เป็นคนดีของสังคมเนี่ยยากกว่าที่คิดเนอะ?

     บ่ายของวันนั้นเองขณะที่ผมกำลังไปส่งงานที่ห้องพักครูอยู่นั้นก็ไปเหลือบเห็นอาจารย์คานิเอะกำลังอบรมนักเรียนของตัวเองที่ขาดไปอยู่ตรงนั้น

     “อาริมะ ถ้ามาสายเพราะเรื่องคดีก็ไม่ว่าหรอกนะแต่ช่วยแจ้งให้ถูกต้องด้วยจะได้ไหม?”

     “ขอโทษครับ”

     “อีกอย่างทำไมนายถึงดันมาสายพร้อมกับนักเรียนใหม่ล่ะรู้จักกันรึไง?”

     “เรื่องนั้นเพิ่งจะเคยเจอเมื่อเช้าเองครับ”

     “เมื่อเช้า?”

     “ผมขอตัวก่อนนะครับ”

     หลังสิ้นสุดคำพูดอาริมะจึงเดินสวนกับผมออกไปโดยเมินคำพูดฉุดรั้งของอาจารย์และหายลับไปหลังประตู

     “เฮ้อ ห้องฉันจะมีเด็กมีปัญหาเพิ่มมาอีกคนหนึ่งรึเปล่านะ? อ้อ เอาวางไว้ตรงนี้เลย ถึงจะบอกให้ส่งภายในเย็นนี้แต่นายส่งมาคนแรกเลยนะคิริโนะ”

     “อาจารย์เมื่อกี้คือ?”

     “ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละหลังจากที่น้องๆ ของอาริมะหายตัวไปเจ้าตัวก็กลายเป็นแบบนั้นแล้ว จริงๆ ก็เข้าใจว่าทำใจไม่ได้อยู่หรอกข้อแก้ตัวน่ะไว้ค่อยมาเขียนตอนพร้อมก่อนค่อยมาก็ได้ แต่ไม่นึกเลยว่าจะมาวันนี้พร้อมกับนักเรียนใหม่ซะเที่ยงแบบนี้น่ะ”

     ผมมองไปรอบๆ ห้องเผื่อจะมีร่องลอยของนักเรียนใหม่ที่ว่านั่น

     “วันนี้มันอะไรกันนะ เปลี่ยนคนดูแลห้องพยาบาลใหม่บ้างล่ะ นักเรียนของฉันมีสภาพทางจิตแย่บ้างล่ะ พอมาคิดดูแล้วเรื่องทั้งหมดมันโยงจาก A มา C ไม่ใช่รึไงกัน”

     “นักเรียนใหม่นี่คนไหนเหรอครับ?”

     “โดนส่งไปห้องแนะแนวน่ะ”

     โห

     “นี่ๆ นักเรียนที่ย้ายมาใหม่เนี่ยเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ?

     “ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเป็นลูกของหมอที่ถูกฆ่าชิงทรัพย์ที่เป็นข่าวนะ ตอนแรกมีดรามาโทษนักเรียนใหม่นั่นเต็มโซเชียลเลยด้วย”

     “อ้อ ถึงว่าล่ะเหมือนเคยเห็นที่ไหนน่ะ”

     หญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่เดินสวนผมในห้องพักครูพูดคุยกันพอดิบพอดีก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไป

     “จริงสิคิริโนะ เรื่องคดีเด็กหายน่ะดูเหมือนจะมีตำรวจติดต่อมาอยากให้นายไปที่ห้องแนะแนวหลังเลิกเรียนน่ะ คงไม่ได้ไปก่ออะไรเอาไว้ใช่รึเปล่า?”

     ผมพยายามหลบสายตาของอาจารย์คานิเอะก่อนจะตอบไปด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ

     “…ผู้เห็นเหตุการณ์ล่ะมั้งครับ”

 

     “ขออนุญาตครับ”

     ผมค่อยๆ เลื่อนประตูห้องแนะแนวออกจึงผมกับชายวัยกลางคนหน้าเข้มอย่างกับเอาเปลสโซ่คนหนึ่งในชุดสูทผูกเนคไทนั่งกอดอกอยู่ตรงหน้าโต๊ะกระจกที่มีแก้วน้ำถูกวางเอาไว้สามใบ พอมองไปรอบๆ ห้องแล้วไม่มีใครคนอื่นอยู่ด้วยเลยแม้แต่อาจารย์ห้องแนะแนว เขาค่อยๆ หันหน้ามาทางผมพร้อมกับสบตา

     “คิริโนะคุงสินะ นั่งก่อนสิ”

     ผมเดินไปนั่งอีกฝั่งของเขาตามที่สั่ง

     “ขอแนะนำตัวก่อนนะฉันชื่อโดจิมา โคซาคุจริงๆ แล้วคนที่มากับฉันยังมีอีกคนแต่หายไปเข้าห้องน้ำน่ะ ให้ตายสิใช่ไม่ได้เลยน้าเจ้าหมอนั่น”

     คุณโดจิมาพูดไปพรางเลื่อนแก้วใบหนึ่งมาทางผมไปพราง

     “อะ อา ครับ”

     “เธอคงรู้แล้วสินะว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่น่ะ อะไรกันแค่จะมาถามเฉยๆ น่ะก็อย่างที่รู้นะเด็กที่ชื่ออาริมะดันให้การว่าพี่น้องของตัวเองถูกดูดหายไปแบบนั้นน่ะ”

     ผมจ้องมองใบหน้าของคุณโดจิมาที่เผยรอยยิ้มเล็กๆ ที่พยายามคลายความกังวลของเด็กหนุ่มที่ต้องเผชิญหน้ากับตำรวจตัวต่อตัว

     “เด็กผู้หญิงที่เห็นเหตุการณ์อีกคนดันให้การว่าเด็กคนนั้นคิดไปเองไม่มีทางที่คนจะจู่ๆ ก็หายไปไหนได้หรอกน่ะ”

     ใบหน้าของฮัทสึฮารุลอยเข้ามา

     “ฉันจึงอยากจะมาถามเธอนิดหน่อยว่าพอจะรู้อะไรที่เป็นประโยชน์ให้บ้างสักเล็กสักน้อยก็ยังดีเด็กคนนั้นใจได้รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย”

     คราวนี้เป็นใบหน้าของอาริมะในวันที่น้องของตัวเองหายไปลอยขึ้นมา

     ผมเหมอลอยมองเงาสะท้อนใบหน้าของตัวเองผ่านน้ำในแก้ว

     ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้กันนะ

     ก็นั่นคือความปรารถนาของนายไม่ใช่รึไง รึว่านายจะปฏิเสธกันล่ะ

     เรื่องนั้นน่ะ...

     “ผม...ก็ไม่เข้าใจ สิ่งที่ตัวเองได้เห็นมันอาจจะเป็นแค่ความเพ้อเจ้อของตัวเองรึเปล่าเหมือนกันแต่ที่สายตาของผมได้มองเห็นขอยืนยันว่าหายไปครับ”

     ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองคุณโดจิมาอีกครั้งพร้อมกับที่เขายกน้ำขึ้นมาจิบทีหนึ่งพร้อมกับแสดงรอยยิ้มอันอ่อนโยนราวกับเป็นห่วงให้ผม

     “งั้นเหรอ? ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะ วันนี้ก็คงพอแค่นี้แหละ”

     ว่าเสร็จคุณโดจิมาจึงลุกขึ้นยืนขณะเดียวกันนั้นประตูห้องแนะแนวจึงถูกเปิดออก

     “แหม หัวหน้าครับห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดกำลังปิดทำความสะอาดอยู่จึงต้องไปเข้าอีกฝั่งนู่นแหนะครับ ผมนี่มันโชคร้ายจริงๆ เลยนะเนี่ย หืม อ้าว หัวหน้า”

     ชายสวมสูทผูกเนคไทอีกคนโผล่ออกมาแต่ใบหน้าของเขาบ่งบอกได้ชัดเจนว่าห่างจากคุณโดจิมาอยู่หลายปีทีเดียวราวกับเพิ่งบรรจุมาได้ไม่กี่ปี

     “หมดธุระแล้วกลับได้แล้วอายาเซะ”

     “เอ๋!!”

     หลังตำรวจทั้งสองนายออกจาห้องแนะแนวไปผมจึงหยิบแก้วขึ้นมาจิบทีหนึ่ง พรางหวนคิดเรื่องที่ว่าจะเอายังไงหลังจากนี้ดี

     แต่เอาเหอะไว้ค่อยคิดระหว่างเดินกลับก็ได้ มัวแต่มานั่งคิดแบบนี้หัวจะทำงานได้ไม่เต็มที่ซะมากกว่า

     ก็ตามนั้นแหละผมจึงเดินไปซื้อน้ำอัดลมสักกระป๋องก่อนจะเริ่มเดินกลับแต่อย่างว่าแหละโชคชะตาของผมคงถูกไอ้งั่งที่ไหนสักที่กำลังเล่นสนุกอยู่กระมั้งถึงได้มาเจออาริมะหน้าทางเข้าโรงเรียนที่กำลังอยู่กับชายอีกคนหนึ่งที่ไม่น่าจะเคยอยู่กับอาริมะก่อนๆ หน้าในสภาพเหนื่อยหอบทั้งคู่

     ผมลังเลครู่หนึ่งก่อนจะเนียนหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาตบตาเพื่อใช้เดินผ่านทั้งคู่ไป ถึงกระนั้นผมก็ยังสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมา

     “คี-รี-โนคุง”

     จู่ๆ หลังผมก็ถูกกระแทกอย่างแรงจนต้องรีบคว้าสมาร์ทโฟนในมือเอาไว้ด้วยสองมือโดยปล่อยให้น้ำอัดลมร่วงลงพื้น

     “อา ขอโทษ ขอโทษนะค้าไม่ได้ตั้งใจเดี๋ยวซื้อคืนให้นะ”

     คำถาม หากเป็นพระเอกไลท์โนเวลเขาจะทำยังไง คำตอบคือ ไม่ติดใจเอาความแล้วทำว่าเป็นเรื่องคำขัน

     แล้วถ้าคำถามนี้ล่ะ หากไม่ใช่พระเอกไลท์โนเวลจะทำยังไง คำตอบคือ สวนกลับ

     “ยัยบ้านี่ อย่ารับสิเฮ้ย”

     “ไม่รับก็โดนสิคะ อีกอย่างนี่มันที่สาธารณะนะค้าใจเย็นๆ ก่อน”

     ชิ

     “หืม นักเรียนใหม่นารุคามิ ซึคาซะที่แนะนำตัวในห้องเมื่อตอนบ่ายใช่ไหมค้า?”

     “อืม นารุคามิ ซึคาซะครับ”

     นี่น่ะเหรอนักเรียนใหม่เห็นว่ามาสายตั้งแต่วันแรกนึกว่าท่าทางจะเหมือนพวกเกเรกว่านี้แท้ๆ แต่ท่าทางสงบเสงี่ยมที่มาพร้อมแว่นนั่นมาโคตรจะแย้งกับวีรกรรมเลยนะ ถึงว่าล่ะตัดสินคนแค่ที่ภายนอกไม่ได้จริงๆ

     “ฟุตาบะ ยูบาริค่ะยินดีที่ได้รู้จักสวนทางนี้คิริโนะคุง...”

     “นารุคามิฉันกลับก่อนล่ะนะ”

     เฮ้อ เห็นได้ชัดเลยว่าอาริมะกำลังหลบหน้าผมอยู่แต่ก็ช่างเหอะ ถ้าหมอนั่นรู้ว่าใครเป็นคนทำล่ะก็ผมอาจโดนชกร่วงไปแล้วก็ได้

     “คิริโนะยินดีที่ได้รู้จัก”

     นารุคามิยื่นมือมาทางผมด้วยรอยยิ้มผูกมิตร

     “อะ อา”

     “ขอตัวก่อนนะ”

     ก็ดูเป็นคนดีมากมารยาทนี่นาไม่น่าจะมาสายได้เลย

     “คิริโนะคุงเรื่องสภาเวทน่ะ ”

     ผมขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินว่าเวท สงสัยคงเป็นโรคแพ้คำว่าเวทกระมั้งถึงเริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมาแล้ว

     “ยูบาริตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วขอยังไม่ฟังได้ไหม เมื่อกี้ก็เพิ่งโดนตำรวจสอบมาน่ะ”

     “อะ อา งั้นเหรอค้าแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะค้า”

     ผมจึงก้มหยิบกระป๋องน้ำอัดลมที่ทำตกเอาไว้ก่อนจะเดินกลับบ้านไปทั้งแบบนั้น

 

     หลังกลับมายังถิ่นฐาน ผมจึงก้มมองรองเท้านักเรียนหญิงสองคู่ที่ถูกวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบจึงรับรู้ได้ว่ามีแขกที่เป็นผู้หญิงมาสองคนเป็นอย่างน้อยเพราะถ้าเป็นคนในบ้านก็จะเก็บรองเท้าใส่ตู้ พอสรุปได้แบบนั้นเสียงเจี๊ยวจ๊าวตามประสาเด็กมอต้นโลกสวยจึงลอยออกมาจากห้องนั่งเล่น แต่ก็ไม่มีเวลามาอยากรู้อยากเห็นใดๆ ทั้งนั้นเพราะผมรู้สึกเหนื่อยกับวันสองวันที่ผ่านมานี้เหลือเกิน จึงอยากเข้าห้องน้ำสักรอบก่อนจะขึ้นชั้นสองไปนอนรอมื้อเย็น

     ขณะที่กำลังจะทำแบบนั้นฮัทสึฮารุที่บิดลูกบิดประตูห้องน้ำออกมาจึงมองผมไม่ขยับไปไหน

     “อะไร?”

     “เปล่า ก็ดีแล้ว”

     ฮัทสึฮารุพูดจบก็เดินผ่านตัวผมและขึ้นไปชั้นสองโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีกเลย อะไรของยัยนั่นกัน ว่าก็ว่าเหอะที่ฉันต้องมาวิ่งเต้นแบบนี้มันเพราะใครกันเล่า

     ก็ยังถือว่ามีเรื่องโชคดีอีกอย่างหนึ่ง น่าจะเพราะวันนี้มีอาจารย์ห้องพยาบาลคนใหม่มากระมั้งถึงทำให้การบ้านที่ต้องถูกสั่งดูน้อยลงไปทันทีเมื่อเทียบกับวันอื่นๆ ไม่สิน่าจะต้องเรียกว่าเพราะมีคนที่ชื่อมิทากะ มิกิมามากกว่าถึงทำให้การบ้านเบาตาลงแบบนี้ ตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับพันธสัญญาดีในเมื่ออะไรๆ ก็เริ่มจะบีบเข้ามาเรื่อยๆ แบบนี้ฮัทสึฮารุเองก็จะถ่วงเวลาไปได้อีกนานแค่ไหนกันมันมีอยู่แค่จะสังเวยคนอื่นหรือว่าจะสังเวยตัวเองเท่านั้นรึไง

     ในตอนนั้นเองความคิดวูบหนึ่งของผมก็ได้คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาว่า ‘ถ้าให้ฮัทสึฮารุเขียนทับความทรงจำทั้งหมดเหมือนตอนหลังจบจุดพลิกผันล่ะ’ ราวกับมีคนจงใจ จนไม่สามารถสลัดให้หลุดออกไปจากหัวได้ไม่ว่าจะพยายามคิดเรื่องอื่นมาแทรกก็ตามที มันไม่มีทางอื่นดีกว่านี้แล้วเหรอ? ทว่าฮัทสึฮารุเลือกที่จะไม่ลงมือแสดงว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้อยากทำเพียงแต่อาจจะแค่รอคำสั่งขาดจากผมเหมือนที่ยูบาริเคยบอกก็ได้

     ต้องการอะไร ผมถามคำถามกับใครบางคนที่อาจจะรวมไปถึงตัวเองด้วย

     ไม่มีคำตอบ แต่ก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าไม่ควรทำ

     โธ่เว้ย

     ผมเกลียดเวทมนตร์ ปาฏิหาริย์ ตอนนี้เกลียดเหลือเกิน

     “คิริโนะไม่ได้ยินรึไง! เน่! อยู่ข้างในใช่รึเปล่า?”

     ผมถูกเสียงตะโกนจากอีกฝากของประตูเรียกสติกลับมาในเวลานั้นพอดีทำให้ลุกจากเตียงไปตามเสียงเรียกนั้นจึงพบกับโทวมะที่เป็นต้นเสียง

     “กว่าจะมาได้นะ คิโยเรียกให้ไปกินข้าวแล้วน่ะ นึกว่าคิริโนะจะตายแล้วซะอีกเรียกตั้งนานกว่าจะออกมา”

     ผมมองกลับเข้าไปมองนาฬิกาแขวนในห้อง ไม่รู้ว่านาฬิกามันเสียรึยังไงผมถึงเห็นเข็มสั้นมันชี้ไปด้านล่างสุดแล้วนึกว่าเพิ่งจะเข้ามาในห้องซะอีก

     วินาทีถัดมาผมจึงตามเด็กอวดดีคนนี้ไป

     “ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะคิโย โทวมะ”

     มิยูกิที่อยู่หน้าประตูบ้านกล่าวอำลากับผองเพื่อนของเธอโดยมีคิโยยืนส่งและโทวมะที่เพิ่งจะไปเรียกผมมาก็โบกมือลาให้กันอย่างสนิทสนม ไม่รู้ว่าเพราะอะไรภาพที่เห็นแทนที่จะทำให้จิตใจอันห่อเหี่ยวของผมอิ่มเอมกลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล แต่พอๆ มาคิดดูแล้วมันก็แค่อิจฉาไม่ใช่รึไง

     “ขอบคุณที่ดูแลมิยูกิให้ระหว่างที่ผมทำงานนะ เธอเพิ่งย้ายมาอยู่กับผมเมื่อไม่กี่วันก่อนจึงยังอาจหลงทางอยู่บ้าง? ตอนแรกก็กลัวว่าจะไม่มีเพื่อนด้วยซ้ำแต่ดูเหมือนจะแค่คิดเองเออเองสินะ”

     เสียงชายที่ท่าทางน่าจะเป็นผู้ปกครองของมิยูกิแทรกขึ้นมา

     “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ”

     ห๊ะ เดี๋ยวๆๆ นี่เธอไปสนิทสนมกับเด็กที่เพิ่งย้ายโรงเรียนมาอย่างปริศนาเมื่อไม่กี่วันก่อนเหรอ? นี่มีสายเลือดเดียวกันจริงๆ รึเปล่าเนี่ยน้องฉัน

     เสียงเปิดประตูดังขึ้นแต่ก่อนที่เสียงปิดจะตามไปสมทบผมก็ลงซี่สุดท้ายของบันไดสำเร็จทำให้ไปเหลือบเห็นใบหน้าของผู้ปกครองคนนั้นที่กำลังปิดประตูอยู่

     เสียงปิดประตูดังขึ้นมาทันทีหลังจากนั้น

     ผมยืนเกาหัวอยู่ตรงจุดเดิมจนกระทั่งถูกน้องสาวไล่ให้ไปกินข้าว ภายในห้องนั่งเล่นเหลือเพียงผมคนเดียวที่นั่งกินข้าวพร้อมกับแมวที่กำลังนอนแผ่พุงอยู่ใกล้ๆ โดยมีเสียงล้างจานของฮัทสึฮารุประกอบ

     วินาทีที่เสียงประกอบนั้นเริ่มเลือนหายไป

     “ถ้าเธอต้องการเขียนความทรงจำทับโดยให้ฉันตัดสินใจว่าจะทำหรือไม่ทำล่ะก็เลิกพูดได้เลย”

     ผมเอ่ยขึ้นมาโดยไม่หันกลับไปมองด้านหลังจึงไม่รู้ว่าฮัทสึฮารุจะหยุดฟังรึเปล่าแต่ก็ยังพูดต่อไป

     “เพราะฉะนั้นมีเรื่องอย่างอื่นให้ทำนิดหน่อย”