9&9 His

“เก้าๆ ไปช่วยแจ๋มคิดเงินหน่อยไป” ผมได้ยินพี่อี๊ดทักมา ผมจึงปิดประตูตู้แช่และวางถาดกระป๋องน้ำอัดลมไว้ตรงที่ของมัน “ถ้าเสร็จแล้วก็กลับได้เลยนะ วันนี้พอแค่นี้แหละ ขอบใจที่อยู่ช่วย” พี่อี๊ดพูดต่อตอนที่ผมกำลังเปิดประตูเข้าร้าน

“ได้ฮะ พี่” ผมตอบไปสั้นๆ และวิ่งออกมาจากหลังร้านตรงไปที่เครื่องคิดเงิน วันนี้ลูกค้าในร้านไม่เยอะ แต่ร้านสะดวกซื้ออย่างเราไม่ชอบให้ลูกค้ารอคิว พนักงานจึงมักจะต้องวางมือจากงานอื่นๆ เพื่อมาคิดเงินให้ลูกค้าก่อนเสมอ

แต่การรับมือกับลูกค้าไม่ใช่งานง่ายสำหรับผม ผมเป็นคนที่ไม่ชอบการตอบคำถาม ไม่ว่าใครจะถามเรื่องอะไรก็แล้วแต่ผมจะรู้สึกประหม่ามากๆ และทุกครั้งที่ตอบก็จะทำได้ไม่ดีนัก และที่ไม่ชอบยิ่งขึ้นไปอีกก็คือรับมือกับลูกค้าที่ชอบโวยวาย พี่อี๊ดรู้ดี เธอจึงไม่ว่าอะไรหากผมจะแอบไปเติมของเข้าชั้น หรือเข้ามาจัดของอยู่หลังร้านในช่วงที่หมดกะของผมแล้ว

“ขอบคุณมากครับ แล้วกลับมาอุดหนุนอีกนะครับ” ผมส่งเงินทอนให้ลูกค้าคนสุดท้ายที่รอคิวอยู่เครื่องของผม และกำลังจะปิดเครื่อง ก็มีลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามา

“อันนี้มีสิทธิ์แลกซื้อหรือเปล่าลูก? ดูให้ป้าทีซิ” ผมหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยื่นใบเสร็จมาที่ผม แต่ตาเธอไม่ได้มองผมเลย เธอกำลังกวาดสายตาไปรอบๆ ร้าน ผมยื่นมือไปรับใบเสร็จมาดูก็พบว่าสิทธิ์แลกซื้อของเธอมีหลายรายการ แต่ผมยังไม่ทันได้ตอบ พี่อี๊ดก็เดินมาต้อนรับลูกค้าเองและเอามือไล่ผมออกจากเครื่อง ผมก้มหัวให้เธอและเดินออกมา

ผมออกมาจากร้านและข้ามถนนมายังฝั่งตรงข้ามที่เป็นตลาดเพื่อหาของกิน ที่นี่ตอนเย็นๆ ของกินจะเยอะมาก ผมจึงไม่เดือดร้อนอะไรหากจะต้องอยู่ช่วยงานต่ออีกซักชั่วโมงหลังเลิกงาน ผมทำอย่างนี้มาตลอดตั้งแต่เริ่มงาน พี่อี๊ดจึงค่อนข้างเอ็นดูผม อะไรที่ผิดพลาดนิดๆ หน่อยๆ เธอก็จะตำหนิพอเป็นพิธีเท่านั้น

วันนี้ผมซื้อข้าวและกับข้าวมาสองสามอย่าง และบังเอิญเดินผ่านร้านขนมไทยจึงหยิบขนมชั้นติดมือมาด้วยอีกหนึ่งชิ้น นานๆ ทีได้กินขนมแบบนี้ก็มีความสุขดีนะ เพราะปกติผมก็ซื้อแต่ขนมปัง ขนมปังกรอบ คุ๊กกี้ และขนมอื่นๆ มาอัดไว้เต็มตู้เย็น

ผมเดินกลับมาจนถึงหอพัก หลังจากทักทายลุงโตที่เป็น รปภ. แล้วก็ตรงดิ่งขึ้นบันไดมาชั้นสองทันที และเป็นธรรมดาที่ผมมักจะมองไปที่หน้าห้องของตัวเอง มันจึงทำให้ตาของผมสะดุดเข้ากับกล่องใบใหญ่ใบหนึ่งที่วางอยู่หน้าประตู ผมรีบวิ่งเหยาะๆ เข้าไปดู

กล่องที่วางอยู่เป็นกล่องสีน้ำตาลเข้มแบบที่เป็นฝาครอบแยกจากตัวกล่อง ใบใหญ่ทีเดียว มีริบบิ้นสีน้ำตาลอ่อนพันสี่ด้านและทำเป็นโบว์ที่ค่อนข้างสลับซับซ้อนอยู่ด้านบน มีการ์ดแผ่นเล็กๆ วางอยู่ด้วยผมจึงเปิดอ่าน ‘ของขวัญสำหรับเก้า’ ผมคิดว่าคงมีคนเอามาวางผิดห้อง มันไม่ใช่ของๆ ผมแน่นอน แต่จะวางทิ้งไว้แบบนี้ก็กลัวจะหาย ผมจึงเปิดประตูและอุ้มมันเข้าห้องมาด้วย

ผมอุ้มมันอยู่แบบนั้นในขณะที่กำลังมองหาที่วาง ซ้ายมือก็เป็นกองฟูกสำหรับนอนกับโต๊ะอ่านหนังสือ ลึกเข้าไปก็เป็นหน้าห้องน้ำที่มีตู้เย็นและโต๊ะตัวใหญ่วางกินที่ไปหมดแล้ว ผมจึงเอามันไปวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นตัวที่ผมเอาไว้วางหนังหนังสือ โต๊ะตัวนี้วางอยู่ข้างๆ ฟูกเสมอ เผื่อเวลาอ่านหนังสือแล้วง่วงจะได้นอนไปเลย หลังจากนั้นจึงเดินไปหน้าห้องน้ำเพื่อวางของกินแล้วก็เดินกลับมามองกล่องใบนี้อีกครั้ง ‘ใครเอามาวางไว้ให้ใครหว่า?’ ผมพยายามหาคำตอบ ถึงแม้ในการ์ดจะระบุชื่อเก้า แต่ผมคิดว่าคงเป็นคนอื่น เพราะไม่เคยมีใครเอากล่องของขวัญสวยหรูแบบนี้มาให้ผม อย่างมากก็ใส่ถุงพลาสติกของห้างเท่านั้น

เกือบๆ จะหนึ่งทุ่มแล้วตอนที่ผมนั่งกินข้าวพร้อมๆ กับดูหนังไปด้วย แต่ผมไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไร ในหัวมันคอยแต่จะนึกถึงเจ้ากล่องปริศนาใบนี้ ผมจึงปิดหนังหลังจากกินข้าวเสร็จและเตรียมจะอาบน้ำ ผมถอดเสื้อพนักงานออกแล้ว ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

---------------------------------------------------------