หวานใจของนายซุปตาร์

               ในที่สุดวันงานก็มาถึงซักที หลังจากที่ซ้อมกันอย่างบ้าคลั่ง
 การแสดงวันงาน
          หลังจากการแสดงเริ่มต้นขึ้น จนดำเนินเรื่องมาถึงตอนท้ายซึ่งเป็นจุดที่ทำให้ผู้ชมหนานแน่เพราะฉากที่มีพี่ซันเยอะมาก 
 
               (การแสดง)
     หลังจากฉันเต้นรำเสร็จฉันก็เดินตามเจ้าชายมาสวนดอกไม้
     " ข้าไม่เคยพาใครมาที่นี่"
     " ห๊าสวนลับในวัง"เราสองคนเดินไปเรื่อยๆแล้วหยุดเพื่อจ้องตากัน
     " ชอบที่นี่จัง"ฉันได้มองไปรอบๆสวนดอกไม้และหมุนตัวไปรอบๆ
     " เธอสวยจัง"
     " ขอบพระทัยเพค่ะ เจ้าชาย"
     " เธอจะไม่บอกหน่อยเหรอว่าเธอคือใคร"
     "ถ้าหม่อมฉันบอกไปทุกอย่างอาจจะเปลี่ยนไป"
     " ฉันไม่เข้าใจก็แค่บอกชื่อเธอมาก็ได้นิ"
     " อ๋อ  ฉันชื่อ "อยู่ๆเสียงนาฬิกาก็ดังขึ้น
     " ห๊ะ  ฉันคงต้องไปแล้ว  มันอธิบายยาก  เอ่อ กิ้งก่ากับฟักทองและทุกอย่าง"ฉันก็เลยวิ่งหนีเดี๋ยวนั้นเธอจะไปไหนเหรอ
 
            เจ้าชายวิ่งตามฉันมา  แต่แล้ววิ่งตามไม่ทัน  เหลือเพียงรองเท้าแก้วไว้ให้
 
           ฉันแอบไปดูพี่ซันแล้วบทเพื่อจะได้เตรียมตัวหาซินเดอเรลล่า  ยอมรับเลยพี่ซันแสดงดีมาก  สุดยอดเลย และบทต่อไปฉันต้องร้องเพลงสิน่ะ  เพราะเขาลองรองเท้าแก้วหมดแล้วลาเวนเดอร์ฟ้า
(เพลง)
 
ดิลลี่ ดิลลี่ ลาเวนเดอร์เขียวหากเป็นราชา
ดิลลี่ ดิลลี่ ขอเธอผู้เดียวบอกไว้ให้ซึ้ง
ดิลลี่ ดิลลี่ ติดตรึงถึงฝันจากใจของฉัน 
 
ดิลลี่ ดิลลี่ ขับเพลงหรรษาเมื่อเป็นชายา
ดิลลี่ ดิลลี่ ขององค์ราชาผู้ใดที่ได้
ดิลลี่ ดิลลี่  บอกไว้ให้รู้คือฉันผู้นี้ ดิลลี่ ดิลลี่ ที่คอยทำอยู่
          “ นั่นเสียงใคร  ไปตามนางมา  ” เจ้าชายซันเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อฉันเดินออกมาพี่ซันก็เอ่ยถามฉัน
          "เธอคือใคร"
          "ฉันคือซินเดอเรลล่า  ฝ่าบาทฉันไม่ใช่เจ้าหญิง ไม่มีราชรถ ไม่มีพ่อแม่  ไม่มีทรัพย์สมบัติ ไม่รู้แม้กระทั่งว่ารองเท้าแก้วคู่นั้นจะพอดีไหม  แต่ถ้าพอดีจะทรงเลือกหม่อมฉันไหม  หญิงชาวบ้านธรรมดาที่รักพระองค์ "
          " แน่นอนฉันเลือกสิ แค่เพียงแต่เธอเลือกฉัน อย่างที่ฉันเป็น  เชิญ " 
          ในที่สุดฉันก็ได้ลองรองเท้า  ฉันก็ใส่ได้ แล้วซินเดอเรลล่าได้เข้าไปในพระราชวังกับเจ้าชาย
      "ในที่สุดข้าก็หาเธอเจอ " พี่ซันในฐานะแสดงเป็นเจ้าชายก็ค่อยๆจับไหล่และโน้มตัวมาจูบฉันเขาทำเป็นว่าใช้มุม แต่ความจริงแล้วเขาจูบฉันจริง  แย่แล้วจูบแล้วของฉัน 
 
               หลังจากที่แสดงเสร็จทุกคนในห้องประชุมต่างมีคำชมต่างๆนานา  เพราะงานนี้แท้ๆทำให้ฉันเป็นที่รู้จัก 
          " นี่พี่ซัน  ทำไมพี่จูบจริงละ " ฉันเริ่มได้สติว่าโดยจูบเลยทำให้ฉันหงุดหงิด
          " ให้มันสมจริงไง อย่าบอกน่ะว่าจูบแรก  "
          " พี่ซัน  ไอ้พี่บ้า ริกะถือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคือการแสดง "
          " พี่จะไม่มีวันลืมเลย"
          " ไอ้พี่บ้า"ฉันเหลืออดกับพี่บ้านี้จริงๆ เมื่อแสดงเสร็จททุกคนก็ออกไปหน้าเวทีเพื่อแสดงความขอบคุณ หลังจากฉันลงจากเวทีแล้วมีพี่คนนึงเดินมาหาพี่ซัน 
 
           " พี่กี้  นี้ลูกสาวของน้าแดน"พี่ซันแนะนำฉันให้ผู้ชายคนนี้ได้ทราบ  ฉันก็พร้อมยกมือไหว้
          " หวัดดีจ๊ะ  หน้าตาน่ารักเชียว  เห็นแต่แดนเล่าให้ฟัง" ถ้าสนิทกับพ่อน่าจะอยู่บริษัทเดียวกันดูท่าจะสนิทกับพี่ซันน่าจะเป็นผู้จัดการส่วนตัว
          " ขอบคุณคะ" ฉันต้องอ่อนน้อมถ่อมตนก่อนสิ
          " เออ..นี้ซัน นายจูบน้องจริงใช่ไหม" พี่ซันได้แต่พยักหน้ารับความจริง
          " ซัน...ทำอะไรไม่ถามพี่ "
          " ไม่ใช่ค่ะแค่หามุมเอง   พี่ซันก็ไปแกล้งพี่เขา"
           "โอ๊ย...โล่ง  นึกว่าจูบจริง "ฉันปล่อยให้พี่ซันเขาคุยกับพี่กี้  ฉันเลยขอตัวกลับบ้านเพราะพ่อแม่รอรับแล้ว
 
                ตลอดทางฉันได้แต่นั่งเงียบเพราะมัวแต่คิดเรื่องจูบ แล้วเผลอเอามือถูปากตัวเอง ถูไม่ยอมหยุดจนแม่กับพ่อสงสัย
          " โดนจูบจริงเหรอลูก "
          " เปล่าสักหน่อย  ไม่มีทาง "
          " แล้วลูกสาวพ่อทำไมต้องถูปากตัวเองด้วย  พ่อเริ่มสงสัยแล้วน๊า" 
          " หนูขี้เกียจคุยกับพ่อแล้ว  นอนดีกว่า" พ่อฉันได้แค่ยิ้ม ฉันเลยแกล้งหลับเพื่อหนีปัญหาขี้เกียจคุย  แต่ฉันก็ไม่วายที่จะปรือตามาดูว่าพ่อแอบมองมาไหม 
 
               ฉันหลับจนมาถึงบ้านและรีบเดินขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า 
          " จิโร่...ฉันมีเรื่องจะบอกแก"
 
 ตึ๊ด ๆ ๆ
 
           พริ้งโทรมาทำไมว๊ะเนี้ย
           " พริ้ง  ว่าไงมีอะไรให้รับใช้ค่ะ"
          " นี่แกอาทิตย์หน้าก็วันเกิดแก้วแล้วน่ะ"เออ..จริงด้วยว๊ะแล้วจะเอาอะไรให้ดีล่ะ
          " แล้วแกจะเอาอะไรให้มันอ๊ะ"
          " ฉันว่าจะไปหาซื้อรูปพี่ซันมาให้มัน  มันคลั่งมาก"
          "อืม  เดี๋ยวฉันคิดก่อนน่ะว่าจะให้อะไรมัน"
          "อืม..แค่นี้แหละ กลัวแกลืมเลยมาเตือน "
 
  ก๊อก ๆ ๆ
 
               ริกะ
 
            " พริ้งแค่นี้ก่อนน่ะ แม่เรียก "
          "จ๊ะ บาย "ฉันวางสายแล้วเดินไปเปิดประตูให้แม่
 
           " มีอะไรค่ะแม่ " ฉันสงสัยปกติแม่จะไม่ค่อยมาเรียกฉันเวลาที่ฉันพัก
          " ลงไปข้างล่างกับแม่หน่อย"ฉันเป็นเด็กที่เชื่อฟังแม่ ฉันเดินตามแม่ลงไปด้านล่าง   ฉันเดินมายังห้องอาหารกลับพบว่าพี่กี้เขามาบ้านฉันทำไมว๊ะทำไมพ่อยิ้มดีใจขนาดนั้น
           " ริกะมานั่งตรงนี้มา"พ่อเรียกฉันไปนั่งข้างๆ
          "สวัสดีค่ะพี่กี้"
          " อ๊ะน้องก็มาแล้ว  เข้าเรื่องเลยแล้วกัน  คือพี่อยากให้ริกะเป็นเด็กในสังกัดพี่อ่ะ"ห๊ะมันไม่จริงใช่ไหมที่ฉันจะได้เป็นนักแสดง  ฉันว่าฉันฝันไปแน่นอน  แล้วมันก็เป็นฝันร้ายด้วย สำหรับฉัน ฉันยังไม่พร้อม
          " เออ...ไม่น่าสนหรอกมั้งค่ะ"
          " นั่นไงผมบอกแล้วว่าริกะจะปฏิเสธ  เพราะริกะกลัวทำไม่ได้"โหว..กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าแม่เลย
          "กลัวซะที่ไหน ทำไมจะไม่กล้าล่ะ"
          " งั้นตกลงน่ะจ๊ะ"
          " ได้ค่ะ "
           " เป็นอย่างที่ซันบอกจริงๆ ว่าใช้แผนนี้แล้วจะสำเร็จ"ตายห่าละหลงกลจนได้  ฉันเกลียดไอ้พี่ซัน ฉันเผลอไปตกลงจนได้เปลี่ยนใจไม่ได้อีกแล้วแต่ลองพูดข้อเสนอก่อนแล้วกัน
          "พี่กี้ค่ะหนูตกลงก็ได้ค่ะ  แต่หนูขอเริ่มที่โฆษณาก่อนนะคะ อย่าเพิ่งให้งานใหญ่"
          " จ๊ะตกลง" เมื่อเราได้ข้อตกลงกันเรียบร้อยฉันเลยขอตัวกลับไปที่ห้องเหมือนเดิม  สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือฟังเพลงแค่นั้นเอง 
 
               ไลน์(เสียงไลน์)
          " มาหาที่ห้องหน่อยสิหรือว่าไม่กล้า  กลัวอ๊ะดิ "เอาอีกแล้วพี่ซันมาไม้นี้อีกแล้ว  คิดว่าฉันกลัวเหรอ  ฉันจะไปหรือไม่ไปดีน๊า  ไปแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้น ไปแล้วกันฉันเดินไปที่ห้องพี่ซัน เพราะฉันไม่เคยให้ใครมาดูถูกขนาดนั้น
          ก๊อก ๆ ๆ
          " พี่ซัน"
          " เข้ามาดิ ประตูไม่ได้ล๊อก "ฉันเปิดประตูเข้าไปฉันแทบตะลึง  เพราะคนที่รู้ใจฉันดีที่สุดคือพี่ซัน ณ ตอนนี้
          " ขอบคุณมากพี่  ริกะชอบมาก "