พรเเห่งหมู่ดาว

          ผมหลับๆตื่นๆ อยู่หลายครั้ง ด้วยอาการที่อ่อนเเอเเละไร้กำลัง จนกระทั่งการลืมตาขึ้นครั้งสุดท้าย ที่ให้ความรู้สึกว่าผมเเข็งเเรงพอที่จะรับรู้ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเเล้ว ผมจึงพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียง โดยได้ความช่วยเหลือจากใครบางคนที่ผมไม่รู้จัก ช่วยพยุงผมขึ้นนั่ง
"นายเป็นไงบ้าง" คนเเปลกหน้าพูดกับผม
 

"อืม ดีขึ้นเเล้วล่ะ" ผมตอบพลางมองไปรอบๆ "ว่าเเต่นายเป็นใครน่ะ"
"ฉันชื่อเเซคน่ะ ขอตัวก่อนนะ" เเซคพูดจบเเเล้วก็หันหลังเดินจากผมไป
"ว่าเเต่เเม่ฉันน....."
 
          ปังงงงงงงงงงงงงง
 
          เสียงปิดประตูดังขึ้นเเทนคำตอบให้กับคำถามที่ผมยังถามไม่จบเลยด้วยซ้ำ
          กลิ่นเหม็นอับ กลิ่นชื้นของห้องใต้ดิน กับเตียงไม้เเข็งๆไม่ค่อยดึงดูดให้นอนต่อสักเท่าไหร่ อีกอย่างผมก็กำลังสงสัยอยู่ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลอะไรหรือว่าอยู่ในบ้านเเม่มดวูดูกันเเน่ ซึ่งคนที่พอจะให้คำตอบผมได้คงต้องอยู่ด้านนอกห้องนี้เเน่ๆ ผมเลยค่อยๆพยุงตัวเอง เเละขยับตัวช้าๆเพื่อจะก้าวลงจากเตียงโดยให้สะเทือนเเผลน้อยที่สุด
 
          .........ความเจ็บหายไปเเล้ว...........
 
          คือสิ่งที่ผมรู้สึกเมื่อผมหย่อนขาทั้งสองข้างลงมาด้านล่างได้เเล้ว ด้วยความสงสัยผมเลยสำรวจรอยเเผลดูอีกครั้ง อีกครั้ง เเละอีกครั้ง ก่อนที่จะจะต้องเเปลกใจเมื่อรู้ว่าจุดที่มันควรจะเป็นรอยเเผลเหวอะหวะ หรือรอยเข็มเย็บกลับดูเป็นปกติราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
 
"ว้อทเดอะ... อะไรว๊ะเนี่ยยย  หรือว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเเค่ความฝันจริงๆ"
"นายไม่ได้ฝันไปหรอกนะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นเหมือนกับว่าดังออกมาจากใต้ดิน
"เห้ยย!! ใครอ่ะ" ผมอุทานขึ้นพลางมองไปรอบๆห้อง เเล้วก็ต้องเเปลกใจที่ไม่พบใคร
"ฉันอยู่นี่ไง มองมาข้างล่างสิ ข้างล่างเนี่ย"
          ผมก้มลงไปมองรอบๆเตียงด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ เมื่อยังไม่พบใครอยู่ดี "ใหนล่ะ"
"ก็นี่ไงล่ะ นายกำลังมองผ่านฉันอย่เนี่ย ทำเมินกันได้นายนี่เสียมารยาทจริงๆ"
 
           ผมมองพื้นโดยรอบอย่างช้าๆ กวาดสายตาไปให้ทั่วๆห้อง ก่อนที่จะสะดุดสายตากับกะละมังใส่นั้นที่มันตั้งอยู่ตรงพื้นห้องตรงปลายเตียง ซึ่งผิวน้ำกำลังกระเพื่อมอยู่เป็นจังหวะเดียวกับเสียงพูดที่กำลังดังอยู่
"เย้ นี่ไงนายหาฉันเจอเเล้วว" น้ำในกะละมังยังคงกระเพื่อมตามเสียงนั้นอยู่
"เห้ยนายอย่ามาล้อเล่นกันนะ ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่"
 
          ผมหัวเสียอย่างมากที่มีคนมากวนประสาทผมตอนที่ยังงุนงงกับเรื่องต่างๆอยู่
          เเล้วทันใดนั้นเองหางตาผมก็เห็นถึงความผิดปกติของน้ำในกะละมัง ที่ค่อยๆไหลทะลักเเละม้วนวนขึ้นบนอากาศ เหมือนกับว่ามีใครทำให้เเรงโน้มถ่วงบริเวณนั้นหายไป จากนั้นมวลน้ำก็ค่อยๆจับตัวกันเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นโดยมีลักษณะคล้ายกับมนุษย์กำลังยืนอยู่ สีใสๆของน้ำค่อยๆกลายเป็นสีเเบบผิวหนังของมนุษย์ จนกระทั่งมันชัดเจนขึ้นเมื่อจู่ๆน้ำในกะละะมังก็เปลี่ยนสภาพเสร็จสิ้นจนกลายไปเป็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนยิ้มอยู่ในสภาพเปลือยทั้งตัว
"ท๊าาาดาาาาาา หนุ่มรูปงามปรากฎตัว"
"เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"
 
................ตุบบบบ...............
          ไม่ต้องเเปลกใจครับเสียงผมตกใจจนตกเตียงนั่นเอง
           ถ้าการดูสคูบี้ดูเเละรู้สึกว่าหมาพูดได้นั้นขำเเล้ว คงจะเทียบไม่ได้เลยกับการที่คนคนหนึ่งจะตกใจจนกระทั่งหงายหลังตกเตียงไป "เห้ยยๆ นายเป็นใครน่ะ เเลเเลเเลเเล้วนายทำอะไรน่ะ นายเข้ามาได้ยังไง เเล้วๆนายย..."
"เห้ๆ ค่อยๆถามสิ"
          ชายเเปลกหน้ารุ่นราวคราวเดียวกับผม หันหน้ามาบอกผมอย่างใจเย็น ก่อนที่จะเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่เเล้วนั่งลงที่เก้าอี้ไกล้ๆเตียงของผม
"จะคุยกันจากตรงนั้นหรอ ขเ้ามาไกล้ๆสิ"
          ผมลุกขึ้นยืนอย่างกล้าๆกลัวๆ เเล้วเดินถอยหลังไปจนเเผ่นหลังชนเข้ากับผนังห้อง
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกหน่าาาา"
"เมื่อกี้นายทำอะไรน่ะ" ผมถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ "ฉันเห็นนายโผล่ขึ้นมาจากน้ำ"
"อ๋อ นั่นน่ะป็นพรประจำดวงดาวของฉันเอง พรเเห่งหมู่ดาวของดาวคนเเบกคนโทน้ำน่ะ" ชายคนนั้นตอบอย่างภาคภูมิใจ
"พรเเห่งหมู่กาวอะไรนะ"
"ด-า-ว ต่างหากล่ะ" ชายเเปลกหน้าเเก้ให้ "อะไรกันล่ะ ทำยังกับเพิ่งได้ยินเป็นครั้งเเรกอย่างงั้นล่ะ สมองกระทบกระเทือนรึไง"
"เอ่ออ ปะ...ปะ...ป่าววๆ" ผมบอกปฏิเสธไป "เเต่ว่าพรเเห่งหมู่ดาวนี่ฉันเพิ่งเคยได้ยินจริงๆนะ เเต่เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกนะ เเม่ฉันอยู่ใหนกันเเน่ เเล้วนี่มันโรงพยาบาลอะไรกันน่ะ"
"อะไรของนายเนี่ย พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลย" ชายเเปลกหน้ามงผมอย่างสงสัย "จะให้ตอบคำถามใหนก่อนดีล่ะเนี่ย อ๋อใช่เเล้วฉันชื่อเอควอนะ 5555นายไม่ได้ถามหรอกเเต่ฉันอยากบอกน่ะ ว่าเเต่นายชื่ออะไรน่ะ"
"ฉันชื่อเจม เเม่ฉันอยู่ใหนฉันอยากคุยกับเเม่หน่อย" 
 
          ผมตัดสินใจเลือกคำถามที่สำคัญที่สุดที่ผมอยากจะรู้ เเละถามออกไปในขณะที่ยังมองคนตรงหน้าอย่างระเเวดระวังอยู่
"โอเครเพื่อน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเเม่นายอยู่ที่ไหนน่ะ ที่นี่คือหอพักโซด นายมานอนสลบอยู่หน้าหอพักเรา เราก็เลยช่วยกันพยุงนายเข้ามา พอเ็นว่ามีเเผลอยู่ตรงหน้าอก เเซคก็เลยเข้ามาช่วยรักษาให้ ส่วนเรื่องเเม่นายฉันไม่รู้หรอกนะ"
"เป็นไปไม่ได้ฉันสลบอยู่ที่ห้องนอนของฉัน เเล้วจะมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง  หรือว่าา" ผมนิ่งไปสักพักเเล้วก็เหมือนจะคิดอะไรได้ "นี่พวกนายจับฉันมาเรียกค่าไถ่จากเเม่ใช่ใหม ช่วยยยยด้วยยยยยย ช่วยด้วยยยยยครับบบบบ"
 
          ผมพยายามตะโกนสุดเสียงได้อยู่เเปปนึง ก่อนที่เสียงตะโกนจะหายไปเเละกลายเป็นเสียงสำลักน้ำเเทน......บุ๋งงๆๆ
          ผมพยายามที่จะตะโกนต่อไปเเต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อจู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนกำลังเอาหัวไปจุ่มน้ำ เเละพยายามตะโกนอย่างเปล่าประโยชน์อยู่ในน้ำนั้น ซึ่งเมื่อผมหยุดตะโกนไปได้้เเปปนึงผมก็ได้รู้ว่า ช่วงศีรษะของผมนั้นกำลังถูกห่อหุ้มอยู่ด้วยมวลน้ำทรงกลมซึ่งตอนนี้มันกำลังไหลคืนไปประกอบเป็นมือของเอควอตามเดินราวกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
 
"ใจเย็นๆก่อนสิ " เอควอบอกผม "ขอโทษนะที่ต้องทำรุนเเรง เพราะมันจะทำให้นายเงียบได้ดีที่สุด เเล้วก็เเทนที่จะตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ทำไมนายไม่เล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังหน่อยล่ะเจม"
"นายทำ........." คนเเลกหน้ายกมือขึ้นเป็นการห้ามก่อนที่ผมจะได้พูดจบ
"เชื่อฉันสิ ปกติฉันก็ชอบคุยเรื่องไร้สาระนะ เเต่ว่าสำหรับตอนนี้เราเข้าเรื่องกันก่อนเลยดีกว่านะว่าเป็นไงมาไง นายถึงได้มานอนอยู่หน้าหอพักพวกเราได้"
          พอได้ฟังเเบบนั้นผมก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่ผมประสบพบเจอมาให้เอควอฟัง ตั้งเเต่เรื่องที่ว่าผมกลับขึ้นห้องมานอนหลังจากที่ฉลองงานวันเกิดครบรอบ16ปี จากนั้นก็ฝันว่าสะดุ้งขึ้นมาบนเตียงของผู้หญิงคนหนึ่งเเล้วก็โดนสิงโตยักษ์เข้าทำร้าย จากนั้นฉันก็ตื่นขึ้นเเต่ก็พบว่ามีเเผลเกิดขึ้นกับฉันจริงๆ จากนั้นฉันก็สลบไปเเล้วก็มาตื่นขึ้นบนเตียงนี้นี่เเหละ 
          ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้เอควอฟัง เเละพยายามวิเคราะห์สีหน้าครุ่นคิดของเขาอยู่ว่าจะเอายังไงกับผมต่อ
"อ่าาาา เอ่่ออ อืมมมๆ" คือคำตอบทั้งหมดที่เอควอตอบผม "ฉันว่านายน่าจะต้องไปพบผู้เฒ่าเเอสเรียลหน่อยเเล้วล่ะ ตามฉันมาสิ"