NEO MEMORiAL

ครูจูดิธเล่าว่า ทันทีที่เธอเห็นข้อความจากรัสเซล เธอให้เขารอเธอที่ห้องสมุด และก็ตรงมาที่ห้องรับรองทันที และเมื่อพบว่าเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ได้รับอันตรายเธอก็ไปหาเจ้าหน้าที่ที่รถ เขาจึงได้แจ้งเหตุฉุกเฉินไปยังวิทยาลัย ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เฮลิคอปเตอร์จากวิทยาลัยก็มาถึงและพาเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ออกไปทันที ซี่งตอนนั้นเป็นตอนที่ฉันกำลังเดินกลับจากป้อม เมื่อฉันเดินมาถึงทางลอดใต้อาคารแอลก็พบกับครูจูดิธ เธอค่อนข้างตกใจกับสภาพของฉัน เธอสั่งให้ฉันไปห้องพยาบาล เราจึงได้พบเจ้าหน้าที่ชายสองคนที่ครูจูดิธบอกให้รอนั่นแหละ
 
"ครูบอกว่า มีข้อความบนหลังมือของรัสเซลเหรอคะ? ไม่มีโพสต์-อิทเหรอคะ?" ฉันถามเพราะสงสัยว่าทำไมครูจูดิธไม่พูดถึงโพสต์-อิท ครูจูดิธจึงตอบมาว่า
 
"โพสต์-อิท? ใช่จ้ะ ไม่มีโพสต์-อิทเขาวิ่งมาถึงก็ยื่นมือมาให้ครูดู พร้อมกับพูดว่าเธอกระโดดตึกลงมา เขากระโดดอยู่แทบตลอดเวลา ครูเลยจับมือเขามาอ่านจึงรู้ว่าเธอส่งรหัสถึงครู ตอนนั้นเขาก็พูดอยู่เหมือนกันนะว่าโพสต์-อิทหายไป"
 
ฉันคิดว่าการที่โพสต์-อิทหายไปเป็นเพราะรัสเซลและฉันวิ่งออกห่างจากกัน เท่าที่ลองใช้ดู โพสต์-อิทจะทำงานภายในระยะห้าเมตร และจะอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะทำงานสำเร็จ แต่ในกรณีของรัสเซล โพสต์-อิทสลายไปก่อนจะทำงานสำเร็จแต่ได้ทิ้งข้อความไว้แทน อืม! ฉันต้องจำไว้
 
ครูใหญ่มาถึงห้องพยาบาลหลังจากนั้นประมาณห้านาที เขาอายุห้าสิบกว่า เป็นชายร่างเล็ก หน้าตาใจดี เด็กๆ ไม่ค่อยได้พบครูใหญ่บ่อยนัก ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยู่โรงเรียนหรอกนะ แต่เขาชอบไปอยู่ที่โรงเพาะด้านหลังโรงเรียนซึ่งเด็กๆ ไม่ค่อยเดินผ่าน นานๆ จึงจะเจอครูใหญ่นั่งเล่นในห้องสมุดหรือเดินเล่นที่สนามซักครั้ง มีชายอีกคนเดินตามครูใหญ่เข้ามา คงจะเป็นเจ้าหน้าที่ที่มาจากวิทยาลัย เขาอายุประมาณสี่สิบปี แต่งชุดราชการประจำวิทยาลัย ร่างสูงโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อยืนอยู่กับครูใหญ่ของเรา ครูใหญ่แนะนำทุกคนในห้องให้รู้จักกันและถามอาการของฉัน ฉันตอบไปตามความจริง หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่จากวิทยาลัยก็หันมาพูดกับฉัน
 
"ฉันเสียใจที่เกิดเรื่องน่ากลัวขึ้นในวันนี้นะเนโอ" เขาหยุดและมองหน้าฉัน จากที่ฟังครูใหญ่แนะนำเขาชื่อ เซนดริก หัวหน้าทีมสรรหาบุคคลากรภาค ตาของเขาสีฟ้าแต่ซีดมาก คิ้วต่ำและหางคิ้วตกดูรวมๆ แล้วเหมือนคนหน้าเศร้า
 
"ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?" ฉันจึงเล่าเหตุการณ์นั้นอีกครั้ง เรื่องเดียวกับที่ได้เล่าให้ครูจูดิธฟังไปก่อนหน้านี้เมื่อเล่าจบทุกคนนิ่งเงียบ คุณเซนดริกมองหน้าฉันอยู่ซักพักและเอ่ยขึ้น
 
"เธอตกลงมาจากชั้นสาม แต่บาดเจ็บน้อยมาก มีแค่แผลที่หลังคอ เท่านั้นเอง?" เขาถาม ฉันคิดคำตอบไว้แล้วตั้งแต่ตอนที่คุยกับครูจูดิธ เพียงแต่ตอนนั้นครูจูดิธไม่ได้ถาม
 
"ไม่ได้ตกลงมาทันทีหรอกค่ะ ฉันจับราวระเบียงไว้ได้ทันจึงค่อยๆ หย่อนตัวลงมา แต่ก้าวพลาดตอนที่อยู่ราวๆ ชั้นสองค่ะ เลยหล่นมาบนพุ่มไม้" คุณเซนดริกพยักหน้ารับ และถามต่อ
 
"เท่าที่ฉันประเมินดู ช่วงเวลาตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมาและตามไปชิงบัตรคืนจนมาพบครูจูดิธที่ใต้อาคารใช้เวลาประมาณสามสิบนาที แต่ระยะทางจากจุดที่เธอฟื้นขึ้นมาไปจนถึงตึกนอนที่หนึ่ง ดูยังไงก็ห่างกันแค่ห้านาที เธอจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร?"
 
ฉันรู้ว่าเรื่องที่เล่าไปเวลามันไม่สัมพันธ์กัน เพราะฉันเล่าแบบตัดทอนอะไรก็ตามที่เกียวกับน้ำแข็งและวิธีการต่อสู้ออกไปหมด ทำให้ดูเหมือนเวลามันสั้นกว่าความเป็นจริงมาก ฉันจึงจำเป็นต้องแต่งเรื่องเพิ่มเติม