You're mine ยังไงก็รัก

          วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกพวกผมก็ไม่ได้เรียนอะไรมาก อาจารย์เข้ามาอธิบายรายวิชาว่าต้องเรียนอะไรบ้างแล้วก็ปล่อย พวกผม โดยมีผม นัด และอิฐ ตัดสินใจกันว่าจะไปกินข้าวที่โรงอาหารของคณะแพทย์เพราะติดแอร์และอาหารก็อร่อย

          ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาพักคนเลยบางตา ลืมบอกไปว่าพวกผมเรียนคณะบริหาร

          “กินไร เดี๋ยวกูไปซื้อให้” ไอ้อิฐพูกับไอ้นัด ผมว่าสองคนนี้มันยังไงๆ อยู่นะ

          “มึงถามไอ้นัดคนเดียวหรอวะ น้อยใจวะ” ผมตอแหลใส่มัน มันเบ้ปากใส่ผมก่อนจะมองหน้าไอ้นัดเชิงถาม

          “ข้าวมันไก่ละกัน มึงเอาน้ำอะไรเดี๋ยวกูไปซื้อให้”

          “คร้าบๆ กระผมมันตัวคนเดียว ซื้อข้าวซื้อน้ำเองมีเพื่อนก็ไม่สนใจ” ผมทำท่าทางน้อยใจแต่ไอ้สองคนนั้นมันไม่สนงะ ผมเลยเลิกทำแล้วเดินไปซื้อข้าวกิน

          เอาร้านไหนดีนะ น่ากินทุกอย่างเลย ร้านนี้ละกัน

          “เล็กต้มยำครับ” ก่อนที่ผมจะได้อ้าปากสั่งไปก็มีเสียงทุ้มสั่งแทรกเข้ามา

          “ได้จ๊ะหมอดิน” ป้าที่ขายก๋วยเตี๋ยวยิ้มแก้มปริแล้วส่งชามให้คนตัวสูงที่ยืนข้างๆ ผม

ตึก ตึก ตึก ตึก

          หัวใจผมเต้นผิดจังหวะเมื่อมองคนข้างตัว สูงน่าจะสัก 176 ผิวขาว จมูกโด่ง ปากแดงด้วย งืออออ อยากได้ จะเอา ผมได้แต่ร้องตะโกนในใจมองตามหมอดินจนเห็นว่านั่งอยู่ข้างๆ โต๊ะของผม

          “ป้าคร้าบ เอาแบบคนเมื่อกี้ชามหนึ่งครับ” ผมส่งเสียงอ้อนไปให้ป้า ดูท่าแกจะชอบหันมายิ้มให้ใหญ่

          “คนเมื่อกี้ใครหรอครับป้า”

          “หมอดินไงลูก เดือนคณะแพศย์ปีที่แล้ว อะนี้จ๊ะ”

          ผมรับถ้วยก๋วยเตี๋ยวก่อนจะรีบเดินไปที่โต๊ะ เลือกนั่งฝั่งที่หันหน้าเข้าหาหมอดินเลย คนอะไรยิ่งมองยิ่งหล่อ

          “น้ำ มึงลืมซื้อน้ำใช่มั้ย”

          “เออวะ กูลืม”

          “มึงนี้น๊า เอานี้กูซื้อมาเผื่อละ ว่าแล้วว่าปลาทองอย่างมึงต้องลืม” ผมทำหน้ายู่ใส่ไอ้นัด ก่อนจะลงมือกินก๋วยเตี๋ยวพลางมองหน้าหมอดินพลาง อาหารมื้อนี้มันอร่อยจริงๆ

          “ถ้ามึงจะมองขนาดนี้ ยกชามแล้วไปนั่งโต๊ะเข้าเลยมั้ย”

          เสียงของไอ้อัฐทำให้ผมรู้ตัวว่าผมเผลอจ้องหมอดินมากไปตอนนี้หมอดินเลยจ้องมาที่ผมเหมือนกัน เพื่อนของหมอดินก็มองหน้ากันแล้วหันมามองผมแล้วยิ้มแนวรู้กัน ก่อนจะมีใครคนหนึ่งลุกขึ้นมาหาผม

          “สวัสดีครับน้อง....” พี่มันเว้นวรรคให้ผมตอบชื่อ

          “สวัสดีครับพี่ ผมชื่อน้ำครับ” ผมยกมือไหว้ตามแบบไทยที่โคตรสวย พี่มันทำหน้าเหวอๆ ความประทับใจแรกคือสิ่งสำคัญ ในเมื่อผมชอบหมอดินเพื่อนหมอดินคือกุญแจสำคัญในการพิชิตใจ

          “555 น้องนี้มารยาทดีมากเลยนะ พี่ชื่อพาย ยินดีที่ได้รู้จัก”  ผมยิ้มให้พี่พาย แกเป็นคนหน้าหวาน ตัวบางๆ ตามสไตล์คนเรียนหมอ ดูท่าทางจะนิสัยดี

          “ครับพี่พาย นี้เพื่อนผมครับ นัดแล้วก็อิฐ” อิฐกับนัดยกมือไหว้

          “หวัดดีๆ พี่เห็นเรามองโต๊ะพี่นานแล้วมีอะไรรึเปล่า”

          “เออ ไม่มีอะไรครับ ผมก็มองไปเรื่อย” ผมยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเหล่ตาไปมองหมอดิน เราได้สบตากันแวบหนึ่งและก็เป็นผมที่หลบตา รู้สึกหน้าร้อนเลย

          “หึๆ โอเค ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่ได้นะ อยู่คณะอะไรอะเรา” พี่พายยิ้มอย่างมีเลขนัย

          “คณะบริหารครับพี่”

          “โอเค น้องน้ำ น้องอิฐ น้องนัดคณะบริหาร ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ” พี่พายยิ้มให้ก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะ ไม่รู้คุยอะไรกันเพื่อนๆแกแซวกันใหญ่ แต่ไม่รู้แซวใคร

          “พี่พายน่ารักเนอะ” ไอ้นัดเพ้อ

          “กูน่ารักกว่าตั้งเยอะ” ไอ้อิฐขัด

          “มึงสองคนเหมือนผัวเมียกันเลยวะ” ผมพูดสิ่งที่คิดออกไป ไอ้นัดน่าแดงส่วนอิฐยิ้มมุมปาก มันน่าสงสัยจริงๆ

          “สัสพูดมาก รีบๆ กิน กูจะกลับไปนอน” อยู่ๆ ไอ้นัดก็โวยวาย หน้ามันก็แดงสงสัยมันจะร้อน