9&9 Hers

“เอาน่าๆ เป็นผู้ชายต้องไม่ตวาดผู้หญิงซิ” ฉันมองเข้าไปในห้อง “ฉันขอเข้าไปเอากล่องนะ” ฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะสะดวกให้ฉันเข้าไปไหมจึงขออนุญาตเขาก่อน เขาพยักหน้าหงิกๆ ของเขา ฉันจึงเดินเข้าไปในห้องนั้น

ห้องของเขามีรูปร่างมากขึ้น ภาพในกล้องทำให้ฉันเห็นพื้นปูกระเบื้องสีขาวสะอาด ด้านขวามือเป็นกองฟูกสีฟ้าๆ เอาไว้สำหรับนอน ติดๆ กันก็เป็นโต๊ะตัวเล็กที่มีหนังสือวางอยู่ ‘The Hunger Games’ เขาคงกำลังอ่านเรื่องนี้อยู่ละมั้งและก็กล่องสีน้ำตาลใบใหญ่ ฉันจึงอุ้มมันขึ้นมาและหมุนตัวเดินออก แต่พอเดินมาถึงหน้าประตู ฉันเห็นเขาทำท่าตกใจและพยายามจะพูดกับฉัน ฉันจึงรีบก้าวเท้าออกไป

“ระวังลื่นนะคุณ!” เขาตะโกนเข้ามา ฉันกำลังเรียบเรียงความคิดอยู่ว่ามันหมายความว่าอย่างไร จึงสังเกตเห็นว่าตาเขาเขามองมาที่เท้าของฉัน ‘อ๋อ ฉันกำลังเหยียบน้ำซินะ’ ฉันจะให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าฉันมีความผิดปกติมองอะไรไม่เห็นหลายๆ อย่าง ฉันจึงแกล้งโซเซ

“อ๊ะ! อุ๊ย!” ฉันทำเป็นส่งเสียงออกมาและค่อยๆ เอียงตัวลงช้าๆ ฉันรู้ว่าท่าทางของฉันมันดูไม่สมจริงเท่าไร แต่ใครจะยอมล้มจริงๆ กันล่ะ? หัวฟาดพื้นขึ้นมาฉันได้เอ๋อกว่าเดิมแน่ๆ “ว้า! ลื่นซะได้” ฉันพูดออกไปเบาๆ

“คุณลื่นจริงอ้ะ?” นั่นเป็นประโยคที่เขาถามฉัน ฉันมองหน้าที่บอกแววสงสัยของเขา แสดงว่าท่าล้มของฉันมันไม่เนียนเลยซินะ

“เสียมารยาท ไม่ช่วยแล้วยังมาถามแบบนี้อีก” ฉันต้องแกล้งทำเป็นโวยวาย เขาจึงทำท่าทีว่าจะช่วย

“อ๊ะๆ ไม่ต้องๆ” ฉันห้าม ฉันลุกขึ้นเองและเดินอุ้มกล่องออกมานอกห้องแบบสบายๆ

“เจ็บขาไหมคุณ?” เขาถามและพยายามหามุมเพื่อมองขาและเท้าของฉัน ฉันลืมไปว่าฉันควรจะต้องแสดงอาการเจ็บบ้างนิดๆ หน่อยๆ

“ก็เจ็บนะ” ฉันบอก แต่ไม่อยากให้เขาเป็นห่วงมากจึงใช้เท้าเตะไปที่ผนังห้องเบาๆ “แต่นิดหน่อย สบายมาก ไปละ” ถ้าอยู่นาน ฉันอาจจะทำอะไรให้เขาจับผิดไปมากกว่านี้ ฉันจึงเดินอุ้มกล่องไปทางบันได

ฉันเพิ่งมานึกขึ้นได้ว่าฉันควรจะต้องขอบคุณเขาบ้าง ในฐานอะไรก็ได้ ฉันจึงหมุนตัวกลับตอนที่เขาปิดประตูห้องพอดี

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ฉันเคาะประตูอีกครั้ง พอเขาเปิดประตู ฉันจึงยิ้มให้เขา

“ขอบคุณนะ” พูดจบฉันก็หมุนตัวเดินจากมาทันที

---------------------------------------------------------