NEO MEMORiAL

"พนักงานส่งเอกสารน่ะครับ เขาเข้ามาตั้งนานแล้ว ยังไม่กลับมาติดต่อที่ป้อมเลย ผมจำเป็นต้องตามหาเขาให้พบ ไม่อยากให้เกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นครับ" คุณปัสตอบกลับมา

หืม? ทำทีเป็นเด็กส่งเอกสารแล้วแอบขึ้นไปที่ชั้นสามเหรอ? ฉันคิดในใจ

ปกติเจ้าหน้าจากหน่วยงานรัฐ และบุคคลภายนอกอื่นๆ จะเข้าทางประตูหน้า เพราะพื้นที่กว้างขวางสะดวกต่อการรับส่งด้วยรถ แต่เจ้านั่นใช้ประตูนี้เพราะมาด้วยจักรยาน ฉันชำเลืองมองไปที่รถจักรยานที่พิงอยู่ข้างตึกไอหนึ่งและแกล้งถาม

"คุณปัสมีรูปเขาไหม? ฉันจะช่วยตามให้ เผื่อฉันเจอค่ะ" คุณปัสยิ้มและตอบมาว่า

"ขอบคุณนะครับ ผมคิดคุณควรไปทำแผลดีกว่า แต่ถ้าต้องการดู คุณไปดูที่ป้อมได้ครับ เขาแลกบัตรไว้ เช้านี้ผมเพิ่งมีแขกแค่คนเดียว"

ตอนแรกฉันคิดว่าฉันอาจจะก้าวขาไม่ออก แต่เปล่าเลยมันขยับได้ตามปกติแค่ตึงๆ ชาๆ นิดหน่อย ฉันจึงมุ่งหน้าไปที่ป้อม พบคุณเกลน จนท.รปภ. มาเฝ้าจุดแทน เขายืนอยู่นอกป้อม กำลังพูดอยู่กับเจ้าตูบขนสีดำหนา พลางเอามือเคาะหัวมันเล่นสองสามครั้ง

ในบรรดาอาคารทั้งหมดของโรงเรียน ป้อมนี้อายุน้อยที่สุด มันถูกสร้างขึ้นเพราะครูใหญ่ต้องการให้มีประตูทางเข้า-ออกเพิ่มอีกหนึ่งประตู ป้อมมีรูปทรงเหมือนอาคารธรรมดาๆ ขนาดไม่ใหญ่ มีหน้าต่างหนึ่งด้านคือที่ติดถนนใหญ่ ส่วนด้านที่เป็นทางเข้าโรงเรียน จะเป็นช่องกระจกขนาดใหญ่พร้อมบานเลื่อนสำหรับติดต่อหรือยื่นเอกสาร และประตูอีกหนึ่งบาน

เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ฉันจึงส่งเสียงร้องทักและถามหาบัตร

"คุณจะทำอะไรเหรอครับ?" คุณเกลนเอ่ยถาม ฉันจึงโกหกเรื่องที่จะช่วยคุณปัสตามหาคน คุณเกลนจึงมองเข้าไปและบ่นพึมพำ "เอ! ไม่เห็นมีบัตรอะไรในรังผึ้งเลยนะครับ คุณลองดูสิครับ" ประโยคหลังเขาหันมาหาฉันพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบ ฉันจึงมองเข้าไปบ้าง รังผึ้งสำหรับเสียบบัตรว่างเปล่า เขาจึงเดินมาที่ประตู และเปิดเข้าไป ฉันมองโต๊ะทำงาน ตัวที่อยู่ติดประตูแต่ไม่พบอะไรบนนั้น จึงมองไปรอบๆ ภายในป้อมค่อนข้างเรียบร้อย ไม่มีอะไรแปลกใหม่สำหรับฉัน เพราะฉันเห็นมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ถูกสร้าง ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะทำงาน ตู้เอกสาร บอร์ด โทรศัพท์ และอื่นๆ ทุกอย่างอยู่ที่เดิมที่มันควรจะเป็น

ฉันนั่งลงและยื่นหน้าเข้าไปในป้อม จึงเห็นแผ่นกระดาษสีส้มเล็กๆ วางคว่ำอยู่ใต้เก้าอี้ล้อเลื่อน ฉันเห็นตัวหนีบโลหะติดอยู่ เดาได้ว่าน่าจะเป็นบัตรอะไรซักอย่าง มันอยู่ไม่ไกล ฉันจึงเอื้อมมือไปหยิบ

"คุณเกลนคะ บัตรสำหรับผู้มาติดต่อของเราสีอะไรคะ?" ฉันเอ่ยถาม "สีส้มครับ" คุณเกลนเอ่ยตอบในขณะที่กำลังดึงลิ้นชักและหยิบบัตรสีส้มที่เหลือออกมา "มันมีทั้งหมดห้าอัน ที่ผมมีสี่ เบอร์หนึ่งหายไปครับ" สรุปว่าเจ้าฮู้ดมาแลกบัตรคืนไปแล้ว เพราะที่ฉันเจอก็คือบัตรสีส้ม 'สำหรับผู้มาติดต่อ' หมายเลขหนึ่งนั่นเอง