e-sport love : คู่แค้นแข่งรัก

   ณ หลังเวที 
 พรนั่งทานข้าวอยู่ข้างหลังฉัน พร้อมรอดูนั่งที่กำลังใส่ชุดพิธีกรการสัมภาษณ์งาน พรที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่นั้น ต้องมองฉันอย่างที่ฉันไม่เคยเห็น ฉันเดินออกมาพร้อมชุดรัดรูป กระโปรงยาวสีแดง เปิดแผ่นหลังอันร้อนแรง ทำให้แก้วน้ำข้างๆพรดันตกลงมา แต่พรก็ยังจับได้ทัน เลยไม่เละจนเกินไป ฉันเดินออกมามองหน้าพรทันที พรวางทุกทุกสิ่งทุกอย่างแล้วมุ่งหน้ามาหาฉัน 
"ว้าว! สวยเป็นบ้าเลยแหะ" พรชม ฉันลองจับกระโปรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง
"ชมไป ฉันเคยแต่งตัวแบบนี้ตอนงาน พรอมนะ ลืมไปแล้วหรือไง"
"งานพรอม แกไม่สวยเท่านี้นิหว่า ขนาดยังไม่ได้แต่งหน้าจัดยังสวย ถ้าจัดเต็มคงไปฆ่าคนในงานครึ่งชีวิตแน่ๆ"
"พอๆ ฉันเขินจะตัวเป็นเกลียวแล้ว ขอบใจนะ ที่อยู่ข้างๆกัน" ฉํนจับมือพรเบาๆ พรยิ้มให้ฉัน แต่มีผู้ชายปริศนาคนที่ชวนฉัน เข้ามาพร้อมลูกน้องที่ต้องมาแต่งหน้าทำผมให้
"เอาละสาวๆ พร้อมกันหรือยังจ้ะ" ฉันพยักหน้า พี่เขาให้ใบอะไรบ้างอย่างกับพร "ส่วนคุณน้อง เขียนชื่อของเพื่อนน้องให้พี่หน่อยนะ พี่ต้องไปทำบัตรให้"
"โอเครคะ พี่..? พี่ชื่ออะไรหรอค่ะ?" พรถาม 
"พี่ชื่อ เพชรชี่"
"พี่เพชรที่เป็นน้องของพี่พอลใช่ไหมค่ะ?" พรถามแล้วเริ่มทำหน้าตายิ้มแย้มอีกครั้ง พี่เพชรชี่หันมาพร้อมทำหน้าตาปลาดใจ 
"คุณน้องรู้จักตาพอลด้วยหรอ? อย่าบอกนะว่าเป็นนักข่าวในสายของอีตาพอลนะ"
"ใช่คะ พวกหนูเอง" พรพูดเสร็จ พี่เพชรก็เริ่มให้ลูกน้องเข้ามาลุมเล้าฉันจัดการแต่งองค์ทรงเครื่อง ส่วนพี่เพชรชี่ก็เริ่มไปนั่งคุยกับพร
"แล้วหนูชื่อ พร สินะ ตาพอลมันต้องเหมาถึงหล่อนมากเลยจริง"
"จริงหรอคะ หนูว่าพี่พอลแกเป็นสายงานที่ อีโคมาก ระเบียบ แป๊ะๆ ทุกอย่าง แล้วพี่เพชรชี่ ทำไมถึงได้มาทำงานที่ละคะ?"
"ตอนแรกตาพอลอยากให้ฉันมาละสิ ฉันนี่ไม่อยากจะมาเลยที่นี้ แต่ตาพอลบอก ถ้าไม่ยอมมาก็จะไม่ตีตั๋วแล้วทำเรื่องให้ไปอยู่ที่ ซานฟรานซิสโก พี่นี่อยากจะกริ๊ดใจจะขาดถ้าได้ไป"
"จริงด้วยนะพี่ ที่ซานฟรานเป็นสวรรค์ของพวกพี่เลยนะ" พรพูดเสร็จ ช่างแต่งหน้าแล้วทำผม พูดพร้อมเป็นสิ่งเดียวกันทันที 
"ใช่คร้าาาาาาาาาาาา ^0^" แล้วพวกเขาก็มาทำหน้าฉันต่อ 
"คุณน้องลาเต้คะ ช่วยหันมาหาเจ๊หน่อยน้าา" พี่แต่งหน้าพูดขึ้น ฉันหันไปหาเขา เขาเริ่มเขียนคิ้ว ฉันมองผ่านกระจก เขาเขียนให้คมมากจนแปลกใจเล็กน้อย ทุกอย่างพร้อม นอกจากลิป 
"พีชชี่ เอาปากสีแดงไปเลย" พี่เพชรชี่เริ่มบอกงานให้กับพี่ช่างต่างหน้า พี่พีชเริ่มลงมือทันที แค่ใช่เวลาไม่ถึงนาที ก็เสร็จ ฉันลุกขึ้นพร้อมหนไปทางพร ผมเกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ปากแดงช้ำ ตาคม จนพี่เพชรชี่ยืนขึ้นทันที 
"สวยมาก สวยจริงๆ พร นี่แกมีเพื่อนสวยขนาดนี่ไม่อยากให้เพื่อนเธอเป็นนางแบบไม่ดีกว่าหรอ?"
"ถามลาเต้เถอะพี่ มันอยากเป็นวิศวะ เรียนมาก็ต้องออกเพราะไม่มีเวลาเลยไปเป็นครูสอนเรียนพิเศษนั้นและ"
"โธ่ สนใจก็บอกเจ๊ได้นะ เจ๊มีเซเลบคนดัง ที่สามารถแจ้งเกิดให้น้องได้นะจ้ะ มอลค่า"
"ขอบคุณค่ะ พี่เพชร" ฉันขอบคุณพี่เพชรทันทีหลังจากเปิดวงการนางแบบให้ฉัน แต่ตอนนี้ฉันคงต้องเอางานของพรให้เสร็จก่อนแล้วค่อยอีกที "แล้วงานจะเริ่มตอนไหนละคะ?"
"อืมมม" พี่เพชรดูตารางเวลา นั้นไงเสียหน้าเปลื่ยนทันที "5 นาที ทุกคนสแตนบาย!" 
 
  กลางเวที 
 พวกคุณคิดว่าไงกันละ ที่ฉันได้แต่ยืนรอเพื่อให้ทุกคนเขามาในห้องชมการแข่งขัน พี่เพชรไม่ทิ้งไปไหนไกลเลยเพราะต้องจัดองค์ทรงเครื่องให้พร้อม จนตากล้องข้างหน้าฉันเหมือนโดนมนต์สะกดยังไงอย่างงั้น เพราะพี่เพชรก็ต้องเตือนสติตลอดเวลา คนในงานเริ่มเยอะขึ้น พี่เพชรเลยต้องปล่อยให้ฉันอยู๋คนเดียวแล้วรอฟังคำสั่งในหูฟังที่อยู่บนหูด้านซ้าย เสียงปริศนาเริ่มดังขึ้น
'ได้ยินฉันไหมยัยลาเต้' ฉันกดปุ่มเพื่อพูดในหูฟัง
"ได้ยินๆ"
'เตรียมพร้อมนะ ฉันจะนับหนึ่งถึง 3 จะเริ่มถ่ายทอดสด' ฉันเริ่มตื่นเต้น แถมต้องใช่ความรู้เหมือนการพีเซ็นต์หน้าห้อง แล้วต้องอ่านข้อความในกระดาษแทบทั้งหมด ฉันต้องทำให้ได้สิ
'3'
'2'
'1'
"สวัสดีทุกๆท่านที่เข้ามาในงาน The major Championship ตอนนี้เวลาการแข่งของทีม C9 และ ทีม mousesports  คะ แต่ก่อนอื่นขอสัมภาษณ์ผู้เข้าแข่งกัน 1 ใน สมาชิกของทีม ก่อนจะเริ่มการแข่งขันนะคะ" ฉันเดินเข้าไปหาฝั่ง mousesports ก่อน เพราะฉันยังทำใจไม่ได้ที่จะเขา T^T
"สวัสดีคะ คุณ คริสเจ (chrisj) คุณรู้สึกอย่างไรสำหรับการแข่งขันนี่คะ?" ฉันยืนไมค์ให้เขา
"สวัสดีครับทุกคน ผมก็รู้สึกเหมือนตอนผมได้แข่งครั้งแรกครับ ความตื่นเต้นมันกลับมาอีกครั้ง"
"แล้วคุณจะบอกอะไรกับทีม C9 บ้างไหมคะ?"
"ครับ ผมจะไม่อ้อมมือกับพวกคุณแน่นอน" เสียงให้กำลังใจคริสเริ่มดังขึ้น ฉันยิ้มขึ้นเพื่อเป็นกำลังใจช่วย 
"ขอบคุณค่ะ คริส" ฉันดูใบในมือของฉัน คือฉันต้องสัมภาษณ์เขาจริงๆใช่ไหมเนื้ย "เรามาฝั่งของ C9 ก่อนนะคะ" ฉํนมองหน้าเขา ไมค์ ผู้ชายที่ฉันเคยรัก เขามองฉันพร้อมอึ้งนิดหน่อย แต่ก็สามารถตั้งสมาธิของเขาได้ แล้วเดินมาข้างหน้าข้างๆฉัน "สวัสดีคะเชาว์" ฉันยิ้มๆ แต่ในใจไม่ยิ้มเลยซักนิด 
"ครับผม สวัสดีครับ และก็สวัสดีทุกคนด้วย"
"คุณรู้สึกยังไงกับการที่ต้องแข่งขันครั้งนี้" ฉันมองหน้าเขาแทบไม่ไหว เพราะน้ำตาแทบจะออกมาจากลูกตาของฉัน แต่ก็พยายามกลืนไม่ให้ออกมา ไมค์เห็นหน้าฉํนไม่ดีหนักเลย พยายามรีบตอบ
"ก็รู้สึกดีใจที่ได้มางานใหญ่ขนาดนี้ ผมขอขอบคุณแฟนๆที่เข้ามาเชียร์พวกเราทั้ง 6 คนด้วยนะครับ เราจะทำไม่ให้พวกคุณผิดหวังครับ" ทุกคนส่งเสียงให้กำลังใจเขาทันที กล้องนั้นไปถ่ายไปทางอื่น ไมค์ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆพร้อมบอกกับฉัน "ตอนเย็นเดียวผมไปหาที่ห้อง" จากนั้นไมค์ก็เว้นระยะห่างเหมือนเดิม แล้วกล้องก็กลับมาถ่ายฉันเช่นกัน 
"ขอบคุณ เชาว์ด้วยคะ งั้นเราจะส่งให้คุณ มิกกี้เป็นผู้บรรยายคะ" ฉันยิ้ม ทันใดนั้นเสียงในหูฟังดังขึ้น
'คัช! ทำดีมากลาเต้' ตากล้องก็เก็บกล้องลงพร้อมพยายามเข้ามาช่วยฉันลงจากเวที แต่รองเท้าของฉันดันติดกระโปรงซะก่อน ทำให้สดุ๊ดลมไม่เป็นท่า ฉันหงายหลังทันทีหลังประกาศเสร็จ ผู็ชายปริศนาได้เข้ามาโอบกอดฉันไว้อีกครั้ง เขาเป็นใครกัน ฉันหันไปมองเขา ซึ้งฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเขาจริงๆ เขามาช่วยฉันไม่ให้ฉันล่มไปกระแทกพื้น นี่ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขาเยอะจริงๆ 
"ลาเต้ เป็นอะไรมากไหม? ดูแลตัวเองบ้างสิ" ฉันแกะมือของเขาที่กำลังจับแขนของฉันอยู่ พี่เพชรชี่พร้อมลูกน้องอีกสองคนเข้ามาพยุงฉันแทน 
"ขอบใจ ที่ช่วยเหลือฉัน" ฉันพยักหน้าให้พี่เพชรชี่แล้วพี่พีชก็เขามาช่วยถืบของในมือ ส่วนฉันก็เดินลงเวทีอย่างรีบง่าย โดนไม่คิดถึงเรื่องของไมค์ 
 
 
 'ตอนเย็นเดียวผมไปหาที่ห้อง' 
 
 คำนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน หลังจากที่ฉันทำงานเกือบๆ 9 ชม. ฉันได้พักซะที ส่วนพรก็ได้แต่เขียนบทสัมภาษณ์ส่งให้พี่พอต ตอนนี้ก็เวลาประมาณ 3 ทุ่มเศษๆ ฉันไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูแม้แต่นิดเดียว แล้วได้แต่หน้าคิดกับตัวเอง ว่าจะพบเขาดีไหม ไมค์ทำไมต้องพูดกับฉันแบบนั้น จนฉันทนไม่ไหว ลุกออกจากเตียงทันที จนพรฉันท่าจะไม่ดี 
"จะไปไหนอะ" พรถามแล้วเขียนงานต่อ "ถ้าลงไปข้างล่างซื้อของกินมาให้ฉันด้วยนะ วันนี้งานคงจะไม่ได้เสร็จง่ายๆ"
"ฉันเชื่อเธอ ฉันว่าจะไปซุปเปอร์มาเก็ตนิดหน่อย เดียวจะไปซื้อของกินมาฝากนะ"
"แต้งกิ้วมาก" 
 
 ฉันปิดประตูห้องแล้วมุ่งหน้าเพื่อลงไปข้างล่าง ฉันใส่โค้ทเพื่อปกป้องร่างกายไม่ให้เจอกับสภาพที่หนาวเย็นข้างนอก ฉันเดินไปขึ้นลิฟ กดลิฟด้วยความสบายๆ แต่ในใจของฉันนั้นมันรู้สึกว่า มีอะไรจะเข้ามาหาฉัน มันน่าจะเป็นสิ่งที่ดีหรือเลวร้ายกันละ? 
 
 ปิ้ง! ลิฟท์เปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมผู้หญิงผมยาว ใส่เสื้อเปิดไหล่ พร้อมมองฉันอย่างแค้นใจ ฉันมองเธออย่างประหลาดใจ
"เม็ก!" 
"ตกใจละซิที่ฉันมา" 
"เธออยู่ชั้นนี้หรอ? แต่ที่นี้ตึกนักแข่งนะ"
"ทำไมฉันจะมาหาเธอไม่ได้ละ? เพราะแฟนของฉันอยู่ที่นี้" เม็กเริ่มยกมือข้างซ้ายขึ้น "แถมจะเป็นภรรยาสุดสวยอีกตั้งหาก"
"หมายถึง เคนอะหรอ ที่จะเป็นสามีของเธอ?" ฉันพูดอย่างสิ้นคิด คิดว่าจะเป็นภรรยาของใครมั่วก็ไม่ได้นะ "ได้ข่าวว่าใครดังนิดดังหน่อย เธอก็จะเปลื่ยนใจไปหาคนนั้น อยากเด่นหรอจ้ะ?"
"ปากดี! ยัยกาแฟเน่า!"
"กาแฟเน่า?! สุดยอดจ้าา คำด่าเธอโคตรสร้างสรรค์ แต่กรุณาลดเสียงด้วยจ้ะ เดียวคนที่กำลังพักผ่อนจะไม่ได้พักผ่อนกัน"
"หยี๊ ทำเป็นอวดเก่งนะแก!!" เม็กกระชากผมฉันให้ฉํนเข้าไปที่กำแพง ทุกอย่างเสียงดังมาก "ฉันจะได้สั่งสอนว่าการไปอ่อยคนของฉันมันเป็นอย่างไง" เม็กเริ่มตบหน้าฉันทันที ฉันพยายามขัดขืนเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล แต่ก็สบัดร่างของเม็กได้ไปอีกฝั่งหนึ่ง 
"แกเป็นบ้าอะไรของแกเนื้ย" ฉันปัดผมออกจากหน้าของฉัน เม็กดูเธอจะโมโหมาก 
"แกเลิกยุ่งกับไมค์ แล้วอย่ามาซ่ากับฉันมาก ถ้าแกได้คุยกบไมค์แม้แต่ครั้งเดียว แกเสียโฉมแน่!" 
"เฮ้ยๆๆๆๆ หยุด" เสียงผู้ชายปริศนาตะโกนดังขึ้น ด้านหลังทำให้เม็กต้องวิ่งไปทางบันไดหนีไฟ ส่วนฉันได้แต่ยืนงงๆ แล้วทบทวนคำพูดของเม็ก ผู้ชายปริศนาก็วิ่งมาหาฉัน เขาคือ.."ลาเต้เป็นอะไรไหม?"
"ไมค์..." ฉันมองหน้าเขาสักพัก แล้วปิดมุมปากตัวเองเพื่อไม่ให้เขาเห็นลอยแผลโดนตบ "ซีด..." แต่ความจบทำให้ฉันต้องร้องออกมา ไมค์จับมือของฉันลงพร้อม ดูลอยตบ 
"ปากเธอแตก" ฉันแกะมือของเขาออกจากมือฉัน พร้อมเว้นระยะห่างออกมา
"ฉันไม่เป็นอะไร"
"แล้วนี่เธอจะไปไหน?" ไมค์ถามด้วยสีหน้าสงสัย "ดึกขนาดนี้ถ้าจะอกไปข้างนอก อย่าออกไปคนเดียว"
"มันจะไปมันก็เรื่องของฉันไหม? นายมีสิทธิ์อะไรด้วย!"
"ใช่! ฉันไม่มีสิทธิ์ แต่ฉันมีสิทธิ์คือ ฉันนัดกับเธอ ฉันต้องถาม ว่าเธอจะไปไหน!"
"ฉันมีนัดกับเธอเหรอไมค์ เธอเลทเหมือนเดิม นี่เหรอเขาเรียกว่านัด โอ๊ยย!!" ฉันจับมุมปากของฉันอีกรอบ ฉันไม่น่าอ้าปากพูดกว้างเลย 
"งั้นไปหาเธอก่อน พรคงไม่ว่าหรอกว่าไหม?"