Sensuality รัก? รัญจวนใจ?

 

เมื่อวาน...วันนี้...พรุ่งนี้…

ไม่มีอยู่จริง!

ของจริงมีแค่ ‘ขณะนี้’ เท่านั้น…

 

สำหรับฉันเป็นเช่นนั้น...ทุกครั้งที่ลืมตาขึ้น ด้วยหมดฤทธิ์ยานอนหลับหรือยาระงับความเจ็บปวด ฉันจำไม่ได้หรอกว่าฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไรหรืออย่างไร เมื่อวานหรือวันนี้ก็แทบไม่รับรู้

ฉันจึงมีเพียง ‘ขณะนี้’ ชั่วเวลาที่ฉันมีสติรับรู้ได้

 

ฉันค่อยๆ หันมองชายที่นั่งอยู่ข้างเตียง ที่ไม่ว่าจะลืมตาขึ้นกี่ครั้ง ‘คุณ’ ก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ

คุณมาคอยเฝ้าฉันไว้ บางครั้งก็กุมมือฉันเอาไว้เพื่อให้กำลังใจ

...ฉันรักคุณ...รักที่คุณไม่ทอดทิ้งฉันไป...

รักคุณที่แม้ตัวฉันนี้จะประสบอุบัติเหตุจนต้องนอนอยู่แต่บนเตียงเช่นนี้

 

บนตัวฉัน และรอบตัวเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง ฉันไม่ทราบนักว่ามันมีไว้ทำอะไรบ้างเพราะช่างเถิด...ฉันยังมีคุณอยู่เคียงข้างคอยส่งยิ้มให้ฉันอยู่เสมอ

ฉันเสียดายที่มันเป็นเช่นนี้...                                                                                                           

เคยได้ยินว่า...ความรักที่เกิดขึ้นในยามคับขันมักจะไม่ยั่งยืน

แต่ไม่เป็นไร...เมื่อฉันตายความรักนี้ก็จบลงพร้อมชีวิตเช่นกัน...

 

ฉันได้ยินว่าอีกไม่นานฉันคงต้องพึ่งมอร์ฟีน นั่นเป็นสิ่งสุดท้าย...ยาระงับความเจ็บปวดตัวสุดท้ายที่ฉันควรจะได้รับ

เหตุที่เป็นเช่นนี้ เหตุที่เราได้พบกันคือ เหตุการณ์เดียวกัน...

ฉันกำลังข้ามถนน และถูกรถยนต์ที่แล่นมาอย่างรวดเร็วชนเข้า

 

คุณเป็นคนขับรถคันนั้น...คุณรีบลงจากรถมา และพาฉันมายังโรงพยาบาล แล้วฉันก็ได้รับทราบการมีอยู่ของคุณเมื่อลืมตาขึ้นครั้งแรกหลังประสบอุบัติเหตุ

คุณที่สารภาพความผิดต่อฉันตามตรงว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วคุณก็มาคอยเฝ้าฉันไว้ไม่ห่าง

คุณที่ไม่ได้รู้เลยว่าสภาพคุณตอนนี้มันโทรมแค่ใด จนน้องชายของฉันเป็นคนกระซิบบอก

หลังจากนั้นอาการของฉันมีแต่ทรงกับทรุด

ฉันไม่ทราบว่าที่คุณมาคอยเฝ้าฉันเพราะไม่อยากให้ฉันตายจริงๆ หรือเพราะกลัวว่าหากเป็นเช่นนั้นจริงโทษของคุณจะเพิ่มขึ้น

 

ฉันไม่โทษคุณแต่ฝ่ายเดียวเพราะเป็นฉันที่ประมาทด้วย ฉันมักจะเผอเรอยามข้ามถนน ฉันเคยคิดว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นได้สักวัน และมันก็เกิดขึ้นจนได้

คุณบอกว่าคุณผิดที่ขับรถเร็ว ตอนนั้นอารมณ์คุณไม่ปกติ คุณเพิ่งทะเลาะกับเพื่อนมา

ฉันเข้าใจ...ฉันได้กล่าวอโหสิให้คุณแล้วอย่าโทษตัวเองอีกเลย...เราต่างผิดด้วยกันทั้งคู่

เพียงแต่...ฉันไม่ได้เอ่ยออกไปว่า ถึงฉันจะอภัยให้คุณแล้ว ฉันไม่โกรธคุณแล้ว แต่คุณยังมีบทลงโทษตามกฎหมายรออยู่ฐานขับรถโดยประมาท เพียงแค่มันจะสิ้นสุดลงตรงที่ทำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บหรือทำให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย...เท่านั้น

 

ฉันพอจะทราบถึงสภาพร่างกายตัวเองดี ฉันหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ เวลาที่มีสติรับรู้ก็น้อยลงทุกขณะ

แล้วในที่สุดฉันก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายที่ควรจะเป็นของฉันได้แม้แต่น้อย

เสียงของเครื่องที่อยู่ข้างตัวกรีดร้องเสียงแหลมจนพยาบาลที่เฝ้าอยู่รีบเข้ามาดู

คุณถูกกันออกไป ฉันพยายามมองคุณส่งสายตาแทนคำพูดที่ไม่สามารถเอ่ยออกไปได้

 

ฉันอยากจะบอกคุณเหลือเกิน ‘อย่าตายเลย จงพยายามมีชีวิตต่อเถิด’

ถึงมันจะไม่ได้ดีเลิศแต่มีชีวิตต่อไป ย่อมจะต้องมีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ม่านถูกรูดปิด พยาบาลโทรตามคุณหมอ ครอบครัวฉันคงโทรตามกัน

แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ...ฉันรู้ตัวเองดี...

 

-------

 

...ความรักที่เกิดขึ้นในเวลาเช่นนี้ช่างย่ำแย่ที่สุด...

 

เราน่าจะมีโอกาสได้รู้จักกันเร็วกว่านี้

หรือไม่อย่างนั้น เราน่าจะได้รู้จักกันในโอกาสอื่นที่ดีกว่านี้

ผมได้แต่เสียดายเหลือเกิน

 

ผมกับเธอไม่เคยรู้จักกันเลย…ไม่เลยสักนิด

เรื่องราวของผมกับเธอเริ่มมาจาก...วันที่ผมทะเลาะกับเพื่อนสาวคนสนิท เราสนิทกัน สนิทกันจนคิดว่าเรารู้จักกันดี แต่แน่นอนว่าสิ่งที่เราเห็นต่อหน้าอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นตัวตนจริงๆ เราต่างมีสิ่งที่แอบซ่อนต่อกันอีกก็ได้

 

ผมทะเลาะกับเพื่อน ด้วยเหตุที่ผมไม่เคยทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นลับหลังผม เพื่อนที่เคยเชื่อใจกันสุดซึ้ง สุดท้ายก็จบลงเพียงเท่านี้

 

อารมณ์เป็นสิ่งที่ควรควบคุม โดยเฉพาะเวลาโกรธ เศร้า หรือเสียใจ

แล้วสุดท้ายผลที่เกิดจากการไม่รู้จักควบคุมก็เกิดขึ้น

ผมขับรถด้วยความเร็ว ผมก็แค่อยากหาที่หลบซ่อนให้ตัวเองเวลาที่รู้สึกเสียใจ อยากกลับไปยังที่ปลอดภัย

 

แต่แล้วผมก็ได้พบกับเธอ แค่หลักนาที วินาที เสี้ยววินาที ที่เรายังไม่เห็นหน้ากัน แต่ผมทำได้แค่พยายามเหยียบเบรคให้สุด ดึงเบรคมือ หรือดึงพวงมาลัยเพื่อหักหลบ

 

ผมเห็นร่างเธอกระเด็นไปไกล ผมรีบลงจากรถ เวลาแค่สักนาที วินาทีมีค่า ผมอุ้มเธอขึ้นรถพยายามนึกถึงโรงพยาบาลที่เคยขับผ่าน ยิ่งเร็วยิ่งดี เพื่อพยายามยื้อชีวิตของเธอเอาไว้

 

...ชั่วเวลาเพียงไม่กี่นาทีเปลี่ยนชีวิตเราทั้งคู่ไปตลอดกาล...

 

ชั่วเวลานับชั่วโมงผมได้แต่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องผ่าตัด

 

ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ในใจคิดวนเวียนแค่ขอให้เธออย่าเพิ่งตาย

ในชีวิตคนเราจะคิดอ้อนวอนเพื่อคนอื่นบ่อยครั้งเพียงใด

ผมอ้อนวอนพร่ำขอสิ่งที่ผมไม่เคยเชื่อถือหรือยึดเหนี่ยวเพื่อคนที่ไม่เคยรู้จัก

 

วันนั้นเธอรอดชีวิต แต่เธอยังไม่พ้นอุ้งมือมัจจุราช

หมอบอกเพียงสั้นๆ ว่า...ยาก…

ผมย้ำกับหมอด้วยคำเดียวกับตอนที่ผมส่งตัวเธอให้หมอและพยาบาลเมื่อมาถึง

‘ได้โปรดมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอด้วย’

 

หลังจากนั้นผมก็ก้มหัวขอโทษครอบครัวของเธอด้วยความเสียใจ

ผมยินดีรับสายตาตำหนิจากครอบครัวของเธอเพราะผมผิดจริง

รวมถึงคำตำหนิจากครอบครัวของผม

พ่อของผมจัดหาทนายมาคุยกับผมดำเนินเรื่องแทนผม ซึ่งดีแล้วเพราะผมไม่มีแก่ใจจะทำอะไรนัก ด้วยกังวลเพียงแต่ชีวิตเธอ

ผมคอยเฝ้าจนเธอฟื้นโดยลืมสนใจสภาพตัวเอง ผมที่เฝ้ารอจึงแนะนำตัวและสารภาพผิดทั้งหมด ผมเตรียมตัวเตรียมใจยอมรับคำตำหนิทั้งหมด แต่ดูเธอจะพูดไม่ค่อยออกนัก เป็นน้องชายของเธอมาบอกผมว่า สภาพผมตอนนี้เป็นอย่างไร

ผมคงทำให้เธอตกใจซ้ำสองสินะ

 

หลังจากนั้นช่วงเวลาที่เราได้เรียนรู้ และทำความรู้จักกันคือ ช่วงเวลาที่เธอตื่น

ผมบอกเล่าว่าเธอหลับไปครั้งล่าสุดเมื่อใด ตอนนี้เป็นเวลาไหน

ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่ผมได้รับรู้ถึงความจริงใจ ยามเราได้พูดคุยกัน

แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มีความหมายกับผมมาก

แล้วผมก็ตกหลุมรักเธอ ทั้งที่ทราบดีว่า...รักที่เกิดในเวลานี้มันเลวร้ายเพียงใด

ผมคือคนที่รอตัดสินโทษแม้ว่าครอบครัวผมจะวิ่งเต้นให้ก็ตาม และเธอกำลังจะตาย...

ยิ่งได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดและทรมานของเธอผมยิ่งรู้สึกผิดเหลือเกิน

ผมไม่ได้กลัวว่าจะต้องรับโทษ ผมกลัวการสูญเสียเธอ

ผมขอบคุณที่เธอให้อภัยผม

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะหยุดโทษตัวเอง

 

จนวันสุดท้ายแห่งการยื้อยุดชีวิตเธอ

ตอนที่ผมถูกกันตัวออกไป...ผมเห็นแล้วว่าเธอพยายามส่งสายตาให้ผม

ผมทราบว่าเธอจะบอกว่าอะไร ผมพอจะเดาได้...

ผมขอโทษ...ที่ผมทำตามที่เธอขอไม่ได้

 

เพราะความประมาทของผมคร่าชีวิตคนๆ หนึ่งไป...คน...ที่ผมรัก

หลังงานศพของเธอเสร็จสิ้น…

ผมเขียนจดหมายสั่งเสียเอาไว้

...ทรัพย์สินส่วนตัวของผมทั้งหมด ขอยกให้ครอบครัวของเธอ...

แล้วผมก็กินยาตายในห้องพักของผมนั้น

 

...ผมลงโทษตัวผมเอง...

 

 (จบ)

 

Talk:

 

ตอนนี้จะเกี่ยวเนื่องไปถึงตอนต่อไปที่เป็น BL ค่ะ แต่แยกกันอ่านได้