าอย่างจังที่ท้องของชายคนนั้น
“อ้อกกกกกกกกก !!”
“ทำได้ดีหนิ เจ้าหนู …. แต่มันไม่พอหรอก”
ชายคนนั้นจุกจากหมัดของเบส เขาจึงควักมีดออกมาเพื่อจะเสียบที่กลางหลังเบสแต่ว่าทันใดนั้นเอง ก็เกิดช่องว่างในอากาศเล็กๆพร้อมกับโซ่ออกมาจากช่องว่างเหล่านั้นเป็นจำนวนมาก พุ่งเข้าใส่ชายชุดคลุมอย่างรวดเร็ว คราวนี้เค้าไม่สามารถปัดป้องโซ่ที่เข้ามาอย่างล้นหลามได้เหมือนเชือกอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าความแข็งแรงระหว่างโซ่กับเชือกนั้นต่างกันมากก ไม่นานนักตัวเค้าจึงถูกโซ่ตรวนเอาไว้ แต่แล้วชายคนนั้นก็พยายามที่จะร่ายคาถาแบบเดินอีกครั้ง แต่อยู่ดีๆก็มีที่ครอบปากมาครอบปากของชายคนั้นทำให้เค้าไม่สามารถพูดร่ายคาถานั้นได้
“เอาล่ะ ปิดเกมมละน่ะ”
เบสพูดขึ้นพร้อมกับเสกกับปั้นดินยักษ์ออกมาจากพื้นแล้วชกไปที่ชายคนนั้นหลายต่อหลายครั้งจนชายคนนั้นหมดสติไป
“จบสักที ..”
หลังจากการต่อสู้จบลงเบสรีบไปดูอากาศของลูซี่ทันที ร่ายกายของเธอเต็มไปด้วยเลือด มีบาดแผลจำนวนมาก และลมหายใจที่แผ่วเบา เบสจึงคิดว่าพลังของเขาน่าจะใช้รักษาลูซี่ เค้าจึงพยายามเพ่งสมาธิและจินตนาการถึงการรักษาแบบในเกม ที่ร่ายเวทมนต์สีเขียว หรือเหลืองอ่อนๆ ออกมาปกคลุมร่างกาย เค้าได้พยายามทำแบบนั้นกับลูซี่ ไม่กี่วินาทีต่อที่มือของเค้าปรากฏออร่าแสงสีเหลืองอ่อนๆ ขึ้นมาแล้วแสงนั้นก็ค่อยๆเข้าไปปกคลุมตัวของลูซี่อย่างช้าๆ เค้าจึงภาวนาและค่อยๆ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนผ่านไปหลายนาที ...
“ลืมตาสิ ..”
“ได้โปรดดดดด ลืมตาขึ้นมาสิ ลูซี่!!”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ