พรเเห่งหมู่ดาว

 "อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

          ผมถูกปลุกขึ้นกลางดึก จากเสียงกรี๊ดของใครบางคนที่ดังขึ้นข้างๆตัวผม ความสลึมสลือ เเละความง่วงจากการถูกปลุกอย่างฉับพลัน ทำให้ผมใช้เวลาอยู่นานพอสมควรกว่าที่สายตาจะสามารถปรับภาพเบลอๆ ตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้นได้

          ภาพที่ปรากฎตรงหน้าทำให้ผมต้องตกใจ เมื่อมันปรากฎเป็นภาพสาววัยรุ่นคนหนึ่งซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม กำลังยืนมองมาทางผมด้วยสีหน้าตกใจเเละหวาดกลัว เนื้อตัวเธอกำลังสั่นอยู่อย่างเห็นได้ชัดภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่ที่เธอยกขึ้นมาปกคลุมร่างกายไว้ ราวกับว่าผมบุกรุกเข้ามาในห้องเธออย่างไงอย่างงั้น

 "เธอเป็นใครน่ะ เเล้วเธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง" ผมถามเธอออกไป

 "เธอนั่นเเหละเป็นใครเข้ามาในห้องฉันได้อย่างไง" เธอยังคงส่งสายตาหวาดกลัวมาให้ผม ในขณะที่ผมพยายามรวบรวมสติให้ได้มากที่สุด เเล้วประเมินสถานการณ์เเละสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ผมมองไปรอบๆก่อนที่จะพบว่ามีบางอย่างที่ให้ความรู้สึกต่างไปจากที่มันควรจะเป็น ทั้งตำเเหน่งที่ตั้งของต่างๆ ข้าวของเครื่องใช้ หรือเเม้กระทั้งพื้นเเละผนังห้องก็เปลี่ยนไป

          ความรู้สึกไม่สมเหตุสมผลมากมายกำลังถาโถมเข้ามาในหัวสมองอันน้อยนิดของผมทั้งความสับสนมากมาย ความตกใจเเละความกลัวเล็กๆก็กำลังก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วภายในอกของผม

          ......ผมต้องฝันไปเเน่ๆ

          ความคิดเดียวที่ผมคิดว่าเหมาะสมที่สุดกับเหตุหารณ์ที่กำลังเกิดขึ้นคือต้องเป็นความฝันเเน่ๆ เพราะผมคงไม่มีทางละเมอมานอนห้องคนอื่นโดยที่ไม่รู้ตัวเเน่ๆ หรือถึงรู้ตัวยังไงผมก็คงโดนเจ้าของบ้านยิงทะลุตัวผมซ้ะก่อน ก่อนที่จะมีโอกาสได้ขึ้นมาถึงห้องนอนลูกสาวเค้า ซึ่งพอคิดได้เเบบนี้ผมก็รู้สึกสงบลง ใจเย็นลง ความรู้สึกต่างๆที่กำลังพลุ่งพล่านก็คลี่คลายลง....

 "ปังงงงงงงงงงงง" เสียงเปิดประตูดังขึ้นหรือจริงๆเเล้วจะเรียกว่าเสียงพังประตูก็ได้ดังขึ้น เมื่อประตูห้องนอนของผมหรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือประตูห้องนอนของผมในฝันเปิดออก เผยให้เห็นร่างของวัยรุ่นหนุ่มสาวประมาณ 5-6 คนหรือมากกว่านั้นต่างกำลังกรูเข้ามาในห้องเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

          ทันใดนั้นเองเรื่องที่ท้าทายจินตนาการขั้นสูงสุดของผมก็เกิดขึ้นให้เห็นตรงหน้า เมื่อผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งจากในกลุ่มที่อยู่ตรงหน้าประตูก้าวขึ้นมาด้านหน้าพร้อมกับค่อยๆ เเปลสภาพร่างกายตนเองให้ดูใหญ่โตขึ้นและกำยำมากขึ้น มีเล็บยื่นออกมาจากนิ้วเท้าและนิ้วมือยาวและแหลมขึ้นราวกับสัตว์ป่า ขนตามตัวเหมือนจะยาวขึ้น กว่าที่ควรจะเป็นอย่างมากโดยเฉพาะบริเวณลำคอมีขนขึ้นมากขึ้นและยาวขึ้นกว่าส่วนอื่นๆของร่างกายอย่างมาก. บางจุดบนร่างกายที่เมื่อครู่เผยให้เห็นเนื้อตัวของมนุษย์ตอนนี้กลับมีขนสีอย่างสิงโตขึ้นปกคลุมเต็มไปทุกส่วนของร่างกายจากนั้นแขนทั้งสองข้างก็ตกลงบนพื้นดินและกลายเป็นขาหน้า ส่วนขาทั้งสองข้างกลายเป็นขาหลัง

          กระบวนการแปลสภาพอันน่าขนลุกยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งหางของเจ้าสิ่งมีชีวิตตรงหน้าของผมนั้นงอกขึ้นมาและหยุดยาวขึ้นเมื่อได้ความยาวที่เหมาะสม แต่ที่น่าหวาดหวั่นมากที่สุดคือเขี้ยวสีขาวที่ยื่นเลยปากออกมาคล้ายกับเสือเขี้ยวดาบที่สูญพันธุ์ไปแล้วปรากฎขึ้น กระบวนการเปลี่ยนแปลงต่างๆจึงหยุดชะงักลง

          ......ไปสิ ไปสิ หนีสิว้ะ

          สัญชาตญาณของผมเตือนให้ผมรู้ว่าถ้าอยู่ต่อไปต้องมีอันตรายบางอย่างเกิดขึ้นเเน่ๆเพราะเจ้าสิงโตยักษ์ตัวนี้คงไม่มีอารมณ์มาเล่นคาบกระดูกเเบบเจ้าหมาขี้อ้อนในบ้านเเน่นอน เเต่ไม่ว่าจะพยายามขยับขามากเเค่ไหนผลลัพธ์ก็คือผมยังอยู่ที่เดิมเสมอ ผมรู้สึกถึงการกระทำที่ไร้ประโยชน์ซึ่งไม่ว่าจะออกเเรงเเค่ไหนเเขนขาที่กำลังสั่นเเละหมดเรี่ยวหมดเเรง ก็ไม่สามารถขยับหนีสิ่งที่ยิ่งใหญ่เเละน่าเกรงขามตรงหน้าผมไปได้

          บ้าเอ๊ยยยยยย..ตื่นสิว้ะๆ ผมก่นด่าตัวเอง พยายามบอกตัวเองว่าให้ตื่นขึ้นจากฝันร้ายได้เเล้ว ซึ่งจังหวะที่ผมกำลังก้มหน้ายอมเเพ้ต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เเละยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจใดๆทั้งสิ้น เงาๆหนึงที่สะท้อนลงมาที่พื้นห้องเเสดงให้เห็นบางสิ่งที่พุ่งมาที่ตัวผม หัวใจผมเเทบจะกระเด็นหลุดออกมาจากร่างกาย เมื่อเงยหน้าขึ้นไปด้วยปฏิกริยาตอบสนองอัตโนมัตของมนุษย์ ร่งกายผมก็ถูกกระเเทกด้วยอุ้งเท้าสิงโตซึ่งเมื่อครู่ยังเป็นมนุษย์อยู่เลย

          โอ้ยยยยยยยยย... ผมอุทานขึ้นเมื่อรู้สึกถึงเเรงกระเเทกอย่างเเรงของหัวผมกับของเข็งบางอย่างซึ่งน่าจะเป็นขาโต๊ะข้างเตียงซึ่งนั่นเป็นอะไรที่เล็กน้อยมากเมื่อตรงหน้าคุณมีสิงโตตัวเท่าช้างกำลังอ้าปากคำรามขู่ เเละพร้อมที่จะเขมือบคุณตลอดเวลา

 "เเกเป็นใคร เเละมาทำอะไรที่นี่"

          ถ้าผมไม่เพี้ยนจนเสียสติไปเเล้วผมก็ต้องหูฝาดไปเเน่ๆที่ได้ยินสิงโตที่กำลังใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบอกผมอยู่ กำลังพยายามสื่อสารกับคน 

          .......มันกำลังพูดกับผม

          .......มันกำลังพูดกับผมเเน่ๆ ในเมื่อคนยังกลายเป็นสิงโตได้ เเล้วทำไมสิงโตจะพูดไม่ได้ล่ะ

 "ปล่อยฉันนะ ปล่อยช๊านนนนนนนนนนน" ความกลัวเข้าครอบงำ เเละจับเข้าไปในขั้วหัวใจอย่างสุดขีด ผมๆได้เเต่หวังว่าความกลัวที่มีตอนนี้เเละความเจ็บปวดจากการถูกเล็บสิงโตยักษ์กดลงบนหน้าอกจนเลือดเอ่อออกมาจะช่วยปลุกผมให้ตื่นขึ้นจาหฝันร้ายนี้ ....เเต่ก็ไม่เลย เหตุการณ์ร้ายยังคงเกิดขึ้นต่อไป ผมได้เเต่ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเเละมีน้ำตาเอ่อขึ้นมาจากความตื่นกลัว ผมตัวสั่นเเละเเทบจะสติเเตกจนกระทั่งมีเสียงชายชราคนหนึ่งดังขึ้น 

 "หยุดนะลีโอ" มีเสียงพูดกันต่ออีก 2-3 ประโยค เเต่ผมก็จับใจความอะไรไม่ได้เเล้วในตอนนั้น ความเจ็บปวดทำให้ตาค่อยๆพร่ามัวเเละภาพต่างๆก็ค่อยๆมืดลง ..มืดลง.. มืดลง... เเล้วผมก็หมดสติไป

          ผมลืมตาขึ้น เเเละพบว่ามันเช้าเเล้ว

          ผมนั่งมึนๆงงๆอยู่บนเตียงที่รู้สึกคุ้นเคย ภายในห้องที่เป็นห้องของผมจริงๆ ร่างกายผมสั่นเมื่อหวนนึกถึงเรื่องเหตุการณ์ในความฝันเมื่อคืนเเล้วภาพต่างๆในฝันก็ค่อยๆชัดขึ้นในสมองราวกับว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นจริงเมื่อสักพักไม่ใช่เพียงในฝัน 

          ทันทีที่นึกถึงเรื่องนี้ความเจ็บปวด ก็แผ่ซ่านไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย ผมก้มมองไปที่จุดที่เป็นต้นกำเนิดของความเจ็บปวดเหล่านี้แล้วก็ต้องตกใจจนแทบหมดสติอีกครั้งเมื่อความเจ็บปวดทั้งหลายมาจากเเผลเหวอะตรงหน้าอกจากการโดนเขี้ยวหรือเล็บของสัตว์ขนาดใหญ่อย่าง.........สิงโต......สิงโตตัวใหญ่จิกกดลงไป

          มันไม่ใช่เเค่ความฝันหรอกหรอ

 "นี่มันเรื่องบ้าอะไรว๊ะเนี่ย" มือผมคว้าหยิบผ้าที่คิดว่าสะอาดที่สุดมากดไว้ตรงเเผลเพื่อห้ามเลือดไม่ให้เสียเลือดไปมากกว่านี้ ผมกดเเผลไว้เเละพยายามเดินไปที่ประตูก่อนที่จะรู้ว่ามันสายเกินไปเเล้ว เมื่ออาการวิงเวียนศีรษะ หน้ามืด เเขนขาหมดเรี่ยวเเรง ทำให้ร่างกายผมทรุดลงไปกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวเเรง

 "เเม่....เเม่...เเ......" เสียงเเผ่วๆ ถูกพยายามเปล่งออกมาจากร่างที่ไร้เรี่ยวเเรงของผม ก่อนที่จะพ่ายเเพ้ต่ออาการเสียเลือดมากเกินไป จนสุดท้ายผมก็หมดสติไปอีกครั้ง