กามเทพเถื่อน

            “อุ้ย...หิวตายไปจริงๆแล้วก็ไม่รู้”

            หญิงสาวอุทานถึงเขาคนนั้นก่อนกลับเข้าไปหาป้าแฉ่งในครัวอีกครั้ง ป้ากำลังนั่งเอาผ้าเช็ดเหงื่ออยู่

            “หายเหนื่อยหรือยังป้า ทำข้าวราดผัดกระเพาไก่กับไข่ดาวให้หน่อยสิ”

            “พี่นิ่มจะกินข้าวผัดกระเพาไก่เลยเหรอ ไหนว่าไม่ค่อยชอบไง”

            น้ำอ้อยที่มารับช่วงงานต่อ ยกอาหารไปเสิร์ฟแขกกลับเข้ามาได้ยินพอดี ถึงกับออกปากแซว

            “ไม่ได้จะกินเอง เอาไปให้แขกพิเศษต่างหาก”

            “แขกพิเศษที่ไหน แล้วทำไมจะเอาอาหารแบบนั้นไปให้เขา เดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้ว่ารีสอร์ตของเรามีอาหารที่ดีที่สุดก็แค่นี้”

            ป้าแฉ่งออกปากอย่างไม่เห็นด้วยหญิงสาวจึงเล่าเรื่องแบบคร่าวๆให้ลูกจ้างสูงวัยฟัง น้ำอ้อยฟังอยู่ด้วยหัวเราะชอบใจ ป้าส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยที่หญิงสาวจะดูแลแขกด้วยวิธีเหมือนเด็กเกเรอย่างนั้น แต่ก็ต้องยอมทำให้อยู่ดี

            “ ให้น้ำอ้อยยกไปให้เองไหม ถ้าพี่นิ่มไม่ชอบหน้าเขา”

            น้ำอ้อยอาสาอย่างเข้าใจลูกพี่

            “ อ้อยอยู่ช่วยป้าแฉ่งเถอะ พี่เอาไปให้เองแล้วจะเลยไปดูงานอื่นๆด้วย”

..............................

อริยาถือถาดใส่อาหารเดินตรงไปยังบ้านพักหลังที่สิบแต่ก็พบว่าที่นั้นว่างเปล่าไร้เงาผู้คน แม้เดินหาในบริเวณใกล้เคียงแล้วก็ยังไม่พบอยู่ดีคิ้วเข้มแต่โค้งเรียวตามธรรมชาติ ขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิดแกมไม่พอใจ นายนี่ช่างขยันสร้างเรื่องให้ปวดหัวดีเสียจริงๆ

            หญิงสาววางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะเล็กๆหน้าบ้านพักแล้วพอดีหันไปเห็นมานพซึ่งพึ่งกลับจากการพาแขกคณะหนึ่งไปนั่งเรือตกปลา จึงรีบเรียกไว้

            “เดี๋ยวก่อนมานพ”

            “พี่นิ่มกำลังหาอะไรอยู่ครับ”

            เด็กหนุ่มถาม เพราะมองมาแต่ไกลก็เห็นลูกพี่สาวเดินวนไปวนมาอยู่แล้ว

            “หาแขกที่พักบ้านหลังที่สิบนะสิ”

            “แหม ผมชักอยากเห็นหน้าเขาเสียแล้วสิ อยากรู้ทำไมพี่นิ่มถึงได้ให้ความสนใจกับเขานัก”

            มานพพูดกลั้วหัวเราะ แต่อริยากลับตาเขียว

            “บ้าสิ ใครไปให้ความสนใจเขา นี่ถ้าไม่ใช่เพราะพี่วินกับยัยมนโทร.มากำชับนักกำชับหนาว่าให้ดูแลเขาดีๆละก็ หางตาฉันก็จะไม่แลเลย คนอะไรงี่เง่า เจ้าอารมณ์บ้าอำนาจ แถมยังตาต่ำอีก”

            “โอ๊ย อะไรพี่ ใส่เป็นชุดเลย”

            “ ก็แกอยากพูดไม่เข้าท่าทำไม นี่ถ้าไม่เห็นแก่พี่วินกับยัยมนน่ะ ฉันไล่หมอนี่ออกจากรีสอร์ตของเราไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าแต่แกพอจะเห็นบ้างไหมผู้ชายตัวโตๆหน้าเข้มๆ จมูกโด่งๆ นัยน์ตาแห้งแล้งเหมือนไม่มีหัวใจ ตามตัวมีแต่กลิ่นเหล้านะ”

            ปากบอกไม่สนใจแต่กลับให้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเขาได้ละเอียดยิบ และที่ปฏิเสธเป็นระวิงนั้นก็ฟังเหมือนกับว่าเป็นการร้อนตัวมากกว่า

“ ไม่เห็นละเอียดขนาดนั้นหรอกพี่ แต่เห็นว่ามีคนนั่งอยู่ใต้ต้นตะแบกริมน้ำโน้น ไม่รู้ใช่คนที่พี่กำลังตามหาอยู่หรือเปล่า”

            “อืม แล้วฉันจะไปดูเอง แกพาแขกไปพักเถอะ”

            แยกกับลูกน้องได้อริยาก็เดินลัดเลาะไปตามหาดที่เกลื่อนไปด้วยกรวดหินสีส้มๆสลับกับทุ่งหญ้าแพรกสีเขียวขจี ปีนี้น้ำในเขื่อนแห้งลงไปมากพอสมควร ทำให้เกิดชายหาดที่ค่อนข้างกว้าง พื้นน้ำใสแจ๋วราวกระจกแผ่นยักษ์สะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามพลบค่ำเป็นสีส้มอมทองแลดูสว่างใส

            อริยาหลงรักบ้านเกิดของบิดาจนไม่คิดละทิ้งไปอยู่ที่ไหน แม้การอยู่ที่นี่จะต้องเจอกับอุปสรรคมากมายก็ตาม ตัวหญิงสาวเองจริงๆแล้วเกิดที่กรุงเทพฯ ตอนนั้นพ่อไปทำงานที่นั้นแล้วได้พบรักกับแม่จึงแต่งงานอยู่กินด้วยกันจนมีอริยาขึ้นมา ทุกอย่างดูเหมือนจะราบรื่น พ่อแม่ทำงานบริษัทที่แม้ไม่ใช่ตำแหน่งใหญ่โตแต่ก็พอเลี้ยงดูลูกสาวคนเดียวให้ได้อยู่สุขสบายตามสมควร