NEO MEMORiAL

"ฉันขออภัยหากเรื่องที่ฉันเล่าอาจจะทำให้คุณรู้สึกสับสน เท่าที่ฉันบอกได้ก็คือหลังจากที่ฉันบอกให้รัสเซลไปหาครูจูดิธแล้ว ฉันก็เดินหาร่องรอยของเจ้าขโมยคนนั้นบริเวณอาคารไม้และก็บริเวณสนามก่อน ถึงแม้รัสเซลจะบอกว่าเขาไม่เห็นคนแปลกหน้าแถวๆ นั้น แต่ฉันก็เดินย้อนไปที่ข้างอาคารด้วย เผื่อเจ้าขโมยจะซ่อนตัวอยู่ ฉันเสียเวลาอยู่นานที่บริเวณนั้นค่ะ

หลังจากมั่นใจแล้วว่าไม่มีร่องรอยอะไร ฉันจึงเดินผ่านด้านหน้าอาคารไม้มาเรื่อยๆ พยายามมองทั้งด้านบนและด้านล่างเผื่อจะเห็นอะไรแปลกๆ พอมาถึงทางแยกก็ชั่งใจอยู่ว่าจะไปทางไหน จริงๆ แล้วฉันไม่อยากเสียเวลากับการพิจารณาอะไรมากมายแบบนี้หรอกค่ะ แต่ฉันจำเป็นต้องหาข้อมูลให้มากที่สุด และก็ตัดสินใจเดินลอดอาคารไม้มา จึงเห็นเจ้าขโมยคนนั้นกำลังมุดเข้าไปในพุ่มไม้ด้านข้างค่ะ"

เท่าที่ฉันเล่าก็น่าจะใช้เวลาไปหลายสิบนาทีแล้วนะ คุณเซนดริกกำลังเกาครางอยู่ตอนที่ฉันหยุดพูด เขาไม่ได้มองฉัน ท่าทางคิดหนัก

"แล้วเธอก็เลยอัดเขาและแย่งบัตรคืนมา แบบนั้นใช่ไหม?" คุณเซนดริกสรุป

"ใช่ค่ะ" ฉันตอบสั้นๆ

"ขอฉันถามอีกหนึ่งข้อนะ เจ้าหน้าที่มีร่าได้บอกหรือไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน? หรือทำอะไรต่อ?" คุณเซนดริกถาม

ฉันรู้สึกกังวลขึ้นมา คุณมีร่าถูกจ้องจับผิดอะไรอยู่หรือเปล่า? แต่เธอเป็นฝ่ายถูกโจมตีนะ หรือว่าจะเกี่ยวกับบัตรสองใบนั้น ฉันรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้บอกใครไปก่อนหน้านี้ว่าบัตรมีสองใบ

"ไม่ค่ะ เธอไม่ได้พูดอะไรที่นอกเหนือจากหัวข้อการสัมภาษณ์เลย ฉันขอทราบได้ไหมคะว่าคุณถามเพราะอะไร?" ดูท่าคุณเซนดริกไม่ได้คาดคิดว่าจะถูกถามกลับ ตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยอยู่แว่บหนึ่ง

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะมั่นใจว่างานของเจ้าหน้าที่มีร่าจะไม่ตกค้างน่ะ"

เหตุผลฟังขึ้นแฮะ ฉันควรพูดไหมนะว่าคุณมีร่าเคยพูดว่าต้องไปทำธุระต่อ ฉันกำลังชั่งใจอยู่ในตอนที่คุณเซนดริกยื่นซองสีน้ำตาลมาให้

"ฉันเชื่อว่าเจ้าหน้าที่มีร่าได้มอบใบสมัครนี้ให้เธอแล้ว และเธอก็มีบัตรรับรองอยู่กับตัวแล้วด้วย ดังนั้น ขอให้พยายามทำให้เต็มที่นะ ฉันเอาใจช่วย" ฉันยื่นมือไปรับซองมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ เขายิ้มและเอามือแตะหัวไหล่ฉันเบาๆ สองครั้งและลุกเดินออกไปโดยมีครูใหญ่ตามไปส่ง

เมื่อครูใหญ่และคุณเซนดริกออกไปแล้ว ฉันล้วงเอาบัตรรับรองออกมาดู ตอนแรกฉันคิดว่าจะเอาใส่รวมกันในซองแต่ซองมันถูกผนึกไว้ไม่สามารถเปิดได้ ฉันจึงลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะเพื่อหากรรไกร ครูจูดิธคงสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงเดินมาตรงเก้าอี้ที่ฉันนั่งและก้มลงที่พื้น

"นี่คือโพสต์-อิทที่ว่าหรือเปล่าจ๊ะ?" ฉันหันไปดูจึงเห็นว่าเป็นโพสต์-อิทสีชมพูที่ฉันใช้เป็นอันสุดท้ายก่อนที่เจ้าฮู้ดนั่นจะถูกต่อยล้ม "ไม่ใช่ค่ะครู อันที่ให้รัสเซลไปเป็นสีฟ้า อันนี้หนูเขียนเตือนตัวเองค่ะ" ฉันรับโพสต์-อิทมาจากครูพลางอ่านข้อความที่เขียนไว้ 'หยิบบัตรมาตรวจเดี๋ยวนี้'

ตอนนั้น ก่อนที่จะก้าวขึ้นบันไดตึกไอหนึ่ง อยู่ๆ ฉันก็นึกถึงหน้าที่ของโพสต์-อิทที่ฉันชอบใช้บ่อยๆ คือ ‘แจ้งเตือนให้ทำอะไรบางอย่างที่สำคัญและต้องทำทันที’ ฉันกำลังสงสัยว่า ถ้าฉันเขียนข้อความนี้ลงไปและเอามาแปะไว้ มันจะเตือนฉันไหมและเตือนอย่างไร แต่ฉันก็มานึกได้ว่าต่อให้มันเตือนฉันก็หยิบบัตรมาตรวจไม่ได้อยู่ดี เพราะฉันไม่มีบัตร

ฉันคงต้องเอาไปทดลองกับเจ้าฮู้ด ดังนั้นเมื่อฉันเข้าใกล้เจ้าฮู้ดได้ฉันจึงเอาโพสต์-อิทมาหนีบระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลางของมือขวาให้ส่วนที่เป็นกาวอยู่บนหลังมือ และก็ตีไปที่รักแร้ของเจ้านั่นและผลก็เป็นอย่างที่เห็น เจ้าโพสต์-อิท 'แจ้งเตือน' ให้เจ้าฮู้ดนั่นหยิบบัตรออกมาจากที่ซ่อน ฉันจึงชิงคืนมาได้ แต่คำถามคือ จะใช้ได้กับทุกคนหรือไม่ และทำไมโพสต์-อิทแผ่นนี้ถึงยังไม่สลายไป? ฉันตัดสินใจเก็บโพสต์-อิทแผ่นนี้ไว้ก่อน คงต้องหาวิธีใช้ต่อไป