กามเทพเถื่อน

            ได้ผล ชายหนุ่มหยุดหัวเราะทันทีแถมทำเสียงเครียด
            “อ้าว พูดอย่างนี้ไม่สวยน่ะน้องชาย เอ๊ย น้องสาว ไม่กลัวฉันจะรายงานเจ้านายของเธอหรือไง พฤติกรรมแบบนี้อาจตกงานได้ง่ายๆน่ะ”
            คราวนี้หญิงสาวเป็นฝ่ายยิ้มเย้ย ลอยหน้าบอกเขา
            “เสียใจด้วยที่เจ้านายของฉันไม่มี เพราะฉันนี่แหละคืออริยาเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้”
            “อะไรน่ะ”
            อุทานเสียงดังแล้วทำตาปริบๆอย่างไม่อยากจะเชื่อ
            “ไม่ต้องมาทำหูหนวก นายได้ยินไม่ผิดหรอก แล้วคราวนี้ก็หัดพูดกับสุภาพสตรีผู้เป็นเจ้าของกิจการแบบสุภาพๆซะมั่ง”
            หล่อนยักคิ้วเย้ยเขาอยู่ยิกๆทำเอาชายหนุ่มทั้งขำทั้งหมั่นไส้
แก้ลงค้อมศีรษะคารวะ
            “ขอรับคุณผู้หญิง”
            “ดีมาก เชิญพักผ่อนได้ตามสบาย”
            ว่าด้วยมาดของเจ้าหญิงพูดกับบ่าวแล้วหญิงสาวก็หันตัวกลับ ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบเรียกไว้
            “เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ นั่นจะไปไหนนะ”
            “กลับไง อยู่ทำไม”
            อริยาเหลียวหน้ากลับมาตอบกวนๆ
            “แล้วไม่คิดจะหาอะไรมาให้ทานหน่อยหรือไง”
            “ ไม่ใช่หน้าที่ ใครอยากกินอะไรก็หาเอาเองสิ”
            “โอ้โฮ ที่นี่เขาต้อนรับดีสมคำบอกเล่าจริงๆเลย”
            หญิงสาวเบ้ปากให้แล้ววิ่งไปจากที่นั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจคำประณาม แต่เมื่อกลับมาทำงานต่อหญิงสาวก็ไม่ค่อยมีสมาธินัก เพราะคำกล่าวหาของเขาคอยรบกวน
            บ้าจริง   เขาเป็นใครน่ะ ทำไมถึงมามีอิทธิพลต่อหัวใจใสใสของอริยานักทั้งที่เจอกันแค่ไม่พอข้ามวันเท่านั้น... หญิงสาวนึกอย่างหงุดหงิดใจ
            แล้วก็ทนนั่งทำงานต่อไปไม่ได้ เมื่อยังไม่เห็นมีวี่แววว่านายนั้นจะออกมาหาอะไรกินเสียที
            “กลัวจะมาเป็นลมตายคารีสอร์ตของฉันหรอกนะ”
            หญิงสาวบ่นพึมพำก่อนลุกเดินออกไปยังอาคารที่เปิดเป็นร้านอาหารไว้บริการแขกที่มาพักซึ่งอยู่ติดกับส่วนที่ทำงานนี่เอง
            เวลาบ่ายคล้อยใกล้ค่ำทำให้มีแขกมานั่งทานอาหารกันอยู่มากพอสมควร แต่ดูแล้วก็ไม่มีผู้ชายคนนั้น ร่างโปร่งประเปรียวจึงเดินเลยเข้าไปในครัวที่มีป้าแฉ่งแม่ครัวของเธอเป็นผู้รับหน้าที่ดูแลทุกอย่างอยู่ในนั้น และเมื่อหญิงวัยห้าสิบเศษที่ยังแข็งแรงกระฉับกระเฉงหันมาเห็นเข้า
            “อ้าวหนูนิ่ม มีอะไรมาถึงนี่ หรือว่าหิวแล้ว”
            ใบหน้าของป้ามันย่อง แสดงว่ากำลังยุ่งอยู่มากๆ แต่ยังมีรอยยิ้มตามประสาคนอารมณ์ดี สองมือประคองชามใส่อาหารที่กำลังร้อนกรุ่น
            “ยังหรอกจ๊ะป้า คือ เอ่อ...”
            ท่าทางที่เหมือนยังหาทางไปไม่ถูกของหญิงสาวทำให้ป้าแฉ่งส่งชามอาหารเข้ามาในมือ
            “ งั้นถ้าว่างก็ช่วยหน่อยนะจ๊ะ ป้าคนเดียวหัวหมุนไปหมดแล้ว น้ำอ้อยมันออกไปซื้อของที่ตลาดในหมู่บ้านยังไม่กลับ เจ้านพก็ขับเรือพาแขกออกไปตกปลา”
            “ได้เลยจ๊ะ ว่าแต่ชามนี้โต๊ะไหนจ๊ะป้า”
            “โต๊ะสี่นั้นจ๊ะ ที่มีพ่อแม่กับลูกอีกสองคน”
            อริยาทำหน้าที่เสิร์ฟอาหารอย่างคล่องแคล้ว มันเป็นเรื่องปกติเสียแล้วที่หญิงสาวจะต้องทำหน้าที่ร่วมกับลูกน้องได้ทุกอย่าง เพราะทั้งรีสอร์ตมีลูกจ้างกันอยู่แค่สามคน เวลาที่แขกเข้ามากๆทุกคนจึงต้องรับผิดชอบแทนกันได้หมดทุกหน้าที่ หญิงสาวไม่กล้ารับลูกจ้างเพิ่มเพราะภาวะที่แขกจะเข้ามาพร้อมกันมากๆไม่ได้มีบ่อยนัก แต่มีบ่อยๆที่ทั้งเดือนไม่มีแขกเข้าเลย แล้วหญิงสาวก็แทบจะต้องไปหากู้ยืมเงินจากที่อื่นเพื่อมาจ่ายเงินเดือนลูกน้อง
            อริยาสาละวนช่วยงานป้าแฉ่งอยู่จนเย็นค่ำ ลูกค้าเริ่มบางตาและน้ำอ้อยกลับมาจากจ่ายของสดหญิงสาวจึงนึกขึ้นได้ว่าเหตุผลที่ตนเข้ามาในนี้เพราะอะไร