9&9 His

“นี่ คุณ” เธอร้องเรียกมาจากหน้าห้อง “เปิดได้ยัง?” เธอคงรีบละมั้ง ผมจึงแกะโบว์ที่สุดสวยนั้นออก คนผูกจะต้องมีความสามารถมากพอดู ถึงผูกได้สวยและซับซ้อนขนาดนี้ ผมเปิดฝากล่องออกจึงเห็นว่าข้างในมีรองเท้าอาดีดาส รุ่นซูเปอร์สตาร์อยู่คู่หนึ่ง ขีดสามขีดด้านข้างเป็นสีชมพูอย่างที่เธอว่า ผมจึงหยิบขึ้นมาหนึ่งข้างเพื่อดูเบอร์ของมัน เบอร์สามสิบสองจริงๆ ด้วย
 
“อาดีดาส ซูเปอร์สตาร์ ขีดสีชมพู เบอร์สามสิบสอง” ผมทวนให้เธอฟังและปิดกล่องลงตามเดิม
 
“ใช่ม้า?” เธอทำเสียงดีใจ “นี่ๆ คุณออกมาข้างนอกหน่อยซิ”
 
ผมเดินกลับมาเกาะที่ประตูอีกครั้งแต่ยังไม่ได้เดินออกไป เธอก้าวถอยหลังไปนิดหน่อยและกวักมือเรียก จะให้ผมออกไปข้างนอกทำไม หรือว่ามีใครซุ่มอยู่ ผมพยายามมองไปข้างนอก แต่ก็ไม่พบใครอื่น ทางเดินโล่ง ประตูห้องทุกห้องปิดหมด ไม่น่าจะมีใครซุ่มอยู่ แล้วผมก็คิดได้ว่าเธอคงไม่กล้าเข้ามาในห้องจึงเรียกผมออกไปข้างนอกแทน ผมจึงเดินออกไป เธอจึงยกมือขึ้นมาทำท่าวนๆ คงหมายถึงให้ผมหมุนตัว ผมจึงหมุนตัวหันหน้าเข้าห้อง แล้วเธอก็พูดขึ้นมาจากด้านหลังผม
 
“เอาโทรศัพท์ขึ้นมาหน่อยซิ” ง่ะ! เธอจะจี้ผมเหรอ? ‘น่ารักแบบนี้อะนะ’ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและยื่นกลับไปข้างหลัง แต่รู้สึกว่าเธอจะใช้มือดันมันกลับมาด้านหน้าผม และเธอก็กดที่ไอคอนกล้องถ่ายรูป ภาพในจอเป็นภาพห้องของผม เธอใช้นิ้วดันโทรศัพท์ของผมให้ยื่นเข้ามาในห้อง
 
ภาพในจอโทรศัพท์จับภาพห้องที่แสนรกของผม โดยมีกล่องใบนั้นอยู่ตรงจุดโฟกัส เธอยื่นนิ้วไปแตะปุ่มชัตเตอร์หนึ่งครั้งแล้วผมก็ได้ยินเสียงเธอกลั้นหัวเราะ
 
“เล่นไรเนี่ย?” ผมหันกลับไปถาม เธอไม่สบตาผม แต่เม้มปากและตัวสั่นเล็กน้อย ‘กำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดชีวิตเลยสินะ ห้องฉันมันรกนี่’
 
“เอาน่าๆ เป็นผู้ชายต้องไม่ตวาดผู้หญิงซิ” เธอตอบหลังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันขอเข้าไปเอากล่องนะ” เธอขออนุญาตผม ผมจึงพยักหน้าและปล่อยให้เธอเดินเข้าไปในห้อง ตอนที่เธอเดินอุ้มกล่องกลับออกมา ผมคิดว่าเธฮคงมองไม่เห็นรอยเปียกบนพื้นที่เกิดจากถุงของกินที่ผมวางตอนถอดรองเท้า ผมจึงร้องเตือน
 
“ระวังลื่นนะคุณ!” ผมช้าไป เธอเหยียบลงไปพอดี แต่เธอกลับมองมาทางผมด้วยสีหน้างงๆ และเธอก็เริ่มโซเซ
 
“อ๊ะ! อุ๊ย!” เธอส่งเสียงออกมาและค่อยๆ เอียงตัวลงช้าๆ ภาพที่ผมเห็นเหมือนกับผมกำลังดูภาพสโลโมชั่นของคนที่กำลังล้ม มันขัดตายังไงพิกล “ว้า! ลื่นซะได้” เธอส่งเสียงออกมาเบาๆ
 
“คุณลื่นจริงอ้ะ?” ผมถามเธอ
 
“เสียมารยาท ไม่ช่วยแล้วยังมาถามแบบนี้อีก” เธอเม้งผมกลับ ผมจึงขยับเข้าไปช่วย
 
“อ๊ะๆ ไม่ต้องๆ” เธอยกมือห้าม เธอลุกขึ้นเองและเดินอุ้มกล่องออกมานอกห้อง
 
“เจ็บขาไหมคุณ?” ผมถาม อันนี้ผมเป็นห่วงจริงๆ
 
“ก็เจ็บนะ” เธอพูดหลังจากที่ใช้เท้าเตะไปที่ผนังห้องเบาๆ “แต่นิดหน่อย สบายมาก ไปละ” เธอเดินอุ้มกล่องจากไป ทิ้งให้ผมยืนงง ก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าห้อง รอยเปียกที่พื้นกระจายกว้าง แสดงว่าเธอเหยียบจริงๆ แต่ทำไมภาพตอนล้มถึงดูแปลกๆ
 
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ผมเปิดประตูจึงเห็นว่าเธอยืนยิ้มอุ้มกล่องอยู่หน้าห้อง
 
“ขอบคุณนะ” เธอพูดจบก็หมุนตัวเดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนตะลึงในความน่ารักของเธออยู่อย่างนั้น
 
 
---------------------------------------------------------