NEO MEMORiAL

ฉันดึงบัตรสีขาวออกมาจากซองเล็ก เห็นตราของวิทยาลัยช่างฝีมือทหารพิมพ์อยู่ในวงกลมนูนต่ำตรงกลางบัตร ขอบบนมีคำว่า 'บัตรรับรอง' และมีการลงลายมือชื่อของคุณมีร่าอยู่ด้านหลังด้วย แต่ฉันพบว่ามันมีสองใบและทั้งคู่ก็เป็นของจริง ฉันจึงเก็บบัตรไว้ในซองตามเดิมและหย่อนมันลงไปในกระเป๋าเสื้อวอร์มด้านซ้าย หรือว่าคุณมีร่ามีนัดไปสัมภาษณ์คนอื่นต่อ? ฉันคิดขณะที่กำลังก้มลงไปดึงโพสต์-อิท สีชมพูที่ติดอยู่ตรงรักแร้ของเจ้าฮู้ดนั่นออก และใส่มันลงไปในกระเป๋าเสื้อวอร์มโดยไม่สนใจจะอ่านข้อความที่เขียนอยู่
 
ฉันหาโพสต์-อิท สีฟ้าที่มีข้อความว่า 'ตามหาหัวขโมย' ไม่เจอ มันควรจะอยู่บนตัวของเจ้าฮู้ดนั่นด้วยถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด แต่ก็ไม่มี ฉันจึงเดินออกมาที่ระเบียง พบว่าโพสต์-อิททั้งสิบที่ทำหน้าที่บอกระยะก็หายไปหมดแล้ว ฉันจึงเดาว่ามันคงทำหน้าที่ของมันเสร็จแล้วจึงสลายไป ตอนนี้ฉันควรจะไปหาคุณปัสที่ป้อม เพื่อขอให้เขามาควบคุมตัวเจ้าฮู้ดที่นอนหมอบอยู่โดยเร็ว ฉันจึงกระโดดลงจากบันไดสามขั้นเพื่อลงไปยังทางเดิน ทันทีที่เท้าสัมผ้สพื้นทางเดิน แขนทั้งสองก็ถูกจับและกางออกข้างลำตัว ฉันรู้สึกถึงแรงบีบที่บริเวณต้นแขน แล้วก็ได้ยินเสียงนิ่งๆ เรียบๆ ดังมาจากข้างหลัง
 
"แย่งคืนไปจนได้" มันหยุดก่อนจะพูดต่อ "แต่ฉันว่า แบ่งกันคนละใบดีกว่านะ" แล้วมือของเจ้านั้นก็ล้วงลงไปในกระเป๋าวอร์มด้านซ้ายของฉัน ฉันตกใจที่กำลังจะโดนแย่งบัตรไป และก็ตกใจด้วยว่าถ้ามันใช้มือทั้งสองข้างได้อิสระ แล้วมือที่คว้าจับฉันอยู่นี่ล่ะ เป็นมือของใคร? เจ้านั่นเจอซองใส่บัตรแล้วจึงหยิบออกไป จริงๆ แล้ว ถึงฉันจะโดนจับยึดแขนอยู่ในลักษณะนี้ ฉันยังสามารถยกตัวแล้วใช้ขาเตะหรือล็อคคู่ต่อสู้ได้แม้คู่ต่อสู้จะอยู่ด้านหลังก็ตาม แต่ที่ฉันไม่ได้ทำก็เพราะ ฉันขยับขาทั้งสองข้างไม่ได้เลย ฉันไม่ได้ก้มไปมอง แต่ก็รู้ว่าคงโดนตรึงด้วยน้ำแข็งอยู่ เพราะความเย็นมันแทงทะลุขากางเกงเข้ามา
 
"นี่ของเธอ" เจ้าฮู้ดนั่นส่งเสียงมาจากข้างหลังอีกครั้ง พร้อมๆ กับเอากระดาษแข็งๆ แผ่นหนึ่งมาใส่ไว้ที่มือขวา ฉันยกขึ้นมาดู มันคือบัตรรับรองของคุณมีร่า และแล้วแรงบีบที่ต้นแขนทั้งสองข้างก็หายไป แต่ขายังถูกตรึงไม่ปล่อย ฉันเก็บบัตรลงกระเป๋า และยกแขนขึ้นตั้งเป็นการ์ด และพยายามเอี้ยวตัวดูด้านหลังสลับซ้ายที ขวาที หูก็คอยฟังเสียงเกร็ดน้ำแข็งที่อาจจะก่อตัวได้ตลอดเวลา แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่มีการโจมตี ไม่มีเสียงเกร็ดน้ำแข็ง ทุกอย่างสงบเงียบ จนฉันเริ่มจะได้ยินเสียงหัวเราะกรี๊ดกร๊าดของเด็กเล็กๆ จากมุมใดมุมหนึ่งของโรงเรียน
 
ฉันยังคงตั้งการ์ดและพยามฟังต่อไป แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าเจ้าฮู้ดนั่นน่าจะหนีออกไปแล้ว แม้ฉันจะยังขยับขาไม่ได้ แต่เจ้านั่นน่าจะไม่อยู่แล้ว อยู่ๆ คุณปัสก็โผล่มา เขาคงเดินตรวจและก็มาหยุดยืนเอามือไพล่หลังใกล้ๆ ฉัน
 
"คุณเนโอ" คุณปัสทักเสียงเรียบ "ผมขอเดาว่าคุณกำลังซ้อมอะไรบางอย่างอยู่ แต่บริเวณนี้ไม่เหมาะนะครับ" จากท่าทางของฉัน เขาจะเข้าใจแบบนั้นก็คงไม่ผิด เขาหันซ้ายและขวาด้านละหนึ่งครั้ง และทำท่าจะพูดต่อ ฉันจึงชิงพูดก่อน
 
"คือขาของฉัน..." ฉันก้มลงมองขาตัวเอง แล้วก็พบว่าไม่มีก้อนหรือเกร็ดน้ำแข็งใดๆ เกาะอยู่ มีแต่รอยเปียกตั้งแต่เข่าลงไป ถ้าอย่างนั้นที่ฉันขยับไม่ได้เป็นเพราะขาชาอย่างนั้นเหรอ?
 
"ครับ ขากางเกงคุณเปียกโชก มีรอยขาดสองรอยและคงจะมีแผลด้วย" คุณปัสเอ่ย "คงเป็นผลจากการซ้อมที่ผิดพลาด" เขาพูดต่อ "คุณควรไปทำแผลซะ ผมขอตัวนะครับ ผมกำลังตามหาคนอยู่"
 
"มีใครเข้ามาเหรอคะ?" ฉันสงสัยจึงเอ่ยถาม