9&9 His

ผมชอบงานที่ผมทำ มันยุ่งวุ่นวายตลอดวัน มันยุ่งซะจนเวลาในวันหนึ่งๆ ผ่านไปไวมาก ผมจำได้ว่าผมทักพี่โจ แบม และกุ้ง ไปเมื่อตอนเจ็ดโมงที่ผมเดินเข้าร้านมา แล้วก็ได้คุยสัพเพเหระกันอีกทีก็ตอนบ่ายเข้าไปแล้ว เราต่างคนต่างทำงานของตัวเองจนแทบไม่ได้คุยกันเลย บางคนอาจจะไม่ชอบสังคมการทำงานแบบนี้ แต่ในความคิดผม ผมชอบที่ทุกคนรู้หน้าที่และมีความรับผิดชอบ มันทำให้ผมทำงานของผมได้อย่างสบายใจ ผมจึงชอบงานนี้

วันนี้หลังจากอยู่ต่ออีกหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ผมก็โดนแจ๋มไล่กลับตอนที่ลูกค้าซาแล้ว ผมจึงเดินออกมาซื้อของกินและเดินกลับบ้านเหมือนเดิม ช่วงที่เดินซื้อผมก็คิดถึงเก้าขึ้นมา หวังว่าจะได้เห็นเธอป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ ตลาดบ้าง เพราะมีคนเอากล่องของขวัญไปวางในหอพัก แสดงว่าเธอก็ต้องพักอยู่ที่นั่นเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่เคยเจอเธอเลยจนกระทั่งเมื่อวาน เธอเพิ่งมาอยู่หรือเปล่านะ

ผมเดินมาถึงหน้าห้องและไขประตู ไม่มีวี่แววว่ามีคนเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ ผมคงไม่ได้เจอเธอแล้วละมั้ง ผมเข้าห้อง วางถุงของกินและเดินมาเปิดคอมพ์เพื่อหาเพลงฟัง อยู่ห้องไม่มีอะไรให้ทำเลย สาเหตุที่ผมชอบอยู่ทำงานต่อก็เพราะแบบนี้แหละ ได้คุยกับคนอื่นๆ มันดีกว่าอยู่คนเดียวเป็นไหนๆ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมมองนาฬิกา หนึ่งทุ่มกว่า ‘ใครมาหานะ?’ พี่กล้วยหรือเก้า ผมภาวนาขอให้เป็นคนหลังในขณะที่เดินไปเปิดประตู และเมื่อประตูเปิดออก

“แต่น แต๊น!!!” เสียงร้องดังมาจากด้านนอก ผมไม่ทันเห็นใครแต่เพราะความตกใจถึงกับสะดุ้งและเผลอผลักประตูปิดทันที ผมกำลังยืนหอบอยู่หน้าประตู

“เสียมารยาท ปิดประตูใส่หน้าหญิงสาวได้ไง?” เสียงดังมาจากข้างหลังผม เสียงนี้ ‘เก้านี่นา’ ผมเผลอปิดประตูใส่หน้าเธอ เธอคงโมโหอีกแล้ว แต่… ประตูปิดและผมยืนขวางอยู่ เธอไม่มีทางที่จะเข้ามาได้เลยนี่นา ผมค่อยๆ หมุนตัว

“เฮ้ย!! เข้ามาได้ไง?” ผมเผลอร้องออกไปทันทีที่เห็นเก้ายืนกัดฟันอยู่ “ไม่เอาผีนะเว้ย!!” ผมถอยหลังจนชิดประตูและก็ทำได้แค่นั้น เธอขมวดคิ้วและเริ่มเดินเข้าหาผม

“นี่ พูดเพราะๆ หน่อย บอกแล้วไงว่าเป็นผู้ชายไม่ควรตวาดผู้หญิง” เธอทำเสียงเข้มและประชิดเข้ามาเรื่อยๆ ผมถอยไม่ได้อีกแล้ว ในใจพยายามจะหาบทสวดเจ๋งๆ ซักบท แต่ก็ลืมไปว่าในพระคัมภีร์ไม่มีบทสวด ผมจึงหลับตาปี๋และหวังให้ฝันร้ายนี้จบลง แล้วผมก็รู้สึกถึงนิ้วที่กำลังแตะก้นผมอยู่เบาๆ นิ้วของเก้ากำลังแตะก้นผม ‘ฟินง่ะ’

“ไม่มี” เธอพูดก่อนที่จะเปลี่ยนมาแตะก้นผมอีกข้าง “เย้!! เจอแล้ว” เธอส่งเสียงดีใจเมื่อแตะโดนโทรศัพท์ของผมและดึงมันออกจากกระเป๋าหลัง ผมจึงได้สติและลืมตามาดูตอนที่เธอเดินห่างออกไปและกำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ของผม

“เอ่อ! อย่าเข้าแกลลอรี่นะ ขอร้อง” ผมว่ามันเป็นบทสนทนาที่ตลก ผมเจอผีและกำลังขอร้องไม่ให้เธอเปิดดูภาพลับในโทรศัพท์ของผม แต่ต่อให้เจอผีผมก็ไม่อยากขายหน้าเพราะโดนผีรู้ความลับเข้าจริงไหม แต่ดูเธอไม่ได้สนใจผมเท่าไร เพราะตอนนี้เธอกำลังเซลฟี่รอบห้องอย่างสนุกสนาน

“ผมไม่ยักกะรู้ว่าผีจะถ่ายรูปติดด้วยอะ” ผมเสนอความคิดเห็นไป เธอหันมามองแว่บหนึ่ง และกลับไปถ่ายต่อ เธอถ่ายเสร็จก็เปิดดูและก็ถ่ายอีก เธอเดินไปทั่วห้องแม้แต่ในห้องน้ำ แล้วเธอก็เดินตรงมาหาผม ผมรีบถอยชิดประตูทันที เธอเซลฟี่อีกครั้ง คราวนี้ผมน่าจะติดอยู่ในกล้องด้วย

“สี่สิบเก้ารูป ห้ามลบ โอเคมะ?” ผมรับโทรศัพท์คืนมาพร้อมกับหยักหน้ารัวๆ “ครับ” เธอมองไปรอบๆ ห้องอีกครั้งก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

“ไม่กวนละ บ๊าย” เธอเดินเข้าห้องน้ำไปและไม่กลับออกมาอีกเลย ผมอ้าปากค้างอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยกโทรศัพท์มาโทรหาแม่เพื่อบอกว่าลูกชายโดนผีหลอก แต่แม่ผมก็ไม่เชื่อหาว่าผมอำ และก็หันไปเล่าให้ใครซักคนฟัง พอเสียงนั้นตอบกับมาจึงรู้ว่าเป็นพี่ชาย เขาพูดทำนองว่า ถ้าผีสวยก็ให้จับปล้ำซะ

“ใช่ดิ ไม่ได้เจอเองนิ” ผมโวยกลับไป แม่พูดต่ออีกสองสามประโยคแล้วก็วางสาย ปล้ำผีเนี่ยนะ ใครจะไปกล้า ต่อให้น่ารักขนาดไหนผมก็ไม่กล้าหรอก

ผมเปิดโทรศัพท์อีกครั้งหลังจากกู้สติกลับคืนมาได้ย่างสมบูรณ์แบบแล้ว เธอถ่ายเซลฟี่ไปสี่สิบเก้ารูปจริงๆ ด้วย บางรูปก็ติดผม บางรูปก็ไม่ เธอถ่ายทุกมุมของห้องเลย แต่ใครจะไปสนใจห้องกันล่ะ เธอในรูปน่าดูกว่าเป็นไหนๆ ผมไม่อยากให้เธอเป็นผีเลย ผมบอกตัวเองก่อนที่จะหลับไป

---------------------------------------------------------