Sensuality รัก? รัญจวนใจ?

 
สำหรับเด็กหญิงคนหนึ่งที่เสียแม่บังเกิดเกล้าไปได้ไม่นาน คุณพ่อของเธอก็แต่งงานใหม่กับหญิงสาวคนหนึ่งเพื่อให้เด็กหญิงมีแม่ และมีคนดูแล
 
เป็นดั่งเช่นจุดประสงค์ของคุณพ่อเธอ ที่ต้องการให้หญิงสาวมาเป็นแม่เลี้ยง เป็นคนดูแลเด็กหญิง ดูแลบ้านช่อง เพราะคุณพ่อเธอนั้นหมกมุ่นอยู่แต่กับการทำงาน ทำงาน และทำงาน
 
คุณแม่คนใหม่เองก็เป็นพนักงานบริษัทคนหนึ่ง เธอเลือกที่จะอยู่ในตำแหน่งทั่วๆ ไปเพื่อจะมีเวลาดูแลครอบครัวและลูกเลี้ยง เด็กหญิงได้อยู่กับแม่เลี้ยงได้พูดคุยกับแม่เลี้ยงมากเสียยิ่งกว่าคุณพ่อแท้ๆ ของตัวเองอีก
 
เวลามีงานโรงเรียนหรือมีการเชิญผู้ปกครอง คนที่ต้องลางานมาก็เป็นคุณแม่เลี้ยงคนนี้
 
สำหรับหญิงสาว เธอทราบตั้งแต่ต้น แต่แรกนั้นทำใจว่าจะเผชิญฤทธิ์เดชลูกเลี้ยงแต่ผิดคาด เด็กหญิงว่าง่าย และเป็นฝ่ายเข้ามาคุยกับเธอเพื่อทำความเข้าใจให้ตรงกันสิ่งใดที่ชอบไม่ชอบเพื่อที่จะไม่ล้ำเส้นกัน คงเพราะสามีของเธอ คุณพ่อของเด็กหญิงปล่อยให้เธออยู่ตัวคนเดียวลำพังให้เด็กหญิงรู้จักพึ่งพาตัวเอง เธอทราบมาว่า ภรรยาคนก่อนล้มป่วยจนเสียชีวิตโดยมีเด็กหญิงคนเดียวที่หมั่นไปเยี่ยมทุกวันจนวาระสุดท้าย เด็กหญิงมีพร้อมสรรพ มีเงิน มีคนขับรถ มีแม่บ้านดูแลอาหารการกิน สามีเธอแค่ต้องการคนดูแลปกครองบ้านยามที่เขาไม่อยู่ และดูแลลูกสาวคนเดียว
 
เธอมีเงื่อนไขเดียวตอนที่ตอบตกลงแต่งงานกับสามีคือ เธอจะทำหน้าที่ตามที่สามีต้องการอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ขอไม่ลาออกจากงานประจำที่เธอทำอยู่แม้เขาจะสามารถเลี้ยงเธอได้โดยที่เธอไม่ต้องทำงานก็ตาม เธอไม่อยากเสียอะไรบางอย่างที่เป็นของเธอไป ไม่อยากได้ชื่อว่าพึ่งพิงสามีเสียทุกอย่างแม้สามีจะให้เงินเธอใช้จนไม่ต้องใช้เงินเดือนตัวเอง เธอจึงเก็บเงินเดือนของตัวเองฝากธนาคารเอาไว้ รวมกับเงินส่วนที่สามีให้บางส่วนเปิดเป็นชื่อบัญชีร่วมของเธอและลูกเลี้ยง
 
สองสามปีแรกเป็นช่วงเวลาของการปรับตัว นับจากนั้นเมื่อสามีเห็นว่าเธอเป็นที่น่าไว้วางใจแล้วเราก็แทบไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย เขาทิ้งเธอไว้กับบ้านของเขากับลูกสาว และเงินของเขา
 
เราเป็นคนเบื้องหลังไปแล้ว...
 
เด็กหญิงเป็นที่ยึดเหนี่ยวของเธอ เธอก็เป็นที่ยึดเหนี่ยวของเด็กหญิง...เราต่างไว้เนื้อเชื่อใจกันอย่างสุดซึ้ง
ในฐานะ...คนที่ถูกคนรักวางทิ้งไว้ข้างหลัง...
 
เราสองคนจึงพึ่งพากันและกัน ช่วยกันคิดตัดสินใจ เธอดีใจที่เด็กหญิงไม่เคยปล่อยเธอให้รู้สึกโดดเดี่ยว แม้เธอจะมีเพื่อนมีสังคมของเธอ เราช่วยกันพยุงกันมาจนสามารถจับมือกันก้าวเดินไปด้วยกัน
 
เด็กสาวเรียกเธอว่าแม่ เรียกแม่แท้ๆ ของตัวเองว่าคุณแม่เป็นอันเข้าใจตรงกันตามที่ตกลงไว้แค่แรก
แต่เราต่างรู้กันดี ในสายตาของคนอื่นเราเป็นแม่-ลูก สำหรับเราแล้ว...เรามองว่าเราต่างเป็นเพื่อนคู่คิด
และนับวัน...ความรักที่เคยมีต่อสามีที่นับวันกลายเป็นคนแปลกหน้าก็ค่อยๆ ลดลง
 
ทว่ากลับมองเด็กหญิงที่ค่อยๆ เติบโตจนเป็นเด็กสาว จนเข้ามหาวิทยาลัยเป็นมากยิ่งกว่าเพื่อน...เป็นคนรู้ใจ
 
มนุษย์เราต้องการความรัก...และคนที่มอบความรักให้เธอก็มีแต่ลูกเลี้ยงของเธอเท่านั้น เมื่อเด็กสาวเห็นเธอเป็นคนสำคัญ เธอก็ไม่ปฏิเสธมันเช่นกัน
 
เด็กสาวออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างแต่เธอเลือกจะอยู่กับแม่เลี้ยงใช้เวลากับแม่เลี้ยงมากกว่า เธอรู้ว่าแม่เลี้ยงของเธอเหงาแค่ไหน เธอรู้ซึ้งดีจากแม่แท้ๆ ที่เสียไปก่อนที่แม่เลี้ยงจะเข้ามาในชีวิต เธอชินชากับการที่คุณพ่อไม่สนใจ ยิ่งนานวันทั้งเธอและแม่เลี้ยงแทบไม่ได้พบหน้าหรือพูดคุยกับหัวหน้าครอบครัวเลย มีบ้างผ่านทางแอพพลิเคชั่นที่ คุณพ่อ ‘สละ’ เวลามาเปิดอ่านหรือตอบเพียงสั้นๆ
 
วันหนึ่งทั้งคู่จูงมือกันไปคาเฟ่ที่มีมาสคอตตัวการ์ตูนน่ารัก ทั้งสองเหมือนพี่สาวกับน้องสาวมากกว่าแม่กับลูก แม้ทั้งคู่หน้าตาไม่ได้คล้ายกันเลย ทั้งสองเคยชินกับการเลือกที่นั่งหลบมุมที่ห่างไกลผู้คน ทั้งคู่ต่างเคยส่งเสียงจากมุมที่ถูกทิ้งไว้...ทว่ากลับไม่ได้รับการตอบรับ
 
บางทีเมื่อถึงเวลาหนึ่งคนเราก็เลือกที่จะเดินออกมาจากมุมที่ทำให้อึดอัดใจ แม้มันจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก
 
สองคนแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงต่างนั่งเผชิญหน้ากันในสถานที่ซึ่งได้มาเยือนเป็นครั้งแรก คนรอบตัวต่างเป็นคนแปลกหน้า พวกเธอทั้งสองต่างก็เคยเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แต่ตอนนี้กลับเป็นผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน...ผู้ที่ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลังกับความเหงาที่เข้าใจกันเองจึงทำให้สนิทสนมกันยิ่งกว่าสิ่งใด
 
เด็กสาววางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะสีสันสดใสหลังยกขึ้นดื่ม เธอมองสบตาแม่เลี้ยงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามบางทีทั้งคู่มาที่นี่เพราะอยากหลีกหนีให้ไกลจากคนรู้จักเพื่อสรุปความสัมพันธ์ระหว่างกันเสียที ทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าเรื่องราวมันดำเนินไปไกลมากกว่าที่คิดแล้ว
 
เธอคิดว่าลูกเลี้ยงเธอก็รู้ดีโดยที่ไม่ต้องเอ่ยถึงมันออกมาว่าความรักที่เธอเคยมีต่อสามีมันเปลี่ยนแปลงไปนานแล้ว
 
“ตอนนี้หนูโตแล้ว...ถ้าแม่อยากจะเลิกกับคุณพ่อหนูก็จะไม่ห้าม...แม่ไม่มีความสุขหนูก็เข้าใจ”
 
คำพูดของเด็กสาวนั้นกระแทกใจเธอ เธอมองตาลูกเลี้ยงแล้วก็รู้ว่าเด็กสาวจริงจัง ระหว่างเราสองคนพูดจาตรงไปตรงมากันมาตลอด
 
เธอกลืนน้ำลายก่อนจะตอบเด็กสาวไปตามตรง
 
“ถ้าอย่างนั้นฉันคงกลายเป็น ‘คนอื่น’ ”
 
เด็กสาวส่ายหน้า
 
“ไม่ค่ะ แม่ไม่ใช่คนอื่นสำหรับหนูนานแล้ว”
 
เธอระบายลมหายใจออกช้าๆ ตอบอย่างชัดเจน
 
“บางที...ฉันอยากเป็นคนอื่นเพื่อที่จะไม่ต้องสนใจสถานะ”
 
เด็กสาวระบายรอยยิ้มออกมา เลื่อนมือขึ้นกุมมือแม่เลี้ยงที่วางบนโต๊ะ คราวนี้เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น
 
“หนูก็รักแม่นะ หนูใกล้จะเรียนจบแล้ว แม่อดทนก่อนนะ”
 
เธอมองสบตาลูกเลี้ยงก่อนจะหลุบตามองแก้วเครื่องดื่มตรงหน้า แล้วพยักหน้าอีกครั้ง
 
“ไว้ให้หนูหางานทำได้แล้วเราออกจากบ้านนี้กัน แค่จ้างคนมาดูแลบ้านคุณพ่อหาคนมาได้อยู่แล้ว เมื่อคุณพ่อรักงานก็ให้เขาอยู่กับสิ่งที่รักไป”
 
เธอสบตากับเด็กสาวอีกครั้ง เด็กสาวก็ยังคงพูดต่อ
 
“เราไปอยู่กันสองคนเถอะ หนูมีเงินที่เก็บจากที่คุณพ่อให้อยู่ เงินที่คุณพ่อให้แทนความรัก หนูก็จะเอาไปใช้อย่างที่คุณพ่อต้องการ แล้วหนูจะหัดทำงานบ้านนะ แม่ทำเป็นใช่ไหมคะ หนูเห็นแม่ขอทำเองบ่อยๆ แม่สอนหนูทีนะ”
 
“...แล้วคุณพ่อของเธอ” เธอกล่าวถึงสิ่งที่เธอยังเป็นห่วง
 
“ไว้คุณพ่อเลิกบ้างานแล้ว ค่อยกลับมาดูคุณพ่อ ตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่ฟัง” น้ำเสียงของเด็กสาวดูระอาเหลือทน
 
“หนูไม่สนคำครหา ใครว่าอะไรก็บอกว่าเราเป็นแม่-ลูกกัน หนูแค่อยากไปจากบ้านที่ไม่ใช่บ้าน...กับแม่”
เด็กคนนี้เป็นความหมายเดียวเธอยังคงอยู่ในบ้านนี้
 
เธอรักเด็กคนนี้ไม่ใช่ในฐานะลูกเลี้ยง นานแล้วที่เด็กคนนี้เข้ามาแทนที่คนรักในใจที่นับวันจะจืดจาง
เธอกระชับมือที่กอบกุมอยู่แทนคำตอบ เราจะไปด้วยกัน...
เธอก็อยากมีครอบครัวที่เป็นครอบครัวครัวจริงๆ กับคนที่เธอรัก...
 
(จบ)