9&9 Hers

ฉันรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมาบนพื้นเย็นๆ ของตึก ฉันลุกขึ้นนั่ง จัดเสื้อผ้าและมองไปรอบๆ ผังชั้นสี่ของหอพักอ่อนระทวยนี้ก็เหมือนชั้นอื่นๆ ที่เหลือ แต่ต่างนิดหน่อยตรงที่ชั้นสี่จะมีพื้นที่ว่างๆ กว้างๆ ข้างลิฟท์อยู่ด้วย ซึ่งก็เป็นจุดที่ฉันโผล่มานี่เอง ฉันมาโผล่ที่นี่มากกว่าสิบครั้งแล้ว

ฉันเคยมาที่ตึกนี้กับคุณแม่ตั้งแต่สมัยเด็กๆ และแอบท่านขึ้นมาวิ่งเล่นบ่อยๆ ฉันวิ่งขึ้นลงทุกชั้นเพื่อหาว่าแต่ละชั้นมันต่างกันตรงไหน ซึ่งก็พบคำตอบว่ามันไม่ต่างกัน แต่เนื่องจากชั้นสี่มีที่ว่างหน้าลิฟท์ ฉันเลยมานั่งพักตรงนี้ประจำในช่วงที่รอคุณแม่ตามเก็บเงินคนเช่าห้อง แต่พออยู่ชั้นมัธยม ฉันไม่ค่อยได้ขึ้นมากับท่านแล้วเนื่องจากขี้เกียจ นั่งเล่นในรถสบายกว่า

ตอนที่ฉันมาโผล่ที่นี่ครั้งแรก ฉันก็งงนิดหน่อย มันค่อนข้างเบลอๆ แต่พอได้เดินเล่นซักพัก ฉันก็จำได้ว่าตึกนี้คือหอพักอ่อนระทวย ที่วิ่งเล่นของฉันที่ถูกคุณแม่ขายทิ้ง ฉันเดินไปมาในตึกที่ประตูห้องปิดหมด ทั้งชั้นสี่และชั้นสาม แต่ตอนที่ก้าวลงมาถึงชานพักชั้นสองฉันก็ได้ยินเสียงประตูห้องกำลังเปิด ฉันจึงแอบลงไปดูเงียบๆ และฉันก็พบคนที่คุ้นตาอีกครั้ง

เขากำลังยืนไขประตูห้องด้วยท่าทางสบายๆ แสงไฟในตึกที่สว่างจ้าทำให้ฉันเห็นว่าเขาโตขึ้นมากจากครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอเขา เขาแต่งชุดพนักงานร้านสะดวกซื้อ คงกำลังจะออกไปทำงาน ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะต้องเดินมาที่บันไดนี่แน่ๆ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ หลังจากไขกุญแจห้องแล้ว เขาก็หันมาทางนี้และก้าวเดินมาเรื่อยๆ ฉันไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจ ฉันควรจะต้องขึ้นแอบขึ้นไปที่ชั้นสาม

“เก้าๆ” ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้น และเห็นเขาเดินย้อนหลังไปหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่ง

“มีไรฮะ พี่กล้วย?” เขายืนอยู่หน้าห้องคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง

“ที่ร้านแกมีซันไลท์กลิ่นสตรอว์เบอรี่ป่ะ? พี่อยากใช้” ผู้หญิงคนนั้นพูด เขาก็เลยหัวเราะก๊าก

“ทำไมต้องสตรอด้วยอะพี่?” เขาถามและยังคงหัวเราะอยู่

“แกหลอกด่าป่าววะเนี่ย?” ผู้หญิงคนนั้นพูด “มันหอมดี ลองยัง? เป็นอะไรที่ฟินที่สุดตอนล้างจานเลยนะเว้ย”

เขาสองคนยืนคุยกันอีกสองสามประโยค เก้าก็โบกมือลาและเดินตรงมาที่บันได ฉันถอยหลังเดินขึ้นบันไดขึ้นไปให้สูงขึ้นไปอีก และแอบดูอยู่อย่างนั้นจนบันไดบังร่างเขาไป

ฉันคิดว่าเขาจะต้องออกไปที่ถนน ฉันจึงวิ่งไปที่หน้าต่างบานเดี่ยวที่อยู่ข้างตึกเพื่อจะแอบมองเขา ฉันจึงพบว่านอกหน้าต่างมีแต่ความว่างเปล่าสีขาวที่กว้างไกลสุดสายตา มีแค่บางที่เท่านั้นที่เป็นบ้านหรือตึก แต่ก็ดูเหมือนฉากที่ตั้งไว้ซะมากกว่า ฉากเหล่านั้นเป็นที่ที่ฉันเคยเห็นตอนเด็กๆ ฉันเห็นผู้คนเดินไปมาตามถนน แต่บางคนก็เดินอยู่ในพื้นที่ขาวๆ และบางทีก็หายไปในความขาวนั้น ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร ที่พอจะคิดได้ก็คือ ความทรงจำของฉันน่าจะมีปัญหา

ฉันมาโผล่ที่นี่บ่อยขึ้น และทุกครั้งฉันก็จะได้พบเก้าตอนที่เขาเดินเข้าออกห้อง แค่ช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น พอเขาหายไป ฉันก็อยู่คนเดียว เดินไป เดินมา นั่งเล่นอยู่ภายในตึก ฉันไม่กล้าออกไปไหน ข้างนอกที่มีแต่ความว่างเปล่าน่ากลัวเกินไป แต่นั่งนานๆ ก็เบื่อ ฉันจึงลงมาเดินเล่นที่ชั้นล่าง ตอนนั้นเองที่ฉันพบผู้หญิงชื่อกล้วยกำลังถ่ายรูปอะไรบางอย่างด้วยโทรศัพท์ ฉันจึงแอบมอง เธอกำลังถ่ายรูปศาลพระภูมิที่มีคนไหว้อยู่ มันทำให้ฉันรู้ว่าอะไรก็ตามที่ปรากฏในกล้องฉันจะเห็นมัน เพราะตอนนี้ฉันเห็นต้นไม้และพุ่มไม้บางส่วนที่ปลูกอยู่ใกล้ๆ ศาลขึ้นมาบ้างแล้ว ดังนั้นเวลาที่ฉันเห็นใครก็ตามกำลังถ่ายรูปอะไรซักอย่าง ฉันจะวิ่งไปข้างหลังเขาหรือเธอเพื่อดูว่ามีอะไรให้ฉันดูบ้างเสมอๆ ถึงตอนนี้ฉันก็ได้ภาพรวมรอบๆ ตึก และพื้นที่ใกล้เคียงมาบางส่วนแล้ว