Dear my twinkle star แด่ดวงดาวน้อยๆของฉัน

....ผมตกใจมากเลย!! ใครมาแอบฟังเรานะ!! ผมรีบหันหลังกลับไปหาตนที่ปรบมือ.. มันคือใครนะ?! ใครมาแอบฟังเรานะ!!!

 

 

 

 

 

"มาแอบฟังได้ไง?! และแกเป็นใคร?! "

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวสิ~ใจเย็นๆ นะ เสียงเพราะมากเลยนะชอบมาเลย" ผมหน้าแดงทันทีที่ได้ยิน..รู้สึกร้อนจากด้านในอย่างมาก...

 

 

 

 

 

"...ยะ..ยะ..หยุดเลย...เรา! ..เรา..." อยู่ผมก็รู้สึกหน้ามึดไปทันที..ภาพสุดท้ายที่เห็น...คือหน้าของผู้ชายหน้าหล่อคนหนึ่งวิ่งมาหาผม

 

 

 

 

 

"ยูกิ...ยูกิ!! "

 

 

 

 

 

"ห้าาา?! " ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกที..ผมอยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียน..ในห้องเงียบสนิท..มีแค่เราสองคน..

 

 

 

 

 

"เราขอโทษนะยูกิที่แอบฟัง.." พอเขาพูดแบบนั้น..ผมยิ่งอายเข้าไปใหญ่เลย..

 

 

 

 

 

"เอ้า? หน้าแดงอีกละ? เอายาไหม? "

 

 

 

 

 

"ไม่..ไม่เป็นไร...แล้วนี้มารู้ชื่อเราได้ๆ ได้ไง..แกเป็นใครเรายังไม่รู้จักเลย! "

 

"อ๋อ...เราเห็นชื่อในกระเป๋าแกนะ"

 

"แล้ว..เรามาอยู่นี้ได้ไง?! "

 

"แกสลบไป..เราเลยพาแกมาที่นี้..แล้วเป็นไง..โอเคขึ้นไหม? ".....ผมละอึ้งไปเลยอยู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้มาส่งห้องพยาบาล...

 

"..ก็ดีขึ้นแล้ว...งั้นขอบใจนะ..เดี๋ยวเราจะกลับแล้ว.."

 

 

 

 

 

"เห้ย...งั้นเดี๋ยวเราไปส่งๆ ......."

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาเลย!!!! "

 

 

 

 

 

"น่าาา....ไหนๆ เราก็จะกลับด้วยอยู่แล้วนิ"......มันก็ไม่ฟังผมหรอกครับเดินตามผมออกมาจากห้องพยาบาล....

 

 

 

 

 

ผมกับมันก็เดินมาเรื่อยๆ จนถึงปากทางโรงเรียน..จริงๆ มันไม่ไกลเลยนะ..แต่ทำไมผมคิดว่า..มันไกลเป็นหลายสิบโลเลยนะ..ตอนเดินผมกับมันไม่ได้มองหน้ากันหรอก..แปลกนะทำไมผมต้องหน้าแดงด้วยนะ...คิดได้อย่างนั้นก็พยายามจะเดินหนี.....แต่มันก็วิ่งตามมาทันอยู่ดี...

 

 

 

 

 

"นิๆ .. แล้วยูกิกลับทางไหนหรอ? "

 

 

 

 

 

"คนละทางกับแกนั้นและ! "

 

 

 

 

 

"เอ้าหรอ555+ งั้นเดี๋ยวเรากลับก่อนนะ...นิ้..ละถ้ายูกิมีเรื่องเรื่องอะไรก็มาหาเราได้นะ"

 

"......ไปทำอะไร!!! "

 

"55555555+"

 

.......โอ้ยยยยยยย ไอ้บ้านิวววววววววววว!!!!!

 

 

 

 

 

...และนั้นละครับคือ..เรื่องราวทั้งหมดว่าผมกับนิวเคลียร์เป็นเพื่อนกันได้ยังไง..ดูแปลกนะครับแต่มันเป็นเรื่องจริง..คิดถึงทีไรหน้าจะแดงขึ้นมาทันที! เป็นอะไรไม่รู้นะเรา!! ......จนป่านี้มันก็มาป่วนผมอยู่เสมอ.....ถึงห้องจะอยู่คนละตึกก็เหอะ..ผมไม่ค่อยสนิทกับคนในห้องเท่าไหรหรอกครับ....ไม่ว่าจะงานกลุ่ม..การบ้าน  ถึงผมจะเป็นต้นฉบับก็เถอะแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมมีเพื่อนขึ้นหรอก...ไม่รู้สิ ผมเริ่มชินแล้วละ...เพราะโลกเนี่ยผมนะอยู่คนเดียวก็ได้...มีเพื่อนนิดเดียวก็ไม่ได้ตายสะหน่อย

 

 

 

 

 

...เห้ออ คิดไปคิดมาก็เลิกเรียนละ มาโรงเรียนเหมือนกับมาเรื่อยเปี่อยไปวัน...เดี๋ยววันนี้เวรเรานี่หว่า?!? แล้วอีนำ้แข็งกะบล็อกไปไหนแล้วละ???? ......อย่าบอกนะว่าจะต้องทำเวรคนเดียวอีกละ....เอาตรงๆ นะชินแล้วเหมือนกันนะ...เพราะทวงไปก็ไม่เคยมาช่วยเลย...ถ้าเราไม่ทำหัวหน้าห้องก็ด่า...ทำๆ ไปละกัน..

 

 

 

 

 

..ถึงผมจะมีเพื่อนสนิท..แบบเวลามีอะไรก็สามารถปรึกษาได้..ช่วยเหลือเวลาลำบาก..แต่บางครั้งผมก็งี้เง่าเกินไปจนรำคาญกันไปหมด...งี่เง่า..เอาแต่ใจ..ขี้งอน...เงียบ เอ้อออ แบบนี้ชาตินี้จะมีใครเป็นเพื่อนอีกไหมละ? ....ไอ้ยูกิ....ยังดีนะที่มีบลอกกับนํ้าแข็งก็เป็นเพื่อนที่ดีอยู่นะ...แต่จะว่าไป...ก็ไม่มีแค่นี้สะหน่อย...รู้สึกว่าตั้งแต่ไอ้นิวเคลียร์เข้ามาป่วนในชีวิต...ก็รู้สึกว่าโลกสีเทาของผม..มันก็เริ่มเปลี่ยนสีสะแล้วละครับ..นึกแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เลย... เดี๋ยวสิ....กลับไปบ้านแม่ก็จะไปอีก..โอ้ยยย พระเจ้าค้าบจะลงโทษอะไรกับผมอีก!! ...จะทำไงดีเนี่ย? ...

 

 

 

 

 

"ยูกิ!!!!! ..." ใครอีกละ.?? ป่านี้ละยังไม่กลับอีก........ นิวเคลียร์??

 

 

 

 

 

"อ่าวนิว ยังไม่กลับอีกหรอ? "

 

 

 

 

 

"เราพื่งซ้อมกีตาร์กับรุ่นพี่มา..กำลังจะกลับนะ.."

 

"อืม...." เสียงสนทนาดูไร้ชีวิตชีวา...เสียงโทนตรงเย็นชาของผม..และของนิว..ผมรู้สึกกลัวเหมือนกันเรื่องเมื่อเช้าที่ทำกับนิวไป...นิวจะโกรธไหมนะ? ..... ไม่อยากจะมองหน้ามันเลย...นึกได้อย่างนั้นผมก็รีบเก็บของแล้วเดินออกจากห้องทันที..ผมพยายามวิ่งหนีมัน..แต่ถึงผมจะวิ่งยังไง..นิวก็ตามผมมาอยู่ดี..

 

 

 

 

 

"ยูกิ..จะหนีทำไมเนี่ย?? "

 

 

 

 

 

"...เปล่า..เราจะรีบกลับบ้าน.." .. ผมกำลังจะวิ่งอีกรอบแต่ว่านิวก็เอามือของมันมาจับแขนผมไว้....รั้งไม่ให้ผมไป...

 

 

 

 

 

"ยูกิเราถามอะไรหน่อยสิ..."

 

 

 

 

 

"เรื่องอะไร? ..."

 

 

 

 

 

"...เรื่องเมื่อเช้าเนี้ย..." ....นัันไง!! โกรธเราจิงๆ ด้วย...ตายแน่เลย..!!!!

 

 

 

 

 

"ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น? " ....เอ้า! ..นึกว่าโกรธ...

 

 

 

 

 

"...เมื่อเช้าไม่ได้โกรธเราหรอ? ..."

 

 

 

 

 

"..ก็เปล่านิ..ยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำเลย น่า แล้วเรื่องมันเป็นไงละ ทำไมมาร้องไห้ขนาดนั้น..? "

 

....ตอนนี้ผมคิดเลยว่าเห้ย เรื่องแบบนี้มันเรื่องครอบครัวเราไหม? จะมาเสือกหรอ.....แต่....อีกใจหนึ่งผมรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก...แลัวปากก็พูดไปเองเหมือนสะกดจิต....

 

 

 

 

 

"..ก็คือมะรืนเนี่ย..แม่เราจะเดินทางไปต่างประเทศ...ไม่มีกำหนดกลับนะ...ไปทำงาน...เราแค่ยังทำใจไม่ได้อ่า....คือ..แล้วหลังจากนี้..เราจะอยู่กับใคร...คือ..."

 

 

 

 

 

"ใจเย็นๆ นะ...คือแม่แกไปทำงานไม่ได้ทิ้งแกสักหน่อย..แม่แกคงไม่มีทางเลือก..นิ..เป็นผู้ใหญ่ได้แล้วนะยูกิ..แกต้องเข้มแข็งนะ แกไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อยๆ ยังมีเรา นำ้แข็ง และยังมีบลอก กะอีกหลายคนแนะ"

 

....ที่มันพูดก็จริง.....คำตอบที่ได้มาทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก...เอ๋...มันแปลกๆ ...ไม่ใช่นิวจะเอาเรื่องเราไปเมาท์หรอ....แต่กลับได้กำลังใจ...ผมก็ช็อกอยู่ไหนกัน...

 

 

 

 

 

"......ขอบคุณนะ....นิว"

 

 

 

 

 

"คิดมากไมวะ? ร่าเริงหน่อยดิ! ......อืมมมมมม งั้นเอางี้ไหม?! เดี๋ยววันนี้เราไปนอนด้วยเอาเป่า? "

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องเลย!!!!! "

 

 

 

 

 

"55555555 งั้นเราไปก่อนนะโชคดี"

 

 

 

 

 

......มันจากผมไปแล้ว...ผมก็ยีนงงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น....ที่มันพูดมาทั้งหมดก็เป็นความจริงนะ...ที่เราโตแล้ว...อีกอย่าง..เราไม่ได้อยู่คนเดียวจริงๆ สักหน่อย...แต่กลับไป...หวังว่าแม่จะฟังคำพูดของผมนะ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..........*ครืดดดดดดดด*

 

 

 

 

 

เสียงประตูกลับความเงียบทั้งหมดในบ้าน....แม่นั้งอยู่ที่โต๊ะอาหาร นั่งกุมมืออย่างเคร่งเครียด...มองจานเข้าราดกระเพาไก่ดาว 2 จานที่อยู่บนโต๊ะ......ผมค่อยๆ เลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามแม่แล้วนั่งลง....สายตาที่เต็มไปด้วยนำ้ตาของผู้เป็นแม่..มองมาหาผม...

 

 

 

 

 

"ยูกิลูก....แม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ก่อน...แม่ก็ทำใจไม่ได้ที่ต้องจากลูกไป....แต่แม่ก็ปฎิเสททางบริษัทไม่ได้จริงๆ ....แม่ขอโทษนะลูกที่แม่ทำแบบนี้..แต่ถ้าแม่ไม่ไป...ลูกอาจจะต้อง....กลับไปเหมือนแต่ก่อนก็ได้ละลูก....เพราะงั้นเข้าใจแม่ด้วยนะลูก...แม่จะให้ลูกไปลำบากแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว...แม่...แม่..."

 

.......นำ้ตาใสๆ เริ่มไหลออกมาจากตาของผม.....นิ้เราคิดถึงแต่ตัวเองจนไม่นึกถึงแม่เลย...แย่จริงๆ เรา....ผมรีบไปกอดแม่โดยทันดี....

 

 

 

 

 

"แม่ครับ....ขอโทษครับที่ผมงี่เง่าเอง....ขอโทษที่ทำให้มี้ต้องเสียใจครับ..ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับ..แต่มี้ต้องสัญญานะครับว่ามี้ต้องติดต่อมาทุกสัปดาห์นะครับ..."

 

.

 

.....ผมกับแม่กอดกันแล้วร้องไห้ทั้งนำ้ตา....นั่งกอดกันประมาณ 10 นาที...ผมกับแม่ก็นั่งกินข้าวกันครับ...แม่บอกผมครับว่า..ที่ต้องไปประจำการที่ UK เพราะว่า ที่นู้นขาดหัวหน้าด้านการตลาดครับ..แม่ผมเป็นหัวหน้าของผมที่ไทยอยู่แล้ว จริงๆ ทางบริษัทก็ขอร้องไห้แม่ไปตลอดเลยละครับแต่แม่ไม่ยอมไป....ส่วนพ่อผมหรอครับ.....แยกทางกับแม่ผมตั้งแต่ผมอายุ 3 ขวบครับ...จากนั้นผมก็ไม่ได้ข่าวพ่ออีกเลย...แม่บอกว่าแม่ต้องเดินทางวันนี้ครับ..ผมก็เข้าใจนะแต่แม่น่าจะบอกให้เร็วกว่านี้นะค้าบบบบ

 

 

 

 

 

"นี้ ยูกิถ้าจะไปส่งแม่ชวนเพื่อนมาคนหนึ่งสิ"

 

 

 

 

 

"เอ๋....ทำไมอะค้าบมี้? ..."

 

 

 

 

 

"เอ้าา ขากลับก็ตั้งไกลแม่ไม่ยอมให้ยูกิกลับคนเดียวหรอก คืนเนี่ย...ถ้าไม่มีเพื่อนไปด้วยไม่ต้องมาส่งเลยนะ"

 

 

 

 

 

.......เห้ย...เอาใครดี...บล็อก....บ้านอยู่ตั้งสยาม....นำ้แข็งอีก....อยู่หมอชิต..........อืมมมมมมมม...ใครดีละ.......เอ๋ เหลือคนหนึ่งนิหว่า...

 

 

 

 

 

"ยูกิ!!!!! ชวนเพื่อนยัง..แท็กซี่มาแล้ว!!!! "

 

 

 

 

 

"ค้าบๆ ชวนแล้วค้าบบบ เดี๋ยวไปเจอกันที่สนามบินค้าบบ"

 

 

 

 

 

...........ตอนนี้เวลา 4 ทุ่ม...ที่สนามบิน...คนเยอะแยะเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด...เกลียดสนามบินอย่างหนึ่งอะครับ..เหมือนเป็นที่แห่งการลาจาก...

 

 

 

 

 

"ไหนเพื่อนของลูกอะ? ..."

 

 

 

 

 

".......วิ่งมานู้นละครับ.....นิววววว ทางนี้"

 

 

 

 

 

".....*แฮกๆ *...ขอโทษนะมาสาย....เอ้าคุณแม่สวัดดีครับ" ....ไอ้นิวยกมือไห้ว อย่างลกลี้ลกลนเมื่อเห็นแม่ผม....จริงๆ ก็อยากเอาบล็อกกะนำ้แข็งมานัแต่พวกนั้นสองคนอยู่ไกลเกิน...มีแต่มันเนี่ยแหละครับที่ไกล้ผมที่สุด...

 

 

 

 

 

"สวัดดีจะ...เอ้า...แม่คิดว่าจะชวนบล็อกกะนำ้แข็งมา ว้าวววยูกิมีเพื่อนใหม่ด้วย หล่อด้วยนะเนี่ย"

 

 

 

 

 

"แม่!!! "

 

 

 

 

 

"5555555"

 

เสียงหัวเราะดังสนั่นลั่นเขต เช็คอิน...ยกเว้นผมที่หน้าแดงแจ๋ ทั้งแม่และนิวก็ดูเข้าขากันดี.... แหมม แม่ไม่คิดจะคุยกะลูกตัวเองหรือไงเนี่ยยยย...

 

"

 

ต้ายละ!! แม่ต้องเขาประตูแล้ว...อยากเมาท์ต่อจังเลย 5555 เดี๋ยวไว้คุยกันใหม่นะลูก ยุกิ ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก อย่าดื้อนะ และ นิวเคลียร์ ฝากดูแลลูกแม่ด้วยนะ! "

 

 

 

 

 

"วางใจได้เลยครับ!!!! "

 

"แม่!!! "

 

.....ก็งอนแม่นิดๆ ...แต่ก็ขำ55555... จากนั้นก็ถึงเวลานี้แล้ว...แม่ต้องไปแล้ว...ผมกอดละจูบแม่อีกที ก่อนแม่จะค่อยๆ ขึ้นบันไดเลื่อนไป...ตลอดเวลาที่แม่อยุ่ที่บันไดเลื่อนผมโบกมือ พร้อมตะโกนโดยไม่ขาดสาย....จนแม่หายไป ณ จุดตรวจกระเป๋า.... ระหว่างทางที่ผมกำลังจะออกจากสนามบิน...นำ้ตาก็ซึมมานิดๆ ....

 

 

 

 

 

"เห้ย! ยูกิไหวเป่า?? ไม่เป็นไรหน่า เดี๋ยวแม่ก็กลับมาหาแก"

 

 

 

 

 

"...อื้อ...."

 

 

 

 

 

"วันนี้ให้ไปนอนด้วยเป่า...ที่รัก..."

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาเลย ไม่มีบ้านนอนไง"

 

"โหยยยยยยยย เขาก็หยอกเล่นเฉยๆ ไหมละ แหมมม 55555"

 

 

 

 

 

.....มันไม่รู้หรอกว่าไอ้คำพูดบ้าๆ ของมันมันจะทำให้ใจผมสั่นได้ขนาดนี้........ผมน่าจะไปตรวจร่างกายสักหน่อยแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

___________________________________________________________

 

ตอนที่สองเป็นไงบ้างคับๆ มีการเปลี่ยนแปลงชื่อตอนนิดหน่อย555 เพราะอะไรก็อ่านๆ ไปละจะรู้เองนะครับ ถ้าอ่านแล้ว โปรดคอมเม็นท์ด้วยนะครับ!!!!! เพราะผมเพิ่งเคยแต่งแล้วอยากรู้ว่าในสายตาคนอื่นมันเป็นยังไง ฝากผลงานนี้ด้วยนะค้าบ!!!!! ถ้าชอบก็ไลค์กันเยอะๆ นะครับ ;P

 

-แบ้กแบ้กเขียนสือ