The Last Pirate

 
 
เวลาเกือบเที่ยงคืน ณ ปราสาทนอกเขตเมืองบนเกาะบิสเก้
 
 
“ก๊อกๆๆ”เสียงเคาะประตูดังขึ้น เรียกให้ผู้เป็นเจ้าของห้องต้องเดินไปเปิด
 
 
“ป้าโซเนีย”เฮนรี่พูดหลังจากเปิดประตู
 
“ค่ะ ป้าจะมาถามคุณว่า จะรับอาหารว่างอะไรหรือเปล่าคะ นี่ก็ดึกมากแล้วคุณยังไม่ทานมื้อเย็นเลยนะคะ ”ป้าโซเนียพูดด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่าตั้งแต่กลับมาจากการพาฟาโก้ไปเที่ยวในเมือง  เฮนรี่ก็ยังไม่ได้อออกจากห้องทำงานเลย
 
 
“เอ่อ ข้าไม่หิวน่ะครับ”เฮนรี่ตอบเลี่ยงไป
 
 
“แล้วฟาโก้ล่ะครับ”ก่อนจะถามถึงเด็กน้อยของเขา
 
 
“หลับไปแล้วล่ะค่ะ ป้าพึ่งไปส่งแกเข้านอนมาเมื่อกี้ก่อนจะมาหาคุณ ก่อนจะหลับก็เอาแต่ถามถึงคุณเฮนรี่ค่ะ”คำตอบจากป้าโซเนีย ทำเอาเฮนรี่หลบตาและก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
 
 
“ต้องไปแล้วหรือคะ”ไม่ต้องเอ่ยออกไป ป้าโซเนียก็เหมือนอ่านความคิดเขาได้
 
 
“ครับ…ครั้งนี้คงจะนานทีเดียว”เฮนรี่ตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
 
 
“ป้าเข้าใจค่ะ…”ป้าโซเนียพูดอย่างอ่อนโยน จนเฮนรี่ต้องเข้ามากอด
 
“ฮึก อึกๆ ฮึก”เฮนรี่สั่นไปทั้งตัวจนป้าโซเนียรู้สึกได้ เธอรู้ ว่าเฮนรี่กำลังร้องไห้
 
 
“ป้าเข้าใจค่ะ ฮึก!!ป้าเข้าใจ คุณต้องเข้มแข็งไว้นะคะ”นอกจากป้าโซเนียแล้ว เขาไม่เคยร้องไห้ด้วยความอ่อนแอแบบนี้ให้ใครได้เห็น จนป้าโซเนียทั้งปลอบทั้งร้องไปด้วย
 
 
“ขอบคุณครับป้าโซเนีย…ถ้าไม่มีป้า ข้าคงไม่มีชีวิตอยู่จนทุกวันนี้”เฮนรี่พูดจากใจ ถึงผู้มีพระคุณต่อชีวิตของเขา ถ้าวันนั้น วันที่เขารู้ตัวว่าเสียทุกอย่างและเกือบจะเป็นชีวิตของเขาที่กำลังจะสูญเสียไป  แต่ก็มีป้าโซเนีย หญิงชาวบ้านธรรมดาๆที่ไม่เคยรู้จัก มาช่วยเหลือเอาไว้ ช่วยให้เขาได้มีชีวิต และเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
 
 
“ไม่หรอกค่ะ คุณเป็นคนดี ถึงไม่มีป้า ฟ้าดินคงจะช่วยคุณในที่สุด ป้าต่างหากที่ต้องขอบคุณ ถ้าคุณลูเซียสไม่ไปรับป้ามาอยู่ด้วย ชีวิตป้าก็ไม่ทุกวันนี้เหมือนกัน” ป้าโซเนียเรียกเฮนรี่ด้วยชื่อจริง ชื่อที่เป็นชื่อของเขาที่แท้จริง….ที่พ่อเขาเป็นคนตั้งให้
 
 
“ไม่ได้ยินชื่อนี้นานเลยนะครับ…ฮ่าๆ จนเกือบจะลืมไปแล้วว่ามันเป็นชื่อของผม”เฮนรี่พูดติดตลกเผื่อจะลบความเศร้าไปได้บ้าง พร้อมกับใช้มือปาดน้ำตาบนหน้าออก
 
 
“เอาล่ะค่ะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว เห็นคุณร้องไห้แล้วป้าก็ร้องตามไปด้วย”
 
 
“ครับ”เฮนรี่รับคำ ก่อนจะกอดป้าโซเนียอีกครั้ง
 
 
“เราคงต้องบอกลากันตรงนี้สินะคะ”ป้าโซเนียพูดหลังจากเฮนรี่พละกอดออกไป
 
 
“ครับ…ส่วนฟาโก้ เดี๋ยวข้าจะไปบอกลาเขาเอง”
 
“ค่ะ งั้นป้าขอตัวนะคะ ขอให้คุณโชคดีค่ะ”ป้าโซเนียพูดด้วยความห่วงใยก่อนจะเดินออกไป  ส่วนเฮนรี่ก็เดินไปยังห้องนอนของฟาโก้ เขาเปิดประตูเบาๆเพราะไม่ต้องการให้คนในห้องนั้นตื่น
 
 
 
เฮนรี่มองดูเด็กน้อยที่หลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างเอ็นดู
 
“พรุ่งนี้ที่เจ้าตื่นขึ้นมา…เจ้าคงจะโกรธข้ามากเป็นแน่”เขารู้ว่าเด็กน้อยต้องโกรธเขาแน่ๆ ทั้งที่พึ่งกลับมาได้ยังไม่ถึงสามวัน ก็ต้องจากไปอีกโดยที่ฟาโก้ไม่ได้บอกลา เขารู้ว่าฟาโก้นั้นติดเขามากกว่าผู้ใดในปราสาทนี้  ถ้าตื่นมาไม่เจอเขาอยู่ที่นี้แล้ว เขาคงจะโดนโกรธน่าดู ก็ได้แต่หวังว่าเด็กน้อยคงเข้าใจเขา
 
 
“ข้าไปก่อนนะ แล้วข้าจะรีบกลับมา”เฮนรี่พูดพร้อมลูบหัวเด้กน้อยเบาๆแล้วห่มผ้าให้ ก่อนจะออกมาจากห้อง
 
.
.
.
 
//เวลาตี 3  ณ ท่าเรือบนเกาะบิสเก้ //
 
 
“ข้าฝากเจ้าดูแลฟาโก้ด้วยนะ…แผนการทุกอย่างลงตัวเมื่อไหร่ ข้าจะให้คนส่งข่าวมาบอกโดยเร็ว อยู่ทางนี้ขอให้เจ้าเตรียมพร้อมไว้เสมอ”เฮนรี่พูดฝากฝังกับบลูตัส
 
 
“ครับกัปตัน ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัยครับ”บลูตัสรับคำ ก่อนเฮนรี่จะเดินขึ้นเรือไป
 
 
เรือแล่นออกจากท่าไปด้วยความเงียบ ครั้งนี้ไม่มีผู้คนบนเกาะมาส่งมากนัก มีเพียงแต่ลูกน้องในปราสาทและคนสนิทเท่านั้น เพราะเฮนรี่อยากให้เรือของเขาออกจากเกาะด้วยความเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
 
 
            ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า แสงที่ส่องผ่านเข้ามายังหน้าต่างห้องนอนของกัปตัน ไม่ได้ปลุกเขาจากการนอนครั้งนี้เลย หากแต่เป็นเสียงเอะอะจากด้านนอกของลูกเรือนั้น ที่ปลุกเขาให้ตื่น
 
“มีอะไรกัน ถึงได้ส่งเสียงเอะอะในยามสายเช่นนี้”เฮนรี่ถามขึ้นหลังจากเปิดประประตูห้องออกมาดู
 
 
“มีบางอย่างลอยอยู่กลางทะเลครับกัปตัน”บิวเนอร์ตอบ เฮนรี่จึงเดินออกไปดู
 
 
“คนนนน!!คน นั่นมันคน  มีคนลอยอยู่”เสียงลูกเรือคนหนึ่งตะโกนขึ้นเมื่อสิ่งนั้นลอยเข้ามาใกล้
 
 
“รีบดึงเขาขึ้นมาเร็วเข้า!!!” บิวเนอร์สั่งการออกไปเมื่อเห็นเช่นนั้น  พวกลูกเรือจึงพากันช่วยดึงร่างที่ลอยอยู่ในทะเลขึ้นมาบนเรือ
 
 
ร่างไร้สติของชายหนุ่ม ที่ผูกตัวเองติดกับถังไม้ ถูกล้อมรอบไปด้วยลูกเรือโจรสลัด
 
“พวกเจ้าถอยออกไป”บิวเนอร์พูดบอก
 
ทุกคนจึงแหวกทางให้ เมื่อเฮนรี่และบิวเนอร์เดินเข้ามาดู  ร่างกายของชายผู้นี้ซีดเซียวไปทั้งตัวจากการแช่อยู่ในทะเลเป็นเวลานาน ใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลา ทำให้พอจะเดาอายุได้ว่าเป็นเด็กหนุ่มอยู่
 
ดูจากการแต่งกายแล้ว น่าจะเป็นชนชั้นสูง แต่ทำไมมาลอยอยู่กลางทะเลแบบนี้ เฮนรี่คิดในใจ
 
“ยังหายใจอยู่ครับ แต่ชีพจรอ่อนแรงมากทีเดียว”บิวเนอร์บอกกับเฮนรี่
 
 
“รีบพาเขาไปที่ห้องพยาบาล”
 
 
“ครับ”บิวเนอร์รับคำสั่ง ก่อนจะอุ้มร่างตรงหน้าออกไป ท่ามกลางสายตาสงสัยของลูกน้องบนเรือ
 
 
“พวกเจ้าแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว”เฮนรี่สั่งอีกรอบ ทุกคนจึงเลิกทำหน้าสงสัยและแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่
 
 
หลังจากสั่งลูกน้องออกไป เฮนรี่ก็เดินเข้าห้องทำงานและตรวจดูเอกสารการค้าระหว่างเกาะอื่นๆ จนถึงเย็น
 
ขณะที่เฮนรี่กำลังดูเอกสารแผ่นสุดท้าย บิวเนอร์ก็เข้ามาด้วยท่าทางเร่งรีบ
 
 
“มีอะไรงั้นรึ ดูเจ้ารีบร้อนเชียวบิวเนอร์”เฮนรี่ถามออกไป
 
 
“ไม่ผิดแน่ครับกัปตัน เขาคือชายคนที่เราช่วยขึ้นมาจากทะเลเมื่อตอนกลางวัน ”บิวเนอร์บอก เมื่อยื่นรูปที่ถือมาด้วยให้เฮนรี่ดู ทำให้เฮนรี่ตกใจเป็นอย่างมาก
 
 
“เจ้าแน่ใจนะ บิวเนอร์”เฮนรี่ถามเพื่อความมั่นใจ
 
 
“ครับกัปตัน เมื่อครู่ข้า ลีโอ แกร์ริคและโบการ์ต ช่วยกันเปรียบเทียบดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว”
 
“ชายคนนั้นฟื้นรึยัง”
 
 
“ยังครับ แต่หมอบอกว่าอีกไม่นานก็คงจะฟื้น เขาแค่อ่อนแรงจากการแช่ในทะเลและขาดอาหารเป็นเวลานาน ข้าเดาว่าเขาคงเผชิญกับพายุเมื่อคืนก่อนมาเป็นแน่ครับ”
 
 
“อืมมม..ข้าก็คิดเช่นนั้น พายุลูกใหญ่เอาการ ขนาดบนเกาะบิสเก้ฝนยังตกหนักทีเดียว”
 
 
“สั่งให้ลูกเรือย้ายเขาไปพักฟื้นที่ห้องข้า”เฮนรี่บอกออกไปเช่นนั้น ทำให้บิวเนอร์เกิดความสงสัยไม่น้อย
 
 
“เอ่ออออ ว่ายังไงนะครับ กัปตัน”
 
 
“สั่งให้ลูกเรือย้ายเขาไปพักฟื้นที่ห้องข้า….แล้วก็เรื่องที่เขาเป็นบุตรชายแห่งตระกูลไวท์อย่าพึ่งบอกให้ลูกเรือคนอื่นๆรู้เป็นอันขาด”
 
 
“ครับกัปตัน”บิวเนอร์ยังคงไม่รู้ว่ากัปตันของเขาคิดอะไร แต่เมื่อได้รับคำสั่งมาเช่นนนั้น เขาผู้เป็นลูกน้องก็คงขัดไม่ได้
 
.
.
.
.
 
// เวลาประมาณ 2 ทุ่ม บนเรือโลวีบอนด์ //
 
“ท่านพี่…ท่านพี่….ท่านพี่ ข้าจะไปช่วยเดี๋ยวนี้ ท่านอย่าพึ่งจากข้าไป” เสียงของคนที่หลับอยู่บนเตียงละเมอขึ้นมา ทำให้เฮนรี่ที่นั่งดูข้อมูลบางอย่างอยู่ตรงโต๊ะน้ำชา ต้องเดินไปดู
 
 
“ท่านพี่!!”ต้นเสียงละเมอถ้อยคำสุดท้ายออกมาก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหล   ภาพที่เห็นคือเพดานของห้องที่ไม่คุ้นเคย…เขายังไม่ตาย ยูจินคิดในใจ แต่ฝันร้ายเมื่อครู่ก็ตอกย้ำให้เขารู้ว่าพี่สาวที่รักของเขานั้นได้จากไปแล้วจริงๆ
 
 
เฮนรี่มองใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
 
“ฟื้นแล้วหรือ”ก่อนจะถามออกไปด้วยความเป็นห่วงที่แสร้งขึ้น
 
“จะ..เจ้าเป็นใคร!!แล้วตอนนี้ข้าอยู่ที่ใดกัน”ยูจินถามด้วยความตกใจ พร้อมกับลุกขึ้นแล้วถอยไปที่หัวเตียง ชายผู้อยู่ตรงหน้าเขาดูแล้วไม่ใช่คนน่าไว้ใจเลย ทั้งการแต่งตัวและท่าทาง บนใบหน้ายังมีหนวดเคราขึ้นประปรายอีก…เหมือนโจร  ยูจินได้แต่คิดในใจ
 
 
เฮนรี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไป
“ไม่ต้องตกใจหรอก ตอนนี้เจ้าอยู่บนเรือของข้าเอง”เฮนรี่ตอบด้วยท่าทีสบายๆ
 
 
“แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?”
 
 
“ลูกเรือของข้า เห็นเจ้าลอยอยู่กลางทะเลพร้อมถังไม้  ข้าเลยให้พวกเขาช่วยเจ้าขึ้นมา”คำตอบของเฮนรี่ทำให้ยูจินอยากขอบคุณอยู่ไม่มากก็น้อย
 
 
“แล้วเจ้าเป็นใคร?” แต่ยูจินยังคงถามไม่เลิก ยังไงเขาก็ยังไม่ไว้ใจชายตรงหน้า
 
 
“ข้าเป็นเจ้าของเรือลำนี้”เฮนรี่ตอบเลี่ยงไป
 
“ข้าหมายถึง เจ้าชื่ออะไร”แต่ก็โดนยูจินถามเข้าประเด็นซะอย่างนั้น
 
ทำให้เฮนรี่ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
 
“เฮ้อ..ข้าชื่อ เฮนรี่ บาร์เน็ท เป็นกัปตันเรือลำนี้”
 
 
“เฮนรี่…เฮนรี่ เจมส์ บาร์เน็ทหรือ?!!” ยูจินถามอย่างตกใจเมื่อได้ยินชื่อเขา ไม่มีทางที่ยูจินจะไม่รู้จัก เฮนรี่ เจมส์ บาร์เน็ท กัปตันเรือโจรสลัดผู้โด่งดัง ไม่ว่าจะทางการค้า ธุรกิจ การเมืองการปกครอง หรือแม้กระทั่งการฆ่า ก็มีชื่อเขาอยู่ทุกวงการ ยูจินเองก็เคยได้ยินชื่อนี้อยู่หลายครั้ง เคยอ่านประวัติของโจรผู้นี้มาก็มาก แต่ไม่มีใครรู้ที่มาของเขาเลย รู้เพียงแต่ว่าเป็นมหาโจรที่ปกครองเกาะบิสเก้ ว่ากันว่าเป็นโจรสลัดกลุ่มสุดท้ายของทะเลแคริเบียนที่แม้แต่รัฐบาลก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง
 
 
“ครับ”
 
 
“จะ…  พวกท่านจะทำอะไรข้า ที่ช่วยข้าไว้เช่นนี้มีจุดประสงค์อันใดแน่”ยูจินถามด้วยความกลัว สรรพนามที่ใช้เรียกเฮนรี่ก็เปลี่ยนไปเมื่อได้ทราบชื่อเขา
 
 
“ฮ่าๆๆๆๆ เพียงแค่รู้ว่าข้าเป็นโจร ก็คิดว่าข้านั้นเป็นคนไม่ดีไปแล้วรึ”เฮนรี่หัวเราะเสียงดัง และถามอย่างอารมณ์ดี
 
 
“……”ยูจินเงียบ
 
 
“ถ้าข้าจะทำอะไรเจ้า ข้าคงไม่รอให้เจ้าฟื้นหรอก อยู่บนเรือลำนี้เจ้าสบายใจได้”
 
 
“…..”ยูจินยังคงเงียบ
 
 
“ว่าแต่เจ้าเป็นใคร หรือมาจากที่ใด ข้าจะได้ให้ลูกเรือของข้าไปส่งเจ้าได้ถูก”
 
 
“หวังว่าเจ้าคงไม่เงียบต่อคำถามของข้านะ”เฮนรี่พูดต่อเพราะเห็นว่าคนตรงหน้าเขาไม่มีทีท่าว่าจะตอบเลย
 
 
“ข้าชื่อยูจ…ยูสตัส ขะ..ข้ามาจากเกาะฟาโกเน่ ระ…เรือหาปลาที่ข้านั่งมาเจอพายุเข้า ทำให้เรืออับปาง ข้าเลยไปลอยอยู่ในทะเลอย่างที่ท่านเห็น”ยูจินเลือกที่จะโกหกออกไป เพราะไม่รู้ว่าถ้าเกิดบอกว่าเขาเป็นใคร ตัวเขาอาจจะถูกทำร้าย หรือว่าถูกนำตัวไปเรียกร้องอะไรจากครอบครัวของเขาเป็นแน่ การที่เลือกจะบอกว่ามาจากเกาะฟาโกเน่นั้นเพียงเพราะคิดว่าเป็นเกาะที่ห่างไกล เรือส่วนมากไม่นิยมไปที่นั่น จึงคิดว่าจะขอเรือเล็กสักลำจากพวกโจรสลัดและขอให้ปล่อยเขาลงกลางทะเล…แต่เขากลับคิดผิดมหันต์
 
 
“โอ้…นับว่าโชคดีเลยนะ เรือของข้าก็มีปลายทางเป็นเกาะฟาโกเน่”เฮนรี่พูดบอก เขามั่นใจเลยว่าคนตรงหน้าคงจะไม่รู้ว่าเกาะฟาโกเน่ที่เขากำลังจะไปนั้นเป็นเกาะที่โลเวลล์ เพื่อนของเขาปกครองอยู่
 
 
            เฮนรี่ยิ้มมุมปากอย่างสะใจ…จะเอาแบบนี้ก็ย่อมได้ ในเมื่อเลือกที่จะโกหกแบบนี้ ข้าก็ขอเล่นไปตามบทของเจ้าหน่อยแล้วกันนะ เบลรามี่ ยูจิน ไวท์ บุตรชายคนเล็กแห่งตระกูลไวท์ ตระกูลที่พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากข้า!!
 
 
 
 
 
                                               /////////////////////////////////////////////////////////////////
                                                                                     TBC.