You're mine ยังไงก็รัก
เขียนโดย 
Annmini
วันที่ 12 เมษายน พ.ศ. 2561 เวลา 12.33 น.
แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2561 12.37 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) เจ็บ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูปลุกผมให้ตื่น ตาก็เหลือบไม่มองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง 6 โมงเช้า ซึ่งมันไม่ใช่เวลาตื่นของผมเลยให้ตายสิ
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“มาแล้วๆ ใจเย็นๆ” ผมรีบลุกไปเปิดประตูก่อนที่คนข้างห้องจะลุกขึ้นมาด่าเพราะมีคนเคาะประตูเสียงดัง
“.....” ผมมองคนตรงหน้านิ่งๆ
2 เดือนก่อน
“น้ำพี่ขอโทษนะ แต่พรีมเขาให้ในสิ่งที่น้ำไม่เคยให้พี่” ผมมองคนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า คนหนึ่งคือแฟนของผม พี่แชมป์ ส่วนอีกคนคือพี่พรีมเพื่อนของพี่แชมป์ แต่ตอนนี้คงเลื่อนฐานะไปเป็นเมียแล้ว
“พี่ขอโทษนะน้ำแต่พี่รักแชมป์จริงๆ อย่าขัดขวางเราสองคนเลยนะ” พี่พรีมพูด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ยืนเกาะแขนพี่แชมป์แน่นเหมือนกลัว แต่สายตาที่มองมา มันฉายแวว สมเพท ผมเต็มที่เลย
“ที่ผ่านมาน้ำดีไม่พอหรอ”
“เราเป็นแฟนกัน แต่น้ำให้พี่ได้แค่จับมือ กอด หรือจูบแค่บางครั้ง พี่ทนไม่ได้”
“พี่เลยนอกใจน้ำอย่างนั้นหรอ แล้วสิ่งที่น้ำทำให้พี่มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม” ผมเริ่มร้องไห้ออกมา พี่แชมป์แววตาอ่อนลงทำท่าจะเดินเข้ามาปลอบแต่ถูกพี่พรีมดึงไว้
“เป็นความผิดพี่เองน้ำ พี่ห้ามใจตัวเองไม่ได้” พี่พรีมร้องไห้ออกมา พี่แชมป์เลยกอดปลอบ
“เอาเป็นว่าเราเลิกกันนะ พี่ขอตัว” พี่แชมป์พูดตัดจบก่อนจะประคองพี่พรีมเดินออกจากห้องไป
ปัจจุบัน
“พี่มาทำอะไรที่นี้” ผมถามอดีตแฟนเก่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“น้ำคือ.. เอ่ออ..”
“ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัว” ผมทำท่าจะปิดประตู
“พี่ขอยืมเงินน้ำหน่อยได้ไหม พอดีพรีมเขาจะคลอดลูกแต่พี่ไม่มีเงินเลย” พี่แชมป์เอามือจับประตูก่อนจะรีบพูดด้วยท่าทีร้อนรน
“เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้วนะพี่แชมป์ อย่ามาที่นี้อีก” ผมพยายามดันประตูปิด แต่พี่แชมป์ก็เอามือดึงไว้
“นะน้ำ พี่สัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับน้ำอีก”
“พี่ต้องการเท่าไหร่”
“50,000”
“พี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก ผมยังเรียนอยู่นะ”
“บ้านน้ำรวย น้ำก็ขอเงินพ่อแม่ให้พี่สิ”
“น้ำว่าพี่แชมป์พูดไม่รู้เรื่องแล้ว กลับไปเถอะครับ” ผมพูดอย่างใจเย็นเพราะตอนนี้ดูเหมือนพี่แชมป์จะเริ่มโมโห
“อะไรวะ เงินแค่นี้ทำไมจะมี มึงเอาเงินมาให้กูเดี๋ยวนี้” พี่แชมป์เริ่มพูดมึงกูและพยายามสอดตัวเองเข้ามาให้ห้อง
“พี่จะเอาเงินไปทำอะไรกันแน่” ผมเริ่มตะขวิดตะข่วน
“เรื่องของกู กูบอกแล้วไงว่าถ้ามึงช่วยกูจะไม่มายุ่งกับมึงอีก” พี่แชมป์เริ่มดันประตูแรงขึ้นพยายามจะเข้าห้อง
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่มี ถ้าพี่ยังไม่หยุดผมจะแจ้งตำรวจนะ” ในใจตอนนี้เริ่มกังวล
แอ๊ด
เสียงเปิดประตูของห้องข้างๆ เหมือนเสียงสวรรค์ ผมเตรียมจะตะโกนขอความช่วยเหลือ
พลัก !
พี่แชมป์อาศัยจังหวะที่ผมเผลอถีบเข้าที่ห้องแล้วดันตัวเองเข้ามาแล้วปิดประตู ผมยังนั่งจุกอยู่บนพื้น
“ให้ดีๆ ก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้วแท้ๆ”
“พี่ปล่อยน้ำไปเถอะ น้ำไม่มีจริงๆ” ผมยกมือไหว้ ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะลุกขึ้นยังไม่มี
พี่แชมป์มองสำรวจตัวผมอย่างจาบจ้วง ก่อนจะย่างสุมเข้ามากระชากแขนผมให้ลุกขึ้นแล้วโยนไปที่โซฟากลางห้อง ในใจผมรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมพยายามดิ้นและร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไอ้เลวนั้นมันชกเข้าหน้าผมทำให้ผมมึนงงไปชั่วขณะ
“แม่งไหนๆ ก็ไม่ได้ตังละเอามึงแทนก็ได้ ถ้าถ่ายคลิปไปขายน่าจะได้ตังอยู่” พี่แชมป์เดินไปตั้งกล้องโทรศัพท์ไว้หน้าทีวีที่หันหน้าเข้าหาโซฟา ก่อนจะเดินปลดกระดุมเสื้อเข้ามาหาผม
น้ำตาผมไหลด้วยความกลัวและความเสียใจ ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้มีใครสักคนได้ยินเสียงร้องของผมเมื่อกี้ พี่แชมป์กระชากเสื้อออกจากตัวผมและก้มลงซุกไซ้บริเวณซอกคอ
งับ
“โอ๊ย กัดกูหรอมึง”
เพี๊ยะ
หน้าผมหันไปตามแรงตบ
“ช่วยด้วย!” ผมตะโกนเท่าที่แรงของผมยังเหลืออยู่ ใครก็ได้ช่วยผมที
แกร๊กๆๆ
เสียงเหมือนคนพยายามเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมมีความหวัง
“เห้ยทำอะไรวะ”
พลัก ตุบๆ
พี่แชมป์ไม่ทันระวังตัว โดนกระชากจากด้านหลังไปกองกับพื้นก่อนจะโดนเตะเข้าที่ท้องนอนหมดสภาพบนพื้น
น๊อต past
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังรัวๆ ทำให้ผมตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด มันดังมาจากห้องข้างๆ เสียงคุย ไม่สิ สัยงคนเถียงกันไม่ถึงกับดังมากแต่ด้วยความที่ผมตั้งใจฟังทำให้ได้ยินอะไรบางอย่าง
แอ๊ด
ผมเปิดประตูออกไปกะว่าจะด่าสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าห้องข้างๆ จะเข้าห้องไปแล้ว
“ช่วยด้วย” เสียงที่แว่วออกมาจากห้องแค่แปปเดียวแต่ก็ทำให้ผมรู้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่างแน่นอน ผมจึงเดินไปแนบหูฟังอยู่หน้าประตู
เสียงที่ได้ยินไม่ค่อยชัด แต่ดูเหมือนจะมีคนทะเลาะกัน ผมจึงรีบลงไปตามพี่รปภ.ด้านล่างแล้วขอคีย์การ์ดจากพี่ประชาสัมพันธ์ให้มาเปิดประตูให้
แกร๊กๆๆ
บนโซฟามีคนสองคนนอนอยู่บนนั้น คนด้านล่างกำลังร้องไห้
“เห้ยทำอะไรวะ” ผมกระชากไอ้คนที่อยู่ด้านบนก่อนจะยำตีนให้มันกินสักยกสองยก แล้วมองไปบนโซฟา
เนื้อตัวสั่นเท่าดูก็รู้ว่ากำลังจะโดนข่มขืน
“ไม่เป็นอะไรนะ” ผมเดินเข้าไปหาก่อนจะหยิบเสื้อที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นไปคลุมตัวให้
“ขอบคุณนะครับ” ร่างเล็กตรงหน้าร้องไห้ออกมา
“พี่ครับ จัดการส่งให้ตำรวจเลยนะครับ” ผมบอกพี่รปภ.ก่อนจะเดินเข้าไปพยุงคนเจ็บขึ้น
“ไปหาหมอก่อนนะ ไอ้ชั่วนั้นเดี๋ยวพี่ส่งให้ตำรวจจัดการ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
