อุบัติการณ์พลิกล็อคหัวใจแค้นร้ายซ่อนรัก

                “เอ่อ...คุณ...”

                “หนูชื่อʻเอสธี่ʼ ค่ะ” จริงสิฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา

                “อ๋อค่ะ อย่างแรกเลยนะจ๊ะ ป้าจะต้องสอบถามเรื่องประวัติหนูก่อนนะ ป้าก็ยังงงๆ อยู่เหมือนกันว่าทำไมคุณหนูถึงได้รับหนูเข้ามาทำงานเร็วขนาดนี้นะ...”

                “คะ?”

“อย่างแรกทำไมหนูถึงเลือกมาสมัครงานที่นี่ล่ะ” ก็เพราะไม่มีที่ไปยังไงล่ะคะ =_=

“พอดีว่าหนูทะเลาะกับพ่อน่ะค่ะ เลยหนีออกจากบ้านแล้วใบปลิวงานนี้มาก็ลอยมาแปะหน้าหนูพอดี”

                “ต๊าย! ตายแล้ว!” ใครตายเหรอคะป้า =_=^^

                “แล้วอย่างนี้ที่บ้านไม่เป็นห่วงหนูแย่เหรอเนี้ย”

                “ถ้าเขาเป็นห่วงหนูจริงคงจะตามหาหนูได้ไม่ยากหรอกค่ะ”

                “งั้นก็แสดงว่าบ้านหนูคงมีฐานะพอสมควรเลยใช่ไหมจ๊ะ”

                “ก็...นิดหน่อยค่ะ”

“ไม่น่าล่ะ...ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง =_=”                                                                                                                                                                                

                “งั้นป้าก็สอนหนูสิคะ *0*”

“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะจ๊ะ =_=”

หลังจากที่ป้าเขาสอบสัมภาษณ์หรือชวนฉันคุยไปตั้งหลายชั่วโมง =_= คือเผลอไม่ได้เลย ป้านี่ก็คุยเก่งซะเหลือเกิน -_-^ ป้าเขาก็สอนฉันตั้งแต่กวาดบ้าน ถูบ้าน ปัด เช็ด ทำอาหารต่างๆ นานา มันก็ไม่ได้ยากอย่างที่ฉันคิดเอาไว้สักเท่าไหร่ เออ!แล้ววันนั้นสรุปคือฉันเข้าห้องผิด! ความจริงห้องของฉันมันต้องเป็น ห้องชั้นบน ด้านซ้าย ห้องที่สอง แต่ฉันดันไปเข้าห้องชั้นบน ด้านขวา ห้องที่สอง (ซึ่งห้องนั้นมันก็เป็นห้องเก็บของ ก็ว่าอยู่ว่าทำไมมันรกจัง =_=^)

สิ่งที่ฉันจะต้องทำก็คือ...ไปปลุกคุณʻฮอตเกร์ลʼ (พึ่งจะรู้ชื่อก็เพราะคุณแม่บ้านบอกมาชื่อแปลกดีเนอะ) ให้มากินอาหาร (ตื่นเองไม่เป็นรึไงยะ เป็นเด็กสามขวบรึไง =0=!!) แต่หน้าที่นี้คุณแม่บ้านบอกว่าฉันคงไม่ต้องทำบ่อยเพราะปกติแล้วคุณฮอตเกร์ลมักจะไม่ค่อยกลับบ้านสักเท่าไหร่ และตอนนี้ฉันกวาดถูทำงานบ้านเป็นแล้วนะ คุณแม่บ้านยังแอบชมฉันเลยนะว่า ʻกวาดบ้านเด็กประถมยังทำเป็นเลยʼ=_= (ฉันจะถือว่านั่นคือคำชมละกันเนอะ -_-^)

อ้อ จริงสิ เรื่องเสื้อผ้าน่ะ ดีจังที่ในตู้เสื้อผ้าห้องนี้ยังพอมีหลงเหลืออยู่บ้างประมาณสอง สามตัว น่าจะเป็นของแม่บ้านคนก่อนๆ ละมั้ง แต่ก็พอใส่ได้

ตอนนี้ก็เป็นวันเริ่มงานวันแรกของฉัน และฉันก็รู้มาว่าไอ้คุณฮอตเกร์ลอะไรนั่นน่ะ เขาเป็นʻมาเฟียʼ แต่เท่าที่ฉันเคยอ่านเจอในนิยายส่วนใหญ่เขาบอกว่ามาเฟียมัก จะ โหด! เถื่อน! ดิบ! ไม่สุก! (คือจะเล่นไร =__=) แต่ทำไม๊ ทำไม ไอ้(เจ้านาย) ฮอตเกร์ลนี่มันดู เอ่อ...พูดได้ไหมหวังว่าเขาคงจะไม่ได้ยินหรอกเนอะ ʻปัญญาอ่อนʼ ชะมัด นอกจากจะพูดจากำกวม กวนประสาท กวนอวัยวะเบื้องล่างสุดแล้ว คือแบบ...ไม่ได้มีแววจะเป็นมาเฟียเล๊ย!แต่ในใจลึกๆ ฉันก็แอบดีใจนะที่เขาไม่ได้โหดมากมายเหมือนมาเฟียทั่วไปอย่างที่เขาว่ากัน

คุณรู้อะไรไหม ฉันเกลียดพวกมาเฟียที่สุดเลย! พวกไม่มีหัวใจ! พวกที่อยู่เหนือกฎหมาย! คิดจะฆ่าใครก็ได้! และพวกมันก็ฆ่าแม่ของฉัน! ฉันเคยได้ยินพ่อพูดอยู่แต่ไม่รู้ว่าเป็นมาเฟียของแก๊งไหน! แต่ฉันก็เหมารวมพวกมันกันหมดน่ะแหละ! กล้าดียังไง...มาพรากชีวิตของคนอื่นไป...พรากคนที่ฉันรักที่สุดไป...พราก...อ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดไปจากฉัน...อย่างไม่มีวันหวนกลับมา!แต่เรื่องพวกนั้นช่างมันไปก่อนเถอะ ถ้านับจากวันนั้นจนถึงทุกวันนี้มันก็สิบสามปีมาแล้ว! แต่มันช่างทรมานเหลือเกิน ฉันคิดถึงแม่จัง...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก                                                                               

เงียบ นี่เขาหลับหรือตายกันแน่นะ ปกติฉันจะต้องมาปลุกนายนี่ตั้งแต่ ตีสองด้วยซ้ำไป (คุณแม่บ้านบอกเอาไว้) แต่หูอันแสนดีของฉันดันฟังจากคำว่า ʻตีสองʼ เป็น ʻสิบสองʼ น่ะสิ! เอ่อ แหะๆ อย่างน้อยมันก็มีเลขสองเหมือนกันล่ะเนอะ T^T นี่ก็เที่ยงวันแล้วสินะ ฉันจะโดนไล่ออกอีกไหมเนี้ย T_T

ก๊อก ก๊อก ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ

โอ้ย! ทนไม่ไหวแล้วนะถ้าไม่เปิดฉันพังเข้าไปเองก็ได้!

แกร็ก!

อ้าว ประตูไม่ได้ล็อคนี่หว่า ว่าแล้วฉันก็เปิดประตูเข้าไปอย่างหมดความอดทนโดยหารู้ไม่ว่าหายนะกำลังใกล้เข้ามา ทันใดนั้น! เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปก็มีวัตถุเล่มเล็กๆ สั้นๆ บางเฉียบ สีเงินเงาแว้บบบบ ลอยเข้ามาทางฉันอย่างเร็ว

เฟี้ยว~ ฉึบ!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” และทุกอย่างก็ดับวูบไป...

[ฮอตเกร์ล :TAKE]

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

นี่ก็เที่ยงวันแล้วสินะ ทำไมถึงยังไม่มีใครมาปลุกผมอีกเนี้ย โว๊ยยย =_=

ก๊อก ก๊อก ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ

ใครมาเคาะประตูหน้าห้องผมเนี้ย บ้านไม่มีประตูให้เคาะรึไง =_=^

แกร็ก!

อ้าว เฮ้ย! เปิดเข้ามาซะงั้นหรือว่าจะเป็น...พวกนักฆ่า! สองมือทันความคิดผมรีบหยิบมีดสั้นคู่ใจและปาไปที่หน้าประตู...แต่!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” พรึบ!

                “เฮ้ย!” บ้าเอ๊ย! ที่แท้ก็เป็นยัยบ้าที่วิ่งมาให้ผมขับรถชนเล่นนี่เอง ว่าแต่...ยัยนี่มาอยู่ในบ้านของผมได้ไงวะเนี้ย =[]=!!!...อา...ผมรับยัยนี่เข้ามาทำงานนี่เอง ลืมไปซะสนิท แล้วยัยนี่ก็มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงซะเลย

เฮ้! แล้วนี่จะหลับตรงนี้อีกนานไหมเนี้ย ฉันมีงานที่ต้องไปทำนะโว๊ย!ไม่ได้ว่างที่จะมานั่งเฝ้าเธอหลับเป็นตายเหมือนผีไร้ญาติอย่างนี้ทั้งวันหรอกนะ =_=^

ผมจึงลองสะกิดเธอดู (โดนใช้ฝ่าเท้างามๆ ของตัวเอง) แล้วเมื่อไหร่จะตื่นเนี้ย! มานอนขวางหน้าประตูอย่างนี้แล้วฉันจะออกยังไงวะ ผมจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหาภาชนะที่สามารถใส่น้ำได้และเอามา

สาดดดดดดดดด

ใส่ยัยนี่ซะเลย =___=^

                “อืม...”

เอ้า! ตื่นด้วยแฮะ รู้งี้ทำแบบนี้ตั้งนานละ เออ...แล้วผมจะมายืนรอให้ยัยนี่ตื่นก่อนทำไมว่ะเนี้ย ข้ามไปก็จบเรื่อง =__= งั้นขอข้ามไปก่อนละกัน...ว่าแล้วผมจึงเตรียมตัวจะเดินออกมาจากห้องแต่ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ยัยนี่ฟื้นขึ้นมาพอดีและกำลังจะลุกขึ้น ผมซึ่งเดินเดินออกมาโดยลืมไปว่าหน้าห้องมันเปียกอยู่ จึงทำให้ผมลื่นล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น ยัยนี่ก็สะดุดขาของผมจึงลื่นล้ม...ทับ...ผม ซวยแท้ๆ

[เอสธี่:TAKE]

                “อืม...”

                ฉันรู้สึกมึนๆ ที่หัวแปลกๆ รู้สึกหนาวๆ เหมือนใครมาสาดน้ำ (เย็น) ใส่ตัวฉันจึงพยายามลุกขึ้นแต่กลับรู้สึกคล้ายๆ กับว่ามีอะไรมาเกี่ยวที่ขาของฉันจึงทำให้ฉันลื่นล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น...แต่ทำไมพื้นนี่มันหอมๆ นะ...หรือว่า!

พรึบ!

ฉันรีบลืมตาขึ้นทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ และพบว่าไอ้สิ่งที่ฉันนอนทับอยู่มันไม่ใช่ พื้น!...แต่เป็น ฮอตเกร์ล! นี่เขามาอยู่ที่ห้องของฉันได้ไงเนี้ย!

               “นาย...มาอยู่ในห้องฉันได้ไง”              

                “ก็แหกตาดูสิว่านี่มันห้องของใคร! ยัยโง่!” อะโด่ว! ไอ้เราก็แค่ถามทำไมต้องด่าด้วยวาจาที่แสนจะทำลายจิตใจอันบอบบางของสุภาพสตรีแสนสวยคนนี้ด้วยนะ T^T ฉันจึงลองมองไปรอบๆ ห้อง เอ๊ะ?! นี่มันไม่ใช่ห้องของฉันนี่หว่า? งั้นก็ต้อง...

                “ขอโทษ T^T”

                “แล้วก็รีบลุกออกไปจากตัวฉันสักทีได้ไหมห๊ะ! มันหนัก! คิดว่าตัวเธอเองเบานักรึไง!” ใจร้ายยยย T0T ไม่ต้องพูดความจริงออกมาก็ได้ เอสธี่รับไม่ได้ T0T

                “ขอโทษ T0T” ว่าแล้วฉันจึงรีบลุกออกจากตัวเขาให้เร็วที่สุด ชิ! คิดว่าฉันอยากอยู่บนตัวนายรึไงกัน หลงตัวเองชะมัด ว่าแต่เขาใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรนะ หอมจัง =..=

                “แล้วนี่ไม่รู้รึไงว่าต้องมาปลุกตอนตีสอง! แหกตาดูมั่งสิว่านี่มันกี่โมงแล้วห๊ะ!” โฮ~ T0T ทำไมต้องตะคอกใส่กันด้วยนะ ฉันแค่เหล่ไปไม่กี่ชั่วโมงเอง (แค่สิบชั่วโมงเองนะ T.T)

                “ขอโทษ T_T”

                “จะไปไหนก็ไปเลยเห็นหน้าเธอแล้วมันหงุดหงิดชะมัด!” หน้าฉันไปเหมือนปรสิตที่ซอกเล็บขบของนายหรือยังไงกัน ทำไมเห็นหน้าฉันแล้วต้องหงุดหงิดด้วย ฉันทำอะไรผิด~T0T

                “หึ...ก่อนจะไปให้เก็บกวาดทำความสะอาดห้องของฉันแล้วไปเช็ดกระจกทุกบานในบ้านหลังนี้ ไปตัดหญ้า ซักผ้า ล้างจาน ทำความสะอาดทุกห้อง ย้ำ ทุกห้อง เมื่อฉันกลับมาจะต้องไม่เห็นขี้ฝุ่นแม้แต่นิดเดียว แล้วก็ไปอาบน้ำให้ร็อคไวเลอร์ฉันให้ด้วยล่ะ ทำให้เสร็จ...ภายในวันนี้! ย้ำ ภายในวันนี้!...ไม่อย่างงั้น...เธอตายแน่!”

(__) (- -) (-0-) (=[]=)

บ้าไปแล้ว! ถ้าฉันทำทุกอย่างที่เขากล่าวมาเสร็จฉันก็ไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะ ที่สำคัญ!บ้านหลังนี้มันเล็กๆ ซะที่ไหนและที่สำคัญอีกคือสภาพของของเขาตอนนี้...ทำไมมันรกจังฟ่ะ!

แค่ทำความสะอาดห้องเขาห้องเดียวฉันยังไม่รู้เลยว่าจะเสร็จรึเปล่า =_= แต่เดี๋ยวนะ ทุกห้อง! ทุกห้อง! นี่ก็หมายความว่าฉันก็ต้องไปทำความสะอาดที่ห้องเก็บของเส็งเคร็งนั่นด้วยใช่ไหม แล้วไอ้ร็อคไวเลอร์นี่เท่าที่ฉันเห็นมันมีตั้งสิบกว่าตัวไม่ใช่เรอะ! 0_____0!!! บ้าไปแล้ววว

เอสธี่อยากจะบ้าตาย!