อุบัติการณ์พลิกล็อคหัวใจแค้นร้ายซ่อนรัก

“คุณหนูคะกะ...ใครคะเนี้ย...หรือว่าจะเป็น...”
“ไม่ใช่หรอก...ผมขับรถชนเธอน่ะช่วยตามหมอมาด้วย”
“อ๋อ...ค่ะๆ” ว่าแล้วผมก็ส่งให้แม่บ้านดูแลเธอต่อ ขึ้นไปเคลียร์งานดีกว่ายุ่งจริงๆ
“หืม...ทำไมรายได้ของบริษัทถึงลดลง...” หรือว่า...! มันอาจจะไม่ได้ลดลงแต่มันหายไปต่างหาก!
ผม ʻฮอตเกร์ลʼ อาชีพหลักของผมตอนนี้ก็คือนักธุรกิจบริษัทเฟอร์นิเจอร์ชื่อดังระดับโลก และอีกอย่างนึงคือ...ผมเป็นมาเฟีย ผมเป็นผู้สืบทอดต่อจากพ่อที่ตายไปแล้ว พ่อของผมถูกฆ่า! แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงหาตัวคนร้ายไม่เจอสักที
ตระกูลมาเฟียขนาดใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศมีอยู่ทั้งหมดสามตระกูล ตระกูลที่ 1 ผู้สืบทอดก็คือผม ตระกูลที่ 2 ผู้สืบทอดคือ รีเซฟ และตระกูลที่ 3 ผู้สืบทอดคือ ไอร่า เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เกิดในตระกูลมาเฟีย (ที่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชาย) แต่ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่อย่าริอาจไปมีเรื่องกับยัยนั่นเชียวนะ บอกไว้ก่อนเลยว่ายัยนั่นน่ะน่ากลัวมาก เอ๊ะ?! ว่าแต่ตอนนี้ ʻยัยนั่นʼ จะเป็นอะไรไหมนะช่วยไม่ได้ไปดูหน่อยละกัน
แอดดดดดดด~
ผมค่อยๆ เปิดประตูอย่างช้าๆ
ยังไม่พื้นอีกเหรอเนี้ย ขี้เซาชะมัด =_=^ ความจริงพอมองหน้ายัยนี่ใกล้ๆ ก็สวย ไม่สิ ดูน่ารักดีเหมือนกันเหมือนตุ๊กตาเลยแหะ ใบหน้ารูปเรียวไข่ ดวงตากลมโตที่ตอนนี้ปิดสนิท จมูกเล็กๆ ปากสีพีช แก้มสีชมพู ทุกอย่างมันดูเข้ากันไปหมดจนทำให้ผมไม่สามารถละสายตาไปไหนได้
“คุณหนูคะ...คือดิฉันเข้ามาขัดจังหวะอะไรรึเปล่าคะเนี้ย...”
“...ไม่”
“อืม...น้ำ...หิวน้ำ...” อ้าว ฟื้นแล้วเหรอผมจึงหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงให้เธอดื่ม ดูท่าน่าจะหิวมากๆ อ่ะนะ -_-^
“โห~ นับถือเธอจริงๆ เธอนี่หัวแข็งชะมัดหัวเคลือบซิลิโคลน ทำด้วยเหล็กพันปีหรือหล่อมาจากหินยุคดึกดำบรรพ์คิดว่าจะไม่รอดซะแล้วนะเนี้ย” รอดมาได้ไงทั้งๆ ที่ตรงนั้นเลือดของยัยนี่นองเต็มพื้นเป็นทะเลสาบเลยได้มั้ง =0=
“ที่นี่ที่ไหน...” มาอีกแล้วไอ้คำถามยอดฮิตในละครหลังข่าว =_=
“ที่นี่เป็นบ้านของฉัน...ฉันขับรถชนเธอ...”
“ขับรถชนงั้นเหรอ...หรือว่า...นายคือเจ้าของรถสปอร์ตสีแดงแปร๊ดดดดดดดดด”
“สีแดงเฉยๆ โว้ยย =[]=^”
“นายยังไม่ตายเหรอ” อ้าว! ยัยนี่หนิ ก็เห็นๆ กันอยู่เห็นฉันเป็นวิญญาณหรือไง...หล่อขนาดนี้!
“อืม”
“โหฉันนึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก” เอ้า! นี่ตกลงอยากให้ฉันตายมากรึยังไงกันแช่งกันอยู่ได้ถ้ายังพูดอีกเดี๋ยวเธอได้ตายแน่ =_=
“เอ่อ...คุณหนูคะ เรื่องที่จะรับสมัครคนใช้ใหม่ คือว่าไม่มี...”
“สมัครงานเหรอ!” อะไรของเธอเนี้ยจู่ๆ ก็ตะโกนขึ้นมาใจหายใจคว่ำหมด ยัยบ้าเอ๊ย =_=
[เอสธี่:TAKE]
“สมัครงานเหรอ!” เอ๋ กระดาษใบนั้นมันดูคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน
ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก ปิ๊ง!
คิดออกแล้วใบปลิวใบนั้นไงหล่ะ!ที่มาปลิวมาหาฉันและที่สำคัญมีที่อยู่ อาหารและเงินเดือนดีมากกกกกกกกกกกกกก ฉันว่าฉันมีทางออกแล้วหล่ะ >0< ฉลาดจริงๆ เลยยัยเอสธี่ แกนี่มันหัวสมองทำด้วยอะไรเนี้ย! (ขี้เลื่อยมั้ง =_=)
“ที่จริงแล้วฉันกำลังหางานทำอยู่น่ะ...นี่ไง” ฉันไม่รอช้ารีบหยิบใบปลิวใบนั้นที่ยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงเอามาให้เขาดู แต่! สภาพใบปลิวในตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรไปจากกระดาษเช็ดก้นสักเท่าไหร่ ก็นะ มันเปียกน้ำฝนนี่! =_=
“นี่เธอ...” ไม่นะไม่เขาจะต้องไม่รับฉันเข้าทำงานแน่เลย แล้วอย่างงี้ฉันก็ไม่มีที่ไปแล้วน่ะสิ ไม่ได้หรอก ฉันจะไม่ยอมปล่อยโอกาสแบบนี้ไป ฮ่าๆๆ (หัวเราะอย่าง (คน) บ้า)
“ฉันมาสมัครงาน...รับฉันเข้าทำงานเถอะน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ *0*”
“เอ่อ...”
“น้าๆๆๆๆๆ ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ฉันทำได้ทุกอย่างเลยน้าๆๆๆๆๆๆๆ *0*”
“ก็ได้ =_=” เสียงตานั่นพูดออกมาอย่างปลงๆ แต่ก็ถือว่าเขา...รับฉันเข้าทำงานแล้ว!
“เย้ น่ารักที่สุดดดดดดด~” ทำไมใจดีจัง แต่ฉันมีที่อยู่แล้ว~ แล้ว~ แล้ว!!
“แต่...เธอต้องมาเป็นคนรับใช้ʻส่วนตัวʼ ของฉัน” ก็เข้าใจอยู่แต่ทำไมต้องเน้นคำว่าʻส่วนตัวʼนักนะ -___-^ เขาคงไม่ได้คิดจะเล่นอะไรแผลงๆ กับฉันหรอกนะ ทำไมรู้สึกเหมือนมีลางเห่าหอนทะแม่งๆ ช่างเหอะ ขอแค่ตอนนี้ฉันมีที่อยู่แล้วจะได้ไม่ต้องไปหมั้นกับใครก็ไม่รู้!
“ห้องของเธออยู่ที่ชั้นบนด้านซ้ายห้องที่สอง”
“แต่คุณหนูคะ แต่ห้องนั้นมัน...”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากรู้อะไรนิดๆ หน่อยแค่นั้นเอง...” อยากรู้อะไร -_-^ คือพูดไรกันอ่ะคะ คือ งง? เอ่อ...รบกวนช่วยแปลภาษาไทยให้เป็นภาษาไทยหน่อยได้ไหมคะ!!
แอดดดดดด~
เสียงเปิดประตูอย่างช้าๆ ทำให้ฉันนึกถึงในหนังสยองขวัญต่างๆ ที่เคยดู เฮือก! ทะ.. ทำไมบรรยากาศมันถึงได้ดูวังเวงยังไงชอบกลแหะ เหมือนไม่มีใครอยู่ ไม่สิ! เหมือนว่าไม่ได้ทำความสะอาดมากกว่า -___-^
โหห้องนี้มันทั้งกว้างและรก (มากกกก) มันก็ดีอยู่หรอกที่มันกว้าง แต่คิดๆ ดูอีกทีฉันว่าห้องเล็กๆ ก็น่าจะดี (ก็เพราะห้องมันกว้างมากจึงทำให้ต้องเหนื่อยกับการเก็บกวาดมากกว่าห้องเล็กๆ น่ะสิ สรุปไม่ใช่อะไรหรอกนะ ขี้เกียจค่ะ จบ!) รู้ละ ว่าทำไมอีตานั่น (เขาชื่ออะไรนะ ไม่รู้จัก! เรียกอีตานั่นก่อนละกัน =_=;;) เขาถึงบอกให้ฉันมาพักห้องนี้จะเล่นกับเอสธี่แบบนี้เหรอ มันยังเร็วไปอีกสิบชาติโว้ยยยย!
เขาคงจะทดสอบฉันสินะว่าจะสามารถทำความสะอาดห้องกว้าง (มากๆ) ได้รึเปล่าสินะ ฉลาดไม่เบาหนิ แต่ขอโทษด้วยย่ะ ฉันรู้ทัน ฮ่าๆๆ คอยดูละกัน ว่าแต่ เอ๋? ทำความสะอาดนี่ควรเริ่มจากตรงไหนก่อนนะ (เกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยทำเลยอ่ะ โอ๊ย! อนาถจิต T.T)
เริ่มจากเอาเสื้อในตู้ไปซักก่อนละกัน ผงซักฟอกนี่เขาใส่กันเท่าไหร่นะ ช้อนนึง สอง ไม่ สาม เอ่อ...ใส่ไปทั้งถุงเลยแล้วกัน ตึ้ด!จับเวลาแล้วก็... เอ๊ะ?! นั่นมันสิ่งที่มนุษย์เรียกว่า ʻไม้ถูพื้นʼ ใช่ป่ะ (พูดอย่างกับตัวเองไม่ใช่มนุษย์ =___=^) นั่นไง ชื่อมันก็บอกอยู่แล้วว่ามันต้องถูพื้นแน่ๆ แต่ระหว่างกวาดกับถูต้องทำอะไรก่อนดีล่ะ อืม~ คิดไม่ออกทำมันไปพร้อมๆ กันแหละค่ะ เริ่ม! เอ่อ...กวาดๆๆ
“อะไรอ่ะตะกร้า เอ่อ...เอาไว้ทำอะไรอ่ะ ใส่เศษฝุ่นละกัน - -*” กวาดแล้วก็ต้องถูๆๆ    
“ว้าย! แล้วมันจะต้องชุบน้ำก่อนไหมนะ...ชุบละกัน ” ฉันจึงเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อชุบน้ำไม้ถู ฮึบ ฮึบ ทำไมน้ำมันเปิดไม่ออกอ่ะ อึบ อึบ
ซ่า! ซ่า!
ว้าย! น้ำพุ่ง! น้ำ! อ้ายยย~ทำไงดีๆๆ ปิดๆๆ แต่
บึก
เอ่อ..คราวนี้หลุดออกมาทั้งก๊อกเลยจ้า เจริญ =__= ไปตามแม่บ้านมาช่วยว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำเพราะรีบมาก + น้ำที่กำลังจะท่วมห้อง ทำให้ฉัน...
พรืดดดดดด~
ลื่น =__= ยังไม่พอแค่นั้นมือเจ้ากรรมยังดันไปคว้าเอาตะกร้า (ที่ใส่เศษฝุ่น+เศษขยะ) ไว้และ ตู้ม! รวมกันเป็นโกโกครั้น! เอ๊ะ! นั่นมันฟองอะไรนั่น สีขาวๆ เยอะๆ ที่กำลังทะลักออกมาจากเครื่องซักผ้า! ตายแล้ว! ฉันว่าบางทีฉันอาจจะใส่ผงซักฟอกเยอะไปหน่อย...มั้ง (เสื้อสามตัว=ผงซักฟอกหนึ่งถุง =_=)
ตู้ม! ตับ! ปัง! โครม! #^7&@+)9&=+%!#^7&@+)
“คุณเอสธี่คะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ดิฉันได้ยินเสียงโครมครามออกมาจากห้องน่ะค่ะ...น้ำอะไรคะเนี้ย” เสียงคุณแม่บ้านนี่! มีคนมาช่วยฉันแล้ว!
                “ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!!!”
                “มีอะไรรึเปล่า...เสียงดังไปถึงห้องของผมเชียว” นั่น! เสียงอีตานั่นนี่! ทำไงดีถ้าเขารู้ว่าฉันทำให้ห้องเขาเละขนาดนี้ เขาจะไล่ฉันออกไหมเนี้ย อ๊าก ยัยเอสธี่! ยัยโง่! ยัยบ้า! อยู่ได้ไม่ถึงวันก็จะถูกไล่ออกซะแล้วเหรอเนี้ย นี่มันเวรกรรมอะไรของช้านนนนน...!
ปัง!
เขา...เปิด...เข้า...มา...แล้ว...ฮือๆๆ ไม่นะ ไม่ๆๆ
“เฮ้ย!/เฮ้ย!” เสียงของฉันและหมอนั่นร้องตะโกนออกมาพร้อมๆ กัน
                “นี่ เธอทำอะไรเนี้ย =_=”
                “ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ นะ ขอโทษๆๆ”
               “เอ่อ...ทำไมเธอถึงมาอยู่ห้องนี้ได้เนี้ย =_=”
                “ขอโทษน้าๆๆ ขอโทษ ขอโทษๆๆ”      
                “ฟังอยู่รึเปล่าเนี้ย =[]=!”
                “ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
                “ยัยบ้า...เก็บกวาดห้องและʻจัดการʼ ยัยนี่ให้ด้วยนะ”
ฮือๆ T.T ไอ้ที่ว่า ʻจัดการʼ นี่คงไม่ได้หมายความว่าจะจับฉันหั่นใส่หีบโยนให้ปลาสวายกินที่แม่น้ำเจ้าพระยาหรอกนะ T^T
                “อย่าๆ อย่าไล่ฉันออกเลยนะๆๆๆๆๆๆๆ”
                “ใครบอกว่าฉันจะไล่เธอออกกัน”
                “ก็นายไงล่ะ แง้งงงงง T^T”
                “ฉันไม่ไล่เธอออกหรอก...เธอน่าจะยังใช้ประโยชน์ได้อยู่นะ หึๆ” หึๆ สาบานว่านั่นคือเสียงหัวเราะของเขา =_=
                “ป้า...อย่าลืมจัดการยัยบ้านี่ด้วย!”