NEO MEMORiAL

ฉันนั่งอยู่กับครูจูดิธในห้องรับแขกซึ่งอยู่ชั้นหนึ่งของอาคารแอล กำลังรอใครบางคนมาสอบถามข้อมูลบางอย่าง ตอนนี้ใกล้จะเที่ยง ครูพยาบาลทำแผลให้แล้ว ทั้งคอ ต้นขาและหน้าแข้ง จริงๆ มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรเลยสำหรับฉัน ฉันว่าเจ้าฮู้ดโดนฉันอัดหนักกว่าอีก แต่ครูจูดิธยืนกรานที่จะให้ฉันได้ทำแผลก่อน ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่กล้าขัดเธอ ขนาดเจ้าหน้าที่ชายสองคนที่มายืนดักรอพยายามอ้างความเร่งรีบในการรวบรวมข้อมูลเพื่อประโยชน์ต่อการทำคดี ก็ไม่สำเร็จ แค่ครูจูดิธพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า "พวกคุณรอได้ ฉันเชื่อแบบนั้น แต่เด็กนักเรียนของฉันจำเป็นต้องได้รับการปฐมพยาบาลทันที ถ้าคุณไม่อยากเป็นอีกคนที่ต้องถูกพาเข้าห้องพยาบาล ก็กรุณาเปิดทาง" ว่าแล้วเธอก็พาฉันเดินปรี่เข้าหาเจ้าหน้าที่ที่ยืนดักอยู่ทันที เจ้าหน้าที่ชายทั้งสองคนถอยกรูด พ่ายแพ้กลับไป

ระหว่างทำแผลเรานั่งเงียบกันหมด จนคุณเจน ครูพยาบาลประจำโรงเรียนทำแผลเสร็จกำลังจะเดินออกไป ครูจูดิธจึงเดินไปหาเธอและพูดคุยบางอย่าง ก่อนจะเดินมาหาอย่างเร่งรีบ เธอลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าฉัน พลางจับมือฉันไว้

"เกิดอะไรขึ้นเนโอ? เล่ามาให้หมด" ฉันไม่แน่ใจว่าครูจูดิธรู้เรื่อง'ความสามารถ' อะไรนี่มากน้อยแค่ไหน ฉันจึงถามเธอกลับ

"คุณมีร่าเป็นอย่างไรบ้างคะ ตอนที่ครูไปถึง?"

"ตอนที่ครูไปถึงครูคิดว่าเธอสลบ แต่เจ้าหน้าที่บอกว่าเธอมีอาการช็อค" ฉันยังไม่มั่นใจในคำตอบของเธอ จึงถามต่อ

"มีอะไรที่ครูคิดว่ามันแปลกๆ อยู่ในห้องบ้างไหมคะ?" ครุจูดิธพูดสั้นๆ ว่า "เช่น?" เธอทำตาโตใส่ฉัน ฉันพยายามคิดคำที่ฟังดูไม่เกินความจริง ถึงแม้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องนั้นมันจะเกินจริงไปมากก็ตาม

"ครูเห็นน้ำแข็ง เอ่อ! หิมะ ไม่สิ น่าจะเป็นน้ำแข็ง ครูเห็นบ้างไหมคะ?" ฉันรู้สึกว่าตัวเองหัวเราะกับคำถามตลกๆ ของตัวเอง ครูจูดิธก็คงงง แต่เธอก็พยายามคิด

"ในห้องนั้นก็เย็นนะ ใช่ๆ พอครูเปิดประตูเข้าไป มันมีลมเย็นวูบนึงผ่านหน้าไป" ครูจูดิธพูดช้าๆ "แต่ไม่มีหิมะ ไม่มีน้ำแข็ง ห้องนั้นคงเย็นไม่พอหรอก นี่! อย่าบอกครูนะว่าเธอคิดว่าเจ้าหน้าที่คนนั้นช็อคเพราะหนาวน่ะ"

ท่าทางว่างานนี้ฉันคงต้องแต่งเรื่องขึ้นมาอีกแล้วซินะ ฉันเริ่มลำดับเหตุการณ์ในหัวตั้งแต่เปิดประตูเข้าไปและเล่าให้ครูจูดิธฟัง เล่าไปเรื่อยๆ จนถึงตอนที่คุณมีร่าหยิบซองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เรื่องจริงจึงจบลงเท่านี้ หลังจากนี้เป็นต้นไปฉันก็เริ่มเข้าโหมดนักเขียนนิยาย ฉันเล่าว่าฉันดีใจมากที่ได้รับการรับรองจากคุณมีร่าจนลุกขึ้นยืน ซึ่งช่วงนั้นเจ้าหัวขโมยก็คงเข้ามาทางหน้าต่างพอดี ตัวของฉันคงจะบังเจ้าหัวขโมยไว้ คุณมีร่าจึงมองไม่เห็น เจ้านั่นคงจะหมอบและคลานเข้ามาจนถึงเก้าอี้ของฉันและก็จู่โจมโดยกระชากฉันล้มไปข้างหลัง

"เจ้านั่นน่าทำอะไรซักอย่างกับคุณมีร่าค่ะ เธอถึงขยับไม่ได้" ฉันพูดไปแบบนี้ โดยไม่ได้แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม เอาไว้ให้ครูจูดิธไปคิดเอาเองจะดีกว่า พอคุณมีร่าขยับไม่ได้มันก็ขโมยซองและวื่งออกประตูไป ฉันจึงวิ่งตามและกระโดดเข้าใส่ แต่เนื่องจากฉันสู้แรงไม่ไหวจึงโดนเจ้านั่นเหวี่ยงจนมากระแทกราวระเบียงและตกลงมา

"เดี๋ยวจ้ะ เนโอ" ครูจูดิธทัก "ตอนที่ครูมาถึง ประตูห้องยังปิดอยู่นะ ใครปิด?" ฉันรีบเกินไปจนลืมมองจุดนี้ ฉันจึงเล่าเพิ่มเติมว่าตอนที่เจ้าหัวขโมยวิ่งหนีออกมา เจ้านั่นพยายามจะดึงประตูปิดแต่ฉันยื้อไว้และแทรกตัวออกมาได้ก่อน ประตูจึงปิดด้วยเหตุผลนี้ ครูจูดิธพยักหน้ารับ ฉันจึงเล่าต่อถึงตอนที่รัสเซลมาพบและฉันขอให้เขาช่วยส่งข้อความไปให้ครู ส่วนตัวฉันเห็นว่าเจ้าหัวขโมยทำลับๆ ล่อๆ อยู่ใต้อาคารแอล จึงวิ่งตามไปดู ถึงตรงนี้ครูจูดิธก็พูดขึ้น

"พอครูเห็นข้อความนั้นบนหลังมือเขา ครูตกใจมาก"