Dear my twinkle star แด่ดวงดาวน้อยๆของฉัน

ผมกลับบ้านมาในวันนี้.....รู้สึกแปลกๆ จังครับ ปกติจะมีเสียงที่แสบแก้วหูเบอร์ 20 ตะโกนมาบอกว่า

 

 

 

 

 

“ทำไมกลับบ้านไปดึกจังหะ!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พร้อมกับเสียงก้าวเท้าที่ดังหยังกับแผ่นดินไหว เดินลงมาจากชั้นบน..ปกติผมจะรำคาญมากเลยนะ.......แต่วันนี้ทำไมผมคิดถึงมันละ.....คิดถึงแม่ขึ้นมาสะแล้ววววว นี่ห่างกันยังไม่ถึงวันเลยนะ......เอาเถอะ เดี๋ยวแม่ก็คงกลับมาหาผมในเร็วๆ นี้ละมั้ง คนปกตินะควรจะรู้สึกเหงามากเลยนะแต่... ทำไมผมรู้สึกเฉยๆ นะ หรือบางที การที่อยู่ตัวคนเดียวที่ โรงเรียนบ่อยๆ มันทำให้เราชินกับความเหงาแบบนี้นะ...จะว่าไป ทั้งบ้านนี้ก็เป็นของเราละนิ เราจะทำอะไรก็ได้นิหว่า!!!!

 

 

 

 

 

ไม่รอช้า ผมก็รีบถอดกางเกงออก เหลือแค่เสื้อนักเรียน กับ กางเกงใน เดินไปทำขนมอย่างสบายใจ ดูเหมือนโรคจิตเลย 5555 แต่ผมชอบแบบนี้นิเนอะ ใส่สบายออก ใครมาเห็นผมคงส่งผมไปโรงพยาบาลแน่ๆ 555 ในขณะที่ผมกำลังทำขนมอยู่นั้น อยู่ๆ โทรศัพท์ไอโฟนสีขาวๆ ของผมก็สั่นไม่หยุดเลย......เอ๊ะ ใครโทรมานะ ตอนนี้ ปกติก็ไม่ค่อยจะมีคนโทรหาผมอยู่แล้วนี่ใครจะโทรมาละนิ ตอนแรก ผมคิดในใจเลยว่า เหอะ ยังไงก็พวกที่โทรมากวนประสาทบ่อยๆ เช่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยินดีด้วยค่ะ! คุณมีสิทธิ์ลุ้นรับทองคำหนัก 1 บาทเพียงสมัคร........” โอ้โห ไอ้ห่า โทรมาแบบนี้หน้าด้านไปไหน ผมละเกียดที่สุดเลย ตอนที่กำลังจะรับโทรศัพท์ ขึ้นมาเตรียมคำด่าไว้ 2 หน้ากระดาษ.... อ่าว....ปรากฏว่า เป็นเบอร์ใครก็ไม่รู้ โทรมาดูจากเบอร์แล้วไม่ใช่โสเภนีพวกนี้แน่นอน รับก็ได้มั้ง.....

 

 

 

 

 

“ออโหล??”

 

 

 

 

 

“สวัดดีค้าบบบ นิยูกิปะคับ??” เสียงหล่อๆ ตอบกลับผมมาอย่างนุ่มนวล.....โอ้โห เสียงแบบนี้หล่อจะวะ!!! ใครเนี่ย ละไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนกันนิ

 

 

 

 

 

“ออ.....ครับ ใครคับนิ?”

 

 

 

 

 

“เราเองไงงงงงงงงง..” เสียงหล่อๆ นั้นตอบกลับมาด้วยความเป็นมิตร พูดเหมือนกับว่ารู้จักผมมานานแล้ว ไอเราเองนิใครวคับ

 

 

 

 

 

“ออ.....ผมรู้จักคุณนะครับ”

 

 

 

 

 

“โอ้ยยย เรานิวเคลียร์ไงยูกิ โด่วววว แค่นี้ก็จำไม่ได้...” .....หะ เดี๋ยวนะ......อะเสียงหล่อๆ ที่ว่าคือนิวหรอ....ชิบหาย..ไม่ได้สิ นิเพื่อน โนวววววว ไม่เอาไม่คิด

 

 

 

 

 

“อ๋อ นิว มีอะไรว่ามา”

 

 

 

 

 

“คือ พรุ่งนี้ว่าเป่า???”

 

 

 

 

 

“ก็ว่างหลัง 6 โมงอะนะ”

 

 

 

 

 

“อ๋อออ ได้ๆ เจอกันทีสยามนะ เราอยากจะคุยด้วย”

 

 

 

 

 

“เอิ่ม..ก็ได้”

 

 

 

 

 

“เย้ๆ เจอกันนะ!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..........เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มันชวนเราไปห้าง........เห้ยมันคือเดตหรอ ไม่จริงมั้ง มันไม่ได้ชอบเรานิ ละเราก็ไม่ได้ชอบมันนิ ....ตะ...ตะ..แต่ ทำไมเราใจเราสั่นขนาดนี้ เหมือนตอนที่สนามบินเลยนิ บ้า ไม่หรอก มันไม่มีอะไรหรอก....เอ้า!!!!! ชิบหาย!!! ลืมเค้กไปเลย จะไหม้ไหมเนี่ยยยยย ผมรีบหาถุงมือผ้าและรีบเอาเค้กออกจากเตาอบ ......โอ้โห ถ้าจะไหม้ขนาดนี้ เอาไปทำถ่านก็ได้นะ.... ปกติเราไม่เคยปล่อยเค้กจนให้แบบนี้นะ เอิ่ม....เห้อออ ช่างมัน พรุ่งนี้ก็มีสอบ และยังต้องไปช่วยน้อง ม.4 คนนึง ช่วยสอนการเล่านิทานภาษาอังกฤษอีก แถมต้องไปเรียนพิเศษอีก..... เห้อ ชีวิตนอนดีกว่า

 

 

 

 

 

.....มันแค่เพื่อนเว้ย เห้ยยย บางทีมันอาจจะ พาไปเที่ยวเฉยๆ ก็ได้นิ เราอะคิดมากไปเองหรือเปล่า.....เดี๋ยวสิ ทำไมเราถึงคิดถึงมันละ โอ๊ยยย เกิดอะไรขึ้นกับเราเนี่ยยยย .....

 

สรุป....แหมะ นอนไม่หลับครับ นอนไปจริงๆ แค่ 4 ชั่วโมง .....ตื่นมาก็แพนด้าเลยครับ...พอตื่นมาก็สายละครับ...เห้อ ต้องไปแถวมาสายอีกแล้ว... ขณะที่ผมกำลังจะแต่งตัวนั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงกริ่งบ้านดังขั้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-กรี้งงงงงงง- แค่นี้ก็ตกใจจะแย่ละนะและคืออยู่ๆ ก็มีเสียงคนที่กดกริ่งบ้านตะโกนขึ้นมา!!

 

“ยูกิยยยยยยยย ตื่นยางงง ไป โรงเรียนเร็ววววว!!!!” .....เห้ยยยย!! วัทททททททท?!!?!?!?!?!? ไอ้นิวนิ มันมาทำอะไรที่นี้!! ละ มันรู้จักบ้านเราได้ไงงขณะที่ผมกำลังช็อก ผมก็ได้ยินเสียงมันตะโกนมาอีกรอบ

 

 

 

 

 

“เห้ยยย ยูกิยยยย เร็วๆ หน่อยยยย จะไม่ทันแล้วนะ!!!”

 

.

 

...พอผมตั้งสติได้ก็รีบแต่งตัวไป โรงเรียน เสื้อก็ยังไม่ได้รีด ละรีบวิ่งไปนอกบ้าน.....สิ่งแรกที่ผมเห็นทันทีเที่เปิดประตูบ้านออกไปก็เจอกับ ผู้ชายหลังกว้างๆ ตัวสูงหน่อยๆ นั่งบนมอเตอร์ไซด์หันหลัง ทรงผมออกเกรียนนิดๆ น่าแปลกที่ ใจมันก็เต้นแปลกๆ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย....เอ......นิเราเป็นประสาทแล้วหรอวะะ

 

 

 

 

 

“เอ้ย!!!!!!!!! ยูกิมัวแต่เหม่อไปได้ กระดุมก็ยังติดไม่หมดเลย 555555 มาเร็ว! ขึ้นมา” ....อยู่ๆ มันก็หันมาแล้วก็ตะโกนใส่ผม....ผมเลยได้สติมา บ้าสิ ซ้อนท้ายไปกับมันหรอ ไม่เอาหลอก...ในใจอะคิดแบบนั้น แต่มารู้ตัวอีกที ก็นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์มันแล้ว....

 

 

 

 

 

“โอ้โห ยูกิ ก็รู้นะว่าแกตัวใหญ่แต่ว่า ไม่รู้นะเนี่ยว่าแกจะตัวหนักขนาดนี้ 55555” นิวพูดด้วยน้าเสียงจริงจังมาก โอ้โห พูดแบบนี้ ต่อยได้นะเว้ย!!! ....หนอย กูอยากให้มึงมารับกู หรอปลาสเตอร์ เสร่อมาเอง

 

 

 

 

 

“ออ กูเดินก็ได้ -.- “, พูดจบผมก็พยายามจะลุกออกด้วยความโมโห แต่ นิวมันก็ฉุดแขนผมไว้ละหันมามองผม

 

 

 

 

 

“โห่ เราล้อเล่นน่า ไม่งอนดิ มาๆ รีบไปได้แล้ว”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พอพูดจบมันก็สตาร์ตรถของมันแล้ว ก็คันเร่งรอ พอผมขึ้นได้มันก็ขับออกไป ขับไปได้สักพัก ผมมีความรู้สึกว่า....มันแปลกๆ นะ คือก็ซ้อนวินมอเตอร์ไซด์บ่อยนะ ทำไมครั้งนี้ผมนั่งละรู้สึกเขินแปลกๆ ....มันไม่ใช่ละนะแบบเนี่ย มันขับรถอันตรายมากเลย แบบ ขับไม่กลัวตายเลย คือใจอะอยากบ่น แต่ถ้าเอามือออกจากที่จับ ผมรู้สึกได้ว่า ต้องตกรถแน่ๆ นั่งนิ่งๆ ก็คงจะดีกว่า นั่งไปพักนึง ผมก็ไปมองแผ่นหลังของมัน.....คือมันเป็นผู้ชายที่ไหล่กว้างมากเลย ละที่ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นตัวมันอะครับมัน ก็มีกลิ่นน้ำหอมอยู่หน่อยๆ แต่มันก็ยังมีกลิ่นตัวเฉพาะตัวของมันอยู่เลย....เอ้ะ นี้อาบน้ำมาหรือเปล่านะ คือ ปกติเราควรจะเหม็นสิ ที่พี่วินเรายังด่าเลย...เออ แต่ทำไมนิวเรากลับ..ชอบนะ.เห้ย..มันไม่ปกติละ...หลังที่ผมเหม่อมาสักพักใหญ่ ก็ถึงโรงเรียนแล้ว .... ดูจากที่ประตูโรงเรียนถูกปิดเหลือแค่ครึ่งเดียว แล้วมีนักเรียนกลุ่มหนึ่งนั่งเป็นแถวละมีอาจารย์นั่งคุมอยู่ เหอะ ไม่รอดแล้วละ ยังไงก็โดน แต่เอาเถอะ ผมไม่ใช่คนที่จะมาสายบ่อยๆ นี้ก็ครั้งที่ 4 เอง แต่ นิวนะสิ สายเป็นครั้งที่ล้านแล้วมั้ง มันน่าจะโดนหนักแน่เลย แต่มันก็ทำตัวเองอะนะ ช่วยไม่ได้นิ ทำตัวเองๆ สมน้ำหน้า 5555

 

 

 

 

 

“แหม มาไม่ทันจนได้ 555 ไม่เป็นไรเนอะยูกิ” ...มันจอดรถแล้วก็พูดกับผมด้วยน้ำเสียงแบบรู้สึกผิด...แต่ก็ยิ้มแหยะๆ ให้ผม

 

 

 

 

 

“ออๆ ไม่เป็นไรหรอก รีบไปแถวสายได้แล้ว” พอผมพูดจบเราก็รีบวิ่งไปที่แถวสาย....ยังไม่ทันจะถึงแถวเลย...เห้ย!!! นายวรรณฤทธิ์ ทำไมมาสายอีกแล้วหะ กี่รอบแล้ว!!!!!!” อาจารย์คุมแถวสายตะโกนออกมาทันทีที่เห็นนิว ส่วนผมอาจารย์แทบไม่สนใจเลยและบอกให้ขึ้นห้องไปเลย...พอผมจะเดินขึ้นห้องนั้น อยู่ๆ นิวก็ลายมา

 

-NC-

 

>ยูกิ!!

 

>อย่าลืมนะ 6 โมง!!

 

                                                            ออๆ <

 

                                                       เดี๋ยวบอก<

 

 

 

 

.....ดูเหมือนว่ามันจะไม่โกหกเราจริงๆ นะ ที่จะขอเราไปเที่ยวกันอะนะ โอเค ไปก็ไป คงไม่มีอะไรแปลกๆ หรอกมั้ง พอๆ ผมจะไม่คิดเรื่องนี้อีกแล้ว ......หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นห้องไป พอผมเปิดประตูห้องไป คนในห้องทั้งหมดก็ตกใจ ละมองมาที่ผม แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร แหมมม เงียบ คือก็พอจะ รู้สถานะ ตัวเองในห้องนี้อะนะครับ คือ คงเป็นฝุ่นในห้องที่ไม่มีตัวตนใดๆ .......ผมเดินมาที่โต้ะของผม นั่งอยู่หลังๆ แล้ว บล็อก กับ น้ำแข็ง ซึ่งมันสองตัว นั่งด้วยกันนั่งหน้าผม คือมันก็หลับตามเคย ผมเห็นอย่างนั้นก็เลยโยนปากกาใส่หัวบล็อก แต่เนื่องจากผมปาบ่อยปากกาเลยเด้งไปโดนน้ำแข็ง มันสองตัวหันมาพร้อมกันด้วยสายตากันโกรธเกรี้ยว ละบอกว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปาหาพ่องหรอ!!!!!” ทั้งสองพูดกันโดยไม่นัดหมาย ผมก็ขำๆ ละชี้ให้ดูด้านหน้าว่า อาจารย์เดินเข้ามาแล้ว อาจารย์ก็เดินเข้ามาพร้อมหนังสือเคมีเล่นหนาๆ พร้อมโน้ตบุคสีดำๆ และเดินไปต่อกับโปรเจ๊กเตอร์ เป็นคาบน่าเบื่อๆ คาบนึงนี้ละเละครับ แต่ปกติคือ ผมจะเอาหนังสือ อื่นๆ มาอ่านต่อ วันนี้ ผมนั่งมองฟ้า ละคือเหม่อ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

......” โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย” อยู่ๆ ไอ้บล็อกมันก็เก็บปากกา ที่ผมปาไปเมื่อเช้าปากลับมาใส่หัวผม

 

 

 

 

 

“เห้ย กิ วันนี้เป็นอะไรวะ เหม่อตั้งแต่เช้าละ เป็นอะไรเปล่าหะ” น้าแข็งมันหันมาถามผมด้วยความสงใส พร้อมกับเล่นเกมโทรศัพท์ของมัน

 

 

 

 

 

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร มีเรื่องคิดหน่อยๆ อะนะ”

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะมึง” บล็อกก็หันมาถามผมด้วย... เอิ่ม นี่ผมเหม่อหนักขนาดนั้นเลยหรอ ปกติพวกมึงไม่ค่อยได้สนใจกูเท่าไหรนิ

 

 

 

 

 

“ออน่า กูโอเค”

 

 

 

 

 

“ออ เคๆ เอาเป็นว่ามีอะไรก็ถามกูกัน” ละบล็อกก็หันไปหาน้าแข็งแล้วคุยกันต่อ เห้อ สงใสเราจะคิดมากไปจริงๆ ควรปล่อยๆ บ้างก็ดีนะ

 

 

 

 

 

ตอนเวลาเลิกเรียนก็เป็นเวลาที่ผมต้องไปฝึกน้องที่จะไปแข่งเล่านิทาน ซึ่งอาจารย์ไม่เคยบอกข้อมูลอะไรผมเลย รู้แค่ว่า น้องเขาอยู่ ม.5 แค่นั้นเอง แล้วก็ไม่รู้วาจะเล่าเรื่องอะไรด้วย ละคือจะทำยังไงเนี่ย.... พอมาถึงห้องซ้อม ผมก็เห็นน้องคนนึง นั่งรออย่กลางห้อง ตอนกลางวันแสกๆ แดดก็ร้อน แล้วไม่เปิด พัดลมด้วย เหงื่อเต็มหลังหมด คนๆ นี้เนี่ยนะที่จะไป แข่งจริงๆ?

 

 

 

 

 

ไม่สิ อย่า judge the book by its cover (ตัดสินหนังสือจากปก) บางทีน้องอาจจะเป็นตัวเต็งก็ได้ พอ ผมเดินเข้าไปในห้อง น้องเขาก็รีบหันกลับมาทันที

 

 

 

 

 

“สวัดดีครับพี่!”

 

 

 

 

 

“ออๆ อ่าหะๆ”

 

 

 

 

 

“ผมปลาสเตอร์นะครับบ”

 

 

 

 

 

“อ๋อๆ ละไหนละเรื่องที่จะเล่า”

 

 

 

 

 

“อ๋อ เรื่อง little mermaid ครับ” พอมันพูดจบผมก็เผลอหลุดขำออกมา

 

 

 

 

 

“เห้ย 55555555 จริงหรอ” ผมก็ขำลั่นห้องเลย คือ เรื่องนี้ก็จริงอยู่มันสนุกแต่ว่า ผู้ชายเล่าเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ ตลกจริง 5555555

 

 

 

 

 

“โห พี่ขำอะไรอ่า ผมชอบเรื่องนี้น้า”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเหอะ 555 พี่ขอโทษ ไปหน้าห้องกันมะ ห้องมันร้อน” จากนั้นผมก็เดินออกไปนอกห้อง เวลา 5 โมงเย็น แดดก็ไม่มีแล้ว แสงสลัวๆ ปลาสเตอร์พาผมไปนั่งที่ ระเบียง ตรงจุดนั้น ผมเหลือบไปเห็น ผู้ชายกลุ่มนึง กำลังเล่นฟุตบอลอยู่ คือมันก็ได้น่าสนใจอะไรขนาดนั้นหรอก แต่พอจังหวะที่ผมกำลังหันกลับมาดู ปลาสเตอร์เล่านิทาน ผมก็เห็น นิว เปลี่ยนตัวกับเพื่อนร่วมทีม และวิ่งสวนขึ้นไปบนสนามและไปรับบอลจากเพื่อนอีกคน ตอนที่วิ่ง คือมันควรจะไม่มีอะไร มันก็แค่ผู้ชายกลุ่มนึงเล่นฟุตบอลกัน แต่ ผมกลับละสายตาจากนิวไม่ได้เลย ผมมองละก็ยิ้มขึ้นมาเฉยๆ จนลืมไปเลยว่า ต้องซ้อมเล่านิทานให้กับปลาสเตอร์ไปซะสนิทเลย

 

 

 

 

 

“พี่ยูกิ มองอะไรอะ”

 

 

 

 

 

“หะ?! เปล่าๆ ....ออ เมื่อกี้ก็ถือว่าโอเคนะ”

 

 

 

 

 

“.....พี่ ผมยังไม่ได้เล่าเลย”

 

 

 

 

 

“.....อ่าว....”

 

 

 

 

 

“...ไหนพี่ดูอะไรอะ” พูดยังไม่ทันจบมันก็ชะโงกหน้าไปที่ระเบียงที่ผมมอง

 

 

 

 

 

“อ่าวก็คนเล่นบอลกันนิพี่ แล้วพี่มองอะไร นิ......อย่าบอกนะว่า มองพี่นิว?!”

 

 

 

 

 

“บ้า.......งเปล่าสะหน่อย” “โหหห พี่ ชอบเขาละสิ้ยยยยยย”

 

 

 

 

 

“....นิ ถาจะมาเล่นแบบนี้พี่กลับละนะ”

 

 

 

 

 

“...โหหห ก็พี่ไม่สนใจผมอะ อะๆ ผมจะเล่าละนะ” พอพูดจบปลาสเตอร์ก็หยิบ สกริปต์ แล้วก็เริ่มที่จะเล่าเรื่อง the little mermaid พอมันเริ่มเล่า ผมก็มองไปที่ปลาสเตอร์ละเริ่มฟัง พอในเล่าได้ถึง กลางๆ เรื่อง อยู่ๆ ก็มีเสียงดังจากด้านล่าง

 

 

 

 

 

“เห้ย!! ส่งบอลมาดิ้!” ผมรู้เลยว่าเป็นเสียงของนิวที่ตะโกนออกไป เป็นประโยคขอบอลโง่ๆ ที่ไม่มีใจความแต่อย่างใด แต่ ผมก็รีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นคือ นิว กำลังวิ่งมุ่งหน้าไปที่โกล กำลังจะยกเท้าขั้นมาแล้วจะเตะบอลลูกนั้น!

 

 

 

 

 

“เอ้ย!! พี่ยูกี่!!! ผมเล่าอยู่นะ!!!”

 

 

 

 

 

“.....เห้ย!! I’ m so sorry “   ปลาสเตอร์มองหน้าผมด้วยสายตาเซ็งๆ ..ผมก็พูดไม่ออก เออวะ อันนั้เราผิดจริงๆ นิหว่า  เขาเล่านิทานอยู่ ผมควรจะสนใจเขา แต่กลับสนใจคนด้านล่างสะงั้น...ขณะผมกำลังจะขอโทษ น้องเขาก็มานั่งใกล้ๆ ผม...จับมือผมขั้นมาแล้วก็มองหน้าผม

 

 

 

 

 

“ชอบก็ไปเลยพี่!!”

 

 

 

 

 

“........เห้ย บ้า พี่ไม่ได้ชอบ” “โห พี่อย่าโกหกใจตัวเองเลยน่า ผมดูจากด้านนอกผมยังรู้เลย”

 

 

 

 

 

“...พี่ไม่ได้ชอบมันสะหน่อย มันเพื่อนพี่นะ”

 

 

 

 

 

“...พี่ลองไปคิดดูดีๆ โกหกตัวเองมันไม่ดีนะพี่” “.....พอเลย ไม่ต้องทำมารู้ดีเลย ปล่อยพี่ได้แล้ว” ผมทำหน้าดุใส่น้องมันแล้วก็ลุกขั้นเตรียมเก็บของจะกลับบ้าน

 

 

 

 

 

“..โหหห พี่อย่าโกรธผมสิครับ เอาเถอะ วันนี้เย็นแล้ว ถ้างั้นผมกลับแล้วนะครับพี่ ไว้เจอกันค้าบบบบ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พอพูดจบ มันก็หยิบกระเป๋าแล้ววิ่งลงบันไดไป.....สิ่งที่น้องมันพูด..มันก้องอยู่ในหูผมเหมือนกับมีพรายมากระซิบเลย...มันก็จริงนะที่น้องมันพูด แต่ จริงๆ หรอที่เราชอบนิวมันอะ...เราก็แค่ดีใจที่มีมันอยู่ใกล้ๆ มองมันแล้วมีความสุข...บางทีมันอาจจะแค่หล่อก็ได้ เราเลยคิดแบบนี้...ไอ้ยูกิ มึงเริ่มไม่ปกติละนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

สวัดดีค้าบบบ กลับมาแล้วครับผมมม ขอโทดที่หายไปนานมากนะครับ ตอนนี้จะลงบ่อยๆ แล้วนะค้าบบบ

 

ถ้าชอบก็ฝากติดตามด้วยนะค้าบบบ อยากติอะไรก็คอมเม็นต์ไว้ด้วยนะค้าบบ ขอบคุณที่อ่านด้วยนะคับผม

 

-แบ้กแบ้กเขียนสือ