พรเเห่งหมู่ดาว

เขียนโดย น้ำพุ

วันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2561 เวลา 09.50 น.

7 บท

0 วิจารณ์

8,755 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2562 16.58 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) บทสนทนาของคนกับน้ำ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผมหลับๆตื่นๆ อยู่หลายครั้ง ด้วยอาการที่อ่อนเเอเเละไร้กำลัง จนกระทั่งการลืมตาขึ้นครั้งสุดท้าย ที่ให้ความรู้สึกว่าผมเเข็งเเรงพอที่จะรับรู้ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเเล้ว ผมจึงพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียง โดยได้ความช่วยเหลือจากใครบางคนที่ผมไม่รู้จัก ช่วยพยุงผมขึ้นนั่ง

"นายเป็นไงบ้าง" คนเเปลกหน้าพูดกับผม

"อืม ดีขึ้นเเล้วล่ะ" ผมตอบพลางมองไปรอบๆ "ว่าเเต่นายเป็นใครน่ะ"

"ฉันชื่อเเซคน่ะ ขอตัวก่อนนะ" เเซคพูดจบเเเล้วก็หันหลังเดินจากผมไป

"ว่าเเต่เเม่ฉันน....."

ปังงงงงงงงงงงงงง

เสียงปิดประตูดังขึ้นเเทนคำตอบให้กับคำถามที่ผมยังถามไม่จบเลยด้วยซ้ำ

กลิ่นเหม็นอับ กลิ่นชื้นของห้องใต้ดิน กับเตียงไม้เเข็งๆไม่ค่อยดึงดูดให้นอนต่อสักเท่าไหร่ อีกอย่างผมก็กำลังสงสัยอยู่ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลอะไรหรือว่าอยู่ในบ้านเเม่มดวูดูกันเเน่ ซึ่งคนที่พอจะให้คำตอบผมได้คงต้องอยู่ด้านนอกห้องนี้เเน่ๆ ผมเลยค่อยๆพยุงตัวเอง เเละขยับตัวช้าๆเพื่อจะก้าวลงจากเตียงโดยให้สะเทือนเเผลน้อยที่สุด

.........ความเจ็บหายไปเเล้ว...........

คือสิ่งที่ผมรู้สึกเมื่อผมหย่อนขาทั้งสองข้างลงมาด้านล่างได้เเล้ว ด้วยความสงสัยผมเลยสำรวจรอยเเผลดูอีกครั้ง อีกครั้ง เเละอีกครั้ง ก่อนที่จะจะต้องเเปลกใจเมื่อรู้ว่าจุดที่มันควรจะเป็นรอยเเผลเหวอะหวะ หรือรอยเข็มเย็บกลับดูเป็นปกติราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

"ว้อทเดอะ... อะไรว๊ะเนี่ยยย หรือว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเเค่ความฝันจริงๆ"

"นายไม่ได้ฝันไปหรอกนะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นเหมือนกับว่าดังออกมาจากใต้ดิน

"เห้ยย!! ใครอ่ะ" ผมอุทานขึ้นพลางมองไปรอบๆห้อง เเล้วก็ต้องเเปลกใจที่ไม่พบใคร

"ฉันอยู่นี่ไง มองมาข้างล่างสิ ข้างล่างเนี่ย"

ผมก้มลงไปมองรอบๆเตียงด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ เมื่อยังไม่พบใครอยู่ดี "ใหนล่ะ"

"ก็นี่ไงล่ะ นายกำลังมองผ่านฉันอย่เนี่ย ทำเมินกันได้นายนี่เสียมารยาทจริงๆ"

ผมมองพื้นโดยรอบอย่างช้าๆ กวาดสายตาไปให้ทั่วๆห้อง ก่อนที่จะสะดุดสายตากับกะละมังใส่นั้นที่มันตั้งอยู่ตรงพื้นห้องตรงปลายเตียง ซึ่งผิวน้ำกำลังกระเพื่อมอยู่เป็นจังหวะเดียวกับเสียงพูดที่กำลังดังอยู่

"เย้ นี่ไงนายหาฉันเจอเเล้วว" น้ำในกะละมังยังคงกระเพื่อมตามเสียงนั้นอยู่

"เห้ยนายอย่ามาล้อเล่นกันนะ ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่"

ผมหัวเสียอย่างมากที่มีคนมากวนประสาทผมตอนที่ยังงุนงงกับเรื่องต่างๆอยู่

เเล้วทันใดนั้นเองหางตาผมก็เห็นถึงความผิดปกติของน้ำในกะละมัง ที่ค่อยๆไหลทะลักเเละม้วนวนขึ้นบนอากาศ เหมือนกับว่ามีใครทำให้เเรงโน้มถ่วงบริเวณนั้นหายไป จากนั้นมวลน้ำก็ค่อยๆจับตัวกันเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นโดยมีลักษณะคล้ายกับมนุษย์กำลังยืนอยู่ สีใสๆของน้ำค่อยๆกลายเป็นสีเเบบผิวหนังของมนุษย์ จนกระทั่งมันชัดเจนขึ้นเมื่อจู่ๆน้ำในกะละะมังก็เปลี่ยนสภาพเสร็จสิ้นจนกลายไปเป็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนยิ้มอยู่ในสภาพเปลือยทั้งตัว

"ท๊าาาดาาาาาา หนุ่มรูปงามปรากฎตัว"

"เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"

................ตุบบบบ...............

ไม่ต้องเเปลกใจครับเสียงผมตกใจจนตกเตียงนั่นเอง

ถ้าการดูสคูบี้ดูเเละรู้สึกว่าหมาพูดได้นั้นขำเเล้ว คงจะเทียบไม่ได้เลยกับการที่คนคนหนึ่งจะตกใจจนกระทั่งหงายหลังตกเตียงไป "เห้ยยๆ นายเป็นใครน่ะ เเลเเลเเลเเล้วนายทำอะไรน่ะ นายเข้ามาได้ยังไง เเล้วๆนายย..."

"เห้ๆ ค่อยๆถามสิ"

ชายเเปลกหน้ารุ่นราวคราวเดียวกับผม หันหน้ามาบอกผมอย่างใจเย็น ก่อนที่จะเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่เเล้วนั่งลงที่เก้าอี้ไกล้ๆเตียงของผม

"จะคุยกันจากตรงนั้นหรอ ขเ้ามาไกล้ๆสิ"

ผมลุกขึ้นยืนอย่างกล้าๆกลัวๆ เเล้วเดินถอยหลังไปจนเเผ่นหลังชนเข้ากับผนังห้อง

"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกหน่าาาา"

"เมื่อกี้นายทำอะไรน่ะ" ผมถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ "ฉันเห็นนายโผล่ขึ้นมาจากน้ำ"

"อ๋อ นั่นน่ะป็นพรประจำดวงดาวของฉันเอง พรเเห่งหมู่ดาวของดาวคนเเบกคนโทน้ำน่ะ" ชายคนนั้นตอบอย่างภาคภูมิใจ

"พรเเห่งหมู่กาวอะไรนะ"

"ด-า-ว ต่างหากล่ะ" ชายเเปลกหน้าเเก้ให้ "อะไรกันล่ะ ทำยังกับเพิ่งได้ยินเป็นครั้งเเรกอย่างงั้นล่ะ สมองกระทบกระเทือนรึไง"

"เอ่ออ ปะ...ปะ...ป่าววๆ" ผมบอกปฏิเสธไป "เเต่ว่าพรเเห่งหมู่ดาวนี่ฉันเพิ่งเคยได้ยินจริงๆนะ เเต่เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกนะ เเม่ฉันอยู่ใหนกันเเน่ เเล้วนี่มันโรงพยาบาลอะไรกันน่ะ"

"อะไรของนายเนี่ย พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลย" ชายเเปลกหน้ามงผมอย่างสงสัย "จะให้ตอบคำถามใหนก่อนดีล่ะเนี่ย อ๋อใช่เเล้วฉันชื่อเอควอนะ 5555นายไม่ได้ถามหรอกเเต่ฉันอยากบอกน่ะ ว่าเเต่นายชื่ออะไรน่ะ"

"ฉันชื่อเจม เเม่ฉันอยู่ใหนฉันอยากคุยกับเเม่หน่อย"

ผมตัดสินใจเลือกคำถามที่สำคัญที่สุดที่ผมอยากจะรู้ เเละถามออกไปในขณะที่ยังมองคนตรงหน้าอย่างระเเวดระวังอยู่

"โอเครเพื่อน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเเม่นายอยู่ที่ไหนน่ะ ที่นี่คือหอพักโซด นายมานอนสลบอยู่หน้าหอพักเรา เราก็เลยช่วยกันพยุงนายเข้ามา พอเ็นว่ามีเเผลอยู่ตรงหน้าอก เเซคก็เลยเข้ามาช่วยรักษาให้ ส่วนเรื่องเเม่นายฉันไม่รู้หรอกนะ"

"เป็นไปไม่ได้ฉันสลบอยู่ที่ห้องนอนของฉัน เเล้วจะมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง หรือว่าา" ผมนิ่งไปสักพักเเล้วก็เหมือนจะคิดอะไรได้ "นี่พวกนายจับฉันมาเรียกค่าไถ่จากเเม่ใช่ใหม ช่วยยยยด้วยยยยยย ช่วยด้วยยยยยครับบบบบ"

ผมพยายามตะโกนสุดเสียงได้อยู่เเปปนึง ก่อนที่เสียงตะโกนจะหายไปเเละกลายเป็นเสียงสำลักน้ำเเทน......บุ๋งงๆๆ

ผมพยายามที่จะตะโกนต่อไปเเต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อจู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนกำลังเอาหัวไปจุ่มน้ำ เเละพยายามตะโกนอย่างเปล่าประโยชน์อยู่ในน้ำนั้น ซึ่งเมื่อผมหยุดตะโกนไปได้้เเปปนึงผมก็ได้รู้ว่า ช่วงศีรษะของผมนั้นกำลังถูกห่อหุ้มอยู่ด้วยมวลน้ำทรงกลมซึ่งตอนนี้มันกำลังไหลคืนไปประกอบเป็นมือของเอควอตามเดินราวกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

"ใจเย็นๆก่อนสิ " เอควอบอกผม "ขอโทษนะที่ต้องทำรุนเเรง เพราะมันจะทำให้นายเงียบได้ดีที่สุด เเล้วก็เเทนที่จะตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ทำไมนายไม่เล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังหน่อยล่ะเจม"

"นายทำ........." คนเเลกหน้ายกมือขึ้นเป็นการห้ามก่อนที่ผมจะได้พูดจบ

"เชื่อฉันสิ ปกติฉันก็ชอบคุยเรื่องไร้สาระนะ เเต่ว่าสำหรับตอนนี้เราเข้าเรื่องกันก่อนเลยดีกว่านะว่าเป็นไงมาไง นายถึงได้มานอนอยู่หน้าหอพักพวกเราได้"

พอได้ฟังเเบบนั้นผมก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่ผมประสบพบเจอมาให้เอควอฟัง ตั้งเเต่เรื่องที่ว่าผมกลับขึ้นห้องมานอนหลังจากที่ฉลองงานวันเกิดครบรอบ16ปี จากนั้นก็ฝันว่าสะดุ้งขึ้นมาบนเตียงของผู้หญิงคนหนึ่งเเล้วก็โดนสิงโตยักษ์เข้าทำร้าย จากนั้นฉันก็ตื่นขึ้นเเต่ก็พบว่ามีเเผลเกิดขึ้นกับฉันจริงๆ จากนั้นฉันก็สลบไปเเล้วก็มาตื่นขึ้นบนเตียงนี้นี่เเหละ

ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้เอควอฟัง เเละพยายามวิเคราะห์สีหน้าครุ่นคิดของเขาอยู่ว่าจะเอายังไงกับผมต่อ

"อ่าาาา เอ่่ออ อืมมมๆ" คือคำตอบทั้งหมดที่เอควอตอบผม "ฉันว่านายน่าจะต้องไปพบผู้เฒ่าเเอสเรียลหน่อยเเล้วล่ะ ตามฉันมาสิ"

บท 1

สารบัญ

บท 3