9&9 Hers

งานต่อไปที่ฉันอยากทำคือ ไปพบกับเก้า ฉันคิดไปคิดมาอยู่หลายตลบว่าจะทำอย่างไรดี ก็บังเอิญไปเห็นกล่องของขวัญสีน้ำตาลถูกทิ้งอยู่ มันเสียหายนิดหน่อย ฉันจึงเก็บมาซ่อมแซม ของที่จะใส่ลงในกล่องฉันคิดเอาไว้ว่าจะเอารองเท้าของฉันเองใส่เข้าไป มันเป็นของขวัญจากคุณพ่อ มันยังใหม่เอี่ยมอยู่เลย น่าจะใช้ได้ ส่วนริบบิ้นก็หาเอาจากห้องเก็บของของตึก น่าจะมีเศษผ้าสวยๆ หลงอยู่บ้าง แค่นี้ของขวัญก็พร้อม ขาดก็แต่การ์ด ฉันต้องมองหา กล่องสวยๆ แล้วเอามาตัดเป็นสี่เหลี่ยม เขียนอะไรบางอย่างลงไปก็ใช้ได้ ว่าแล้วฉันก็ลงมือเตรียมของขวัญทันที
 
วั นนี้ฉันนั่งเฝ้าที่บานหน้าต่างข้างตึกตั้งแต่บ่าย ฉันรู้ว่าเขาเลิกงานช้า เขากลับเย็นแทบทุกวัน แต่ฉันไม่อยากพลาดเผื่อเขาขอกลับเร็วขึ้น ฉันจะได้เห็น พอฉันเห็นเก้าเดินมาถึงป้อม ฉันก็รีบเอากล่องของขวัญไปวางไว้ที่หน้าห้องเขาและขึ้นไปแอบที่ชานพักบันได ฉันกลั้นหายใจตอนที่ฉันเห็นเขาขึ้นมาถึงชั้นสองแล้วก็หยุดกึก แต่แค่ช่วงสั้นๆ และเขาก็วิ่งเหยาะๆ ไปที่ห้องตัวเอง ฉันแอบยิ้มอยู่คนเดียว ‘ในที่สุดเราก็จะได้คุยกันแล้วนะ’ ฉันจัดเสื้อผ้าหน้าผมเท่าที่จะทำได้และเดินไปที่หน้าห้องเขาและเคาะประตู
 
 
---------------------------------------------------------
 
 
“นี่ คุณ” ฉันร้องเรียกเขาจากนอกห้อง “เปิดได้ยัง?” เขาใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์เกินไปไหมเนี่ย แค่แกะโบว์นั้นออก โบว์ที่ฉันผูกตามที่เพื่อนสอนมา ไม่เน้นสวยเพราะเดี๋ยวมันก็ถูกแกะแล้ว เพราะฉะนั้นแกะไม่ยากแน่นอน พอเปิดฝากล่องออกก็จะเห็นรองเท้าอาดีดาส รุ่นซูเปอร์สตาร์ ที่มีขีดสามขีดด้านข้างเป็นสีชมพูนอนแอ้งแม้งอยู่แล้วละ เขาแกะอยู่ซักพักแล้วฉันก็เห็นเขาหยิบรองเท้าขึ้นมาหนึ่งข้างเพื่อดูเบอร์ของมัน เขาก็ผงกหัวเบาๆ
 
“อาดีดาส ซูเปอร์สตาร์ ขีดสีชมพู เบอร์สามสิบสอง” เขาพูดทวนให้ฉันฟังและปิดกล่องลงตามเดิม
 
“ใช่ม้า?” ฉันทำท่าทางดีใจ เอาละ แผนต่อไป “นี่ๆ คุณออกมาข้างนอกหน่อยซิ”
 
เขาเดินกลับมาเกาะที่ประตูอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ ฉันก้าวถอยหลังออกมานิดหน่อยและกวักมือเรียกแต่ท่าทางเขาดูระแวงหนักกว่าเดิม เขาพยายามมองออกมาข้างนอก ฉันก็มองตามเขา ข้างนอกไม่มีใครอื่น ทางเดินโล่ง ประตูห้องทุกห้องปิดหมด เขายืนทำหน้าหงิกอยู่ซักพักแล้วก็ก้าวออกมา ฉันยิ้ม ‘เอาละ มาดูกันซิว่าห้องของเขาหน้าตาเป็นยังไง’ ฉันยังไม่กล้าแตะตัวเขาเพราะไม่แน่ใจว่าร่างกายของฉันจะสัมผัสเขาได้หรือเปล่าจึงยกมือขึ้นมาทำท่าวนๆ เขาย่นคิ้วเล็กน้อยและหมุนตัวเข้าหาห้อง ฉันยืนอยู่ข้างหลังเขา ลองเอานิ้วจิ้มที่หลังเขาเบาๆ ฉันแตะเขาได้ไม่ทะลออกไปข้างหน้า ฉันจึงพูดให้เขาได้ยิน
 
“เอาโทรศัพท์ขึ้นมาหน่อยซิ” เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าหลังและยื่นกลับมาให้ฉัน ฉันเอื้อมมือไปกดปุ่มให้เครื่องทำงานและพบว่าเขาไม่ได้ใช้รหัสล็อคหน้าจอ ฉันจึงใช้มือดันมันกลับไปด้านหน้าเขาและก็กดที่ไอคอนกล้องถ่ายรูป ภาพในจอเป็นภาพห้องของเขา เป็นภาพเบลอๆ โฟกัสยังไม่ชัดเท่าไร แต่ฉันก็ดีใจเพราะฉันสามารถเห็นห้องของเขาผ่านกล้องโทรศัพท์ได้ ฉันใช้นิ้วดันโทรศัพท์ของเขาให้ยื่นเข้าไปในห้อง
 
ภาพในจอโทรศัพท์ตอนนี้จับภาพห้องของเขา มันค่อนข้างยุ่งเหยิงพอสมควร พอโฟกัสของกล้องจับที่กล่องใบนั้นได้ ฉันก็แตะปุ่มชัตเตอร์หนึ่งครั้ง แขนของเขาขยับพอดี ทำให้กองฟูกที่นอนที่ถูกเก็บแบบลวกๆ ติดเข้ามาในเฟรมด้วย ฉันจึงเผลอหัวเราะ ฉันรู้สึกว่าเสียมารยาทฉันจึงพยายามกลั้นไว้
 
“เล่นไรเนี่ย?” เขาหันกลับมาโวย แต่ฉันกำลังกลั้นหัวเราะอยู่จึงไม่ได้มองหน้าเขา พอฉันควบคุมตัวเองได้จึงพูดกับเขาจริงๆ จังๆ