พรเเห่งหมู่ดาว

          เอควอเดินนำผมออกจากห้องใต้ดิน ขึ้นมาบนห้องที่อยู่เหนือชั้นใต้ดินที่ผมอยู่ขึ้นมาชั้นนึง ตามทางเดินนั้นมีหน้าต่างที่เป็นกระจกใสเผยให้เห็นภาพวิวทิวทัศน์ภายนอกอย่างชัดเจน ถ้าไม่ได้กำลังเผชิญเรื่องราวชวนขนลุกต่างๆอยู่ล่ะก็ ผมคงจะสามารถยืนมองภาพตรงหน้าอยู่ได้เป็นวันเลยทีเดียว

"เดี๋ยวก่อนนะครับ ต้องเข้าใจอะไรกันผิดเเน่ๆ ผมไม่ได้บุกรุกเข้ามานะเชื่อผมสิ"

"เรื่องนั้นยังตัดสินไม่ได้หรอกนะ เเต่ก่อนอื่นเลยเธอจำไม่ได้เลยหรอว่าพรดวงดาวประจำตัวเธอเป็นหมู่ดาวอะไร" เเอสเรียลถาม

          เป็นครั้งที่ล้านได้เเล้วมั้งครับที่ผมได้ยินคำๆนี้อีกครั้ง ทั้งๆที่ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันหมายความว่าอย่างไร ซึ่งนั่นค่อนข้างทำให้ผมหงุดหงิดพอสมควร

"เอ่อ คือผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณพูดถึงอะไร เเละผมก็สาบานได้เลยว่าผมไม่ได้บุกมาที่นี่ เเต่ที่ผมอยากรู้มากที่สุดตอนนี้คือนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเเน่ นี่ที่ใหน พวกคุณเป็นใคร เเละเเม่ผมอยู่ใหน ผมมาที่นี่ได้ยังไง " ผมพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

          เป็นช่วงสั้นๆช่วงหนึ่ง ที่ผมเงียบรอโดยหวังว่าจะมีใครสักคนพูดขึ้นมา เเต่ก็ไม่มีใครพูด เเวบนึงผมก็คิดว่าอาจจะมีใครสักคนในที่นี้กระโจนเข้ามาทำร้ายผมด้วยพลังอัศจรรย์อะไรสักอย่าง  บางที่อาจจะเป็นสิงโตยักหรือไม่ก็กระเเสน้ำวนก็ได้ เเต่ก็เเค่ในความคิดเท่านั้นเเหละครับเพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี

"ถอดเสื้อออกซิ" เเอสเรียลพูดขึ้นในที่สุด

"อะไรนะครับ" ผมตอบขึ้นอย่างงงๆ

"ถอดเสื้อออกสิ เเล้วฉันจะตอบคำถามทั้งหมดให้เธอเอง"

"เอ่อ มันจะดีหรอครับ" ผมพูดขึ้นเเบบเขิลๆเล็กๆ เพราะคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่จะถอดเสื้อออกโดยมีสาวน่ารักๆนั่งอยู่ในห้องด้วย

"ไม่มีใครเค้าพิสวาสพุงเธอหรอกย่ะ นายโรคจิค " สาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในวงสนทนาด้วยพูดขึ้น

          ผมมองไปทางต้นเสียง เเล้วก็ต้องตกใจ

"เห้ยเธอ!! " ผมตกใจราวกับว่าเห็นผี เมื่อได้เห็นว่าหนึ่งในผู้หญิงที่นั่งอยู่ในวงสนทนานี้คือคนที่ผมฝันเห็นว่าตื่นขึ้นมาบนเตียงเดียวกัน

"เอาล่ะเลิกพูดเล่นได้เเล้ว ถอดเสื้อออกซ้ะเด็กน้อย" เเออสเรียลกล่าว

          พอได้ยินเเบบนั้นเเล้วผมเลยตัดสินใจ ถอดเสื้อออกถึงเเม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจถึงสิ่งที่ทำอยู่ก้ตาม 

"หันหลังสิ" เเอสเรียลมองผมด้วยสายตาคาดหวังอะไรบางอย่าง

          ผมยืนขึ้นเเละหันหลังเข้าโต๊ะวงกลม ทันได้นั้นเองผมก็รู้สึกขนลุกขึ้นหน่อยๆเพราะผมบอกได้เลยว่าตอนที่ทุกสายตากำลังเพ่งความสนใจมาที่เเผ่นหลังของผมเป็นเเน่เเท้ประดุจว่าเเผ่นหลังผมสลักลายเเทงสมบัติไว้

          ผมได้เเต่สวดภาวนาว่าอย่าให้มีสิวเม็ดยักษ์ ผดผื่นหรือกากเกลื้อนน่ากลัวประจักเเก่สายตาทุกคนเลย เเละก็อย่าให้มีใครอุทานว่าอี๋ขึ้นมาเลย เพราะนั่นคงทำให้ความมั่นใจของผมสั่นคลอนพอสมควร

"นี่ประหลาดมากเลยนะ"

"นี่มันอะไรกันน่ะ"

"มีหมู่ดาวนี้ด้วยหรอ"

          มีเสียงดังอื้ออึงขึ้นด้านหลัง ผมจึงตัดสินใจหันหน้ากลับไปทางเดิม เเต่ยังไม่ทันจะได้หมุนตัวเเอสเรียลก็จับร่างผมไว้ให้ยืนนิ่งๆ เเละไล่พิจารณาเเผ่นหลังผมอย่างละเอียด

          เสียงซุบซิบๆยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องภายในห้อง บางที่ก็มีบางคนเเอบๆเเหล่สายตามามองผมเเล้วก็หันกลับไป ซึ่งผมก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจคนพวหนี้มากเท่าไหร่ เเต่ที่น่าใส่ใจกว่าคือชายชราที่จับผมไว้อยู่ สายตาผมหันไปมองเเอสเรียลอยู่สามถึงสี่ครั้ง ใจนึงก็สงสัยว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ อีกใจนึงก้เป็นห่วงตัวเองว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้นหรือป่าว มีอยู่ครั้งนึงที่ผมหันไปมองหน้าเเอสเรียลเเล้วก็รู้สึกเหมือนกับว่าจะมีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของชายชรา เเละเเสดงเเววตาเศร้าสร้อยออกมา พลางปากก็สบถว่ามันไม่น่าเป็นไปได้นี่นาา

          เป็นเเบบนี้อยู่พักนึงเเอสเรียลก็ใช้มีที่เต็มไปด้วยรอยย่นเเบบคนชรายกขึ้นปาดหยาดน้ำตาออก ก่อนที่จะมีใครสังเกต เเละปรับสีหน้าให้เป็นปกติ "เอาล่ะทุกคนเงียบก่อนๆ"

 

           ใช้เวลาซักพักทุกคนก็เงียบลง

"เอาล่ะทุกคนสงบสติอารมณ์เเละตังใจฟัง" เเอสเรียลพูดขึ้นอย่างเคร่งเครียดซึ่งทุกคนก้เหมือนจะรับรู้ถึงอารมณ์นี้จึงไม่มีใครปริปากพูดอะไรเลย

"หมู่ดาวประจำตัวของเจมเป็นหมู่ดาวที่พวกเธอรู้จักกันดี เเค่ว่ามัน....มีหมู่ดาว 2 หมู่ซ้อนกันอยู่พวกเธอเลยดูไม่ออก"

          ผมงงเกินกว่าที่จะทันได้ถามอะไรก็มีเสียงหนึ่งโพล่งออกมาก่อน

รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล

คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ

0 /10

ความถูกต้องในการใช้ภาษา

0 /10

ภาษาที่ใช้น่าอ่าน

0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้

---

แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ