อุบัติการณ์พลิกล็อคหัวใจแค้นร้ายซ่อนรัก

ม่ายยยยยยยยยย!ใครก็ได้บอกฉันทีว่ามันไม่จริง แล้วฉันจะหมั้นกับใคร อะไร ที่ไหน อย่างไร เมื่อไหร่ ไม่เอา ไม่นะ ไม่ๆๆ ฉันต้องหนี! ใช่ หนี!และนั่นเป็นที่มาที่ทำให้ฉันต้องมาปีนข้ามกำแพงหลังบ้างที่สูงเป็นเมตรๆ และตกลงมานั่งก้นจ้ำเบ้าในสภาพที่น่าอนาถใจสุดๆ =_=^

ที่สำคัญฉันนั่งอยู่ตรงนี้เป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วนี่ฉันคิดถูกคิดผิดเนี้ย เมื่อกี้ลองดูของที่ติดตัวมาด้วยก็มีแค่ โทรศัพท์มือถือที่แบตเหลือแค่สามเปอร์เซ็นต์กับเงินจำนวน...หนึ่งร้อยบาทถ้วนไม่มีขาดหรือเกินใดๆ ทั้งสิ้น เกินมาหน่อยก็ได้ ยี่สิบห้าสตางค์ก็ยังดีฉันจะได้เอาไปโยนเหรียญเสี่ยงโชคที่วัด =_=

วิ้งง วิ้งงเอ๋!

แสงอะไรมันแยงตานี่เช่นนั้นฉันจึงลองเดินเข้าไปดูใกล้และ....เฮ้ย!จริงดิ ฉันเจอเงิน...ยี่สิบห้าสตางค์ =_= ฉันไม่ได้อยากได้จริงๆ ซะหน่อย ประชดโว้ย ทีเล่นหวยทำไมไม่เห็นจะถูกอย่างนี้มั่งเลยนะ (เกี่ยวไหม?) ลืมบอกไปถึงฉันจะรวยแต่ฉันเลือกที่จะใช้ชีวิตแบบบ้านๆ นะ ไม่ฟุ่มเฟือยคุณแม่เคยสอนเอาไว้...

แม่...พูดถึงแม่ทีไรฉันก็รู้สึกอยากร้องไห้ทุกครั้งสิน่า ทำไมชีวิตฉันถึงไม่ได้เป็นแบบคนอื่นบ้างนะ แบบที่ไม่ต้องรวยมากแต่อยู่กันอย่างครอบครัวอบอุ่น มีพ่อ แม่ พี่สาวและฉัน ทำไมเราถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะคุณแม่

หนูคิดถึงแม่มากนะ อยากจะกอดแม่อีกสักครั้ง อยากจะกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่วันเหล่านั้นคงจะไม่มี เป็นได้แค่ฝันเท่านั้น น่าขำกับโชคชะตาของตัวเอง แม่ตาย พี่สาวหายตัวไป ต้องมีบอดี้การ์ดคอยเดินตาม พ่อก็ไม่ค่อยได้มีเวลาให้ต้องทำแต่งาน คอยจับฉันหมั้นกับใครก็ไม่รู้อยู่เรื่อย ต้องนอนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไม่มีเพื่อนเลย...

เพื่อน!จริงสิฉันก็มีเพื่อนเหมือนกันนี่นาถึงจะไม่ค่อยได้คุยกันเพราะมีการ์ดอยู่แต่ก็แอบติดต่อกันบ้างʻปิ่นʼ เพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน มันสวยนะ นิสัยดีด้วย แต่แค่ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี เมื่อคิดได้แล้ว (ความจริงฉันน่าจะต้องคิดได้นานแล้วนะ ==") ฉันจึงโทรหาปิ่นโดยหวังว่าสามเปอร์เซ็นต์ ของฉันน่าจะมีประโยชน์อยู่บ้าง

เอ่อ...รหัสอะไรนะ ว้าก! จำรหัสไม่ได้อ่ะใครมาล็อคโทรศัพท์ฉันเนี้ย (ได้ข่าวว่าตัวเองเป็นคนตั้ง =_=) อ๊าก รหัสๆๆ หนึ่งสองสามสี่

ดือดึ่ง~

เย้ ถูกด้วยอ่ะ เอ่อ...แล้วเบอร์ปิ่นเบอร์อะไรอ่ะ วุ้ย เบอร์ๆๆ ว้ากกกก จำเบอร์ปิ่นไม่ได้ทำไงดีๆๆ กดมั่วๆ ไปละกันศูนย์แปด...แล้วอะไรอีกดีนะ อ้อ!ศูยน์แปดหนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปด

[ตึ้ด~ตึ้ด~ตึ้ด~ ฮัลโหลค่ะรับอะไรดีค่ะนี่เจ๊ดอกไม้จันทน์รับจัดงานแต่งนะคะ จะเอาสถานที่แบบไหน วิวริมทะเล ชายหาด หรูหรา เรียบง่าย ชุด เรามีให้หมดทุกอย่างเลยค่ะแค่คุณ ตึ้ด!]

บ้าเอ๊ย!ใครมันจะไปจ้างแกล่ะห๊ะ!ดูชื่อเจ้าของร้านมันก็ไม่น่าจ้างแล้ว พูดซะยาวแบบนี้ใครเขาจะไปตอบทัน ว้าก! แล้วฉันจะไปยุ่งกะอีเจ๊ขายดอกไม้จันทน์ทำไมเนี้ย (เขารับจัดงานแต่งไม่ใช่รึ =_=)

แบต แบต เหลือหนึ่งเปอร์เซ็นต์แล้ว! ทำไงดีๆ ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง!

ดื้อ ดือ ดึ่ง ดึง ดึ่ง~

เครื่อง! ดับ! ไป! แล้ว! แต่! ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยหาวิธีใหม่ก็ได้ ว่าแต่ตอนนี้ หิวน้ำจัง โอ๊ะ! ฝั่งตรงข้ามมีร้านน้ำขายอยู่ด้วย ไปซื้อก่อนดีกว่า~

ฟิ้ว~พึ่บ

ใบอะไรมันปลิวมาเนี้ย เอ๋!

[ ด่วน! รับสมัครงาน 1 อัตราด่วน มีที่พัก ข้าวปลาน้ำอาหารเสร็จสรรพ เงินเดือนดีมากกกกกกกกกกกกกกก~]

เอ่อ...ท่าทางเงินเดือนน่าจะดีมากๆ นะ =_= น่าสนๆ ว่าแล้วก็เก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้ก่อนและเตรียมตัวจะข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้ามเพื่อซื้อน้ำกินประทังชีวิต

ระหว่างนั้นกลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อฉันเห็นรถสิบล้อคันใหญ่ที่กำลังวิ่งด้วยความเร็วสูงออกมาจากซอยเล็กๆ ข้างร้านป้าที่ขายน้ำถามว่าฉันรู้ได้ไง ไม่ต้องบอกก็รู้ฝุ่นโขมงจนจะตีกันเป็นพายุทอนาโดรอบรถสิบล้อคันนั้นแล้ว -_-^และในขณะเดียวกันก็มีรถสปอร์ตสีแดงแปร๊ดดดดดดดด (แสบลูกกะตาดิฉันมากค่ะ) วิ่งมาด้วยความเร็วสูง

                ขณะเดียวกันอีกฝนก็เทลงมาอย่างหนัก บ้าเอ๊ย! มาตกอะไรตอนนี้เนี้ย ร้านป้าขายน้ำก็รีบเก็บของหลบฝน จบ! ไม่ต้องกงต้องกินกันแล้วน้ำกินน้ำฝนไปพลางๆ ก่อนละกัน เฮ้ย! ลืมไปนี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ สรุปฉันคาดการณ์ว่าอีกไม่นานรถสิบล้อกับไอ้รถสปอร์ตสีแดงแปร๊ดดดดดด มันจะต้องวิ่งมาฟิตเจอริ่งกันกลางสามแยกและตอนนี้ฝนก็ตกอยู่ด้วยแต่ถ้าหลักหลบทันก็คงจะไม่รอดอยู่ดีเพราะถนนมันลื่นอยู่รถคงจะหมุนติ้วๆ แบบสามร้อยหกสิบองศาและถ้าโชคร้ายก็อาจจะไปโดนรถอีกหลายๆ คันที่กำลังขับตามมาและจะต้องกลายเป็นโศกนาฏกรรมหมู่กลางสามแยกแน่ๆ

ไม่ได้! จะยอมให้คนมากมายต้องตายไม่ได้! ทันใดนั้นวิญญาณผู้ผดุงความดีก็เข้าสิงฉัน มนต์แห่งจันทราจงสำแดงฤทธิ์ธานะบัดนี้ เอ้ย! ไม่ใช่ละ =_=และเมื่อคิดได้แล้วว่าฉันจะต้องไปหยุดรถสปอร์ตคันนั้นไว้ก่อนฉันจึงรีบวิ่งเพื่อไปหยุดรถคันนั้น แต่! เพราะฝนตกถนนจึงลื่นมากทำให้ฉัน

พรืดดดดดด!

ลื่น =_= และตอนนี้ฉันกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ฉันบินได้ >0< แต่! เหวอ อีกไม่นานฉันก็ต้องตกลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกในสภาพที่ไม่น่าดูแน่ๆ และภาพทุกอย่างก็ดับวูบไป…

[ฮอตเกร์ล : TAKE]

“เฮ้ย!”

เอี๊ยดดดดด

ใครมันมาวิ่งกลางถนน =_=^^ หรือว่าจะเป็น...นักฆ่า!...คงไม่ใช่หรอกมั้ง นักฆ่าที่ไหนมันจะโง่วิ่งมาให้รถชนเล่นแต่ถ้าใช่จริงๆ ก็คงโง่มาก แต่ถ้าไม่ใช่ก็ยังโง่อยู่ดีนั่นแหละ =_=

แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นก็ไม่ลืมที่จะหยิบปืนสั้นคู่ใจกับมีดพกติดตัวไว้

ห๊ะ -0- ผู้หญิง? ตัวเล็ก? บอบบาง? ไร้ทางสู้? คุณคิดว่าจะเป็นนักฆ่ารึเปล่าหล่ะ -0- ก็น่ารักดีนะ...ถ้าไม่นอนจมกองเลือด! เลือดเต็มหัว! หั่นศพใส่หีบแล้วโยนทิ้งลงแม่น้ำเจ้าพระยาดีเปล่า? เฮ้อ ทำไม่ได้หรอกเอาไปไว้ที่บ้านก่อนแล้วกัน

“ถ้าเธอตายไม่เกี่ยวกับฉันนะ ใครเขาสั่งให้วิ่งมาให้รถชนล่ะ...” บ้าเอ๊ย! พูดคนเดียวก็เป็นแฮะ =_= เลือด!ทำไมมันไหลออกมาเยอะขนาดนี้ล่ะเนี้ย!

“อย่าพึ่งเป็นไรไป...ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง...” ผมพูดเบาๆ ก่อนที่จะจุมพิตที่หน้าผากขาวเนียนนั่นอย่างแผ่วเบา ใครว่าผมฉวยโอกาส! ไม่มี๊! ผมเป็นสุภาพบุรุษพอ...นะครับ -///-