e-sport love : คู่แค้นแข่งรัก

ณ อเมริกา รัฐแคริฟอเนีย 

    พวกเราทั้งสามคนลงจากเครื่องได้ตรงเวลาที่สนามบินได้บอกไว้ตั้งแต่ต้น พรกับพี่ชัยกำลังคุยกับหัวหน้าที่จัดการงานเกี่ยวกับพวกเรา สำนักข่าวที่อื่นจะพักในต่างสถานที่ แต่พี่พอตดันมีการ์ดพิเศษที่ทำให้เราสามารถเข้าไปพักในกลุ่มนักแข่งได้เลยทันที พรบอกกับฉันว่าทุกๆครั้งที่เธอจะมาทำงานที่นี้ ส่วนใหญ่เธอจะได้นอนพักสถานที่เดียวกันกับนักแข่งอยู่เสมอ มันคงจะโชคดีละสิไม่ว่า -...-

    พรเดินเข้ามาหาฉันพร้อมเอาสายรัดข้อมือมาสวมทันที 

"เวลาเธอจะไปไหน เธอต้องสวมเจ้านี้ตลอด ไม่ว่าจะไปกินข้าว ดื่มกาแฟ ว่ายน้ำ ต้องเอาสายรัดข้อมือไปด้วย เพื่อความปลอดภัยของเธอ"

"ความปลอดภัย? มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ก็ใช่นะ สายนี้จะตรวจสอบถ้าเธอหายตัวไปในงานเกมส์ พวกเราจะได้ตามตัวเธอกันได้ถูก"

"แบบนี้เอง ฉันเข้าใจและ" พรสวมเสร็จ ฉันก็มาปรับเล็กๆน้อยๆให้พอดีกับข้อมือของฉัน "พรงั้นเราไปกันเหอะ ฉันหิวเต็มทนแล้ว"

"แล้วเธอจะไม่ไปหาแจ็คหรอ?" ฉันติดสตั้นไปสักพักแล้วหันไปหาพรทันที พรทำหน้าถามทวนอีกรอบ "จะไปไหม? ฉันจะได้พาไป"

"(>_<#)" ฉันส่ายหน้าทันที ไม่ใช่ฉันเขินหรอกนะ ฉันไม่รู้จักเขาเลยไม่อยากจะให้เขาเสียเวลา 

"ก็ได้แล้วแต่เถอะ ฉันจะได้โทรบอกแจ็คว่าไม่ต้องรอเธอ"

"เธอมี..เบอร์เค้าด้วยหรอ?" ฉันมองหน้าพรไปอย่างแปลกใจ ทำไมเธอถึงไม่บอกฉันละ

"ฉันเป็นนักข่าวนะย้ะ ถ้าฉันไม่มีแล้วเวลาโทรสัมภาษณ์งาน ฉันจะรู้เรื่องไหมละ" ฉันหายสงสัยทันที พรก็พยายามโทรศัพท์หาเขา สุดท้ายรอไปเขาก็รับ "ฮโหลค่ะ นี่เพื่อนลาเต้นะคะ" 

'.........'

"ค่ะ พอดีจะมาบอกว่า เธอไม่ว่างค่ะ ค่อยเป็นวันอื่นจะได้ไหม?" พรตอบอย่างสุภาพมาก จนมันน่าแปลกใจ เวลาเธอจะคุยกับฉัน อย่างกับปีศาจเข้าสิง แต่นี้คงเป็นงานของเธอด้วยและ

'.........'

"โอเครคะ เดียวฉันจะจัดการให้ สวัสดีคะ" พรวางสายแล้วหันมาหาฉัน "พรุ่งนี้เราต้องไปเริ่มงานสัมภาษณ์กันแล้วเธอเตรียมตัวด้วยละ"

"เดี๋ยวๆ จัดการอะไรเหรอ ที่แจ็คให้ทำ" ฉันถามพรอย่างสงสัย พรถอดหายใจ

"เดียวฉันจะบอกเธอเองตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาก็แล้วกันนะ" พรลากกระเป๋าของเธอตามพี่ชัย แล้วจับมือฉันไปพร้อมกัน 

 

    พวกเรามาถึงจุดที่ต้องเช็คชื่อเข้างาน กระเป๋าของฉันยังไม่หยุดลากเลยสักชิ้น ไม่รู้ว่ามันจะพังหรือป่าว แต่โชคดีตอนที่ระหว่างรอ มีสตาฟเข้ามาช่วยไปที่ห้องพอดิบพอดี สตาฟที่นี้ค่อนข้างหล่อเอาการ แถมมีน้ำใจ เขาคือสุภาพบุรุจชัดๆ ^0^ จนมาถึงตาของฉันเซ็น ฉันเดินไปตรงข้างหน้าโดยมองผู้ชายอยู่แล้วหันมาพอดี สิ่งที่ฉันเจอคือผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉัน รอฉันเซ็นต์ นางคือ...

"สวัสดีคะ หาชื่อของคุณแล้วเซ็นต์เลยคะ" ใช่เธอจริงๆ เธอคนเดียวกันที่ไปนั่งดื่มกาแฟกับไมค์ พรอยู่ด้านหลังของฉันแล้วมองมาที่ฉัน พรฉันท่าทางไม่ดีเลยมองไปที่ปลายสายตาทันที พรโมโหจัดเลยกระซิบข้างๆหู 

"แก! แกรีบเซ็นต์เดียวฉันจะจัดการเอง" ฉันพยายามทำตามที่พรบอก แล้วกั้นน้ำตาของฉันได้สุดใจจริงๆ เซ็นต์เสร็จแล้ววางปากกาลงบนโต๊ะดัง จนทุกคนมามองฉันทันที แต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับยิ้มอย่างชื่นใจ ฉันมองหน้าเธออย่างกับจะกินหัวเธอให้ได้ แต่ความน้อยใจของฉันทำให้ฉันต้องเดินไปรอพรทางอื่น ระหว่างที่ฉันจะเดินออก เสียงผู้หญิงที่อยู่บนโต๊ะได้ตะโกนออกมาทางฉัน

"คิดว่ามาที่นี้เพื่อจะเอาของเก่ากลับไป ถ้าคิดดีๆคงคิดผิดแล้วละ" เพื่อนข้างๆของเธอพยายามห้ามเธอไม่ให้เธอพูดเช่นกัน 

"เม็ก เงียบ!" เพื่องเธอพูดขึ้นแล้วพยายามเดินเข้ามาหาฉัน แต่เธอดันถูกขัด

"ไม่ต้องไปขอโทษมันหรอก มันไม่มีประโยชน์!"

"ใครกันแน่หรอค่ะ? ที่ไม่มีประโยชน์" พรเริ่มจ้องตาอย่างกับพยายามลากเธอมาตบ เธอยืนขึ้นแล้วพยายามจ้องตา สตาฟสุดหล่อพยายามเข้ามาห้าม แต่เม็กดันไม่ให้พวกเขาจับตัว

"หึ คิดว่ามีพวกแล้วจะฉันจะกลัวหรอ?"

"พวกอะไรหรอค่ะ? มีมารยาทด้วยค่ะ" พรเตือนเม็ก จนเรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่โต ทุกคนเริ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา "กรุณาให้เกียรติ คนที่มาร่วมงานด้วยคะ ใครกันแน่ที่มีมารยาท" พรเริ่มเซ็นต์ชื่อแล้ววางปากกาแรงๆเหมือนฉัน แล้วเดินมาหาฉันสวยๆ "พี่แคทค่ะ กรุณาขัดสมัครพนักงานก่อนเข้ารับทำงานด้วยคะ" พวกเราสองคนเดินกันออกมาพร้อมกระเป๋าคู่ใจ 

 

    ห้องพัก

  ห้องพักของพวกเราโชคดีที่มีกันสองเตียง พี่โชคไปนอนกับพี่ผู้ชายที่ชื่อว่าวาคาโด้ มาจากแอฟริกา พี่เขานิสัยดีเห็นพี่โชคเขาบอกมา พวกเราเลยไม่เป็นห่วงพี่ชัยกันมาก แต่พรจะเป็นห่วงฉัน ล่าสุดเม็กโดนหัวหน้าของเธอตำหนิทันที เพราะพรได้โทรไปรายงานกับพี่พอต พี่พอตเลยโทรไปหาพูดจัดงานเลยทันที พี่พอตเป็นส่วนหนึ่งในการสนับสนุนครั้งนี้ คนจัดงานเลยจะเคารพพี่แกเป็นส่วนใหญ่ 

  พวกเราอยู่ในห้องอย่างสบาย มีทุกอย่างครบไม่ว่าอาหาร กาแฟ ทีวี คอมทุกๆอย่าง สะด่วกมากทำให้ฉันต้องเอาอะไรมาเยอะเลยด้วยซ้ำ ฉันนอนลงบนที่นอนแล้วหลับตาลงคิดซะว่าฉันกำลังจะได้นอนอยู่ในก้อนเมฆ เตียงที่นี่มันนุ่มมากเลย ^0^ 

"พร ห้องสบายขนาดนี้ ของคนอื่นจะมีแบบเราไหม?" ฉันถามพรที่กำลังจัดตารางงาน 

"ไม่หรอก ไม่สะด่วกเท่าเรา" ฉันทำหน้าสงสัยขึ้นทันที ชีวิตฉันจะสงสัยไม่ได้หรอก ฉันมาที่นี้ครั้งแรก "ที่นี้เป็นห้องของพี่พอตเลยด้วยซ้ำ"

"0_0 พี่พอตเคยนอนที่นี่หรอ?"

"พี่พอตเคยเป็นนักแข่งไง แล้วพอที่นี่แกไม่ชอบห้องสไตล์เก่า ถ้าเธออยากดูเดียวให้พี่ชัยถ่ายรูปมาให้ดู พี่พอตเขาไม่ชอบพอจบงาน พี่พอตแกเลยเปลื่ยนห้องนี้ใหม่ เอาแบบสบายๆกว่าห้องไหนๆ"

"ฉันรู้สึกว่าห้องนี้มันกว้างกว่าห้องอื่นๆเลยนะ"

"ถูก ห้องนี้ทุบห้องสองห้องรวมกัน เลยไม่แปลกใจทำไมห้องถึงใหญ่"

"ถ้าพี่แกมีเงินมากขนาดนี้ ทำไมพี่แกต้องมาที่นี้ด้วยละ แล้วตอนนั้นแกมาอยู่ที่นี้เพราะอะไร" คำถามของฉันทำให้พรหันมาอธิบายกับฉันอย่างจริงจัง

"พี่พอตแกมาแข่งเกมส์เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนนั้นพี่พอตแกก็ทำงานแบบนี้และเป็นนักแข่งเกมส์ พอมีเงินมีรายได้แกก็หันมาทำข่าวสายเกมส์ แถมพี่พอตตระกูลของพี่เขาก็รวยล้นฟ้า พี่แกจะตัดสินใจแข่งเกมส์ก็ได้ไม่แข่งก็ได้"

"คนรวยนี้ทำอะไรๆก็สบาย" 

"ไม่หรอก สบายหรือไม่สบายก็อยู่ที่คน ถ้าคนปรับนิสัยเข้าหากันคนนั้นจะอยู่รอด"

"พูดถูกอีก ฉันเชื่อละ แกอยู่สังคมแบบนี้ได้จริงๆ นักข่าวคืองานในฝันของแกด้วยดิ"

"บ้าหรอ ฉันไม่อยากจะเป็นนักข่าว" ฉันลุกจากเตียงแล้วมองหน้าพรทันที 

"ตอนเรียนแกบอกกับฉันว่าจะอยากจะเป็นนักข่าว แกหรอกฉันนิ ยัยพร"

"ตอนนั้นฉันอยากเป็น แต่ตอนนี้อยากจะวาดรูปอยู่บ้านแล้วละ"

"เอ้า เธอมาทำงานนี้เพราะพี่พอต พี่พอตโชคดีที่เลือกเธอเข้ามาทำงาน"

"ตอนแรกฉันก็ไม่มีแรงจะทำหรอก แต่พี่พอตบอกว่า 'ถ้าไม่ทำแล้วใครจะทำ คิดซะว่าเราไปเที่ยวจะสนุกกว่าเยอะนะ'"

"ก็ถูกของพีี่เขาอีก งั้นฉันขอนอนซักตื่นก็แล้วกันนะ" ฉันพยายามจะนอนแต่ก็โดนขัดซะก่อน

  ติ๊งต๊องงง~

 เสียงกริ๊งประตูดังขึ้น ทำให้ยัยพรใช้งานฉันทันที

"มาเร็วกว่าที่คิดไว้ด้วย ลาเต้ช่วยไปหยิบเอกสารหน้าห้องให้หน่อย" ฉันยืนขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าประตู ฉันเปิดออกมา ผู้ชายหน้าขาวเหมือนลูกครึ่งเอเชีย มาหน้าห้องของฉัน ฉันมองที่มือของเขา ไหนละเอกสารที่ยัยพรบอก 

"มาส่งเอกสารหรอค่ะ?" ฉันถามเขา

"ป่าวครับผมมาหาคุณ" 

"นี่คูณคือ??" ฉันทำหน้าสงสัยใส่คนตรงหน้าฉัน แต่เขาก็ยังยิ้มมุมปากอยู่เสมอ จนพรได้เดินเข้ามาหาพวกเรา

"ลาเต้ทำอะไรนานซักขนาดนี้....แจ็ค" พรทักทายแจ็คที่อยู่ตรงหน้าฉัน "คุณมาหาลาเต้หรอ?"

"ใช่ ผมมาหาเธอเห็นบอกว่าเธอไม่ว่าง ผมเลยมาหาเธอเองซะเลย" แจ็คมองแล้วยิ้มมาให้ฉัน "คุณพร งานที่ผมฝากให้คุณทำเสร็จหรือยัง" พรยื่นเอกสารให้เขา 

"นี่ไง ฉันพยายามได้แค่นี้นะ หาได้เท่านี้"

"อืม คงได้ศึกษาวิธีการเล่นของทีมฝ่ายตรงข้ามได้มากกว่านี่นะ"

"นี่มันข้อมูลตั้งแต่ที่พวกนักแข่งเข้ามาในวงการใหม่ๆ ถ้าผิดพลาดอะไรก็ฝากแก้ด้วยละ เพราะฉันก็ไม่ได้มานั่งเรียบเรียงข้อมูลได้ทุกวันหรอกนะ"

"ผมเชื่อแล้วละ ว่าคุณก็ไม่ค่อยที่จะประสบการณ์มากกว่าผมซะเท่าไหร่ เพราะคุณยังไม่เคยแข่งมันเลยด้วยซ้ำ"

"ปากเสีย แจ็ค!" พรมองแจ็คด้วยสายตาโหดเหี้ยม ทำให้แจ็คเริ่มทำหน้าทะเล้นๆใส่เธอ 

"พอๆเลยทั้งสองคน แล้วคุณมีอะไรที่จะมาบอกกับฉัน"

"งั้นผมขอเขาห้องคุณก่อน" แจ็คเดินเข้ามา หลังจากที่พรพยักหน้า "ผมรู้เรื่องที่ไมค์เลิกกับคุณนะ ลาเต้ ตอนที่ผมได้ยินข่าวจากปากของไมค์ เรื่องราวของพวกคุณสองคนก็แพร่กระจายออกไป"

"สรุปเถอะ" พรพยายามให้แจ็คพูดอย่างรวบรัด เหมือนเป็นการตัดหน้าแจ็คชัดๆ 

"สรุปง่ายๆ ผมต้องการช่วยคุณให้ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมกับแจ็ค ก็คือกลับมาคบกัน"

"ทำไม? คุณถึงชวนฉัน?" ฉันถาม

"เพราะว่า เม็คพยายามแย่งแม็คไปจากเธอไงลาเต้ มาหลายปีแล้วหลังจากรู้ข่าวว่าพวกเธอสองคนเลิกกัน นางนั้นก็พยายามตีสนิทกับไมค์ ตอนนี้ไมค์เป็นคนละคน ฟังแต่เม็ค"

"เอ้า! อีนางนั้นไม่ได้คบกับคนที่ชื่อ เคนนี่เอส(kennyS) ไม่ใช่หรอ?" พรถามแจ็คทันที 

"เคนนี่อะหรอ? เลิกตั้งแต่ที่ไมค์เลิกกับลาเต้แล้ว ยัยพร"

"บ้าเถอะ ยัยนี่คงบ้าผู้ชายเต็มตัวแน่เลย ชะนีชัดๆ"

"เหตุผลที่ผมมาหาคุณเพราะอยากให้คุณได้เข้าใจไมค์ ว่าเขาต้องการอะไรบ้างในตอนที่เขาจะแข่ง" แจ็คหยิบบ้างสิ่งขึ้นมาในกระเป๋าให้ฉัน "นี่คือตารางนักแข่ง นักข่าวจะไม่มีละเอียดอะไรเท่าของนักแข่ง ผมอยากให้คุณไปหาไมค์บ่อยๆ อย่างที่เคยรักกัน"

"ฉัน น่าจะทำได้นะแต่ฉันไม่รู้ว่ามันจะสำเร็จหรือป่าว?"

"นี่ แจ็คแกจะมาขอร้องลาเต้ทำแบบนี้เพราะแกจะเอาเม็กไปเป็นแฟนหรอวะ" พรขยับตัวถามอย่างสงสัย ทำให้แจ็คดูสีหน้ายิ้มอ่อนแล้วตบไหล่ไปที่หนึ่ง

"ฉันมีคนในใจฉันแล้ว แต่ไม่ใช่เม็กแน่นอน คนอย่างนางคงไม่มีใครอยากจะยุ่งหรอก ขนาดนี่เคนนี่ยังไม่ค่อยจะสนใจเลย"

"แรกๆที่เคน เข้ามาในวงการเห็นรักกันดีอยู่เลย..ใช่สิ! นังนี่ใครเข้ามาใหม่ก็พยายามเข้าหาอยู่ตลอด"

"เม็กเป็นผู้หญิงนะ พร มันมีสิทธิ์ทำแบบนั้นได้ด้วยหรอ?"

"มันอยู่ที่นิสัยแล้ว ข้างในลึกๆของเม็กด้วย" พรเริ่มเบาเสียงลง ทำให้แจ็คไม่แปลกใจ พรคงเหนื่อยกับงานแล้วมาเจอเรื่องแบบนี้อีก 

"เอาเป็นว่าแผนเราตามนี่นะ" แจ็คลุกขึ้นแล้วกำลังจะออกจากห้อง แต่ฉันดันขัดก่อน

"แจ็ค นี่หรอความลับที่กำลังจะบอกกับฉัน"

"ถูกต้อง" พรกับแจ็คพูดพร้อมกัน พรเลยเดินเข้าไปหาแจ็ค 

"แจ็คเดียวฉันไปส่ง" พวกเขาสองคนเดินไปประตูแล้วยืนคุยกันซะพัก พร้อมพยายามคุยกันอย่างเงียบๆ ทำให้ฉันต้องมานั่งเลื่อน ทวิตเตอร์ไปฆ่าเวลา สิ่งที่ฉันเห็นคือ ไมค์ทวิตถึงใครสักคน...

 

  'คิดถึงเวลาที่อยู่ด้วยกัน' 

 

  ฉันจับโทรศัพท์แน่นจนพรเห็นได้ชัด พรรีบส่งแจ็คแล้วเดินมาหาฉันทันที พร้อมนั่งข้างๆ จับมือทั้งสองข้างแล้วปลอมใจ 

"ลาเต้ ไม่เป็นไรนะ ฉันเข้าใจ" ฉันกอดเพื่อนที่อยู่ในยามทุกข์แล้วสุข แล้วร้องไห้ออกมาพร้อมความคิดถึงไมค์

"ฉันเองก็แย่ ที่ไม่รู้จักเข้าใจเขาเลย ฉันมันโง่ แถมฉันก็แพ้ให้กับยัยเม็ก แบบนี้และ คนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเองใช่ไหม?" ฉันร้องไห้โฮทันที พรได้แต่ลูบผมเบาๆ 

"โอ๋ๆ ร้องไห้อย่างกับเด็กเลย เธอไม่ได้แพ้ เธอคือผู้ที่กำลังแข่งขันอยู่นะ"

"แข่งขันเพื่ออะไรพร ฉันไม่มีทางชนะหรอกนะ"

"แข่งขันเพื่อชนะใจไมค์ไง แล้วไมค์ก็ชนะการแข่งขันพร้อมๆกับเธอ"

"แล้วจะชนะไปพร้อมๆกับไมค์ ใช่ฉันจะพยายามเข้าใจเขาแล้วเริ่มใส่ใจเขาให้มากขึ้น เท่าที่ฉันจะทำได้" 

"สู้!!!!!"

 

  วันถัดมา... พวกเราทั้งสามคนคือ ฉัน พร และพี่ชัย ตากล้องคนสนิทของพร พรสั่งให้ฉันจดบันทึกการสัมภาษณ์ทุกคน แม้แต่ผู้เขาร่วมงาน เพื่อกับเป็นลายลักษณ์อักษรเพื่อเก็บเป็นหลักฐานในการรายงานข่าว ฉันจดจนปวดข้อมือมาก แต่ก็ต้องทำเพื่องานของพรให้สมบูรณ์อย่างที่พรเคยทำเอาไว้ พรรู้สึกมีกำลังในการทำงานตลอด จนฉันไม่แปลกใจที่เธอจะดูขยัน เพราะพี่ชัยค่อยเอาใจเธอตลอด ซื้อของมาให้กินตลอด ต่างจากฉัน พี่ชัยแทบจะไม่เห็นหัว ฉันได้แต่กินกาแฟไปตลอดงานจนช่วงพัก เที่ยง พวกเราสามคนเหนื่อยกับการทำงานมาก จนได้นั่งพักหลังเวที ที่ที่พี่พอตแกซัพพอตพวกเราสามคนเอาไว้ 

 

 "โหย...เหนื่อยเป็นบ้าเลย ฉันยังไม่รู้เลย ว่าเอาพลังมาจากไหนในการพูดสัมภาษณ์ครั้งนี้"

"เธอสัมภาษณ์เกือบ 45 คน ฉันเขียนมือหงิกเลยจ้า" ฉันบ่นกับพรไปซักพัก พี่ชัยก็เริ่มเสริม

"พี่ปวดไหล่แทบแย่ งั้นเดียวพี่มานะ" พี่ชัยลุกขึ้น จนพรดึงมือพี่ชัย 

"ไปไหนพี่ ไม่ได้! ห้ามทิ้งพวกหนูไว้แบบนี้นะ"

"พี่จะไปเข้าห้องน้ำเว้ย แกจะไปกับพี่ไหมละ แหม่ = =" พรคายมือของเธอ แล้วมองบนใส่พี่ชัย จนพี่ชัยจับหัวพรแล้วขยี้ทันที "ไอเด็กน้อย" พรปัดมือ พี่ชัยเลยเดินออก จนเหลือแค่พวกสองคน 

"นี่พร เที่ยงแล้วอะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวนอกจากกาแฟเลย"

"ฉันไม่รู้จะพาไปกินอะไรวะจริง"

"แถวๆงานมีห้างอะไรบ้างไหมวะ?"

"ก็ มีมั่ง งั้นเราเดินหากันจะดีไหมละ"

"ฉันว่าก็โอเครนะ งั้นเราไปกัน....."

"เดียวคะคุณน้องงงงงงงง!!!!" ชายปริศนาได้เดินเข้ามาหาพวกเราพร้อมมองหน้าฉัน "คุณน้องคะ พอจะมีเวลาว่างให้พี่สักแป๊บไหมจ้ะ"

"มีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ?" ฉันถามอย่างสงสัย

"พอดี คนที่สัมภาษณ์ของรายการได้เกิดอุบัติเหตุละสิ พี่ก็เลยอย่าให้คุณน้องมาช่วยเป็นหน้าเป็นตาของงานหน่อย"

"ให้หนูก็ได้นะคะ" พรเสนอตัวออกมาแทนฉัน 

"พี่ต้องการคนหน้าตาดีคะ!" พี่หักหน้าพรเต็มๆ จนพรไม่กล้าเปิดปากได้พูดต่อ "พี่ให้เวลาน้อง 15 นาที ถ้าน้องยังไม่ได้ทานข้าว ก็มาเลยจะ เจ๊มีข้าวกล่องให้พร้อม เอาเพื่อนของหนูมาด้วยละ เดียวจะเหงาเพราะฉันต้องการให้เธอช่วย ตามเจ๊มา" เขาเดินนำหน้าฉันพร้อมลูกๆของเธออีก 2 คน พรดูหน้าเสียๆนิดหน่อยที่โดนหักไปซะขนาดนั้น แต่ยังไงก็ตามเถอะ ฉันคงต้องทำงานนี่ให้ดีที่สุด